Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Barbary Marszyckiej

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2013 r.,

sprawy R. W.

oskarżonego z art. 231 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w (...)

z dnia 15 maja 2013 r., sygn. akt VII K 150/13

I.  uchyla zaskarżony wyrok i ustala, że oskarżony R. W. dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 239§ 1 kk, przy czym społeczna szkodliwość tego czynu jest znikoma i na podstawie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 1 §2 kk i art. 17§ 1 pkt 3 kpk postępowanie karne umarza;

II.  kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 278 /13

UZASADNIENIE

R. W. został oskarżony o to, że w dniu 21 sierpnia 2012 r. w (...) będąc lekarzem Szpitala (...), a tym samym funkcjonariuszem publicznym , nie dopełnił obowiązków poprzez udaremnienie przeprowadzenia postępowania karnego w Komendzie Powiatowej Policji w (...) lubawskim w przedmiocie odpowiedzialności karnej A. K. (1) za czyn z art.178a§2 kk, polegającego na odmowie wykonania czynności pobrania krwi od A. K. (1), pomagając tym samym sprawcy przedmiotowego przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest o przestępstwo z art.231§1 kk i art.239§1 kk w zw. z art.11§2 kk.

Sąd Rejonowy w Iławie w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w (...) wyrokiem z dnia 15 maja 2013 r., sygn. akt VII K 150/13 uznał oskarżonego R. W. za winnego tego, że w dniu 21 sierpnia 2012 r. w (...), woj. (...)- (...) jako lekarz pełniący dyżur na izbie przyjęć Szpitala (...) w (...) udaremnił postępowanie karne prowadzone przez Komendę Powiatową Policji w (...) w przedmiocie odpowiedzialności karnej A. K. (1) jako sprawcy czynu prowadzenia roweru po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości pomagając mu uniknąć odpowiedzialności karnej w ten sposób, że odmówił wykonania czynności procesowej pobrania od A. K. (1) bez jego zgody krwi ,to jest popełnienia przestępstwa z art.239§1 kk i za to na podstawie art.239§1 kk w zw. z art.58§3 kk wymierzył mu grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł. każda.

Nadto zasadzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz opłatę w kwocie 500 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego R. W. zaskarżając wyrok w całości na korzyść wymienionego.

Skarżący wyrokowi temu zarzucił :

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia:

a) art.4 kpk, art. 7 kpk , art.92 kpk i art.410 kpk poprzez uznanie, że oskarżony chciał i swoim zachowaniem dążył do tego , aby udaremnić postępowanie karne i pomóc A. K. (1), w sytuacji, gdy oskarżony sporządzając dokumentację medyczną umieścił w Karcie Informacyjnej Centralnej Izby Przyjęć zapis, że A. K. wypił dzisiejszego dnia 10 piw i wyczuwalna jest od niego woń alkoholu, co pozwalało na postawienie mu zarzutu przestępstwa i jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony w żaden sposób nie chciał umyślnie udaremnić bądź utrudnić postępowania karnego i pomóc A. K. (1) ,

b) art.5§1 kpk poprzez zadanie oskarżonemu na rozprawie dnia 19 marca 2013 r. przez Przewodniczącego przed przeprowadzeniem postępowania dowodowego w sprawie pytania dotyczącego tego czy oskarżony zdaje sobie sprawę z tego ,że gdyby podejście lekarzy było takie jak oskarżonego , nie byłoby możliwości prowadzenia postępowań przygotowawczych przeciwko pijanym kierowcom, w sytuacji, gdy na tym etapie postępowania Sąd nie był w stanie obiektywnie ocenić zasadności działania oskarżonego, a element ocenny pytania jednoznacznie świadczy o negatywnym stosunku do oskarżonego i uznaniu jego winy jeszcze przed przeprowadzeniem postępowania dowodowego w sprawie,

c) art. 4 kpk , art. 7 kpk, art.92 kpk i art.410 kpk poprzez oparcie skazania między innymi na treści , uznanych za w pełni wiarygodne , zeznań świadka J. K., jako na świadczących o tym ,że wyłączną przyczyną odmowy pobrania krwi od A. K. (1) był brak jego zgody, w sytuacji, gdy świadek zeznał również ,że na izbie przyjęć i na terenie szpitala w (...) nie ma miejsca gdzie można bezpiecznie pobrać krew pod przymusem w związku z czym wydał polecenie , aby tego nie robić oraz ,że oskarżony poinformował go o tym ,że A. K. był agresywny i pobudzony po doprowadzeniu go do szpitala , co czyni wiarygodnymi wyjaśnienia oskarżonego co do faktycznych przyczyn i jego wewnętrznej motywacji, aby od przymusowego pobrania krwi odstąpić,

d) art.410 w zw. z art. 424§1 pkt 1 kpk poprzez uznanie ,że policjanci byli w stanie stworzyć bezpieczne warunki do pobrania krwi id A. K. (1), a co za tym idzie decyzja oskarżonego w tym zakresie była bezpodstawna i wynikała z chęci pomocy A. K. i zamiaru udaremnienia postępowania karnego , w sytuacji gdy dokonując takiego ustalenia Sąd I instancji nie wziął pod uwagę , nie odniósł się i nie ocenił w uzasadnieniu wyroku przedstawionych przez świadków i oskarżonego faktów dotyczących rozmiaru izby przyjęć, obecności innych pacjentów z poważnymi dolegliwościami, ruchomych metalowych i szklanych sprzętów izby przyjęć i obecności wewnątrz znacznej liczby osób,

e) art. 7 kpk, art.92 kpk i art. 410 kpk poprzez uznanie ,że policjanci byli w stanie stworzyć bezpieczne warunki do pobrania krwi od A. K. (1), a co za tym idzie decyzja oskarżonego w tym zakresie była bezpodstawna i wynikała z chęci pomocy A. K. i zamiaru udaremnienia postępowania karnego, w sytuacji gdy z treści zeznań B. S. wynika jednoznacznie ,że nie wchodził on do pomieszczenia izby przyjęć , a co za tym idzie nie miał możliwości obiektywnie i prawidłowo ocenić czy policjanci byli w stanie stworzyć, stosując przymus bezpośredni, takie warunki do pobrania krwi od A. K. (1), aby zapewnić bezpieczeństwo dla osób przebywających na izbie przyjęć, w tym pacjentom, za których zdrowie i życie ponosił odpowiedzialność,

f.) art. 7 kpk poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań świadka J. L. w części dotyczącej tego ,że oskarżony tłumaczył personelowi tego samego dnia dlaczego nie było możliwe pobranie krwi od A. K. (1), ponieważ zmierzają one do ukazania oskarżonego w pozytywnym świetle i nie korelują z wyjaśnieniami oskarżonego , który nie stwierdził ,że tłumaczył personelowi powodów swojego działania , w sytuacji , gdy fakt ,że oskarżony w swoich wyjaśnieniach tego zdarzenia nie wskazał nie może świadczyć w żaden sposób o wiarygodności zeznań świadka , a obiektywnie oceniane fakty dotyczące sytuacji na izbie przyjęć sprawiają ,że takie wyjaśnienia oskarżonego wobec personelu są logicznie uzasadnione i prawdopodobne,

g.) art. 7 kpk poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań E. T. i W. K. w zakresie powodu odmowy pobrania krwi przez oskarżonego z powodu ich zmiany na poszczególnych etapach postępowania i dążenia przez świadków do ukazania w pozytywnym świetle oskarżonego , w sytuacji gdy świadkowie na etapie postępowania przygotowawczego nie byli pytani o warunki panujące na izbie przyjęć i ich wpływ na bezpieczeństwo A. K. (1) i innych pacjentów, a ewolucja ich zeznań nie powoduje wewnętrznej sprzeczności i nie wynika z ich uzgodnienia z oskarżonym lecz wyłącznie z wnikliwości zadawanych im na etapie postępowania jurysdykcyjnego pytań,

