Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. na podstawie ustawy z dnia 23 października 2014 roku o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw dokonał waloryzacji emerytury J. P.. Kwota świadczenia ustalona na dzień 28 lutego 2015 roku tj. 1.593.34 zł podlega podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 100,68% i wynosi 1.604,17zł. Kwota podwyżki jest niższa niż 36,00 zł., wobec powyższego wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2015 roku tj. 1.593,34 zł kwoty waloryzacji tj. 36,00 zł. Emerytura po waloryzacji dnia 1 marca 2015 roku wynosi 1.629,34 zł. Podstawa wymiaru emerytury po waloryzacji wynosi 2.747,92 zł.

/decyzja - k. 264/265 plik I akt ZUS/

J. P. w dniu 3 kwietnia 2015 roku złożyła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę, w ten sposób, aby po waloryzacji wysokość świadczenia odpowiadała 131% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce w 2015 roku. W uzasadnieniu odwołująca wskazała, iż na taką kwotę jej pracodawcy ubezpieczyli wysokość jej emerytury w państwowej instytucji ubezpieczeniowej i odprowadzali odpowiednią składkę od jej wynagrodzenia. Odwołująca wskazała, że taka kwota została obliczona jako średnia wszystkich jej wynagrodzeń w pierwszej decyzji emerytalnej.

/odwołanie - k. 2-3/

Decyzją z dnia 23 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku zawartego w odwołaniu od decyzji waloryzacyjnej z dnia 3 kwietnia 2015 roku odmówił J. P. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż nie pojawiły się nowe okoliczności ani dowody, pozwalające na ponowne ustalenie wysokości emerytury, którą przyznano prawomocną decyzją z dnia 25 września 1996 roku.

/decyzja – k. 262-263 plik I akt ZUS/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 maja 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji z dnia 13 marca 2015 roku.

/odpowiedź na odwołanie - k. 8-8 odwrót/

J. P. w dniu 12 maja 2015 roku złożyła odwołanie również od decyzji z dnia 23 kwietnia 2015 roku, wnosząc o jej zmianę, w ten sposób, aby ustalić wysokość świadczenia tak, aby odpowiadała 131 % przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce w 2015 roku. W uzasadnieniu odwołująca wskazała, iż na taką kwotę jej pracodawca wraz z wpłatą pierwszej składki ubezpieczeniowej zawarł z zakładem ubezpieczeń społecznych umowę ubepzieczenai na wypadek ustania aktywności zawodowej, a umowa ta ma charakter umowy społecznej, której pozostałe warunki określa ustawa. Odwołująca powołała się na zasady współżycia społecznego, co w jej ocenie w zakresie ubezpieczeń społecznych oznacza wyliczanie wysokości składek od całości wynagrodzenia ,a nie od jego połowy, czy ćwiartki, tak aby po przejściu na emeryturę otrzymać taki sam koszyk dóbr i usług.

/odwołanie - k. 2-4 akt VIII U 1811/15/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji z dnia 23 kwietnia 2015 roku oraz wniósł o łącznie rozpatrzenie sprawy niniejszej ze sprawą o sygn. akt VIII U 1105/15. Dodatkowo wskazał, że J. P. urodzona dnia (...) zgodnie z decyzja z dnia 25 września 1996 roku ma przyznane prawo do emerytury od dnia 1 października 1996 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek z 7 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1990 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 131,71%. Ubezpieczona wielokrotnie składała odwołania do sądu od decyzji organu rentowego kwestionując wysokość świadczenia tj. sposób przeprowadzenia waloryzacji: od pisma z dnia 18 października 2001 roku, gdzie prawomocnym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2003 roku sygn. akt III AUa 1131/03 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2002 roku sygn. akt VIII U 6221/01, od decyzji z dnia 12 marca 2010 roku, gdzie prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2010 roku sygn. akt VIII U 707/10 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie, natomiast wniosek o przeliczenie świadczenia przekazał organowi rentowemu do ponownego rozpatrzenia, od decyzji z dnia 15 marca 2011 roku, gdzie prawomocnym wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 roku sygn. akt III AUa 396/12 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2011 roku sygn. akt VIII U 665/11, od decyzji z dnia 14 marca 2014 roku, gdzie prawomocnym wyrokiem z dnia 29 września 2014 roku sygn. akt VIII U 1819/14 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie wnioskodawczyni oraz od decyzji z dnia 13 marca 2015 roku, gdzie sprawa została przekazana w dniu do Sądu Okręgowego w Łodzi
i zarejestrowana pod sygn. akt VIII U 1105/15. Decyzją z dnia 22 listopada 2010 roku organ rentowy wykonując punkt 2 prawomocnego wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 października 2010 roku sygn. akt VIII U 707/10 odmówił J. P. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. Świadczenie ubezpieczonej przeliczono na podstawie art. 111 w/w ustawy tj:

- z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym po raz pierwszy zgłoszono wniosek o przyznanie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 102,49% (1981-1990);

- 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 23,06 % (1990-1999);

- z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu tj. z lat 1970-1993 - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 68,91%. Nadal najkorzystniejszy okazał się dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z 7 kolejnych lat kalendarzowych tj. z lat 1984-1990, który wynosi 131,71%. Organ rentowy stanął na stanowisku, że w przypadku odwołującej nie pojawiły się nowe okoliczności ani dowody pozwalające na ponowne ustalenie wysokości emerytury, zatem zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 23 kwietnia 2015 roku odmawiająca prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury została wydana prawidłowo.

/odpowiedź na odwołanie - k. 10-11 akt VIII U 1811/15/

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 roku Sąd Okręgowy połączył sprawę dot. odwołania wnioskodawczyni od decyzji z dnia 23 kwietnia 2015 roku prowadzoną pod sygnaturą akt VIII U 1811/15 ze sprawą z odwołania od decyzji z dnia 13 marca 2015 roku prowadzoną pod sygnaturą akt VIII U 1105/15 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia

/postanowienie – k. 16 akt VIII U 1811/15/

Na rozprawie w dniu 8 marca 2016 roku wnioskodawczyni podtrzymała odwołanie, wskazując, iż ustawa zawiera klauzulę w jej ocenie niedopuszczalną oraz sprzeczna
z zasadami współżycia społecznego. Pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie odwołania.

/ stanowisko wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: 00:00:54, 00:01 :58 – płyta CD k. 13/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni J. P. urodziła się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Prawomocną decyzją z dnia 25 września 1996 roku wnioskodawczyni ma przyznane prawo do emerytury wcześniejszej od dnia 1 października 1996 roku na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 roku w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy z przyczyn dotyczących zakładów pracy (Dz. U. Nr 4 poz. 27). Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił dochód z 7 lat zatrudnienia, czyli od stycznia 1984 roku do grudnia 1990 roku. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 131,71 %, który został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 804,03 zł. Podstawa wymiaru emerytury wyniosła 1.058,99 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 27 lat i 3 miesiące okresów składkowych tj. 327 miesięcy oraz 5 lat okresów nieskładkowych tj. 60 miesięcy. Do wyliczenia emerytury doliczono część składkową świadczenia rolniczego za okres pracy
w gospodarstwie rolnym, to jest za 7 lat, 3 miesiące i 17 dni.

/decyzja - k. 34 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 15 stycznia 1997 roku przeliczono świadczenie wnioskodawczyni od dnia 1 października 1996 roku ze względu na zmianę stażu pracy, okres składkowy wzrósł do 27 lat i 6 miesięcy tj. 330 miesięcy.

/decyzja - k. 40 plik I akt ZUS/

Kolejnymi prawomocnymi decyzjami Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonywał waloryzacji pobieranej przez J. P. emerytury.

/decyzje waloryzacyjne - k. 41, k. 45, k. 46, k. 48, k. 49, k. 68, k. 75, k. 81 plik I akt ZUS/

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2003 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi, w sprawie III AUa 1131/02, oddalił apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 czerwca 2002 roku oddalające odwołanie od decyzji w przedmiocie waloryzacji, wyjaśniając poprawność działań waloryzacyjnych organu rentowego.

/wyrok z uzasadnieniem k. 123 – 125 plik I akt ZUS/

Kolejnymi prawomocnymi decyzjami Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonywał waloryzacji pobieranej przez J. P. emerytury.

/decyzje waloryzacyjne - k. 128, k. 134, k. 143, k. 173, k. 184, k. 186, k. 188 plik I akt ZUS/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 października 2010 roku Sąd Okręgowy w Łodzi
w sprawie sygn. akt VIII U 707/10 oddalił odwołanie J. P. od decyzji waloryzacyjnej z dnia 12 marca 2010 roku, natomiast wniosek o przeliczenie świadczenia według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 130% wynagrodzenia z 10 lat wybranych za dwudziestolecia przed datą złożenia wniosku o przeliczenie emerytury lub z 20 lat wybranych dowolnie z całego okresu ubezpieczenia przekazał organowi rentowemu celem rozpoznania.

/wyrok z uzasadnieniem k. 208-209 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 22 listopada 2010 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przeliczenia świadczenia wnioskodawczyni, ponieważ wskaźniki wymiaru świadczenia ustalone z innych okresów niż ten na podstawie, którego została ustalona wysokość emerytury, tj. 131,71 %, są od niego niższe. Wnioskodawczyni nie odwołała się od tej decyzji.

/bezsporne, a nadto decyzja – k. 218 plik I akt ZUS/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 roku sygn. akt III AUa 396/12 Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13 grudnia 2011 roku sygn. akt VIII U 665/11 w sprawie odwołania od decyzji waloryzacyjnej z dnia 15 marca 2011 roku.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dn. 13.12.2011 r. – k. 58, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Ł. z dn. 6.11.2012 r. – k. 102 załączonych akt VIII U 665/11 (III AUa 396/12)/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 29 września 2014 roku sygn. akt VIII U 1819/14 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie wnioskodawczyni od decyzji waloryzacyjnej z dnia 14 marca 2014 roku.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dn. 29.09.2014 r. załączonych akt VIII U 1819/14/

Zaskarżoną decyzją z dnia 13 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych
I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 23 października 2014 roku o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw dokonał waloryzacji emerytury J. P.. Kwota świadczenia ustalona na dzień 28 lutego 2015 roku tj. 1.593.34 zł podlega podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 100,68% i wynosi 1.604,17zł. Kwota podwyżki jest niższa niż 36,00 zł., wobec powyższego wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2015 roku tj. 1.593,34 zł kwoty waloryzacji tj. 36,00 zł. Emerytura po waloryzacji dnia 1 marca 2015 roku wynosi 1.629,34 zł. Podstawa wymiaru emerytury po waloryzacji wynosi 2.747,92 zł.

/decyzja - k. 264/265 plik I akt ZUS/

Kolejną zaskarżoną decyzją z dnia 23 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku zawartego w odwołaniu od decyzji waloryzacyjnej z dnia 3 kwietnia 2015 roku odmówił J. P. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż nie pojawiły się nowe okoliczności ani dowody, pozwalające na ponowne ustalenie wysokości emerytury, którą przyznano prawomocną decyzją z dnia 25 września 1996 roku.

/decyzja – k. 262-263 plik I akt ZUS/

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym po raz pierwszy zgłoszono wniosek o przyznanie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 102,49% (1981-1990); wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 23,06 % (1990-1999), wyliczony z z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu tj. z lat 1970-1993 - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynosi 68,91%.

/bezsporne, a nadto odpowiedź na odwołanie - k. 10-11 akt VIII U 1811/15/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowego ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, a mianowicie o powołane wyżej dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz w załączonych aktach organu rentowego. Przedmiotowe dokumenty nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron i pozwalają, zdaniem Sądu Okręgowego, na wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołania wnioskodawczyni nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie były dwie decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Decyzja z dnia 13 marca 2011 roku dotyczyła waloryzacji emerytury J. P., natomiast decyzja z dnia 23 kwietnia 2015 roku dotyczyła odmowy przeliczenia świadczenia.

Waloryzacja świadczeń (podwyższenie) realizowana jest na zasadach określonych
w art. 88 i art. 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748 ze zm.).

Stosownie do treści art. 88 pkt 1 - 4 emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca, która polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Ponadto waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji.

W myśl art. 89 ust. 6 analizowanej ustawy Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogłasza w drodze komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie 3 dni roboczych od dnia ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego komunikatu, o którym mowa w art. 94 ust. 1 pkt 1 i 2, wskaźnik waloryzacji, biorąc pod uwagę wskaźniki, o których mowa w ust. 1 i 2, jak również wysokość zwiększenia, o którym mowa w ust. 3.

Stosownie do Komunikatu Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 11 lutego 2015 roku w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2015 roku (M.P. z dnia 17 lutego 2014 r. Nr 150) wydanym na podstawie art. 89 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2014 roku wynosi 100,68 %.

Zgodnie natomiast z art. 6 ustawy z dnia 23 października 2014 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw w 2015 roku waloryzacja od dnia 1 marca polega na podwyższeniu kwoty świadczenia,
w wysokości przysługującej w dniu 28 lutego 2015 roku wskaźnikiem waloryzacji, ustalonym zgodnie z art. 89 ustawy, o której mowa w art. 1, nie mniej niż o kwotę 36,00 zł.

Tymczasem z kwestionowanej przez wnioskodawczynię decyzji wynika, iż kwota świadczenia ustalona na dzień 28 lutego 2015 roku wynosiła 1.593,34 zł, a waloryzacji dokonano przez przemnożenie kwoty świadczenia ustalonej na dzień 28 lutego 2015 roku tj. 1.593.34 zł przez wskaźnik waloryzacji 100,68 %. Ponieważ kwota podwyżki jest niższa niż 36,00 zł wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2015 roku kwoty waloryzacji, tj. 36,00 zł. Emerytura skarżącej po waloryzacji od dnia 1 marca 2015 roku wyniosła 1.629,34 zł. Podstawa wymiaru emerytury po waloryzacji wyniosła zaś 2.747,92 zł.

Z powyższego wynika, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał waloryzacji świadczenia należnego odwołującej w sposób prawidłowy, albowiem organ rentowy przyjął prawidłową kwotę świadczenia, zastosował właściwy wskaźnik, a także uwzględnił zasady określone w art. 6 ustawy z dnia 23 października 2014 roku o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż decyzja z dnia 13 marca 2015 roku prawidłowo dokonuje waloryzacji emerytury.

Następnie Sąd zważył, iż zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Stosownie do brzmienia art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Jak ustalono w niniejszej sprawie J. P. ma przyznane prawo do emerytury od dnia 1 października 1996 roku, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wynosi 131,71%, do jego ustalenia przyjęto dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek z 7 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1990 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawczyni wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym po raz pierwszy zgłoszono wniosek o przyznanie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 102,49% (1981-1990); wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie świadczenia - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 23,06 % (1990-1999), wyliczony z z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu tj. z lat 1970-1993 - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynosi 68,91%.

W związku z powyższym w ocenie Sądu brak jest podstaw do ponownego obliczenia wysokości należnej J. P. emerytury na podstawie art. 111 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż ustalone według wariantów wynikających z przedmiotowego przepisu wskaźniki wysokości podstawy wymiaru nie są wyższe od poprzednio obliczonego.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni nie sprecyzowała konkretnych zarzutów do skarżonej decyzji, wskazując jedynie, że żąda wyliczenia świadczenia emerytalnego w wysokości 131% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce w 2015 roku.

Z całą stanowczością podkreślić należy, iż nie ma aktualnie obowiązujących przepisów dających podstawę do wyliczenia świadczenia zgodnie z żądaniem skarżącej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznając prawo do emerytury oraz ustalając jej wysokość posługuję się przepisami obowiązującej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 roku i zgodnie z jej regułami dokonuje przeliczeń świadczenia. Wskaźnik w wysokości 131,71 %, na jaki wnioskodawczyni powołuje się w odwołaniu oraz pismach procesowych to wskaźnik wysokości podstawy wymiaru i nie ma on bezpośredniego przełożenia, o jaki wnioskuje skarżąca, iż jej emerytura wynosić winna 131 % przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce, jest to kładowa część emerytury służąca ustaleniu jej wysokości.

Wskazać także należy, iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie stosuje się art. 5 k.c. (zasad współżycia społecznego), na który powołuje się wnioskodawczyni w odwołaniach. Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie wielokrotnie wyjaśniał, że do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się ani art. 5 k.c., ani art. 8 k.p., umożliwiających uwzględnienie przy wyrokowaniu zasad współżycia społecznego. Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mają charakter przepisów prawa publicznego. Rygoryzm prawa publicznego nie może być łagodzony konstrukcją nadużycia prawa podmiotowego przewidzianą w art. 5 k.c. lub w art. 8 k.p. Zarzut nadużycia prawa podmiotowego, albo czynienia ze swego prawa podmiotowego użytku niezgodnego z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych musiałby być odniesiony do czynności organu rentowego, który - wydając decyzję - nie korzysta ze swoich praw podmiotowych regulowanych prawem prywatnym - Kodeksem cywilnym lub Kodeksem pracy, lecz realizuje ustawowe kompetencje organu władzy publicznej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych art. 5 k.c. nie ma zastosowania, zaś materialnoprawną podstawą świadczeń emerytalno-rentowych mogą być tylko przepisy prawa, a nie zasady współżycia społecznego ( por. orzeczenia Sądu Najwyższego: wyrok z 19 czerwca 1986 r., II URN 96/86, Służba (...) 1987 nr 3; wyrok z 29 października 1997 r., II UKN 311/97, OSNAPiUS 1998 Nr 15, poz. 465; wyrok z 26 maja 1999 r., II UKN 669/98, OSNAPiUS 2000 Nr 15, poz. 597 - notka; wyrok z 12 stycznia 2000 r., II UKN 293/99, OSNAPiUS 2001 Nr 9, poz. 321 - notka, postanowienie z 26 maja 1999 r., II UKN 670/98, niepublikowane).

Zaznaczyć trzeba, iż podnoszone w przedmiotowym postępowaniu żądania wnioskodawczyni waloryzacji świadczenia oraz ponownego ustalenia wysokości emerytury
w wysokości 131 % przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce były już przedmiotem prawomocnie zakończonych postępowań sądowych. Wnioskodawczyni w kolejnych odwołaniach od decyzji organu rentowego ponawia jedynie żądania o tej samej treści, nie precyzując konkretnych zarzutów.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżone decyzje odpowiadają wyżej przytoczonym przepisom prawa i w konsekwencji orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalając odwołania wnioskodawczyni.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni z pouczeniem o prawie, sposobie i terminie wniesienia apelacji.