Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Wasiluk– spr.

Sędziowie: SO Dariusz Niezabitowski

SR del. Beata Maria Wołosik

Protokolant: Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Pawła Dacewicza

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca i 23 września 2013 roku

sprawy W. Z. oskarżonego z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2013 roku, sygn. akt VII K 1254/12;

I.  Wyrok w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego W. Z. zmienia w ten sposób, że na mocy art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczoną wobec tego oskarżonego karę grzywny łagodzi do 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokości jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 11 (jedenastu) złotych.

II.  W pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

III.  Zasądza od oskarżonego W. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 378 (trzysta siedemdziesiąt osiem) złotych tytułem opłaty za obie instancje i zwalania go od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

W. Z. został oskarżony o to że:

w okresie od dnia 21 lipca 2006 r. do dnia 8 sierpnia 2007 r. w (...), (...), (...), (...), (...)w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podrobił 9 dokumentów w postaci umów najmu/podnajmu powierzchni w lokalach użytkowych pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych zawartych przez spółkę (...) sp. z o.o., podpisując je nazwiskami lub nazwiskami i imionami właścicieli najmowanych/podnajmowanych lokali i tak w szczególności:

1) w dniu 21 lipca 2006 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym wynajmującego: „(...), ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem (...).

2) w dniu 21 lipca 2006 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „Sklep (...) ul. (...) (...)-(...) W., wskazującej jako wynajmującego „Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...)…- 010 W., ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem i imieniem (...).

3) w dniu 21 sierpnia 2006 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „Sklep (...), ul. (...) (...), wskazującej jako wynajmującego: „(...), ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem i imieniem (...).

4) w dniu 19 października 2006 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: (...) ul. (...), (...)…, wskazującej jako wynajmującego (...), ul. (...) (...) (...)-(...) B., ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał imieniem i nazwiskiem (...).

5) w dniu 6 grudnia 2006 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „Sklep (...) ul. (...), (...)-(...) B.”, wskazującej jako wynajmującego „(...) (...)-(...) B., ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem (...).

6) w dniu 6 stycznia 2007 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „(...)-(...) D. Sklep (...), ul. (...)II 2, wskazującej jako wynajmującego: „(...) A. J., ul. (...)II 2…D.…, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem (...).

7) w dniu 6 stycznia 2007 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „Sklep (...), ul. (...) (...)wskazującej jako wynajmującego: Sklep (...) M. K. (...)-(...) A.…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem i imieniem (...).

8) w dniu 14 stycznia 2007 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „Sklep (...) (...)-(...) B., ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem i imieniem (...).

9) w dniu 8 sierpnia 2007 r. w (...)podrobił dokument w postaci umowy najmu/podnajmu powierzchni w lokalu użytkowym położonym w: „M. (...), ul. (...) (...)-(...) A., ul. (...)…”, zawartej przez firmę (...) sp. z o.o.pod instalację i eksploatację automatów do gier o niskich wygranych, którą podpisał nazwiskiem i imieniem (...),

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 roku, przychylając się do wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w rybie art. 387 § 1 k.p.k.. oskarżonego W. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przyjmując, iż wysokość jednej stawki jest równa kwocie 10 (dziesięciu) złotych.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych znajdujących się na kartach 54-62 akt sprawy, jako służących do popełnienia przestępstwa.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami w kwocie 3811,15 (trzech tysięcy ośmiuset jedenastu 15/100) złotych, zwalniając go od ponoszenia pozostałej części kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator. Działając na zasadzie art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok wobec oskarżonego W. Z. w części dotyczącej orzeczenia o karze na jego korzyść.

W oparciu o przepis art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 1 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez wymierzenie mu grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych podczas gdy w dacie popełnienia czynu przepis art. 71 § 1 k.k. przewidywał możliwość wymierzenia kary grzywny w rozmiarze do 180 stawek dziennych.

Na podstawie art. 437 k.p.k. prokurator wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie kary grzywny w wysokości 180 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na kwotę 11 złotych (na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację w całości, jako zasadną, należało uwzględnić.

Nie kwestionując prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, jak również prawidłowości rozstrzygnięcia co do uznania winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, prawidłowości przyjętej kwalifikacji prawnej oraz wymierzonej mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i orzeczeniem środka karnego przepadku dowodów rzeczowych– Sąd Okręgowy podzielił zarzuty i wywody apelacji prokuratora, iż Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez wymierzenie grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych podczas gdy w dacie popełnienia czynu przepis art. 71 § 1 k.k. przewidywał możliwość wymierzenia kary grzywny w wysokości do 180 stawek dziennych.

W. Z. przypisanego mu czynu dopuścił się w okresie od dnia 21 lipca 2006 roku do dnia 8 sierpnia 2007 roku. W dacie wyrokowania, a zatem w dniu 10 kwietnia 2013 roku przepis art. 71 § 1 k.k. pozwalał na orzeczenie kary grzywny w wysokości do 270 stawek dziennych. Zgodnie jednak z zasadą wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. w czasie orzekania stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Przepis art. 71 k.k. został zmieniony art. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks karny wykonawczy, Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2009, Nr 206, poz.1589), która to zmiana weszła w życie w dniu 8 czerwca 2010 roku. Przed tą datą górna granica kary grzywny wymierzanej na podstawie art. 71 § 1 k.k. wynosiła 180 stawek. W tych warunkach niewątpliwie przyjąć należy, iż ustawą względniejszą dla oskarżonego jest ustawa obowiązująca w dacie popełnienia przez niego przestępstwa. Wprawdzie wymiar kary, w tym kary grzywny został zaproponowany przez oskarżonego i temu wymiarowi kary nie sprzeciwił się prokurator, a i Sąd I instancji uwzględnił wniosek w tym kształcie to jednak należy mieć na względzie, że przepis art. 387 k.p.k. z pewnością nie pozwala na formułowanie wniosków co do kar w granicach wykraczających poza granice zakreślone w prawie karnym materialnym. W tej sytuacji na etapie postępowania odwoławczego należało odebrać stanowisko oskarżonego odnośnie zaproponowanej modyfikacji jego wniosku zawartej w apelacji prokuratora. Oskarżony wyraźnie oświadczył, że chce, aby wymierzona kara grzywny wyniosła 180 stawek licząc wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 11 złotych.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy podzielił zarzut i wywody środka zaskarżenia i zmienił wyrok w zaskarżonej części wymierzając karę grzywny w wysokości zaproponowanej przez prokuratora, a zaakceptowanej przez oskarżonego i mieszczącej się przede wszystkim w granicach obowiązujących w dacie działania oskarżonego, a więc przed dniem 8 czerwca 2010 roku tj. w wysokości 180 stawek dziennych licząc jedną stawkę za równoważną kwocie 11 złotych.

Kara w tej wysokości z pewnością stanowić będzie dostateczną dolegliwość dla oskarżonego, a z drugiej strony jest karą sprawiedliwą i wychowawczą.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O opłacie należnej od kary za obie instancje Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.), a o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze – na mocy art. 624 § 1 k.p.k. uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności.