Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Malec

Protokolant: apl. adw. Sylwia Winiarska

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 r. na rozprawie w W.

sprawy E. T. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. T. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 8 sierpnia 2012 roku znak: (...)- (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza ze Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego Warszawa – Praga

w W. na rzecz radcy prawnego P. J. kwotę 60 złotych (sześćdziesiąt) powiększoną o podatek VAT tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

Sygn. akt. VII U 1629/12

UZASADNIENIE

E. T. (1) w dniu 27.09.2012r. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. nr (...)- (...) z dnia 08.08.2012r., na podstawie której organ rentowy odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (k. 2-3)

Organ rentowy w dniu 10.10.2012r. wniósł odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania. Swoje stanowisko uzasadniał tym, że w toku postępowania ubezpieczona została skierowana na badania komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 23.07.2012r. (s. 59 tom 1 Akt ZUS) nie stwierdziła u badanej niezdolności do pracy. (k.4-5)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27.04.2012r. ubezpieczona E. T. (1), lat 58, posiadająca wykształcenie pomaturalnie (ukończyła Studium (...)), pracująca do 2009r. jako pomoc księgowej, złożyła wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów z ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r. Nr 154, poz. 1227 ze zm.) (k. 1-4 a.r.)

W toku postępowania ubezpieczona została skierowana przez organa rentowy na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 12.06.2012r. nie stwierdził u niej niezdolności do pracy. W wyniku sprzeciwu sprawa była przedmiotem rozpoznania przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 23.07.2012r. także nie stwierdziła u badanej niezdolności do pracy. (k. 37, 59 a.r.)

Na tej podstawie w dniu 8.08.2012r. organ rentowy wydał decyzję znak (...)- (...), na mocy której odmówił ubezpieczonej roszczonego świadczenia. (k. 71 a.r.) Od tej decyzji odwołała się ubezpieczona.

W dniu 12.10.2012r. Sąd wydał postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, neurologii, otolaryngologii i ortopedii. (k.9 a.s.)

W dniu 12.11.2012r. biegły kardiolog wydał opinię, w której stwierdził u odwołującej: chwiejne nadciśnienie tętnicze u osoby z nadwagą, w wywiadzie zaburzenia rytmu serca. W badaniu przedmiotowym stwierdził blisko czterdziestokilogramową nadwagę, prawidłowe ciśnienie tętnicze oraz, że badana jest wydolna krążeniowa. Po zapoznaniu się z dostępną dokumentacją z leczenia i badaniu odwołującej biegły uznał, że z przyczyn kardiologicznych wymaga ona dalszego nadzoru i leczenia, lecz nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy. (opinia biegłego kardiologa k. 17)

W dniu 12.11.2012r. biegły neurolog wydał opinię, w której stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest leczona neurologicznie i w tym zakresie nie istnieje stosowna dokumentacja medyczna. Wykonane badania radiologiczne i przy pomocy rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego wskazują na niewielkie zmiany zwyrodnieniowe z wypukliną na poziomie C6-C7. Natomiast badanie głowy przy pomocy rezonansu magnetycznego nie wykazały zmian strukturalnych mózgu.

Biegły nie stwierdził u odwołującej objawów klinicznych wskazujących na dysfunkcję ośrodkowego układu nerwowego. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego ze zwężeniem przestrzeni międzykręgowej C6-C7 nie powodują objawów zespołu bólowo-korzeniowego, cech radikopatii szyjnej oraz cech niewydolności krążenia mózgowego z dorzecza tętnic kręgowych. Z punktu widzenia neurologicznego wnioskodawczyni nie ma istotnie upośledzonej zdolności do pracy i nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy. (opinia biegłego neurologa k. 22)

Po przeprowadzeniu badania odwołującej podmiotowo-przedmiotowego w dniu 27.04.2013r. biegli sądowi z zakresu ortopedii- traumatologii oraz otolaryngologii wydali opinię, w której rozpoznali u odwołującej:

1.  chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa C,

2.  zawroty głowy o charakterze błędnikowym.

Jednocześnie stwierdzili, iż powyższe schorzenia nie czynią odwołującej niezdolną do pracy. W uzasadnieniu wskazali, że badana lat 59 ze zgłaszanymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa odcinka szyjnego oraz zawrotami głowy. W trakcie badania odwołująca w sposób ewidentny nie współpracowała, utrudniała badanie. Dostępne biegłym badania wskazują na zaznaczone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z wypukliną na poziomie C6-C7. Badaniem nie stwierdzono jednak podrażnienia korzeni nerwowych. Zawroty głowy o charakterze błędnikowym również nie stanowią ograniczeń do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. (opinia biegłych ortopedy- traumatologa i otolaryngologa k. 55-57)

W dniu 20.09.2013 Sąd wydał postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii uzupełniających biegłego kardiologa i neurologa, po zapoznaniu się z wynikami badań złożonymi przez odwołującą się po badaniu przez biegłych sądowych 14.08.2013r. (k. 85)

W dniu 19.12.2013r. biegły kardiolog wydał opinię uzupełniająca, w której, po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją dostarczoną przez odwołującą, podtrzymał wnioski z opinii z dnia 12.11.2012r. (opinia uzupełniająca biegłego kardiologa k. 111)

W dniu 29.01.2014r. biegły neurolog w opinii uzupełniającej podtrzymał swój wniosek, iż w ocenie neurologicznej odwołująca nie jest przynajmniej częściowo niezdolna do pracy. (opinia uzupełniająca biegłego neurologa k. 121)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sprawy, aktach rentowych odwołującej, a także w oparciu o opinie główne i opinie uzupełniające biegłych sądowych lekarzy. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń sądu. Ponadto Sąd Okręgowy podzielił opinie biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, neurologii, otolaryngologii i ortopedii, powołanych w sprawie, gdyż zostały one wydane w oparciu o badanie odwołującej się i wyniki badań. Biegli lekarze są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadający bogatą wiedzę i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Jednocześnie podkreślić należy, iż opinie zostały opracowane w sposób wyczerpujący, jasny i logiczny, a także jednoznaczny.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie E. T. (2) nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2 i 3, pkt 3 lit. b, pkt 4,6,7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 0 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12,13 lit. a, pkt. 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i ust.3 ustawy).

Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z dnia 28 stycznia 2004 (II UK 222/03), w który Sąd Najwyższy wskazuje, że „ Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowania (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy)”.

Sąd podziela także w całości stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 18 maja 2010r. (I UK 22/10, LEX nr 607130), w którym wskazano, że stosując art. 57 ustawy (o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), należy brać pod uwagę „niezdolność do pracy w prawnym (a nie) potocznym znaczeniu, gdyż nie każdy gorszy stan zdrowotny uzasadnia stwierdzenie niezdolności do pracy. Tę uzasadnia dopiero utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ustawy). Niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objęta ochroną rentową.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Okręgowy uznał, iż brak jest podstaw do zmiany decyzji organu rentowego poprzez przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca nie wypełniła bowiem podstawowej przesłanki niezbędnej do uzyskania prawa do tego świadczenia, a mianowicie nie jest osobą niezdolną do pracy częściowo ani całkowicie. Wprawdzie u odwołującej stwierdzono schorzenia kardiologiczne, otolaryngologiczne, ortopedyczne i neurologiczne ale z powodu tych schorzeń nie spełnia ona kryteriów niezdolności do pracy. Należy podkreślić, iż wniosek taki wynika jednoznacznie ze wszystkich opinii biegłych, w tym także z opinii uzupełniających kardiologa i neurologa, wydanych po złożeniu dodatkowej dokumentacji lekarskiej przez odwołującą. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne i w całości je podzielił, nie znajdując podstaw faktycznych ani prawnych do ich podważenia.

Wskazać należy, że pełnomocnik wnioskodawczyni na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2014 r. wniósł o zakreślenie mu terminu na przedstawienie badania komputerowego głowy odwołującej, jeżeli takie zostało zrobione, gdyż w opinii uzupełniającej biegłego neurologa jest mowa, że zlecono takie badanie i nie wiadomo, czy zostało zrobione. (k. 140) Sąd oddalił jednak powyższy wniosek. Dowód ten zmierzałby do kolejnej opinii uzupełniającej biegłego neurologa, co nie byłoby uzasadnione. Odwołująca była informowana o dostarczeniu wszelkiej dokumentacji lekarskiej na badanie przez biegłych sądowych. Miała więc możliwość i to dwukrotnie na złożenie badania tomografii komputerowej głowy na badanie przez biegłego neurologa, jeśli takie badanie zrobiła w styczniu 2013r. Niezłożenie w wyznaczonym terminie badania daje podstawy do pominięcia takiego dowodu.

Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 16 września 2009r., w którym wskazał, że nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy już złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Wykazywanie okoliczności, uzasadniających powołanie kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To strona winna wykazać się niezbędna aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii (IUK 102/09). Sąd Okręgowy podziela także stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999r., w którym Sąd Najwyższy wskazał, iż wyjaśnienie okoliczności spornych jako przyczyna pominięcia dowodu (art. 217 par. 2 kpc) ma miejsce, gdy zostały one już udowodnione zgodnie z twierdzeniem strony zgłaszającej wniosek. Zgłoszenie dowodów może być natomiast ocenione jako zmierzające do zwłoki, wówczas gdy teza dowodowa jest nieistotna dla rozstrzygnięcia lub proponowany środek jest nieprzydatny do jej udowodnienia (I PKN 316/99, OSNP 2001/5/151).

Dodatkowo należy podkreślić, że okoliczność stanu zdrowia odwołującej w styczniu 2013r. (jak wynika z opinii uzupełniającej biegłego neurologa badanie takie zlecono w dniu 29.01.2013r. ) nie stanowi podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego i nie może być przedmiotem badania w niniejszym postępowaniu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 maja 2004 r., sygn. akt II UK 395/03, „postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie formalnym i materialnym – decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili ustalania do niego prawa”.

Zaskarżona decyzja została wydana 8 sierpnia 2012r. Zatem ewentualne schorzenie powstałe w styczniu 2013r. jest nową okolicznością, powstałą po wydaniu zaskarżonej decyzji i dlatego nie może być przedmiotem badania w ramach niniejszego postępowania.

Mając powyższe na uwadze, brak jest podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego i dlatego, na podstawie art. 477(14) § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

W oparciu o § 11 ust. 2 i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Sąd Okręgowy zasądził ze Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego P. J. kwotę 60 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.