Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Brzezinach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Sylwia Wierzbowska-Zimoń

Protokolant: staż. Karolina Darmach – Lisicka, st.sekr.sąd. Dorota Patyna

przy udziale prokuratora: Macieja Ołubka, Waldemara Dróżdża

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 6 października 2015 r.,18 grudnia 2015r., 29 grudnia 2015 r.

sprawy:

M. Ś.

s. A., J. z domu S.

ur. (...) w m. B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 października 2014 roku w B., woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) jechał z prędkością co najmniej 86 km/h w obszarze zabudowanym przez co potrącił przebiegającego przez jezdnię M. Ż., zaś w wyniku potrącenia pieszy doznał obrażeń ciała w postaci otarć naskórka twarzy, tułowia, prawej kończyny górnej i kończyn dolnych, sińców w powłokach twarzy, brzucha, prawej kończyny górnej i dolnej, podspojówkowego wylewu krwawego prawego oka, podbiegnięcia krwawego w tkance podskórnej głowy, złamania kości przedniego dołu czaszki, krwiaka podpajęczynówkowego na podstawie móżdżku, wybroczyn krwawych w istocie białej okołokomorowej mózgu, mnogich wielomiejscowych obustronnych złamań żeber z rozerwaniami opłucnej ściennej, a także opłucnej płucnej i miąższu oraz stłuczeniami miąższu prawego płuca, przekrwienia i obrzęku płuc, rozerwania worka osierdziowego, przekrwienia ściany prawej komory serca, przekrwienia ściany prawej komory serca, rozerwania prawej kopuły przepony, mnogich rozerwań torebki i miąższu prawego płata wątroby, rozerwań i podbiegnięć krwawych w krezce jelita cienkiego, krwiaka prawej jamy opłucnej i jamy brzusznej, złamania trzonu II kręgu piersiowego, wielołamowych złamań prawej łopatki, podbiegnięć krwawych w mięśniach pleców ze zmiażdżeniem mięśni prawej okolicy podłopatkowej, złamania wyrostka kolczystego piątego kręgu lędźwiowego, złamań górnych i dolnych gałęzi obu kości łonowych oraz złamania prawego skrzydła kości krzyżowej, skośnego złamania trzonu prawej kości strzałkowej, złamania kostki przyśrodkowej prawej goleni, rozerwania wiązadła skokowo – strzałkowego przedniego i częściowego rozerwania wiązadła przyśrodkowego prawego stawu skokowego z krwiakiem stawu skokowego oraz podbiegnięć krwawych w okolicy uszkodzeń układu kostno – stawowego, które to obrażenia skutkowały zgonem

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

1.  M. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tą zmianą że ustala, iż jechał z prędkością co najmniej 85 km/h w obszarze zabudowanym wyczerpującego dyspozycję art. 177§2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt. 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat;

3.  na podstawie art. 71§1 kk orzeka karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. Ż. (1) kwotę 888 (osiemset osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych: P. Ż., J. S. kwotę po 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 800 (osiemset) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 3.469,05 (trzy tysiące czterysta sześćdziesiąt dziewięć, 05/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2014 r. M. Ś. podróżował drogą krajową nr (...), od strony Ł. w kierunku B., prowadząc samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Około godziny 20:34 na terenie miasta B. – w obszarze zabudowanym, na wysokości posesji nr (...), przy ul. (...), oskarżony potrącił przemieszczającego się w tym miejscu przez jezdnię w stronę przeciwległej stacji benzynowej – M. Ż..

/ płyta – k. 48, 50, 51 i 92, protokół oględzin płyty – k. 89 – 91 w zw. z k.92, opinia – k. 96 – 120, szkice – k. 2, 37/

Pokrzywdzony miał tam zaparkowany samochód, w którym spędził poprzednią noc.

