Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Dawid Nosewicz

Protokolant: Dominika Loll

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 22 grudnia 2015 r. sprawy

W. P. (P.)

syna Z. i U. z domu P., ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 marca 2015 r. w C., w ruchu lądowym kierował motorowerem J. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 1,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego W. P. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby,

III.  na podstawie art. 42 § 2 kk w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20.03.2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 541) orzeka wobec oskarżonego W. P. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

IV.  na podstawie art. 49 § 2 kk w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20.03.2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 541) orzeka od oskarżonego W. P. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 400,00 (czterysta 00/100) złotych,

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. H. kwotę 738,00 (siedemset trzydzieści osiem 00/100) złotych, w tym 23% VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu W. P. z urzędu,

VI.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 518/15

Uzasadnienie wyroku w sprawie II K 518/15

(na podstawie art. 424 § 3 kpk uzasadnienia orzeczenia ograniczone zostało jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze)

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że oskarżony W. P. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk w ten sposób, że w dniu 27 marca 2015 r. w C., w ruchu lądowym kierował motorowerem J. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 1,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Okoliczności te wynikały zarówno z wyjaśnień samego oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i dowodów z dokumentów.

Kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonemu W. P. nie budziła żadnych wątpliwości. Wyniki obu badań wskazywały na stan nietrzeźwości oskarżonego w momencie prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym. Co więcej, jak wynika z protokołu przebiegu badania stanu trzeźwości drugi pomiar wskazywał wyższy wynik aniżeli pierwszy, a zatem stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego rosło.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w art. 53 kk.

Nie ulegało wątpliwości, iż stopień społecznej szkodliwości oraz stopień zawinienia oskarżonego były znaczne. Wymierzona kara była zatem współmierna do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia oskarżonego.

Sąd uznał stopień winy oskarżonego za znaczny. Występek, którego dopuścił się oskarżony, co wynika z samej jego istoty, jest przestępstwem umyślnym. Przestępstwo przypisane oskarżonemu cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, godzi ono bowiem w bezpieczeństwo wszystkich uczestników ruchu drogowego. Czyny tego rodzaju, wobec ich nagminności, wzmagają wzrastające w społeczeństwie poczucie zagrożenia. Oskarżony usiadł za kierownicą pojazdu pomimo to, że przez cały dzień spożywał alkohol. Poprzez swoje nieodpowiedzialne zachowanie rażąco naruszył podstawową w ruchu zasadę trzeźwości. Choć stan nietrzeźwości oskarżonego należy do ustawowych znamion przypisanego mu przestępstwa, jako okoliczność obciążającą należało potraktować znaczny jego stopień, skoro stan ten ponad pięciokrotnie przewyższył przewidziane w art. 115 § 16 kk normy. Oskarżony W. P. naruszył najbardziej elementarny i podstawowy obowiązek uczestnika ruchu drogowego, jakim jest pozostawanie w stanie trzeźwości w czasie prowadzenia pojazdu. Jego postawa, kiedy to ignorując zagrożenie dla innych poruszał się w stanie nietrzeźwości samochodem, wskazuje na lekceważący stosunek oskarżonego do przepisów prawa.

Wymierzona kara uwzględniała okoliczności obciążające i łagodzące w stosunku do oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiało to, że swoim zachowaniem godził w dobro, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji. Okolicznością obciążającą był również fakt, że w krótkich czasie od spożycia alkoholu zdecydował się na kierowanie pojazdem mechanicznym. Także uprzednia karalność oskarżonego przemawia na jego niekorzyść.

Na korzyść oskarżonego przemawiał przede wszystkim fakt, że przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i wyraził skruchę.

Mając na uwadze powyższe Sąd skazał oskarżonego W. P. za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu jedynie orzeczona kara pozbawienia wolności była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i stopnia jego zawinienia, a jako taka osiągnie pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na przyszłość wobec oskarżonego, mimo wymierzenia jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W ocenie Sądu, z uwagi na charakter popełnionego przez oskarżonego czynu, sposób działania, lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych i moralnych, nasilenie złej woli, przewagę okoliczności obciążających, należało podjąć zdecydowane działania w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom w przyszłości. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do łagodniejszego potraktowania oskarżonego. W tej sytuacji jedynie kara pozbawienia wolności była karą właściwą. Oskarżony nie daje żadnych gwarancji, że w przypadku potraktowania go łagodniej przez Sąd wyciągnąłby z tego faktu pozytywne wnioski.

Sąd zdecydował się zastosować wobec oskarżonego dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Taką możliwość dał Sądowi art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed wejścia ustawy 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Dlatego ustalił w stosunku do W. P. okres próby wynoszący 3 (trzy) lata. Co prawda oskarżony był już uprzednio karany. Jednak Sąd uznał, że mimo to należy oskarżonemu dać szansę. Oskarżony zrozumiał swoje naganne postępowanie. Ponadto brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony jest tak zdemoralizowany, że cele kary zostaną osiągnięte tylko poprzez wymierzenie kary izolacyjnej. W ocenie Sądu taka kara będzie wystarczająca dla osiągnięcia pokładanego w niej celu oraz wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego oraz na jego zachowanie w przyszłości.

W pkt III wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat. Orzeczenie środka karnego było obligatoryjne. Ustalając czas trwania orzeczonego zakazu, jak również jego zakres Sąd miał na uwadze zagrożenie, jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu. Sąd wziął pod wzgląd takie okoliczności jak stosunek oskarżonego do zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz jego stopień poczucia odpowiedzialności. Miał przy tym na uwadze, że zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 42 § 2 kk - Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177. Jednakże stosownie do treści art. 4 § 1 kk - jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Bez wątpienia korzystniejsze dla oskarżonego jest zastosowanie art. 42 § 2 kk w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541).

W pkt IV wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 400,00 (czterysta 00/100) złotych. Sąd uznał bowiem, że obowiązek uiszczenia świadczenia stanowił będzie dla oskarżonego realną dolegliwość oraz przekona go o nieopłacalności naruszania obowiązującego porządku prawnego. Jednocześnie środek karny nie został orzeczony w rażącej wysokości. W ocenie Sądu oskarżony posiada możliwości, aby wywiązać się z obowiązku wykonania środka karnego. Sąd miał przy tym na uwadze, iż zgodnie z brzmieniem art. 43a § 2 kk - w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1, art. 179 lub art. 180 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5.000 złotych. Jednakże pamiętać należy, że stosownie do treści art. 4 § 1 kk - jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Bez wątpienia korzystniejsze dla oskarżonego jest zastosowanie art. 49 § 2 kk w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541).

O kosztach udzielonej oskarżonemu W. P. pomocy prawnej z urzędu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 54 poz. 1013 ze zm.), zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. H. kwotę 738,00 (siedemset trzydzieści osiem 00/100) złotych, w tym 23% VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu W. P. z urzędu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia uznając, że obowiązek ten byłby dla niego zbyt uciążliwy. Oskarżony utrzymuje się jedynie z renty w wysokości 430 zł miesięcznie. Ponadto w krótkim czasie powinien uiścić świadczenie pieniężne. W tej sytuacji Sąd uznał, że obciążanie oskarżonego kosztami procesu stanowiłoby dla niego nadmierne obciążenie.