Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 1412/15

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Powód (...) we W. złożył pozew przeciwko M. P. o zapłatę. Zażądano kwoty 55.488,84 złotych z odsetkami. Zdaniem powoda pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem umową bankową, pozwany nie uregulował zadłużenia. Powód twierdził, że zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę cesji wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Sporządzono dokument – wyciąg z ksiąg rachunkowych, gdzie wskazano, że zadłużenie R. K. wynosi 23.946,62 złotych zaś odsetki 31.542,22 złotych.

Dowód:

- dokument, karta 8;

(...) Bank spółka akcyjna oraz kura (...) we W. zawarli przedwstępną umowę sprzedaży portfela wierzytelności. Strony umówiły się, że celem umowy jest sprzedaż wierzytelności. Niniejsza umowa była umową przedwstępną. Przelew miał nastąpić w dniu podpisania umowy przelewu pod warunkiem i z chwilą zapłaty przez kupującego (FUNDUSZ) określonej kwoty. Zawarta została umowa przelewu między wyżej określonymi podmiotami. Umowa posiadała załącznik o nazwie „wierzytelności przeniesione”. Przeniesienie wierzytelności przez bank na kupującego miało nastąpić, pod warunkiem zawieszającym, po zapłacie bankowi, przez kupującego określonej kwoty.

Dowód:

- umowy, karta 9-22.

Sporządzono dokument, w którym wymienia się dane osobowe M. P., oraz pewne liczby.

Dowód:

- dokument, karta 23;

Wytworzono dokument, w którym wzywano do zapłaty M. P..

Dowód:

- dokument, karta 24-25;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 720 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tej normy przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do normy art. 721 k.c. dający pożyczkę może odstąpić od umowy i odmówić wydania przedmiotu pożyczki, jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy z powodu złego stanu majątkowego drugiej strony. Zgodnie z normą art. 723 k.c. jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Zgodnie z art. 78 ustawy Prawo bankowe do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Stosownie do treści art. 69 ust. 1 tej ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do ust. 2 pkt 10 cytowanego przepisu – umowa powinna w szczególności określać warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego trudno było ustalić jednak, czy pozwany miał zawrzeć z wierzycielem pierwotnym (bankiem) umowę pożyczki, czy też kredytu.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przedmiot sprawy dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy (bankowi) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem banku. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie podołał. Na przedmiotową okoliczność do dnia zamknięcia rozprawy nie złożone żadnego dowodu.

Powód złożył pismo z dnia 28 lutego 2016 roku. Pismo do akt załączono w dniu 5 kutego 2016 roku a zatem jeden dzień po ogłoszeniu wyroku w sprawie. Stosownie do treści art. 316 § 1 k.p.c. po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.

Skoro pismo złożono po dniu wydania wyroku sąd nie brał go pod uwagę, tym bardziej, że pismo złożono wbrew dyspozycji normy art. 207 § 3 k.p.c.

Do dnia wydania wyroku nie przedłożono żadnego dokumentu umowy na okoliczność faktu zawarcia przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy oraz na okoliczność treści tej umowy, która byłaby wyznacznikiem ustalenia sposobu obliczenia

Fakt istnienia tego zobowiązania pierwotnego nie został przez powoda wykazany. Stąd już powództwo podlega oddaleniu. Brak jest możliwości ustalenia, że jakakolwiek wierzytelność istniała, kto był stroną tego stosunku zobowiązaniowego, jak wyliczona ową wierzytelność.

Zdaniem sądu brak jest podstaw aby ewentualnie takie dokumenty (o ile w ogóle istnieją) składać w postępowaniu apelacyjnym, rzeczą powoda było już od początku postępowania wykazać przede wszystkim istnienie stosunku pierwotnego a zatem przedłożyć należało treść umowy łączącej bank i pozwaną – nie zaś część tej umowy, jak uczynił to powód.

Jednocześnie powód powołuje się na umowę cesji.

W niniejszej sprawie powód przedstawił odpis umowy cesji, co nakazuje przyjąć, że jako taka umowa cesji została podpisana przez strony tej umowy (umowa przedwstępna i ostateczna). Podkreślenia wymaga fakt, że sama umowa ma charakter ramowy, nie wynika z niej, jakie konkretnie wierzytelności zostały przelane na powoda, w szczególności nie wynika z niej, by w zakres tej umowy wchodziły roszczenia zbywcy wobec pozwanego ze wskazanych w pozwie umowy. Umowa jest częściowo nieczytelna – posiada zakreślone fragmenty.

Do pozwu dołączono wprawdzie wydruk ze wskazaniem numeru dokumentu księgowego dotyczącego pozwanego, jednak wydruk ten nie nosi nawet znamion dokumentu prywatnego, a już z całą pewnością nie wynika z niego, iż jest on potwierdzoną przez strony umowy cesji częścią tej umowy.

Stosownie zaś do treści umowy cesji (karta 21 v pkt I ust 1.1 oraz karta 12 pkt 5 .5.1. pkt 2.2.1.2.) skuteczność umowy miała zależeć od zapłaty przez obecnego powoda na rzecz zbywcy wierzytelności ceny sprzedaży wierzytelności. Powód nie wykazał, że uiścił przedmiotową cenę zatem trudno przyjąć, aby umowa cesji została w istocie zawarta a powód ma prawo dochodzić wierzytelności nią objętych. Umowa miała charakter warunkowy zawieszający a nie wykazano, że warunek ten wystąpił stąd brak jest podstaw do przyznania powodowi legitymacji procesowej czynnej.

Wobec takiego stanu rzeczy, należy stwierdzić, że powódka nie wykazała iż ma legitymację do dochodzenia roszczeń wobec pozwanego.

Rolą powoda jest dowodzenie swoich racji, prawem zaś pozwanego obrona jego interesów, a zatem kwestionowanie powództwa.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Stąd to właśnie powód winien potwierdzić za pomocą dowodów prawdziwość swoich twierdzeń.

Nie może budzić wątpliwości to, że niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 roku III CRN 30/72).

Wskazać należy, że sąd ma obowiązek rozważenia, czy twierdzenia strony powodowej uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 roku 1 CR 969/57, wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 roku III CRN 175/67).

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że wysokość żądania znajduje oparcie w umowie zawartej z bankiem, roszczenie jest wymagalne a odsetki i koszty poboczne wyliczono w sposób prawidłowy.

Z przedstawionych dokumentów nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji, była wysokość długu pozwanego dochodzonego przed tutejszym sądem, że umowa cesji została zawarta.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)