/zeznania świadków: M. Ż. (1) – k. 205 w zw. z k. 59 v. - 60, S. S. – k. 27 – 28, protokół oględzin – k. 26 - 27/

Pieszy poruszał się z lewej strony pojazdu M. Ś., do potrącenia doszło na prawym pasie ruchu. Oskarżony, mimo podjęcia manewrów obronnych, tj. zmiany toru ruchu oraz hamowania w momencie potrącenia M. Ż. jechał z prędkością 68 km/h. i uderzył go narożnikiem przodu swojego pojazdu, tj. przednią częścią lewego przedniego błotnika. Pięćdziesięciu dziewięcioletni pieszy, który znajdował się w stanie upojenia alkoholowego poruszał się z prędkością około 2,39 m/s i w tej sytuacji M. Ś. miał możliwość uniknięcia wypadku przy w/w prędkości. Gdyby oskarżony jechał z dozwoloną administracyjnie prędkością 50 km/h, to miałby możliwość uniknięcia wypadku, niezależnie od sposobu poruszania się pieszego, który miał możliwość spostrzeżenia go, w tym dokonania przybliżonej oceny prędkości jego poruszania. Pieszy zatem nie powinien wchodzić na jezdnię przed nadjeżdżającym V. (...), bowiem zmuszał on w ten sposób go do podjęcia gwałtownych manewrów obronnych. Oskarżony miał możliwość spostrzeżenia niekontrastowo ubranego pokrzywdzonego z odległości 100 m, a w chwili przecięcia przez niego lewej krawędzi jezdni, samochód V. (...) znajdował się w odległości około 62,3 m od miejsca potrącenia, a więc przy prędkości 85 km/h, zatrzymać winien się po 65,7 m od momentu jego spostrzeżenia. Natomiast, niezależnie od prędkości i sposobu poruszania się pieszego, gdyby oskarżony jechał z prędkością dopuszczalną czyli 50 km/h, uniknąłby jego potrącenia, wówczas bowiem całkowita droga hamowania V. (...) wyniosłaby 28,4 m.

/ monitoring/płyta – k. 48, 50, 51 i 92, protokół oględzin płyty – k. 89 – 91 w zw. z k. 92, opinia – k. 96 – 120, zeznania biegłego – k. 241, szkice – k. 2, 37, protokół oględzin pojazdu – k. 8 – 9 protokół oględzin – k. 25/

Układ hamulcowy i kierowniczy V. (...) były sprawne, a więc działały skutecznie bezpośrednio przed jak i w trakcie zdarzenia, tym samym ich stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie i przebieg zdarzenia. Natomiast układ jezdny samochodu był częściowo niesprawny, w tym sensie, że zamontowane na kołach osi przedniej opony miały bieżniki o odmiennej rzeźbie. Nadto w chwili wypadku, pojazd miał włączone światła mijania.

/opinia biegłego – k. 72 - 83/

W samochodzie osobowym uszkodzeniu uległy: przedni lewy błotnik w części przedniej, tj. od strony zderzaka, zespolona lewa lampa, przedni zderzak z lewej strony oraz został zagięty lewy słupek i rozbita przednia szyba oraz lewe zewnętrzne lusterko.

/opinia biegłego - k. 108 - 111, zeznania biegłego – k. 241 - 243, protokół oględzin pojazdu – k. 8 – 9/

W wyniku wypadku, mimo podjętej akcji ratowniczej M. Ż. zmarł – w drodze do szpitala. W chwili wypadku pokrzywdzony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, z wynikiem 2,21 promila alkoholu we krwi i 2,73 promila alkoholu w moczu. Przyczyną śmierci M. Ż. były wielonarządowe obrażenia, a zwłaszcza obrażenia klatki piersiowej, jakich doznał na skutek potrącenia przez oskarżonego.

/protokół - opinia - k. 63 – 66, zdjęcie – k. 11, protokół okazania – k. 14 - 15, karta medyczna – k. 70, sprawozdanie – k. 67/

M. Ś. w chwili zdarzenia był trzeźwi.

/protokoły badania – k. 3, 4/

W chwili wypadku panowały ciemności nocne, miejsce potrącenia było oświetlone lampami ulicznymi, wyposażonymi w żarówki sodowe i doszło do niego na prostym odcinku jezdni, nie występowały żadne opady atmosferyczne, przejrzystość powietrza była dobra, asfaltowa jezdnia: sucha, czysta, gładka. W tych okolicznościach, kierujący miał możliwość spostrzeżenia pieszego i identyfikacji niekontrastowo ubranego pieszego z odległości 100 m.