h.) art. 4 kpk , art. 7 kpk , art. 92 kpk i art. 410 kpk poprzez uznanie ,że wyłączną przyczyną odmowy pobrania krwi od A. K. (1) świadczącą o zamiarze bezpośrednim popełnienia występku z art. 239§1 kk , był brak jego zgody, w sytuacji gdy świadek Ł. N. oraz świadek B. K. zeznali ,że oskarżony wskazywał, że nie pobierze krwi bo rozmawiał o tym z dyrektorem i że powoływał się na przepisy szpitala, co świadczy jednoznacznie, że nie polegają na prawdzie zeznania świadka B. S., który stwierdził ,że oskarżony nie podawał mu żadnej innej przyczyny odmowy pobrania krwi A. K. (1) poza brakiem zgody samego zatrzymanego , a ustalenia Sądu I instancji w zakresie przyczyny odmowy nie są prawidłowe i oparte na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego,

i.) art. 4 kpk , art. 7 kpk , art. 92 kpk i art.410 kpk poprzez uznanie ,że oskarżony miał świadomość ,że A. K. (1) podejrzany jest o popełnienie przestępstwa , w sytuacji, gdy z informacji przekazanych przez policjantów wynikało ,że jechał on rowerem, a dodatkowy brak normalnego w sytuacji badania nietrzeźwego kierowcy, , specjalistycznego pakietu z probówkami mógł stworzyć u oskarżonego przeświadczenie , że ma do czynienia ze sprawcą wykroczenia a nie przestępstwa.

II. Następstwem obrazy powyżej wskazanych przepisów procedury karnej był:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu ,że odmowa oskarżonego pobrania krwi A. K. (1) była bezzasadna i wynikała z zamiaru bezpośredniego udaremnienia postępowania karnego toczącego się wobec doprowadzonego i pomocy mu , w sytuacji, gdy całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie, że oskarżonym nie powodowała chęć pomocy A. K. i utrudnienia postępowania karnego, a wyłącznie obiektywnie oceniane okoliczności oraz polecenie służbowe wydane mu w tym zakresie przez przełożonego,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu ,że w dniu 21 sierpnia 2012 r. na izbie przyjęć szpitala w (...) nie zachodziły okoliczności, które oskarżony zgodnie ze swoim wieloletnim doświadczeniem i wiedzą medyczną, miał prawo ocenić jako przesłanki nakazujące mu podjąć decyzję o odmowie pobrania krwi od doprowadzonego A. K. (1) zgodnie z dyspozycją §5 ust.5 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie warunków i sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie, w sytuacji gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje ,że takie obiektywne przesłanki wystąpiły,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu ,że to do oskarżonego należała inicjatywa w zapoczątkowaniu i obowiązek pokierowania policjantami przy siłowym pobraniu krwi od A. K. (1), w sytuacji gdy obowiązek taki nie wynika z treści §5 ust.6 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie warunków i sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie , oskarżony nie miał prawa wydawać poleceń i rozkazów policjantom i ustalenie takie jest niczym nieuzasadnione,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu ,że odmawiając pobrania krwi udaremnił postępowanie karne wobec A. K. (1) , w sytuacji , gdy oskarżony jak i świadek B. S. byli przekonani ,że pobranie krwi zostanie przeprowadzone na komendzie policji , co umożliwia §5 ust.4 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie warunków i sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie .

Podnosząc wyżej opisane zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie R. W. ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego R. W. jako niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy ,że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny , mając na uwadze wynikający z art.2§2 kpk i art. 4 kpk obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego.

Sąd Rejonowy ocenił w sposób bardzo wnikliwy zgromadzony materiał dowodowy, omawiając szczegółowo wszystkie dowody , nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny dowodów , kierując się przy tym prawidłowo zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i w oparciu o tę ocenę Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Podkreślić również należy ,że Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bardzo obszernie i precyzyjnie wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych lub uznał je za wiarygodne jedynie w określonych częściach.

W ocenie Sądu odwoławczego uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszelkie wymogi zawarte w treści art. 424§1 pkt 1 kpk.

Omawiając niniejszą sprawę należy mieć na względzie ,że Sąd Okręgowy akceptuje w całości ustalenia dokonane przez Sąd I instancji bezsprzecznie stanowiące o popełnieniu przez oskarżonego R. W. przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu z art. 239§1 kk oraz w pełni popiera przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację. Sąd odwoławczy stanął na stanowisku ,że powtarzanie czy też rozszerzanie tej argumentacji jest niecelowe.

Zaznaczyć należy ,że zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 02 sierpnia 2006 r., II KK 238/05 ,Lex 193046 , przy oczywistej bezzasadności zarzutów apelacyjnych , Sąd odwoławczy może – podzielając w pełni dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów – uchylić się od wnikliwego odniesienia się w uzasadnieniu swojego wyroku do tych zarzutów , gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem zasadnej argumentacji Sądu I instancji.

Z treści wywiedzionej apelacji wynika ,iż skarżący zarzucił głównie zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczeniu mający wpływ na jego treść wskutek poczynienia dowolnej a nie swobodnej ,jak nakazuje art. 7 kpk ,oceny zgromadzonych dowodów. Zarówno w sposób obszerny zredagowane zarzuty apelacyjne jak i uzasadnienie apelacji wskazują ,iż autor wywiedzionego środka odwoławczego w sposób wybiorczy potraktował zebrany materiał dowodowy , powołując jedynie dowody przemawiające na korzyść oskarżonego , a poza sferą ocen pozostawił szereg istotnych dowodów w sumie stanowiących o popełnieniu przez oskarżonego przypisanego mu czynu. W rezultacie skarżący nie przedstawił żadnych istotnych okoliczności ponad te , które były już wcześniej przedmiotem wszechstronnej analizy i oceny. Dlatego też twierdzenia tam zawarte uznać należy w zdecydowanej części za zwykłą polemikę z niebudzącymi zastrzeżeń ustaleniami Sądu I instancji. Należy podkreślić ,iż to że Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody zebrane w tej sprawie w sposób odmienny, niż czyni to w apelacji skarżący absolutnie jeszcze nie oznacza ,że w procesie rozumowania tegoż Sądu nastąpił błąd natury logicznej . Zaznaczyć bowiem należy ,że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i to w toku całej rozprawy głównej. Sąd I instancji dokonując swobodnej oceny dowodów musi przedstawić tok swego rozumowania , który doprowadził go do dokonanego wyboru. Analiza tego właśnie toku rozumowania jest przedmiotem kontroli instancyjnej , bowiem sąd odwoławczy nie styka się z dowodami bezpośrednio ,lecz swą działalność ogranicza do weryfikacji i racjonalności rozumowania sądu orzekającego , przedstawionego w zaskarżonym wyroku. Czyni to na podstawie argumentów przytoczonych w skardze apelacyjnej i wyłącznie w zakresie nią wyznaczonym. Krytyka odwoławcza , aby była skuteczna , musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu orzekającego. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do twierdzeń, że zdarzenie miało inny przebieg , to nie może być uwzględniona przez Sąd odwoławczy. Innymi słowy ,zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w zaskarżonym wyroku, gdyż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego, odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji , nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy w wyniku wnikliwej analizy całokształtu materiału dowodowego, ocenionego zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego , w sposób prawidłowy dokonał oceny prawnej zachowania oskarżonego R. W. uznając, iż dopuścił się on przypisanego mu czynu. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na dowodach osobowych w szczególności w postaci zeznań świadków M. W., B. K. , Ł. N., B. S. , A. K. (1), a nadto na podstawie częściowych wyjaśnień oskarżonego R. W.. Istotne znaczenie w dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych miały również dowody nieosobowe w postaci zgromadzonej dokumentacji oraz nagrań zamieszczonych na płytach CD i protokołów odtworzenia utrwalonych zapisów.

