Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj

SR del. Kornelia Żminkowska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Handlowy- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko R. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 maja 2015 roku, sygnatura akt V GC 857/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO (...) (...)SSR del. K. Ż.

Sygn. akt VIII Ga 271/15

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2014 r. powódka Handlowy- (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła przeciwko R. P. pozew o zapłatę kwoty 68 998,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 62 462,48 zł od dnia 1 listopada 2009 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwany w okresie powstania zobowiązania, objętego nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 18 lipca 2011 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. sygn. akt VIII GNc 2479/11 pełnił funkcję prezesa zarządu L. & (...) sp. z o.o. w W.. Z uwagi na nieuiszczenie przez spółkę należności wynikającej z ww. nakazu zapłaty, powódka złożyła wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Myśliborzu Z. W. umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Pozwany będący jedynym członkiem zarządu spółki nie zgłosił wniosku o ogłoszenie upadłości spółki i nie uregulował także zobowiązania, mimo skierowania do niego wezwania do zapłaty.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że od marca 2009 r. do dnia 22 lipca 2009 r. nie pełni funkcji członka zarządu w L. & (...) sp. z o.o. w W.. Argumentował, że jedyny wspólnik spółki pomimo złożonej przez pozwanego rezygnacji, nie złożył wniosku o wykreślenie go Krajowego Rejestru Sądowego. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim V Wydział Gospodarczy, w sprawie V GC 857/14, oddalił powództwo w całości oraz zasądził na rzecz pozwanego kwotę 4428,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł po ustaleniu przez Sąd Rejonowy, że pozwany R. P. w okresie od dnia 21 sierpnia 2002 r. do marca 2009 r. pełnił funkcję członka zarządu L. & (...) sp. z o.o. w W., natomiast od marca 2009 r. do 22 lipca 2009 r. pełnił funkcję prezesa zarządu w ww. spółce. W dniu 18 lipca 2011 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym o sygn. akt VIII GNc 2479/11 nakazując L. & (...) sp. z o.o. na rzecz powódki zapłatę kwoty 62462,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Nakazowi zapłaty nadano klauzulę wykonalności. Sąd I instancji ustalił nadto, że postanowieniem z dnia 10 grudnia 2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Myśliborzu Z. W. umorzył postępowanie egzekucyjne zainicjowane przez powódkę, a prowadzone przeciwko L. & (...) sp. z o.o., wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Sąd I instancji wskazał także, że postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. sygn. akt SZ.XIII Ns - Rej. KRS (...) Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wezwał uczestników do złożenia pisemnego oświadczenia w przedmiocie wykreślenia z rejestru, ze składu zarządu L. & (...) sp. z o.o. danych R. P. albowiem złożył on skuteczną rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu.

W oparciu o poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy oddalił powództwo, którego podstawę prawną stanowił art. 299 § 1 i 2 k.s.h. Sąd wskazał, że zgodnie
z cytowanym przepisem członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za zobowiązania spółki, w sytuacji gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Przy czym członkowie zarządu odpowiadają za zobowiązania spółki istniejące w czasie, kiedy pełnili oni funkcję w zarządzie spółki. Sąd I instancji przyjął, że zobowiązanie L. & (...) sp. z o.o. wobec powoda powstało w dniu 1 listopada 2009 r., a powódka wykazała bezskuteczność egzekucji przeciwko L. & (...) sp. z o.o. Zdaniem Sądu Rejonowego jednakże z przedłożonych przez pozwanego dokumentów, w szczególności z oświadczenia o rezygnacji z funkcji prezesa zarządu w spółce (...) - (...) sp. z o.o. wynika, iż przestał on pełnić tę funkcję w dniu 22 lipca 2009 r. Ponadto w toku przesłuchania pozwany potwierdził, iż z tym dniem złożył rezygnację z funkcji prezesa zarządu przedmiotowej spółki. Na piśmie z dnia 22 lipca 2009 r. widnieje prezentata oraz podpis pracownika. W ocenie Sądu Rejonowego wyjaśnienia te potwierdził także załączony dowód z dokumentu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 30 czerwca 2014 r., sygn. akt.
SZ.XIII Ns - Rej. KRS (...). Sąd Rejonowy zaznaczył następnie, że oświadczenie o rezygnacji złożone przez pozwanego wywołało skutek w postaci wygaśnięcia jego mandatu jako członka zarządu przedmiotowej spółki wskazując przy tym na przepis art. 202§4 ksh. Sąd podkreśłił, że wpis członków zarządu do KRS ma jedynie deklaratoryjny charakter i brak wykreślenia danych pozwanego z rejestru nie wpływa na ocenę faktu utraty przez niego statusu członka zarządu. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że pozwany nie pełniąc w zarządzie spółki żadnej funkcji, nie mógł skutecznie złożyć wniosku o ogłoszenie upadłości spółki pomimo, iż był ujawniony w rejestrze jako osoba pełniąca funkcję w zarządzie spółki.