/protokół oględzin miejsca – k. 6 – 7, opinia – k. 96 – 120/

M. Ś. urodził się (...), zdobył średnie wykształcenie i zawód mechanika pojazdów samochodowych, prowadzi własną jednoosobową działalność gospodarczą – obecnie zawieszoną, utrzymuje się z oszczędności na poziomie 8.000 zł., posiada majątek w postaci mieszkania o powierzchni 72 m ² oraz samochodu osobowego marki S. (...) rocznik 2004. Oskarżony jest bezdzietnym kawalerem. M. Ś. nie leczył się nigdy psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo i nie był dotychczas karana.

Od stycznia 2015 r. oskarżony jest czynnym strażakiem, nadto opiekuje się chorym ojcem.

M. Ś. posiada uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii: A,B,C,BE i T.

/dane osobowo-poznawcze – k. 204 v., dane karalności – k. 131, 237, opinia OSP – k. 246, karta informacyjna – k. 247 – 250, prawo jazdy i dowód rejestracyjny – k.56 i 251/

Na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, oświadczył, że bardzo żałuje tego, co się stało i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze.

W toku postępowania sądowego M. Ś. nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i wyjaśniła, że z uwagi na swój zawód, nie może zgodzić się na orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

/wyjaśnienia oskarżonej – k. 204 v. – 205 w zw. z k. 129 v. - 130/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy nie budzą żadnych wątpliwości i zostały ustalone w oparciu o zapis monitoringu, dokumentacje fotograficzną, sporządzoną na jego podstawie, szkic sytuacyjny, protokoły oględzin oraz opinie biegłego z zakresu ruchu drogowego R. B..

W oparciu o w/w dokumenty możliwe było precyzyjne ustalenie sposobu jazdy oskarżonego, w tym przede wszystkim ustalenie prędkości jego poruszania się, a także prędkości kolizyjnej. Ta bowiem okoliczność miała kardynalne znaczenie dla ustalenia osoby odpowiedzialnej za zaistniały wypadek. Podstawą tych ustaleń był zapis kamer przemysłowych, w które wyposażona była pobliska stacja benzynowa. Kamery te odnotowały w czasie rzeczywistym bytność pojazdu oskarżonego w zasięgu zapisanego obrazu. Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że M. Ś. jechał początkowo z prędkością 85 km/h, by następnie wytracić prędkość do 68 km/h. Obie prędkości przekraczały dopuszczalną na tym terenie wartość administracyjną 50 km/h. Należy zatem zaznaczyć, że kwestia obliczenia przez biegłego tej wartości nie budzi wątpliwości. Biegły, zwłaszcza w toku składanych zeznań wyjaśnił możliwość dokonania takich obliczeń, tym samym potwierdzając wnioski opinii pisemnej. Należy zauważyć, że biegły dokonał osobistych oględzin miejsca wypadku i to w porze doby adekwatnej do czasu zaistnienia zdarzenia, analizował ukształtowanie terenu, porównał szkic policyjny i widok nagrania. Zebrane w ten sposób dane pozwoliły na dokonanie powyższych ustaleń - precyzyjnie, a więc na tyle dokładnie, aby ponad wszelką wątpliwość wskazać, na możliwość ustalenia prędkości na poziomie co najmniej 85 km/h.

Pozostałe powołane opinie, w tym protokół badania sądowo – lekarskiego również nie budzą wątpliwości, stanowiąc wiarygodne i pewne źródło ustaleń faktycznych.

Natomiast zeznania świadków w zasadzie nie były przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych, brak było bowiem osób, które widziały zdarzenie. Natomiast fakt znacznej nietrzeźwości pieszego ponad wszelką wątpliwość wynikał z opinii lekarskiej, opartej na wiarygodnym badaniu przedmiotowym.

Jednocześnie zeznania R. L., nie zasługują na miano wiarygodnych, bowiem zmierzały one jedynie do podtrzymania wykonanej ekspertyzy ( k. 170 – 203), której błędy w świetle zeznań świadka i biegłego R. B. wydają się oczywiste. Tym samym nie budzi wątpliwości, że na podstawie zabezpieczonego nagrania można ponad wszelką wątpliwość ustalić prędkość poruszania się oskarżonego, prowadzącego pojazd, a wątpliwości zgłaszane przez świadka są niezasadne, świadczą o powierzchownym potraktowaniu zgromadzonego materiału dowodowego i braku należnej wnikliwości, przy prezentowaniu wniosków końcowych.