W ocenie Sądu odwoławczego ,kluczowe znaczenie pozwalające na poczynienie zgodnych z prawdą ustaleń faktycznych miał bezsprzecznie dowód w postaci załączonej do akt przedmiotowej sprawy karty informacyjnej Centralnej Izby Przyjęć Szpitala (...) w (...). W dokumencie tym bowiem zostały własnoręcznie poczynione przez oskarżonego zapisy , które w jednoznaczny sposób wskazują z jakiego powodu oskarżony R. W. odmówił pobrania krwi od doprowadzonego przez funkcjonariuszy policji A. K. (1) jak też w niewątpliwy sposób wskazują ,iż oskarżony miał wiedzę o możliwości ewentualnego popełnienia przez doprowadzonego przestępstwa z art. 178a§ 2 kk .

Niniejsze dowody wręcz uniemożliwiają podzielenie zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego i przyjęcia przedstawionej w apelacji wersji zdarzenia.

W ocenie Sądu odwoławczego ,Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych zasadnie oparł się na zeznaniach świadków E. T. i W. K. , które zostały złożone na etapie postępowania przygotowawczego albowiem zeznania te zostały złożone bezpośrednio po zdarzeniu , a nadto zbieżne były z innymi dowodami uznanymi przez Sąd za wiarygodne. Za trafną należy uznać także ocenę zeznań świadka J. L. , albowiem sprzeczne były one nawet z wyjaśnieniami oskarżonego. Natomiast uznanie przez Sad Rejonowy za wiarygodne zeznań świadka J. K. nie stoi w sprzeczności z dokonanymi ustaleniami faktycznymi ,iż głównym wskazanym przez oskarżonego powodem odmowy pobrania krwi od A. K. (1) było nie wyrażenie przez wymienionego zgody na dokonanie tej czynności.

Odnosząc się zaś do wszelkiej zawartej w apelacji argumentacji ,iż brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania ,że oskarżony R. W. popełnił czyn z art.239§1 kk stwierdzić należy ,że dla bytu przestępstwa tzw. poplecznictwa konieczna jest świadomość sprawcy ,że osoba , której pomaga uniknąć odpowiedzialności karnej, popełniła przestępstwo oraz zamiar utrudnienia lub udaremnienia w jakikolwiek sposób postępowania karnego przeciwko tej osobie , zarówno przed jego wszczęciem , jak i w każdym stadium toczącego się już procesu. Jednakże wymagana świadomość poplecznictwa nie musi mieć charakteru ani pewności, ani dokładnej wiedzy o rodzaju i okolicznościach popełnionego przestępstwa ,lecz wystarczy przewidywanie ,że dana osoba dopuściła się czynu , za który grozi jej odpowiedzialność karna ,jeżeli przewidując taką możliwość sprawca godzi się pomóc tej osobie w uniknięciu odpowiedzialności karnej.

Stwierdzić należy ,że ze zgromadzonego materiału dowodowego i ocenionego zgodnie z zasadami wyszczególnionymi w art. 7 kpk przez Sąd Rejonowy niewątpliwie wynika ,iż oskarżony R. W. jako lekarz pełniący dyżur na izbie przyjęć Szpitala (...) w (...) udaremnił postępowanie karne przeciwko A. K. (1) o czyn z art. 178a§2 kk albowiem odmawiając wykonania czynności procesowej pobrania krwi od w/w bez jego zgody pomógł mu uniknąć odpowiedzialności karnej.

