Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Bartkowiak

Protokolant: asyst. sędz. J. W.

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016 r.

sprawy T. S.

obwinionego z art. 92a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gnieźnie

z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. akt II W 903/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania.

H. B.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gnieźnie, wyrokiem zaocznym z dnia 10 listopada 2015 r. wydanym w postępowaniu o sygn. akt II W 903/15, uznał obwinionego T. S. za winnego tego, że w dniu 17 września 2014 r. o godz. 13:04 w N. na drodze wojewódzkiej nr (...), kierując pojazdem o nr rej. (...) wbrew obowiązującym przepisom przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h w ten sposób, że nie zastosował się do znaku ograniczającego prędkość do 50 km/h i jechał z prędkością 73 km/h, to jest wykroczenia z art. 92a kw i za to ukarał go grzywną w kwocie 200 zł. Zasądził również od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania (k. 54).

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Gnieźnie sprostował oczywistą omyłkę pisarską w w/w wyroku poprzez wpisanie w opisie zarzuconego czynu, iż został on popełniony „w C. na drodze krajowej nr (...)” w miejsce błędnie podanego „w N. na drodze wojewódzkiej nr (...)” (k. 62).

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obwiniony. W oparciu o treść uzasadnienia apelacji stwierdzić należy, że skarżący zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie jego prawa do obrony oraz reguł swobodnej oceny dowodów. Ponadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, jak również obrazę prawa materialnego.

Podnosząc tak, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia (k. 65-67).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była zasadna i zasługiwała na uwzględnienie. Skutkiem tego było uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Przystępując do opisania powodów rozstrzygnięcia przypomnieć trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, jeśli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego; a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. postanowienie SN z 13 października 2010 r., IV KK 248/10, OSNwSK 2010/1/1940).

Kontrola odwoławcza pozwoliła na stwierdzenie, że Sąd niższej instancji nie dochował wspomnianych reguł postępowania. Mianowicie, nie rozpoznał dostatecznie wnikliwie kwestii miejsca czynu, a w tym kontekście nie przeanalizował zagadnienia umiejscowienia urządzenia rejestrującego, którym dokonano pomiaru prędkości pojazdu opisanego we wniosku o ukaranie. Zaniechał zaś tego, mimo że obwiniony w toku dotychczasowego postępowania niezmiennie podnosił w tym zakresie wątpliwości (por. pismo z 20 października 2014 r., k. 35, sprzeciw z 25 maja 2015 r., k. 32-33 oraz pismo z 26 października 2015 r., k. 44-50).

Skarżący trafnie wywodził, że przedstawiony przez (...) Gminną materiał dowodowy pozwalał na ustalenie, iż inkryminowane zdarzenie miało miejsce na dwóch różnych drogach w C.. Z treści kierowanych do obwinionego wezwań wynikało, że pojazd poruszał się po nieistniejącej w C. ul. (...). Natomiast z załączonej fotografii do wezwania przez (...) Gminną w N. o podanie kto kierował pojazdem wynikało, że pomiaru prędkości tego pojazdu dokonano za pomocą urządzenia rejestrującego, które było umiejscowione w C. przy drodze krajowej nr (...) (tak można odczytać zapis: DK (...)).

Apelujący podniósł też zasadnie, że materiał dowodowy pozwala dodatkowo rozważać czy do zdarzenia nie doszło na ul. (...) w N., która stanowi część drogi wojewódzkiej nr (...) (DW 260). Zgodzić również się trzeba ze skarżącym, że wątpliwości co do miejsca kontroli prędkości pogłębiły się jeszcze na skutek wskazania w zaskarżonym wyroku, iż do wykroczenia doszło na drodze wojewódzkiej nr (...). To jest na drodze, która łączy Z. z C. i B. (por. Wykaz dróg wojewódzkich - Załącznik Nr 2 do rozp. Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich, Dz.U. 1998.160.1071). Co prawda ten element opisu czynu został sprostowany jako oczywista omyłka pisarska, lecz należy zwrócić uwagę, że w wyroku nakazowym, który uległ uchyleniu wobec złożenia sprzeciwu wskazano, iż wykroczenie drogowe obwiniony miałby popełnić w dniu 17 września 2014 r. w N. na drodze wojewódzkiej nr (...). Zatem opis ten przewijał się już wcześniej jako okoliczność tej sprawy, czego nie należało bagatelizować. Ponadto, co należy też podkreślić, zgodnie z harmonogramem kontroli realizowanych przez (...) Gminną w N. za pomocą urządzenia samoczynnie rejestrującego naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących, w dniu 17 września 2014 r. planowane były takie kontrole zarówno na drodze krajowej nr (...) na obszarze zabudowanym w C., jak też na drodze wojewódzkiej nr (...) na obszarze zabudowanym w miejscowości N. (pismo z harmonogramem kierowane do Komendanta Powiatowego Policji w G., k. 24).

Podnosząc powyższe, autor środka odwoławczego zasadnie sygnalizował, że w tym stanie rzeczy nie miał on możliwości pełnego ustosunkowania się do stawianego mu zarzutu. Nie mógł bowiem ocenić jego zasadności, a w tym odnieść się do kwestii prawidłowości pomiaru prędkości dokonanego za pomocą przenośnego urządzenia rejestrującego.

Ustaliwszy powyższe, Sąd Okręgowy uznał również, że w toku postępowania pierwszoinstancyjnego doszło do naruszenia art. 39 § 1 kpw w zw. z art. 70 § 5 kpw w zw. z art. 366 kpk. To jest przepisów, które nakazują przewodniczącemu składu orzekającego kierowanie rozprawą i czuwanie nad jej prawidłowym przebiegiem, a to w celu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Niedokonanie gruntownej analizy całości materiału dowodowego i wynikających z niego okoliczności inkryminowanego zdarzenia poddało zaś w wątpliwość zasadność decyzji o uznaniu podsądnego winnym zarzuconego mu wykroczenia. Zachodzą bowiem przesłanki do uznania, że była to decyzja przedwczesna.

Stwierdziwszy, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk), Sąd Okręgowy wziął następnie pod uwagę treść art. 106a kpw. To jest przepisu, który określa, że generalnie sąd odwoławczy jest uprawniony do przeprowadzania każdego dowodu w instancji odwoławczej, z tym że ma to czynić tylko wówczas, gdy przyspieszy to postępowanie, a nie jest konieczne przeprowadzanie na nowo przewodu sądowego w całości lub w znacznej części (por. komentarz do art. 106(a) kpw [w:] T.H. Grzegorczyk, Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Komentarz. WKP, 2012).

Ponieważ podniesione powyżej okoliczności będące przedmiotem apelacji, wskazywały na potrzebę poszerzenia przewodu sądowego i ponowienia przeprowadzenia dowodów z I instancji, Sąd odwoławczy uznał, że należy uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania

Nie przesądzając w tym momencie kwestii sprawstwa i winy obwinionego T. S., należy wskazać, że Sąd niższego rzędu zobowiązany będzie podjąć działania zmierzające do usunięcia zaistniałych wątpliwości w ocenie zebranego dotąd materiału dowodowego. Szczególnie pomocne być w tym może przesłuchanie funkcjonariusza (funkcjonariuszy) (...) w N., który w chwili czynu zajmował się obsługą urządzenia pomiarowego. Podkreślić też trzeba, że przy ponownej ocenie materiału dowodowego koniecznym będzie należyte uwzględnienie zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów.

Na marginesie wskazać należy, że jeśli doszłoby do przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw, pożądane jest uściślenie w opisie czynu typu i marki pojazdu, którym ten kierował. Z okoliczności zdarzenia wynika bowiem, że sprawca czynu kierował pojazdem członowym – zespołem pojazdów składającym się z pojazdu silnikowego złączonego z naczepą (punkt 35 art. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Fakt ten dostrzegł Sąd Rejonowy ale uwzględnił dopiero na etapie sporządzania uzasadnienia swego orzeczenia, a nie wyroku, jak to powinno mieć miejsce.

H. B.