Analiza wniosków świadka R. L., wskazuje iż poczynił on szereg błędnych założeń, m.in. brak odniesienia przyjętej wersji zajścia z zabezpieczonym materiałem dowodowym chociażby w postaci oględzin pojazdu, którego uszkodzenia nie korelują z możliwością uderzenia pokrzywdzonego przodem auta. Okoliczność ta przekłada się na możliwość ustalenia prędkości kolizyjnej, a także oznacza to błędne przyjęcie metody tzw. rozwinięcia pieszego, które nie ma tu żadnego uzasadnienia.

Nie budzi wątpliwości zgromadzona w sprawę dokumentacja fotograficzna, także zgromadzona w postaci nagrań na płytach, w tym również z czynności oględzin pojazdów i miejsca, a także sporządzone szkice, przy czym ten z k. 2 ma charakter wyłącznie poglądowy. Dowody te pozwoliły w sposób nie budzący wątpliwości odtworzyć przebieg kolizji.

Analiza przestrzenno ruchowa, a także analiza śladów i uszkodzeń wskazuje, że oskarżony miał możliwość prawidłowej obserwacji ruchu odbywającego się przed nim, a więc dostrzeżenia pieszego, a tym samym uniknięcia zderzenia – w sytuacji poruszania się z prędkością 50 km/h. Pozwalało to na należytą obserwację sytuacji drogowej, której dokonać można było nawet w porze nocnej, skoro teren był oświetlony lampami ulicznymi, a warunku drogowe i atmosferyczne dobre.

Zgodnie z opinią biegłego R. B. stan techniczny V. (...) w zasadzie nie miał wpływu na zaistnienie i przebieg kolizji.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z pozostałych dokumentów, w tym m.in. takich jak dane o karalności, dane osobowo-poznawcze, protokoły badania stanu trzeźwości, czy kserokopie dowodu rejestracyjnego, dokumentacja medyczna – lekarska oraz opinia ze Straży, a także opinii medycznej, która potwierdziła, iż przyczyną zgonu, były obrażenia wewnętrzne, które powstały na skutek potrącenia.

Oskarżony składając wyjaśnienia w zasadzie nie podał przebiegu zajścia, koncentrując się wyłącznie na skutków utraty uprawnień do kierowania pojazdami, co nie budzi wątpliwości. Jednocześnie M. Ś. wyraził skruchę i ubolewanie z powodu skutków zdarzenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż w dniu 4 października 2014 roku w B., woj. (...), M. Ś. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) jechał z prędkością co najmniej 85 km/h w obszarze zabudowanym przez co potrącił przebiegającego przez jezdnię M. Ż., zaś w wyniku potrącenia pieszy doznał obrażeń ciała w postaci otarć naskórka twarzy, tułowia, prawej kończyny górnej i kończyn dolnych, sińców w powłokach twarzy, brzucha, prawej kończyny górnej i dolnej, podspojówkowego wylewu krwawego prawego oka, podbiegnięcia krwawego w tkance podskórnej głowy, złamania kości przedniego dołu czaszki, krwiaka podpajęczynówkowego na podstawie móżdżku, wybroczyn krwawych w istocie białej okołokomorowej mózgu, mnogich wielomiejscowych obustronnych złamań żeber z rozerwaniami opłucnej ściennej, a także opłucnej płucnej i miąższu oraz stłuczeniami miąższu prawego płuca, przekrwienia i obrzęku płuc, rozerwania worka osierdziowego, przekrwienia ściany prawej komory serca, przekrwienia ściany prawej komory serca, rozerwania prawej kopuły przepony, mnogich rozerwań torebki i miąższu prawego płata wątroby, rozerwań i podbiegnięć krwawych w krezce jelita cienkiego, krwiaka prawej jamy opłucnej i jamy brzusznej, złamania trzonu II kręgu piersiowego, wielołamowych złamań prawej łopatki, podbiegnięć krwawych w mięśniach pleców ze zmiażdżeniem mięśni prawej okolicy podłopatkowej, złamania wyrostka kolczystego piątego kręgu lędźwiowego, złamań górnych i dolnych gałęzi obu kości łonowych oraz złamania prawego skrzydła kości krzyżowej, skośnego złamania trzonu prawej kości strzałkowej, złamania kostki przyśrodkowej prawej goleni, rozerwania wiązadła skokowo – strzałkowego przedniego i częściowego rozerwania wiązadła przyśrodkowego prawego stawu skokowego z krwiakiem stawu skokowego oraz podbiegnięć krwawych w okolicy uszkodzeń układu kostno – stawowego, które to obrażenia skutkowały zgonem, czym wyczerpał dyspozycję art. 177 §2 kk.