W ocenie Sądu odwoławczego , Sąd I instancji dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie popełnienia przez oskarżonego R. W. przypisanego mu przestępstwa z art. 239§1 kk nie rozważył w dostateczny sposób czy czyn popełniony przez oskarżonego charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości wyższym niż znikomy.

Zgodnie z treścią art. 1§2 kk nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma . Należy przy tym wskazać ,iż typ czynu zabronionego jest wzorcem zgeneralizowanym i abstrakcyjnym, zawierającym elementy konstytutywne dla bezprawności i karalności czynu. Konkretny i indywidualny czyn , zawierający wszelkie znamiona wzorca, będzie z reguły wykazywał właściwy dla czynów realizujących znamiona danego typu stopień społecznej szkodliwości. Ten stopień szkodliwości pozwala ów konkretny i zindywidualizowany czyn uznać za karygodny. Cechy indywidualizujące czyn mogą jednak powodować, że jego ujemna zawartość będzie, z punktu widzenia założonego przez ustawodawcę stopnia społecznej szkodliwości nietypowa. Jeżeli ta ujemna zawartość czynu jest atypowo niska i osiąga poziom znikomego stopnia społecznej szkodliwości, to pomimo realizacji przez czyn znamion typu zabronionego, nie będzie podstawy do traktowania takiego czynu jako przestępstwa. Ten konkretny, zindywidualizowany czyn nie jest czynem karygodnym. (v. Kazimierz Buchała , Andrzej Zoll , Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Zakamycze 1998, t. I , str. 20-21 , teza 25 i 27).

Ustawodawca wprowadził do kodeksu karnego katalog czynności , które sąd bierze pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Artykuł 115§2 kk stanowi ,że okolicznościami tymi są : rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody , sposób i okoliczności popełnienia czynu ,waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

W ocenie Sądu odwoławczego , dogłębna analiza całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku ,że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu R. W. jest znikomy.

Należy podkreślić ,iż do chwili zaistniałego czynu oskarżony R. W. jako lekarz sumiennie wywiązywał się z nałożonych na niego obowiązków, w tym obowiązków wynikających z umowy zawartej pomiędzy Szpitalem (...) w (...) a Komendą Wojewódzką Policji w O.. Przedmiotowe zdarzenie było zdarzeniem osobliwym albowiem zaważyć należy na okoliczności jego popełnienia. Bezsprzecznie doprowadzony przez funkcjonariuszy policji A. K. (1) zachowywał się agresywnie, brak było dogodnych warunków do dokonania czynności pobrania krwi od wymienionego . Nadto na izbie przyjęć znajdowali się pacjenci którym należało zapewnić spokój i bezpieczeństwo. Oskarżony miał także w pamięci przykry incydent mający miejsce wcześniej , który zaistniał w czasie pobierania krwi od osoby nie wyrażającej na tę czynność zgody i zajęte w związku z tym stanowisko Dyrektora Szpitala (...) w (...).

Zważyć także należy ,iż pomimo odmowy przez oskarżonego pobrania krwi od A. K. (1) , wymieniony poniósł odpowiedzialność za wykroczenie z art. 87§2 kw , a materiał dowodowy w sumie umożliwiał także poczynienie ustaleń w zakresie ewentualnego przypisania A. K. (1) przestępstwa z art. 178a§2 kk.

W świetle wyżej wskazanych okoliczności przedmiotowych należało przyjąć ,że pomimo ,iż oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art.239§1 kk , który został popełniony umyślnie , to jednak jego ujemna zawartość jest znikoma.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 §1 kpk uchylił zaskarżony wyrok i ustalając, że oskarżony R. W. dopuścił się przypisanego mu czynu z art.239§1 kk , którego społeczna szkodliwość jest znikoma na podstawie art. 414§1 kpk w zw. z art.1§2 kk i art. 17§1 pkt 3 kpk postępowanie karne umorzył.

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.