Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant: prot. sądowy - stażysta Łukasz Sierdziński

po rozpoznaniu dnia 14 marca 2016 r.

sprawy A. K. córki K. i J. z domu K., ur. (...) w Z.

obwinionej o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w W.

z dnia 25 września 2015 r. sygn. akt IV W 555/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionej A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 50 zł tytułem zwrotu wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 1461/15

UZASADNIENIE

A. K. została obwiniona o to, że w dniu 30 września 2014r. ok. godz. 17:15 w W. na ulicy (...), kierując samochodem marki A. o nr rej. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, doprowadzając do kolizji z prawidłowo jadącym samochodem marki M. o nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała skutkujących rozstrojem zdrowia poniżej 7 dni doznał R. I. tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Po rozpoznaniu sprawy sygn. IV W 555/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 25 września 2015r. uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazał ją na karę 500 złotych grzywny. Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku obwiniona A. K. złożyła apelację. Wyrok zaskarżyła w całości. Jak wynikam z treści apelacji zarzuciła:

- dokonanie błędnych ustaleń faktycznych opartych na niepełnym materiale dowodowym gdyż nie zostały zabezpieczone ślady na drodze, sąd nie zapoznał się z ewidencją wykroczeń drogowych R. I. oraz nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego,

- sąd I instancji błędnie uznał za wiarygodne zeznania R. I. pomimo, że kierując samochodem M. nr rej. (...) zajechał drogę prawidłowo jadącej obwinionej, zmienił nagle pas ruchu przejeżdżając linię ciągłą z pasa prawego na środkowy tuż przed nadjeżdżającym samochodem A. nr rej. (...), którym kierowała obwiniona. Ten manewr spowodował, że nie miała możliwości zatrzymania pojazdu i uderzyła w tył samochodu M..

W konkluzji obwiniona wniosła o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew zarzutom skarżącej sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. Słusznie oparł się na zeznaniach świadka R. I. oraz relacji policjanta T. R.. Zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny i nie wymagał uzupełnienia. Ponadto został oceniony przez sąd I instancji zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Z zeznań R. I. wynika, że zmienił pas ruchu z prawego na środkowy i po wykonaniu tego manewru, już na środkowym pasie, zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Tak samo zachował się kierowca Busa, który poruszał się prawym pasem ulicy (...) w W.. Przed przejściem dla pieszych zatrzymały się więc dwa pojazdy: na prawym i środkowym pasie. Tymczasem obwiniona nadjeżdżała samochodem A. nr rej. (...), jadąc pasem środkowym ulicy (...) i uderzyła w tył stojącego przed nią samochodu M.. Należy więc stwierdzić, że w sposób nieprawidłowy obserwowała sytuację na drodze. Gdyby nie uderzyła w samochód M. to wjechałaby na przejście dla pieszych i potraciła przechodniów. Wyjaśnienia obwinionej wskazują na to, że nie zauważyła nie tylko manewru zmiany pasa przez R. I. ale także sytuacji gdy przed przejściem zatrzymał się samochód Bus jadący prawym pasem jezdni. Każdy kierowca zgodnie art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym zobowiązany jest prowadzić samochód ostrożnie i obserwować sytuację na drodze zaś gdy dojeżdża do prawidłowo oznaczonego przejścia dla pieszych zobowiązany jest zachować szczególną ostrożność. Moment uderzenia w tył samochodu M. nr rej. (...) widział policjant obserwujący to zdarzenie z przeciwnego kierunku ruchu. T. R. zeznał, że samochód A. nadjeżdżał z dużą prędkością środkowym pasem jezdni. Nie słyszał odgłosów hamowania pojazdu pomimo, że samochód dojeżdżał do przejścia, na którym znajdowali się piesi. Skarżąca zarzuca, że sąd I instancji błędnie ocenił jej wyjaśnienia i nie uwzględnił, tej okoliczności, że kierowca M. nagle zmienił pas ruchu przejeżdżając linię ciągłą i zajechał jej drogę. Tymczasem świadek R. I. zeznał, że zmienił pas ruchu w znacznej odległości przed miejscem kolizji. Sytuacja na drodze potwierdza wiarygodność tych zeznań. Gdyby obwiniona prawidłowo obserwowała drogę i prowadziła samochód z prędkością dostosowaną do warunków ruchu to zauważyłaby także, że Bus zatrzymuje się na prawym pasie. Był to sygnał do tego aby rozpocząć hamowanie i zatrzymać się że przed przejściem aby umożliwić pieszym bezpieczne przekroczenie jezdni. Do oceny zachowania obwinionej nie jest więc potrzebna wiedza jaką dysponuje biegły. Wystraczająca jest znajomość przepisów ruchu drogowego potrzebna kierowcy samochodu do bezpiecznego prowadzenia pojazdu. Dane z ewidencji wykroczeń drogowych dotyczące świadka R. I. także nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. R. I. nie spowodował zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym – zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Na skutek uderzenia obwinionej w tył pojazdu M. pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy i szyi, które skutkowały rozstrojem zdrowia na czas nieprzekraczający 7 dni. Ze zgromadzonych dowodów należy wyprowadzić wniosek, że sąd I instancji prawidłowo przypisał obwinionej popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd odwoławczy nie uwzględnił wniesionej apelacji i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Uznał także, że kara grzywny jest adekwatna do zawinienia A. K.. Należy wziąć pod uwagę duży stopień zagrożenia bezpieczeństwa na drodze jaki obwiniona wywołała swoim zachowaniem. Wymierzona kara grzywny nie jest nadmiernie surowa i leży w możliwościach finansowych obwinionej. O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw.