Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 05 listopada 2015 r. w Kaliszu

odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 21 maja 2015 r. Nr (...)

w sprawie A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 21 maja 2015 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu A. K.prawo do emerytury poczynając od dnia (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21maja 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił A. K. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych albowiem wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w K.. w latach 1973 – 98.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. K. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w K. w latach 1973 – 98 jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił co następuje:

Odwołujący A. K. urodzony dnia (...) w okresie 1.10.1973 – 31.08.2000 był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w K. zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy. W podaniu o przyjęcie do pracy z dnia 27.10.1973 r. odwołujący wskazał stanowisko kierowca ciągnika i powołał się na posiadane prawo jazdy odpowiedniej kategorii. Powyższe pismo pracodawca zadekretował po myśli odwołującego. W kolejnych dekretach płacowych pracodawca wskazywał odwołującemu stanowisko kierowca ciągnika. Stan taki istniał do lutego 1981 r. Od marca 1981 r. odwołujący został przeniesiony na stanowisko pracownika ekipy załadowczej i wyładowczej. Od dnia 1 lutego 1982 r. odwołujący został przeniesiony na stanowisko młynarza silosowego. Aż do rozwiązania stosunku pracy odwołujący nie był przenoszony na inne stanowisko za wyjątkiem okresu 1.04.1984 – 30.06.1985 gdy w związku z remontem młyna, odwołujący został przeniesiony na stanowisko robotnika pomocniczego przy remoncie młyna.

dowód: świadectwa pracy, podanie o przyjęcie do pracy, dekrety płacowe, pisma zmieniające warunki pracy i płacy w aktach osobowych.

Praca odwołującego na stanowisku młynarza silosowego polegała na kontroli i obsłudze urządzeń przy przesypywaniu przywożonego do zakładu ziarna z przyczep do silosów a następnie kontroli parametrów przechowywanego ziarna, przygotowanie właściwych mieszanek przemiałowych, nawilżanie ziarna i prowadzenie procesu czyszczenia wstępnego i właściwego, ocena organoleptyczna ziarna dostarczanego do młyna. Taką pracę odwołujący wykonywał każdego dnia roboczego w wymiarze nie mniejszym niż 8 godzin.

dowód: zeznania świadków: E. G., J. R., zeznania odwołującego, świadectwo pracy w warunkach szczególnych w aktach ZUS, zakres obowiązków w aktach osobowych

Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia wynoszącym 25 lat i 3 miesiące. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego

(bezsporne)

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. z 2013 r. poz.1440 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1949 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

- okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący

co najmniej 15 lat

oraz

- okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7. 02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Od dnia 1.02.1982 r. do dnia 31.12.1998 r. z przerwą w okresie 1.04.1984 – 30.06.1985 odwołujący będąc pracownikiem przedsiębiorstwa produkcji rolnej zajmującego się przyjmowaniem, magazynowaniem i przerobem zbóż, wykonywał prace przy wyładunkowe zbóż na stanowisku młynarz silosowy. Jego praca polegała na przyjmowaniu ziarna, przygotowanie właściwych mieszanek przemiałowych i zapewnienie właściwych parametrów przechowywanego surowca. Wykonywanie tak ujętego zakresu prac spełniało warunek wymieniony w wykazie A dział X pkt. 10 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia. Wśród wymienionych tam prac mieszczą się prace przy wytwarzaniu mąki, kasz, płatków i śruty. Rozwinięcie stanowiskowe tak ujętego katalogu zostało zawarte w zarządzeniu nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W załączniku nr 1 do tego zarządzenia dział X poz. 10 – prace przy wytwarzaniu maki, kasz, płatków i śruty wskazane zostało stanowisko młynarz.

Wskazane wyżej prace odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy do dnia 31.12.1998 r. Wykonywanie tych prac sprawiło o łącznym ponad 15 – letnim okresie pracy w warunkach szczególnych..

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się ponad 25-letnim okresem ubezpieczenia i w chwili wydawania zaskarżonej decyzji miał ukończony 60-ty rok życia. Nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w sentencji.