Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5. sierpnia 2015r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym

Przewodniczący – SSR Bartosz Bytniewski-Judasz

Protokolant – Magda Charkot

przy udziale prokuratora Anny Bartos

po rozpoznaniu 05.08.2015r. dnia sprawy

G. J. (1)

s. J. i B.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że: w dniu w dniu 01. stycznia 2015 r. w S. pomiędzy ul. (...) I a al. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającemu stężeniu 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki R. (...) o nr rej. (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt XXIK 135/07, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

I.  Oskarżonego G. J. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to, na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności a jej wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 k.k. i 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza na 3 (trzy) lata próby.

II.  Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat a na jego poczet, na podstawie art. 63 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zalicza okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonego od 01. stycznia 2015 r.

III.  Na podstawie art. 49 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 300 (trzystu) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

IV.  Na podstawie art. 626 § 1 i 627 k.p.k. oraz art. 16 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 180zł.

IV K 141/15

UZASADNIENIE

Nocą z 31.12.2014r. na 01.01.2015r. oskarżony pił alkohol w mieszkaniu przy Al. (...). Po 01:00 postanowił wyjechać na stację benzynową przy ul. (...) I po picie. Wsiadł w samochód marki R. (...), uruchomił go i ruszył w drogę. Został zatrzymany przez policjantów, gdyż sposób, w jaki prowadził, budził podejrzenie co do stanu jego trzeźwości. Oskarżony został przebadany na zawartość alkoholu w organizmie. Badania wykazały u niego ok. 0,99 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: zeznania świadków oraz protokoły i dokumenty z kart 2, 7, 8, 12-17,

Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Wniósł o wydanie wyroku bez rozprawy.

Oskarżony jest osobą karaną. Wyrokiem SR w Szczecinie z dnia 25.04.2007r. wydanym w sprawie XXI K 135/07 skazany został za czyn z art. 178a § 1 k.k. Ma 40 lat. Jest zdrowy psychicznie. Ma wykształcenie podstawowe. Jest rencistą, ma rentę w kwocie ok. 840zł. Dorabia jako pomocnik stolarza. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Mieszka z rodzicami.

Dowód: oświadczenia i wyjaśnienia oskarżonego k. 26 i 48, dane o karalności k. 21, dane osobo poznawcze k. 27-28, opinia psychiatryczna k. 41-42, odpis wyroku k. 51

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, sąd zważył, co następuje. Zeznania świadków oraz protokoły i dokumenty z kart 2, 7, 8, 12-17 w powiązaniu z wyjaśnieniami oskarżonego stanowią spójny i w pełni wiarygodny zespół dowodów niesprzecznych z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Nie pojawiła się żadna okoliczność, nakazująca powątpiewanie w ich treść.

Stopień szkodliwości społecznej rozpatrywanego czynu jest dość znaczny, zdecydowanie wyższy niż znikomy. Oskarżony był nietrzeźwy w znacznym stopniu, stopień nietrzeźwości miał wpływ na sposób, w jaki prowadził pojazd. Zamierzał poruszać się w trudnych, zimowych warunkach, nocą. Z drugiej strony, natężenie ruchu nocą jest znikome a trasa, jaką przebył i planował, jest dość łatwa; szeroka, i dobrze oświetlona ze skrzyżowaniami zaopatrzonymi w sygnalizację świetlną, przez co niebezpieczeństwo, jakie stwarzał w ruchu drogowym i dla innych uczestników drogi, minimalizowało się.

Oskarżony to osoba dorosła, poczytalna, należycie rozeznana w otaczającej ją rzeczywistości. Naruszone przez niego normy są elementarne i oczywiste jest dla dorosłego człowieka, że poddane są ochronie prawnej, w tym także prawa karnego. Oskarżony wiedział, że popełnia przestępstwo. Działając w sposób opisany przez sąd, chciał je popełnić. Uczynił bowiem wszystko, by ono zaistniało. Zatem wina umyślna jest niewątpliwa natomiast stopień zawinienia, przy uwzględnieniu znacznego stopnia nietrzeźwości, uznać należy za wysoki.

Zachowanie oskarżone wypełnia ustawowe znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. oraz art. 178a § 4 k.k., skoro oskarżony wcześniej skazany był za czyn z art. 178a § 1 k.k.

Orzekając co do sankcji, sąd kierował się dyrektywami art. 53 §§ 1 i 2 k.k. w zw. z art. 56 k.k. wedle ich brzmienia z dnia popełnienia omawianego czynu. Nakazywały one, aby sąd wymierzał karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień szkodliwości społecznej czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do osoby skazywanej a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd ma w szczególności uwzględniać motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych skutków przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

Okoliczności obciążające to w szczególności uprzednia karalność oskarżonego, wysokie ustawowe granice zagrożenia, fakt, że oskarżony popełnił ten czyn aby sobie wygodzić, szkodliwość społeczna tego czynu, stwarzane przez oskarżonego niebezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Okolicznościami łagodzącymi są w szczególności fakt, że oskarżony w żaden sposób nie utrudniał postępowania.

Tak argumentując, co do sankcji orzeczono jak w punktach I. i II. dotychczasowa tylko jednokrotna karalność oskarżonego oraz to, że w żaden sposób nie utrudniał postępowania, jak również fakt, że równocześnie miał być wobec niego wykonywany środek karny z art. 42 § 2 k.k. i orzekane świadczenie pieniężne, spowodowały, że sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Świadczenie wymierzone w punkcie III. zapobiec ma w szczególności nieuzasadnionemu poczuciu bezkarności, jakie może wywołać zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Jego wartość ustalono w oparciu o kryteria art. 53 §§ 1 i 2 k.k. i mając na uwadze trudna sytuację materialną oskarżonego.

O kosztach należało orzec zgodnie z normami powołanymi w punkcie IV. wyroku.