Odnosząc się do poniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, Sąd I instancji uznał, iż jest on niezasadny. Sąd przyjął bowiem, że trzyletni okres przedawnienia przewidziany w art. 442 ¹ § 1 k.c., należy liczyć od dnia wydania przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Myśliborzu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego tj. 10 grudnia 2012 r., a więc przedawnienie tego roszczenia mogłoby nastąpić w dniu 11 grudnia 2015 r. Termin ten jednak został przerwany, gdyż powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

O kosztach procesu sąd I Instancji orzekł na podstawie z art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 02.163.1349), podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług w wymiarze 23%, co dało łączną kwotę 4 428 zł (§ 2 ust. 3 cyt. rozporządzenia).

Od powyższego wyroku powódka wywiodła apelację zaskarżając wyrok w całości
i wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty żądanej w pozwie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W przypadku uznania przez Sad Okręgowy, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, powódka wniosła o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Ponadto, na podstawie art. 382 w zw. z art. 241 k.p.c. wniosła o uzupełnienie i przeprowadzenie postępowania dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z akt sprawy o sygn. akt VIII GNC 2479/11 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W., VIII Wydział Gospodarczy, na okoliczność daty powstania zobowiązania spółki (...)&lmport" Sp. z o.o. względem powódki.

Zaskarżonemu wyrokowi powódka zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na błędnych założeniach, że:

-

pozwany przestał pełnić funkcję prezesa zarządu w spółce (...)-lmport Sp. z o.o. w dniu 22 lipca 2009r.,

-

pozwany w dniu 22 lipca 2009 r. złożył rezygnację z funkcji prezesa spółce (...)lmport Sp. z o.o. podczas gdy przedmiotowe pismo złożył w siedzibie spółki (...)

co miało bezpośredni wpływ na wynik sprawy;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, to jest:

-

art. 128 § 1, art. 129, art. 130 § 1, art. 208 § 1 pkt 5, art. 217 i art. 227 k.p.c. polegający na pominięciu dowodu o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy o sygn. akt VIII GNC 2479/11 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W., VIII Wydział Gospodarczy,

-

art. 232 w zw. z art. 3 w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powódka nie wywiązała się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, a mianowicie, iż powódka nie udowodniła, że w dacie powstania zobowiązań objętych niniejszym pozwem pozwany był członkiem zarządu spółki (...)&lmport" Spółka z o.o., a tym samym nie udowodniła wysokości swoich roszczeń, podczas gdy powódka zaoferowała logiczne, wzajemnie się uzupełniające dowody w postaci dokumentów urzędowych jednoznacznie potwierdzających, iż pozwany funkcję tę sprawował,

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz błędy w logicznym rozumowaniu polegające na:

•

dowolnym uznaniu, że pozwany złożył skutecznie rezygnację z funkcji członka zarządu;

•

ustaleniu sprzecznie z zebranym materiałem dowodowym, że pozwany jest wolny od odpowiedzialności za zobowiązania spółki (...)&lmport" Sp. z o.o.

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 277 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału w celu ustalenia faktów mających istotne znaczenie w sprawie, to jest w szczególności całkowite pominięcie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy o sygn. akt VIII GNc 2479/11 Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W., VIII Wydział Gospodarczy,

4.  zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest:

-

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że:

•

powódka nie udowodniła swoich roszczeń, podczas gdy powódka zaoferowała logiczne, wzajemnie się uzupełniające dowody, potwierdzające wysokość dochodzonego roszczenia.

W uzasadnieniu apelacji powódka rozwinęła cytowane zarzuty apelacyjne podkreślając, że zgodnie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa podmiot obowiązany do złożenia wniosku o wpis do Rejestru nie może powoływać się wobec osób trzecich działających w dobrej wierze na dane, które nie zostały wpisane do Rejestru lub uległy wykreśleniu z Rejestru, od dnia ogłoszenia w Monitorze Sądowym
i Gospodarczym nikt nie może zasłaniać się nieznajomością treści wpisu w Rejestrze, chyba że mimo zachowania należytej staranności nie mógł wiedzieć o wpisie.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. W ocenie pozwanego apelacja nie zasługuje na uwzględnienie w całości. Pozwany wyjaśnił, że nigdy nie był faktycznym członkiem zarządu dłużnej spółki, ani jej prezesem. Nie miał jakiegokolwiek wpływu na jej działanie, w szczególności na: regulowanie płatności, prowadzenie i dostęp do dokumentacji, uczestnictwo w spotkaniach na których były podejmowane decyzje dotyczące działalności, tworzenia aktów prawnych spółki. Pozwany podniósł, że w świetle załączonych dowodów, zakładając nawet, że pozwany był członkiem zarządu Spółki to na podstawie art. 299 § 2 ksh jest skutecznie zwolniony z odpowiedzialności za zobowiązania Spółki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej okazała się niezasadna i jako taka polegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji należycie przeprowadził postępowanie dowodowe i ocenił jego wyniki, a w rezultacie prawidłowo ustalił stan faktyczny oraz ocenił go pod względem prawnym. Zarówno ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne Sądu Rejonowego Sąd odwoławczy przyjmuje za własne bez potrzeby ich ponownego przytaczania. Nie budzi także wątpliwości dokonana przez sąd pierwszej instancji kwalifikacja materialnoprawna roszczenia powódki z tytułu odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki w świetle regulacji art. 299 § 1 i 2 ksh.

Odnosząc się do zgłoszonych w apelacji zarzutów dotyczących naruszenia zasadny swobodnej oceny dowodów oraz zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Natomiast w świetle art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Wymieniony przepis nakłada na sąd orzekający obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu. Do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi wówczas, gdy ocena dowodów dokonana przez Sąd jest sprzeczna z regułami logicznego myślenia, uchybia zasadom wynikającym z doświadczenia życiowego lub też narusza zasady właściwego kojarzenia faktów. Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnosi się stricte do elementu faktycznego orzeczenia. Sąd Odwoławczy bada w takim wypadku czy w stanie faktycznym sprawy nie zachodzą sprzeczności między poszczególnymi ustaleniami oraz czy stan faktyczny stanowi harmonijną całość. Innymi słowy sprzeczność zachodzi wówczas, gdy istnieje dysharmonia między materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł Sąd na jego podstawie.

Sąd Odwoławczy stwierdził, iż Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku odniósł się do całego materiału dowodowego oraz twierdzeń stron, a także wyjaśnił, na czym oparł wydane rozstrzygnięcie. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny przyjął, za przedstawionymi dokumentami, w szczególności za oświadczeniem o rezygnacji z funkcji prezesa zarządu w dłużnej spółce, iż pozwany przestał pełnić te funkcję w dniu 22 lipca 2009 r. W konsekwencji Sąd przyjął, że pozwany nie pełniąc w zarządzie dłużnej spółki żadnej funkcji, nie mógł skutecznie złożyć wniosku o ogłoszenie upadłości spółki pomimo, iż był ujawniony w rejestrze jako osoba pełniąca funkcję w zarządzie spółki.
W uzupełnieniu argumentacji Sądu Rejonowego wskazać należy, iż po wygaśnięciu mandatu wskutek rezygnacji na podstawie art. 202 § 4 ksh były członek zarządu nie może reprezentować spółki i nie ma wpływu na prowadzenie jej spraw. Nie może zatem złożyć wniosku o ogłoszenie upadłości i o wszczęcie postępowania układowego ani wniosku o wpis do KRS. Podmiotem obowiązanym do złożenia wniosku wpis do rejestru jest spółka (art. 14 w związku z art. 36 pkt 6 ustawy z 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym). Dla oceny skuteczności złożenia rezygnacji z funkcji członka zarządu znajdą zastosowanie przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych. Zgodnie z art. 202 § 4 ksh mandat członka zarządu wygasa wskutek rezygnacji. Rezygnacja z mandatu członka zarządu stanowi jednostronną czynnością prawną, do której nie potrzeba przyjęcia, a jej ocena prawna wymaga odpowiedniego zastosowania przepisów o wypowiedzeniu zlecenia przez przyjmującego zlecenie, co wynika z treści art. 202 § 5 ksh. Wskazać zatem należy, iż zgodnie z treścią art. 746 § 2 k.c. przyjmujący zlecenie ma prawo do wypowiedzenia umowy zlecenia. Wypowiedzenie umowy jest czynnością prawną, obejmującą oświadczenie woli, składane drugiej stronie umowy. W odróżnieniu od odstąpienia od umowy, wypowiedzenie wywołuje skutki prawne znosząc stosunek prawny na przyszłość (ex nunc). W przypadku umowy zlecenia prawo jej wypowiedzenia przysługuje w każdym przypadku, niezależnie od tego, na jaki czas została ona zawarta. Oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy nie wymaga żadnej szczególnej formy. Może zostać złożone w każdy sposób, który ujawnia wolę rozwiązania umowy w sposób dostateczny (art. 60 k.c.). Jeżeli umowa zlecenia została zawarta na piśmie albo w innej formie szczególnej, wypowiedzenie powinno zostać stwierdzone pismem (art. 77 § 2 i 3 k.c.). Adresatem tego oświadczenia jest druga strona umowy. Zostaje ono złożone, gdy dotarło do drugiej w taki sposób, że druga strona mogła się zapoznać z jego treścią (art. 61 k.c.). Ponieważ przepisy art. 746 k.c. nie wskazują terminów wypowiedzenia, wypowiedzenie zlecenia następuje ze skutkiem natychmiastowym, chyba że umowa stanowi inaczej.