Oskarżony był w chwili czynu dorosły, zdrowy, w pełni poczytalny, a w toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. M. Ś. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób świadomy dość znacznie przekroczył dozwoloną prędkość, bo o 36 km/h od administracyjnie dozwolonej, nie zachowując tym samym reguł ostrożności, pozbawiając się możliwości należytej obserwacji ruchu i podjęcia skutecznych manewrów obronnych. Oskarżony dysponował możliwością oceny swojego zachowania pod względem faktycznym i prawnym i w chwili dokonywania tego czynu znajdował się w takiej sytuacji motywacyjnej, że mógł zachować się zgodnie z normami prawa.

Stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy nie był znikomy. Szkoda, którą oskarżony wyrządził była szczególnie istotna, polegała na spowodowanie skutku w postaci zgonu pokrzywdzonego.

Za przypisany czyn, Sąd wymierzył M. Ś. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 69 § 1 kk oraz art. 70 § 1 pkt. 1 kk w związku z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby 4 lat. Okolicznością przemawiającą na niekorzyść oskarżonego był rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, które skutkowało zgonem pokrzywdzonego, a także umyślność naruszonych reguł ostrożności, natomiast na korzyść – uprzednia niekaralność. Nadto na zasadzie art. 71 § 1 kk, mając na uwadze także jego możliwości finansowe , Sąd wymierzył karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł. każda, jako realną dolegliwość dla sprawcy wypadku.

Wymierzona kara została dostosowana do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i zdaniem Sądu, spełni swe cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, oddziaływania prewencyjnego i wychowawczego. Czteroletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności pozwoli na skontrolowanie zachowania sprawcy w tym czasie, ustalenie jego stosunku do popełnionego czynu i wypełniania obowiązków jakie ciążą na kierujących pojazdem po drogach publicznych.

Sąd miał również na uwadze, że zachowanie pokrzywdzonego było także błędne, w tym sensie, że pieszy przechodził w miejscu do tego niedozwolonym, w porze nocnej, w znacznym stanie nietrzeźwości, wręcz upojenia alkoholowego. Okoliczność ta także przemawia za brakiem konieczności wyeliminowania M. Ś. z uczestnictwa w ruchu drogowym, nie wydaje się bowiem aby stwarzał on aż takie zagrożenie jako kierowca. Wypadek jaki spowodował, choć zrodził bardzo poważne następstwa, należy traktować jako incydentalne, choć poważne naruszenie naruszenia zasad ruchu drogowego.

Na podstawie art. 616, art. 617, art. 618 § 1 pkt. 1, 9, art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. 2 ust.1 pkt. 2 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.) tytułem opłaty zasądzono od oskarżonego kwotę 800 złotych oraz tytułem pozostałych kosztów sądowych, w tym kosztów opinii, stawiennictwa biegłych, doręczeń - łącznie kwotę 3.469,05 złotych na rzecz Skarbu Państwa oraz tytułem kosztów zastępstwa procesowego oskarżycieli posiłkowych odpowiednio kwoty: 888 i 588 zł..

Sąd miała na względzie, że oskarżony posiada dobrą sytuacje majątkową, pozwalającą mu na zawieszenie działalności gospodarczej i utrzymywania się z oszczędności, oceniając tym samym, że jest on w stanie ponieść koszty tego postępowania, bez uszczerbku dla utrzymania.