Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia
w Ł. oddalił powództwo J. D. przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratora Okręgowego w Łodzi
o zadośćuczynienie za niezgodne z prawem wykonywanie wobec niego władzy publicznej poprzez skierowanie przez Prokuraturę Rejonową Ł. do Sądu aktu oskarżenia przeciwko powodowi, w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa kierowania gróźb karalnych w stosunku do M. S..

U podstaw powyższego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego legło stwierdzenie, że całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie daje podstawy do przyjęcia, że skierowanie do sądu w sierpniu 2014 roku aktu oskarżenia przeciwko J. D. w wyżej opisanej sprawie stanowiło działanie niezgodne z prawem, tj. naruszające jakąkolwiek normę prawną, w szczególności normy zawarte w Kodeksie postępowania karnego. Sąd Rejonowy wskazał, że przepis art. 331 § 1 k.p.k., stanowiący podstawę prawną do podjęcia przez prokuratora decyzji o sporządzeniu aktu oskarżenia w danej sprawie albo
o uzupełnieniu lub umorzeniu postępowania przygotowawczego, nie określa prawnych kryteriów podjęcia jednej z tych decyzji, co oznacza, że decyzja ta oparta jest na samodzielnej ocenie materiału dowodowego dokonywanej przez prokuratora. Według Sądu I instancji o niezgodności z prawem decyzji o sporządzeniu
i skierowaniu do właściwego sądu aktu oskarżenia przeciwko danej osobie można mówić co najwyżej wówczas, gdy akt taki zostaje sporządzony mimo oczywistego braku podstaw do podjęcia takiej decyzji, tj. w szczególności przy braku jakichkolwiek dowodów pozwalających na ustalenie, że doszło do popełnienia przestępstwa przez wskazaną w akcie oskarżenia osobę, jednak taka sytuacja w sprawie niniejszej nie miała miejsca. Prokurator, podejmując decyzję o sporządzeniu aktu oskarżenia przeciwko J. D., opierał się bowiem na dowodzie w postaci zeznań pokrzywdzonego M. S., a sam podejrzany w swoich zeznaniach przyznał, że rozmawiał z pokrzywdzonym, określił go mianem „konfidenta” i kazał mu zmienić grupę spacerową na inną. W tej sytuacji nie można przyjąć, że doszło do sporządzenia aktu oskarżenia w sposób naruszający jakąkolwiek obowiązującą normę prawną. Zdaniem Sądu meriti powyższej oceny nie może zmieniać odmienna ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd karny, który podjął następnie decyzję o przekazaniu sprawy Prokuraturze Rejonowej Ł. w celu uzupełnienia śledztwa.

Nadto Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie brak jest również podstaw do przyjęcia, że na skutek sporządzenia aktu oskarżenia powód doznał naruszenia dóbr osobistych. Powód nie udowodnił bowiem, aby doszło do naruszenia w stosunku do niego któregokolwiek z dóbr osobistych, jak również, że sporządzenie przeciwko niemu aktu oskarżenia w wyżej omawianej sprawie stanowiło dla niego sytuację szczególnie „stresującą”, skoro równolegle powód odpowiadał za popełnienie przestępstwa zagrożonego znacznie surowszą sankcją, tj. pobicia ze skutkiem śmiertelnym. Brak także jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że którakolwiek z osób bliskich powodowi „odwróciła się” od niego na skutek sporządzenia wyżej opisanego aktu oskarżenia.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód, zaskarżając wyrok
w całości, jako krzywdzący i niesprawiedliwy oraz wnosząc o jego uchylenie
i uwzględnienie powództwa w całości

W odpowiedzi na apelację powoda strona pozwana wniosła o jej oddalenie
w całości i o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu powyższego strona pozwana wskazała, że prowadzone w sprawie
o sygn. akt 2 Ds. 328/14 postępowanie przygotowawcze było działaniem w ramach porządku prawnego, a skierowanie do Sadu aktu oskarżenia było konsekwencją zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa oraz usprawiedliwiających je zeznań powoda i pokrzywdzonego, których treść uzasadniała przekonanie prokuratora prowadzącego sprawę, że materiał dowodowy w sprawie jest wystarczający dla skierowania aktu oskarżenia. W ocenie pozwanego nie ma podstaw do uznania, że w toku postępowania przygotowawczego doszło do pogwałcenia praw procesowych powoda. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał ani naruszenia konkretnych dóbr osobistych, ani związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanego a naruszeniem tych dóbr.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane
w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich
w dalszej części uzasadnienia. Sąd Okręgowy podziela również ocenę prawną dochodzonego roszczenia dokonaną przez Sąd Rejonowy, zarówno co do przyjętej podstawy prawnej oceny jego zasadności, jak i wyników tej oceny.

Wniesiona przez powoda apelacja nie zawiera żadnych konkretnych zarzutów pod adresem rozstrzygnięcia Sądu I instancji, ograniczając się wyłącznie do gołosłownych stwierdzeń, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest dla skarżącego krzywdzące i niesprawiedliwe ponieważ doznana przez niego krzywda jest oczywista i bezsporna.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy ograniczy się do stwierdzenia, że Sąd I instancji na etapie gromadzenia i oceny materiału dowodowego w toku postępowania rozpoznawczego nie naruszył dyspozycji art. 233 k.p.c., w myśl którego to przepisu Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy, tj. dokumenty zawarte w aktach postępowania przygotowawczego o sygn. 2 Ds 2281/14 oraz zeznania powoda i nie naruszył przy tym dyspozycji art. 233 k.p.c.

Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu Rejonowego, że w ustalonym stanie faktycznym niniejszej sprawy powód nie zdołał wykazać kumulatywnego zaistnienia, określonych w art. 417 § 1 k.c., przesłanek deliktowej odpowiedzialności pozwanego. W szczególności trafnie wskazał Sąd Rejonowy, że skarżący nie wykazał aby skierowanie do sądu w sierpniu 2014 r. aktu oskarżenia przeciwko niemu było działaniem bezprawnym - w tym zakresie na całkowitą aprobatę zasługuje argumentacja Sądu I instancji odwołująca się do treści art. 313 § 1 k.p.k.
i art. 331 § 1 k.p.k. Już zatem brak wykazania przez powoda tej tylko przesłanki odpowiedzialności pozwanego skutkować musiał oddaleniem powództwa.

Apelacja powoda nie mogła również odnieść skutku w zakresie, w jakim Sąd Rejonowy zakwestionował naruszenie przez pozwanego jakiegokolwiek dobra osobistego powoda. Twierdzenia powoda – osoby karanej za popełnione przestępstwa - jakoby wniesienie przeciwko niemu przez pozwanego aktu oskarżenia o kierowanie gróźb karalnych w stosunku do współosadzonego M. S. miało zepsuć opinię o powodzie w Areszcie Śledczym w Ł., jak również było dla niego i jego rodziny źródłem stresu, są w ocenie Sądu Okręgowego całkowicie gołosłowne i podnoszone wyłącznie na użytek niniejszego postępowania.

Kierując się przedstawioną argumentacją Sąd Okręgowy, na podstawie
art. 385 k.p.c., oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie
z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od powoda J. D. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa - Prokuratury Okręgowej w Łodzi kwotę 300 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej
w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 2 ust 1 i 2 i § 6 pkt 3 w zw.
z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t. ze zm.) w zw. z § 22 i § 23 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).