Jak wynika z przytoczonych powyżej regulacji, które mają odpowiednie zastosowanie w przypadku rezygnacji z funkcji członka zarządu, rezygnacja ta staje się skuteczna z chwilą gdy doszła do podmiotu, któremu winna być złożona, w taki sposób, że mógł zapoznać z jego treścią (art. 61 k.c.). Co do zaś podmiotu, do którego oświadczenie o rezygnacji winno dotrzeć, uznaje się, iż rezygnacja z pełnienia funkcji jest skuteczna z chwilą dojścia do spółki, a ponieważ osoba prawna działa przez swoje organy, skuteczność tego oświadczenia uzależniona jest od dotarcia do organów spółki, w taki sposób, by mogły się z nim zapoznać. Oświadczenie o rezygnacji z funkcji członka zarządu powinno być złożone organowi spółki który powołuje zarząd. Jeżeli organem tym jest rada nadzorcza to wystarczające jest – dojście oświadczenia o rezygnacji z funkcji członka zarządu do jednego z członków rady nadzorczej. Do oświadczeń woli o rezygnacji można stosować także przepis art. 210 ksh, jeżeli został ustanowiony pełnomocnik. W razie zaś braku Rady Nadzorczej i pełnomocnika oświadczenie winno być złożone do tego organu, który powoływał członków zarządu tj. np. Zgromadzenia wspólników. Podkreślić również należy, że skuteczność rezygnacji nie zależy od wykreślenia członka zarządu z rejestru, wpis do Krajowego Rejestru Sądowego ma w tym zakresie charakter wyłącznie deklaratoryjny.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy pozwany w toku składanych zeznań wyjaśnił, że pismo z dnia 22 lipca 2009 r. adresowane do (...)lmport" Sp. z o.o. złożył w sekretariacie siedziby spółki (...) która miała biura w tym samym budynku co dłużna spółka. W tym samym dniu oświadczenie to dotarło do dłużnej spółki, czyli jedynego (...) spółki (...)&lmport" Sp. z o.o., a okoliczności złożenia przedmiotowego oświadczenia pozwany wyjaśnił w obszernych zeznaniach. Po złożeniu pisemnej rezygnacji, o informacja o jej złożeniu została także ustnie przekazana jedynemu wspólnikowi G. K.. Dłużna spółka w toku postępowania o wymuszenie obowiązku rejestrowego nie kwestionowała skuteczności rezygnacji pozwanego z funkcji prezesa zarządu spółki, co ostatecznie doprowadziło do jego wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego. Przyjąć zatem należało, iż oświadczenie o rezygnacji zostało złożone, a przedmiotowy dokument odzwierciedla termin rezygnacji z pełnionej funkcji.

Argumentację strony apelującej w zakresie próby wykazania, że rezygnacja z pełnionej funkcji nie nastąpiła wobec braku jej ujawnienia w KRS należało uznać za chybioną. Należy podkreślić, że wpis członków zarządu do KRS ma jedynie deklaratoryjny charakter i brak wykreślenia danych pozwanego z rejestru nie ma wpływu na ocenę faktu utraty przez niego statusu członka zarządu.

Przepis art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 z późn. zm.) wprowadza domniemanie prawne, co do prawdziwości danych wpisanych do rejestru. Domniemanie to realizuje funkcję ochronną dla osób trzecich, dokonujących czynności prawnych z podmiotem wpisanym do rejestru. Ustanowione w art. 17 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym domniemanie jest domniemaniem prawnym wiążącym organy administracji, czy też sądy. Jednakże ustawa nie wyłącza możliwości obalenia tego domniemania. Odpis z rejestru jest bowiem środkiem dowodowym określonego stanu, który nie zawsze jest zgodny ze stanem rzeczywistym (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 5 września 2013 r. sygn. akt III SA/Bk 374/13 publ. LEX nr 1391739).

Sąd odwoławczy nie podzielił zapatrywań wynikających z Wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2009 r. VI ACa 1051/2007, na które powoływała się powódka w apelacji, że obalenie domniemania wynikającego z wpisu powoda do KRS mogło by nastąpić tylko w postępowaniu, które zmierzałoby wprost do zmiany wpisu w KRS. W sytuacji bowiem udowodnienia w procesie faktu wygaśnięcia mandatu członka zarządu, ustaje domniemanie związane z wpisem do rejestru sądowego oraz domniemanie prawdziwości związane z odpisem z KRS jako dokumentem urzędowym. Strona powodowa słuszności swojej argumentacji upatrywała również w uchwale Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z dnia 5 grudnia 2008 r. III CZP 124/2008, zgodnie z którą, osoba trzecia nie może skutecznie podnieść zarzutu nieważności umowy zawartej przez spółkę z o.o., reprezentowaną przez odwołanego członka zarządu, który w chwili zawierania umowy był nadal wpisany do rejestru przedsiębiorców. Należy jednak zauważyć, że w powyższe orzeczenie nie znajduje zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy, z tej przyczyny, że odnosi się do kwestii związanych z zawarciem umowy przez odwołanego członka zarządu i ochrony interesów drugiej strony umowy.

Reasumując wskazać należy, że analiza dostępnego materiału dowodowego pozwalała na uznanie, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił sporne okoliczności, posiłkując się wszelkimi dostępnymi dowodowymi. Stąd też zarzut naruszenia art. 232 w zw. z art. 3 w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. nie znajdował uzasadnienia.

Bezpodstawny okazał się również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 128 § 1, art. 129, art. 130§ 1, art. 208 § 1pkt 5, art. 217 i art. 227 k.p.c. Powódka dopiero w piśmie z dnia 29 kwietnia 2015 r. złożyła wniosek o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy o sygn. VIII GNc 2479/11 Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. , VIII Wydział Gospodarczy. W świetle art. 207§ 6 k.p.c. wniosek ten był zatem spóźniony, a uwzględnienie tego wniosku spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy. Dlatego też słusznie został pominięty przez Sąd I instancji. Z tych samych przyczyn Sąd odwoławczy pominął jako spóźniony tożsamy wniosek dowodowy zawarty w apelacji.

Niezasadnym także okazał się także zarzut naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. wyrażający się w przyjęciu, że powódka nie udowodniła swoich roszczeń. W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa przedkładając stosowne dokumenty udowodniła, że przysługuje jej wierzytelność wobec dłużnej spółki w wysokości wskazanej w pozwie, zgodnie z regułą dowodowa wyrażoną w art. 6 k.c. Podstawą oddalenia powództwa, a następnie apelacji było wykazanie przez pozwanego braku odpowiedzialności za zobowiązanie dłużnej spółki, które powstało - jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy na podstawie przedstawionych przez powódkę dokumentów – w listopadzie 2011 r.

Mając na względzie przywołaną wyżej argumentację Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki, co znalazło wyraz w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania przed Sądem Odwoławczym orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powódka przegrała w całości postępowanie przed Sądem II instancji a w związku z tym jest zobowiązana w myśl ogólnych reguł odpowiedzialności za wynik procesu zwrócić pozwanemu koszty, które poniósł on dla celowej obrony przed żądaniem powódki. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego reprezentującego pozwanego w kwocie 1800 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.), podwyższone o stawkę podatku od towarów i usług w wymiarze 23%, co dało łączną kwotę 2214 zł ( §2 ust. 3 cyt. Rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

SSO (...)SSO (...)SSR (del.) (...)

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)