Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 09 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy K. C.

przeciwko Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do renty rolniczej w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania K. C.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 07 sierpnia 2014 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala od dnia 01 sierpnia 2014 roku K. C. prawo do trwałej renty rolniczej w związku z wypadkiem przy pracy.

Sygn. akt VII U 2104/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił K. C. prawa do renty rolniczej, gdyż Komisja Lekarska nie uznała wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym (decyzja – k. 162 akt KRUS).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł K. C. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty rolniczej (k. 2-4 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie (k. 15).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

K. C. urodzony (...) od dnia 28 czerwca 1999 roku do dnia 31 lipca 2014 roku był uprawniony do renty rolniczej w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 14 grudnia 1994 roku (decyzje – akta KRUS).

W dniu 16 czerwca 2014 roku wnioskodawca wniósł o ustalenie prawa do renty rolniczej na dalszy okres w związku z wypadkiem przy pracy (k. 146 akt KRUS). Orzeczeniem z dnia 7 lipca 2014 roku lekarz orzecznik KRUS uznał wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym nadal do lipca 2017 roku w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 14 grudnia 1994 roku (k. 155 akt KRUS). Na skutek zgłoszonego zarzutu wadliwości przez lekarza regionalnego inspektora orzecznictwa lekarskiego (k. 156 akt KRUS) wnioskodawca został ponownie poddany badaniu, tym razem przez Komisję Lekarską, która orzeczeniem z dnia 4 sierpnia 2014 roku nie uznała go za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym (k. 159-160 akt KRUS).

K. C. na skutek wypadku w pracy w dniu 14 grudnia 1994 roku doznał urazu oka lewego w czasie wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym i utracił widzenie w lewej gałce ocznej. Wnioskodawca nadal nie widzi na lewe oko i stan ten nie może ulec poprawie. Nie może wykonywać prac na wysokości ani przy maszynach w ruchu z odkrytymi częściami tnącymi. Sama utrata widzenia w oku lewym nie stanowi podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Jednakże u wnioskodawcy występuje dodatkowo światłowstręt związany z pourazowym uszkodzeniem tęczówki szerokiej źrenicy, co może stwarzać trudności w wykonywaniu prac w rolnictwie pomimo noszenia szkieł fotochromatycznych. Ponadto u wnioskodawcy rozpoznano jaskrę, z którą mogą się wiązać skoki ciśnienia śródgałkowego. W powiązaniu z wszczepioną soczewką tylnokomorową, okoliczności te stanowią przeciwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, a zatem pracy w rolnictwie. Biorąc pod uwagę brak możliwości poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy zasadne jest przyjęcie, że jest on trwale całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 14 grudnia 1994 roku (opinie biegłych – k. 26, 81 częściowo opinie – k. 45, 62).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowanych przez strony, które uznał za wiarygodne. Okoliczności dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy zostały ustalone w oparciu o opinie biegłych lekarzy okulistów. Sąd opinie te w zasadzie w całości uznał za wiarygodne. Wyjątkiem są tu opinie biegłej dr K. S., co do oceny stanu zdrowia wnioskodawcy w kontekście występowania całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegła w swoich opiniach słusznie przyjęła, że jednowzroczność nie stanowi przeciwskazania do prowadzenia maszyn rolniczych, jednakże nie uwzględniła w ich treści tego, że wnioskodawca cierpi na jaskrę i ma wszczepioną soczewkę tylnokomorową, co stanowi przeciwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. Z tych względów Sąd opinie biegłej dr K. S. w tym zakresie uznał z niewiarygodne. W pozostałej części opinie obdarzył wiarą w tym całości opinie pozostałych biegłych. O uznaniu wnioskodawcy za trwale niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym przemawia fakt braku możliwości poprawy jego stanu zdrowia.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinie spełnia te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3 września 2008 r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Odwołanie K. C. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.2013.1403 j.t. ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, który w przypadku wnioskodawcy wynosi 5 lat;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby zawodowej, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, uważa się za spełniony, jeżeli ubezpieczony posiada jakikolwiek okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego, który obejmuje dzień wypadku lub dzień zachorowania na rolniczą chorobę zawodową.

Za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę stanu faktycznego niniejszej sprawy należy wskazać, że K. C. jest nadal całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym z powodu wypadku przy pracy w gospodarstwie z dnia 14 grudnia 1994 roku na stałe. Tym samym zaskarżoną decyzję należało zmienić i przyznać mu prawo do trwałej renty rolniczej w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej

W związku z powyższym orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c.