Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016r. w Gliwicach

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej (...) w P.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 3 czerwca 2015 r. sygn. akt IV P 399/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.200 zł (pięć tysięcy dwieście złotych) tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę;

2)  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 zł (dwieście sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej;

3)  odrzuca apelację w pozostałym zakresie;

4)  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za obydwie instancje.

(-) SSR (del.) Renata Stańczak (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Mariola Szmajduch

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt: VIII Pa 181/15

UZASADNIENIE

Powódka M. S. w złożonym pozwie domagała się od pozwanej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej (...) w P. zasądzenia na jej rzecz odszkodowania w wysokości 5.200 zł brutto oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazała, że była zatrudniona u pozwanej od 28.01.2008r. na stanowisku kasjera-dysponenta, ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Dnia 18.09.2014r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, co pracodawca uzasadnił utratą zaufania wynikającą z zajęcia komorniczego jej zarobków, co przy uwzględnieniu tego, że powódka pracuje na stanowisku związanym z dużą odpowiedzialnością materialną stanowi wystarczającą przyczynę rozwiązania stosunku pracy. Do oświadczenia o wypowiedzeniu dołączono uchwałę nr 2.08.2014r. Zarządu (...) w P. w przedmiocie warunków jakie musi spełniać pracownik pozwanej. Zdaniem powódki o zajęciu komorniczym części wynagrodzenia powódki pozwana wiedziała już od 2009r., więc trudno jest przyjąć, by wskazana przyczyna wypowiedzenia jest prawdziwa, skoro przez kilka lat pracodawca tolerował taki stan rzeczy.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zwrot kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że uchwałą nr 2.08.2014 z dnia 25.08.2014r. Zarząd pozwanej określił wymogi stawiane osobom zatrudnionym u pozwanej. Szczególne wymogi dotyczą braku uzależnień, braku karalności oraz braku istotnych zadłużeń, a mają charakter prewencyjny. Zgodnie pkt. 3 i 4 załącznika do wymienionej uchwały, wynagrodzenie pracownika wolne musi być od zajęć komorniczych i administracyjnych. Dopuszczono możliwość zatrudnienia pracownika, wobec którego istnieje tytuł egzekucyjny uprawniający do egzekucji z wynagrodzenia na kwotę nie wyższą od dwukrotności aktualnie ogłoszonego przeciętnego wynagrodzenia za pracę określonego przez GUS. Pozwana podała, że uchwała jej zarządu została podjęta ze względu na specyfikę działalności tej instytucji i wielokrotnie zgłaszane przez sądy zastrzeżenia co do szczególnych standardów jakie powinni zachować pracownicy przyjmowani do pracy w instytucjach finansowych. Pozwana wskazała, że o zadłużeniu powódki na kwotę 188.067,51 zł pozwana dowiedziała się dopiero w dniu 15.09.2014r.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2015 roku, sygn.. akt: IV P 399/14 Sąd Rejonowy wT. G. oddalił powództwo M. S.. W punkcie 2 wyroku Sąd odstąpił od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanej.

Sąd I instancji ustalił, że powódka M. S. zatrudniona była w pozwanej Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej (...) z siedzibą w P. od 28.01.2008r. Początkowo pracowała na podstawie umowy o pracę na okres próbny, od dnia 29.04.2008r. na podstawie dwóch kolejnych umów na czas określony i w końcu od dnia 1.03.2009r. na podstawie umowy z dnia 27.02.2009r. na czas nieokreślony, na stanowisku kasjera-dysponenta, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem w wysokości 1300 zł brutto miesięcznie. Jak ustalił Sąd I instancji od lutego 2014r. Spółdzielcze Kasy Oszczędnościowo-Kredytowe objęte zostały nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego, która m.in. w stosunku do pozwanej, w protokole kontroli wskazała, że zarząd pozwanej powinien zastosować środki mające na celu minimalizację ryzyk związanych z możliwością ewentualnych defraudacji środków przez pracowników pozwanej. Według ustaleń Sądu I instancji w dniu 25.08.2014r. zarząd pozwanej podjął uchwałę w sprawie określenia wymagań dla osób zatrudnionych w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej (...). W załączniku do w/w uchwały określono, że wynagrodzenie pracownika musi być wolne od zajęć komorniczych i administracyjnych (za wyjątkiem gdy tytuł egzekucyjny wystawiony jest przeciwko pracownikowi-dłużnikowi, do wysokości dwukrotności przeciętnego wynagrodzenia za pracę określonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego). Sąd Rejonowy w T. G. ustalił, że wskazana wyżej uchwała zarządu była konsekwencją przeglądu procedur i regulaminów u niej obowiązujących pod powyższym kątem. W opinii Komisji Nadzoru Finansowego, co najmniej nieostrożnością byłoby zatrudnianie pracowników na stanowiskach związanych z obsługą kasową pracowników mających zajęcia komornicze.

Jak ustalił Sąd I instancji powódka powróciła do pracy w pozwanej w dniu 16.09.2014r., po kilkuletniej przerwie związanej z urodzeniem dziecka, przebywała bowiem kolejno na zwolnieniu lekarskim, urlopie macierzyńskim i urlopie wychowawczym. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 18.09.2014r. w S. pozwana złożyła powódce wypowiedzenie umowy o pracę, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął dnia 31.12.2014r. W wypowiedzeniu tym pozwana podała dwie przyczyny - utratę zaufania do pracownika zatrudnionego na stanowisku związanym z dużą odpowiedzialnością materialną oraz podjęcie uchwały przez zarząd pozwanej nr(...) określającej wymagania dla pracowników zatrudnionych w (...)-ach, których powódka nie spełniała. W uzasadnieniu wypowiedzenia pozwana podała, że dnia 15.09.2014r. wpłynęło do pozwanej zajęcie komornicze wynagrodzenia powódki, opiewające na kwotę 188.067,51 zł należności głównej z odsetkami. Sąd Rejonowy ustalił również, że zarząd pozwanej wiedział o wcześniejszych zajęciach wynagrodzenia powódki istniejących już od 2009r., jednak opiewały one na niskie kwoty.

Sąd I instancji ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań świadków E. M. k.63-65, 67, D. K. k.68 i n., zeznań powódki k.67v. i n. oraz dowodów z dokumentów: akt osobowych powódki, uchwały zarządu pozwanej nr 2/08/2014r. k.8 i załącznika do uchwały k.9, wypowiedzenia umowy o pracę k.7, upoważnienia do przeprowadzenia kontroli (...) k. 35-37, pisma (...) k. 61-62. Sąd Rejonowy wskazał, że żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości dokumentów, Sąd także nie znalazł podstaw do tego by odmówić im przymiotu wiarygodności i dał im wiarę w całości. Podał również, że w zasadzie pomiędzy stronami nie było żadnych okoliczności spornych co do stanu faktycznego. Strony różniły się jedynie w ocenie tego, czy wypowiedzenie umowy o pracę powódce było wystarczająco uzasadnione, czy też było przyczyną nieprawdziwą.

W opinii Sądu I instancji roszczenie powódki nie zasługuje na uwzględnienie, pozwana miała prawo wypowiedzieć umowę o pracę powódce. Zdaniem Sądu I instancji przyczyna w postaci utraty zaufania pracodawcy do powódki nie była prawdziwa. Powódka pracowała u pozwanej od 2008r. i przez większość tego okresu miała zajęcia komornicze, wprawdzie na niższe kwoty, ale mimo wszystko pracodawca tolerował taką sytuację i nie miał pretensji do powódki.

Jednakże w ocenie Sadu I instancji prawdziwa i uzasadniona okazała się dla Sądu przyczyna w postaci niespełniania przez powódkę wymagań stawianych pracownikom pozwanej w uchwale Zarządu nr(...) z dnia 25.08.2014r. Sąd uznał, że uchwała ta została podjęta na skutek obiektywnych przesłanek w postaci nacisków ze strony Komisji Nadzoru Finansowego. Sąd I instancji podzielił zapatrywania Komisji Nadzoru Finansowego, iż od pracownika zajmującego się obsługą kasową w instytucji finansowej jaką są (...)-i należy oczekiwać najwyższych standardów zarówno co do jego kompetencji, jak i przymiotów osobistych. Fakt zatrudniania takiego pracownika mógłby stanowić podstawę do utraty zaufania także poszczególnych klientów do Kasy, którzy mają prawo oczekiwać, że ich pieniądze powierzają w pewne ręce. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zastrzegł, że jest daleki od spoglądania na powódkę jako na potencjalnego defraudanta, bowiem założenie takie byłoby nieuprawnione i krzywdzące dla osoby, której nigdy nie podejrzewano przecież o takie działanie i która rzetelnie wykonywała swoją pracę. Jednakże Sąd I instancji zauważył, że w obliczu jednak powszechnie znanych faktów, a dotyczących szeregu nieprawidłowości w wielu (...)-ach wykrytych podczas kontroli przez Komisję Nadzoru Finansowego na terenie całego kraju, co doprowadziło niektóre z nich nawet do upadłości, uznać należy, że wypowiedzenie umowy powódce z uwagi na niespełnianie przez nią wymagań określonych w uchwale Zarządu nr(...)było uzasadnione. Sąd orzekający wskazał także, że bez znaczenia w tym przypadku pozostaje okoliczność, że dług powódki nie powstał w skutek jej ewidentnego zawinienia, czy tez nieroztropności, lecz na skutek sytuacji losowej, jaką był zakup na kredyt używanego, kradzionego samochodu. Sąd I instancji podał, że przepisy odwołujące się do pojęć "przyczyny uzasadniające wypowiedzenie" i "wypowiedzenie nieuzasadnione" stanowią klauzule generalne, czyli przepisy zawierające sformułowania ogólne (zwroty "niedookreślone"), pozostawiające organowi stosującemu prawo znaczną swobodę w ocenie, czy dana norma prawna ma być stosowana w konkretnej sprawie. Przyczyna nie może być jednak sformułowana w jakikolwiek sposób. Musi być ona prawdziwa, konkretna, i rzeczywista. W ocenie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach jedna z przyczyn wypowiedzenia podana przez pozwaną spełniała powyższe standardy, a zatem odwołanie powódki nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 102 k.p.c., mając na względzie bardzo złą sytuację majątkową powódki.

W złożonej apelacji powódka M. S. zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła orzeczeniu:

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na orzeczenie, a to przyjęcie, że posiadanie zadłużenia wobec podmiotów trzecich nawet w znacznej wysokości oraz posiadanie zajęcia komorniczego na wynagrodzeniu mimo nieposzlakowanej opinii i braku uwag co do całokształtu pracy powódki a także podjęcie przez pracodawcę uchwały w przedmiocie wymogów stawianych osobom zatrudnianym u pozwanej warunkujące zatrudnianie pracownika od braku zajęć komorniczych i administracyjnych są uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę,

- sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, która polegała na uznaniu, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką było niespełnianie przez nią wymagań przyjętych uchwałą zarządu pozwanego nr 2.08.2014 r., gdy tymczasem przyczyną wypowiedzenia była wyłącznie utrata zaufania do powódki,

- naruszenie przepisów postępowania, mający wpływ na orzeczenie, a to art. 213 k.p.c. i art. 228 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie na podstawie „powszechnie znanych faktów, nagłaśnianych przez media, a dotyczących szeregu nieprawidłowości w wielu (...)-ach” że podana przyczyna rozwiązania stosunku pracy z powódką była usprawiedliwiona,

- naruszenie przepisów postępowania, mający wpływ na orzeczenie, a to art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną, błędną ocenę przeprowadzonych dowodów w tym zeznań świadków oraz dokumentów, w szczególności w zakresie ustalenia, że podjęcie przez pracodawcę uchwały w przedmiocie wymogów stawianych osobom zatrudnianym u pozwanej warunkujące zatrudnianie pracownika od braku zajęć komorniczych i administracyjnych są uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę, a także ustalenie, że posiadanie zajęć komorniczych i administracyjnych jest uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę,

- naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na orzeczenie, a to art. 386 § 4 kpc poprzez nierozpoznanie istoty sprawy i oparcie wyroku jedynie na przesłankach unicestwiających roszczenie bez należytego rozważenia pozostałych przesłanek, w tym rozważenia sprzeczności rozwiązania umowy o pracę z zasadami współżycia społecznego, nie zbadanie stosunku podstawowego na którym oparto roszczenie, nie zbadanie przesłanek uzasadniających wypłatę odprawy za wypowiedzenie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika co winno nastąpić z urzędu,

- naruszenie przepisów postępowania, mający wpływ na orzeczenie, a to art. 477 ¹ kpc poprzez nie orzeczenie z urzędu w przedmiocie przysługujących powódce alternatywnie roszczeń wynikających z rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 30 § 4 kp poprzez jego nieprawidłową wykładnię, a to przyjęcie, że podjęcie przez pracodawcę uchwały w przedmiocie wymogów stawianych osobom zatrudnianym u pozwanej warunkujące zatrudnianie pracownika od braku zajęć komorniczych i administracyjnych są uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę a także ustalenie, że posiadanie zajęć komorniczych i administracyjnych jest uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 8 k.p. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie powództwa pomimo oczywistej sprzeczności rozwiązania umowy z zasadami współżycia społecznego poprzez odebranie ochrony pracownikowi mimo oczywistej nieprawdziwości przyczyny rozwiązania stosunku pracy oraz oczywistego braku winy po stronie pracownika,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art 104 § 1 k.p. w związku z art. 9 § 2 i 4 k.p. związku z art 11 ³ k.p. w związku z art 18 ^3a k.p. poprzez jego niezastosowanie, a to oparcie orzeczenia na dokumencie będącym nieuzasadnionym ustaleniem przez pracodawcę kryteriów dyskryminujących w zakresie zatrudnienia grupę pracowników posiadających zajęcie komornicze lub administracyjne na wynagrodzeniu i zaakceptowanie tym samym dyskryminujących praktyk pracodawcy, które w istocie jako naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu nie obowiązują,

- naruszenie przepisów prawa materialnego określonych w ustawie z dnia 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

- naruszenie przepisów postępowania, mający wpływ na orzeczenie, a to art. 18 ^3b § 1 kp w związku z art. 300 kp w związku z art. 6 kc poprzez jego niezastosowanie a to przyjęcie, że to powódka winna udowodnić, że przyczyna rozwiązania stosunku pracy była uzasadniona mimo, że ciężar dowodu został odwrócony i obciążał Pozwanego, który podejmował działania dyskryminujące.

Powódka na podstawie art. 386 § 1 i § 4 k.p.c. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach 1 i 2 poprzez orzeczenie zgodnie z wnioskiem powódki o odszkodowaniu poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 5200 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódki (...) Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa (...) w P. wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.

Pozwana podniosła, że wywiedziona apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwana zaprzeczyła, jakoby przyczyną wypowiedzenia powódce umowy o pracę była wyłącznie utrata zaufania pozwanej, jako że w oświadczeniu o wypowiedzeniu pozwana wyraźnie wskazała, iż w związku dużą odpowiedzialnością materialną na zajmowanym stanowisku, zwolnienie z pracy następuje ze względu fakt niespełnienia przez powódkę wymogów stawianych uchwałą Zarządu nr (...) z dnia 25.08.2014 r Apelująca argumentowała również, że w przedmiotowej sprawie dyskryminacja nie zachodzi, gdyż pozwana nie różnicowała sytuacji powódki w porównaniu z innymi pracownikami Pozwana przyjęła jednolite kryterium wymogów stawianych dla zatrudnienia dla wszystkich pracowników w kwestii zajęć komorniczych. Podała także, że uchwała Zarządu nr(...) w żadnym przypadku nie może być traktowana jako regulamin pracy, gdyż określa wyłącznie kryteria kwalifikacyjne związane z zatrudnieniem stawiane pracownikom.

Powódka w piśmie procesowym z dnia 26.08.2015r. podnosiła, że nie ma podstaw do zwolnienia powódki tylko z tego powodu, że ma zadłużenie, a w żaden sposób nie wykazano, jakoby owo zadłużenie wpływało na sposób wykonywania pracy przez powódkę. Podniosła również, że Komisja Nadzoru Finansowego negatywnie oceniła przyjęcie przez zarząd pozwanej dyskryminującej uchwały nr 2/08/2014 z dnia 25.08.2014r. oraz niewprowadzenie innych środków nadzorczych przez pozwaną.

Sąd II instancji zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona i podlega uwzględnieniu za wyjątkiem żądania zasądzenia odsetek od kwoty żądania głównego.

Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe i w ocenie Sądu II instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego sprawy, które w pełni podzielił (Sąd I instancji jedynie niewłaściwie określił kwotę wynagrodzenia powódki, która otrzymywała minimalne wynagrodzenie w kwocie 1680 zł brutto miesięcznie). Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był bezsporny. Jednakże Sąd II instancji dokonał odmiennej oceny materiału dowodowego, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku. W niniejszej sprawie okolicznością sporną było określenie czy wskazana powódce przez pozwaną w oświadczeniu z dnia 18.09.2014r. przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę była uzasadniona. Sąd II instancji podzielił zapatrywania Sądu Rejonowego, iż przyczyna w postaci utraty zaufania pracodawcy do powódki nie była prawdziwa. Powódka, co wykazano w toku postępowania dowodowego, nie dała pracodawcy swoim postępowaniem czy też nienależytym wykonywaniem obowiązków pracowniczych powodów do utraty zaufania. Przeciwnie, M. S. była rzetelnym pracownikiem sumiennie wykonującym swoje obowiązki, co potwierdziła strona pozwana. Tym niemniej wbrew twierdzeniom Sądu I instancji zadłużenie powódki w kontekście podjętej przez zarząd pozwanej uchwały nr (...) z dnia 25.08.2014r. również nie stanowi uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Powódka pracowała u pozwanej od dnia 28.01.2008r. i przez większość tego okresu jej wynagrodzenie było zajęte na poczet długów, które jednakże opiewały na niższe kwoty. Pozwana akceptowała taki stan rzeczy i nigdy nie zgłaszała zastrzeżeń do powódki w związku z jej zadłużeniem. W ocenie Sądu Okręgowego sytuacji tej nie zmienił fakt podjętej przez zarząd pozwanej uchwały nr(...) z dnia 25.08.2014r. W załączniku do w/w uchwały określono, że wynagrodzenie pracownika musi być wolne od zajęć komorniczych i administracyjnych, za wyjątkiem gdy tytuł egzekucyjny wystawiony jest przeciwko pracownikowi-dłużnikowi, do wysokości dwukrotności przeciętnego wynagrodzenia za pracę określonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zdaniem Sądu II instancji, różnicowanie możliwości zatrudnienia pracowników ze względu na poziom ich zadłużenia nie jest zasadne. Ponadto tego rodzaju ograniczenie przyjęte przez pozwaną, w opinii Sądu II instancji nie prowadzi do skutków które miała zamiar osiągnąć, a mianowicie minimalizacji ryzyk związanych z możliwością ewentualnych defraudacji środków przez pracowników pozwanej. Różnicowanie możliwości zatrudnienia ze względu na posiadanie zadłużenia i zajęcia wynagrodzenia w drodze egzekucji (oraz poziom tego zadłużenia) wkracza w obszary oceny moralnej pracowników, co jest zdaniem Sądu niedopuszczalne, a nadto sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Osoba, której wynagrodzenie zostało zajęte na poczet długów, jak i osoba, która takiego zajęcia nie posiada stanowią w równym stopniu zagrożenie dla bezpieczeństwa środków pieniężnych, którymi dysponuje w ramach wykonywania swoich obowiązków.

Reasumując w ocenie Sądu II instancji wskazana przez pracodawcę powódce przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę była nieuzasadniona. Po myśli art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony jest nieuzasadnione pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości nie niższej niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd II instancji na mocy art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w T. G. z dnia 3 czerwca 2015 roku, sygn. akt: IV P 399/14 w ten sposób, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.200 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Sąd II instancji w punkcie 4 wyroku na podstawie art. 383 kpc odrzucił apelację w zakresie zgłoszonego dopiero w apelacji żądania zasądzenia odsetek od kwoty 5.200 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, gdyż w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu. Apelacja powódki nie może zostać rozpoznana merytorycznie, gdyż Sąd Rejonowy w ogóle nie orzekł o żądaniu odsetek. Apelacja dotyczy zatem rozstrzygnięcia nieistniejącego, a od takiego apelacja nie przysługuje (jest niedopuszczalna). Pogląd taki jest zgodny z orzecznictwem Sądu Najwyższego (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009r., V CZ 88/08, LEX nr 523655).

O kosztach postępowania orzeczono w pkt. 2 i 4 wyroku w oparciu o zawartą w przepisie art. 98 kpc zasadę odpowiedzialności za wynik procesu mając na względzie, że pozwana przegrała niniejszy proces, a także przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (t.j.: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490) oraz art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (t.j.: Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025) w zw. z art. 98 kpc.

(-) SSR (del.) Renata Stańczak (-) SSO Grażyna Łazowska (spr.) (-) SSO Mariola Szmajduch

Sędzia Przewodniczący Sędzia