Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale V Karnym,

w składzie :

Przewodniczący : SSRMagdalena Gabriel

Protokolant : Małgorzata Alfawicka

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2013 roku

przy udziale

Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto Jarosława Boby

sprawy karnej z oskarżenia publicznego :

N. S. ur. (...)we (...),

syna F. i H. zd. I.

PESEL:(...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 02 grudnia 2011 r., we W.posługując się uprzednio sfałszowanym dokumentem w postaci Uchwały nr (...) z dnia 17.03.2009 roku dotyczącej wyrażenia zgody na podział lokalu użytkowego nr (...)przy ul. (...)na dwa lokale mieszkalne i jeden lokal użytkowy wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci Aktu Notarialnego Repertorium (...)

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

* * * * *

I.  na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko N. S. o czyn opisany w części wstępnej wyroku, z tym, iż przyjmuje, że stanowi on występek z art. 270 § 2a k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 ( dwa) lata;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 7 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500( pięćset) złotych ;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 240 zł, w tym wymierza opłatę w kwocie 100 złotych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

N. S. był właścicielem lokalu użytkowego o numerze 1a we W. przy ul. (...) o powierzchni 294,70 m2. Dokonał jego faktycznego podziału na dwa lokale mieszkalne i jeden użytkowy. Odpowiednie formalności wynikające z prawa budowlanego zostały dokonane. Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) w dniu 17 marca 2009 r. podjęła uchwałę nr 7/2009 r., którą wyrażono zgodę na przekształcenie lokalu użytkowego nr 1a na lokal mieszkalny.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego k. 134-135, k. 94-95,

- zeznania świadka M. J. k. 10-11

- uchwała nr 7/2009 z dnia 17.03.2009 r. k. 3

- kserokopia aktu notarialnego z dnia 2 grudnia 2011 r., repertorium A nr 4059/2011 k. 15- 21.

W dniu 2 grudnia 2011 r. N. S. celem uzyskania aktu notarialnego zawierającego oświadczenie o ustanowieniu odrębnej własności lokali w kancelarii notarialnej przy placu (...) we W. przed notariusz K. D. okazał przerobioną uchwałę nr 7/2009 z dnia 17 marca 2009 r. W przedmiotowej uchwale przerobiono określenie jej przedmiotu poprzez wskazanie, iż uchwała dotyczy zgody na podział samodzielnego lokalu użytkowego nr 1a na dwa samodzielne lokale mieszkalne i jeden lokal użytkowy. Dzięki temu uzyskał dokument w postaci aktu notarialnego zawierający jego oświadczenie o ustanowieniu odrębnej własności lokali.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego k. 134-135, k. 94-95,

- zeznania świadka K. D. k. 43

- kserokopia aktu notarialnego z dnia 2 grudnia 2011 r., repertorium A nr 4059/2011 k. 15-21 .

- kopia przerobionej uchwały nr 7/2009 k. 44-46,

Pod koniec 2011 r. N. S.zgłosił się do zarządcy nieruchomości z żądaniem zmiany statusu lokalu, aby w miejsce jednego lokalu użytkowego zaewidencjonowali dwa lokale mieszkalne i jeden użytkowy. Zarządca odmówił z uwagi na brak uchwały Wspólnoty wyrażającej zgodę na podział lokalu i sporządził projekt uchwały nr (...)z dnia 20 grudnia 2011 r. w przedmiocie zmiany uchwały nr 7/2009 poprzez zmianę jej tytułu i treści na następujące: „w sprawie wyrażenia zgody na podział samodzielnego lokalu użytkowego numer 1a na dwa samodzielne lokale mieszkalne i jeden samodzielny lokal użytkowy”, „wyrazić zgodę na podział samodzielnego lokalu użytkowego numer 1a na dwa samodzielne lokale mieszkalne i jeden samodzielny lokal użytkowy”.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego k. 134-135, k. 94-95,

- zeznania świadka M. J. k. 10-11

- uchwała nr 7/2009 z dnia 17.03.2009 r. k. 3

- projekt uchwały nr (...)z dnia 20.12.2011 r. k. 28-29,

- kserokopia aktu notarialnego z dnia 2 grudnia 2011 r., repertorium A nr 4059/2011 k. 15- 21.

Do podjęcia uchwały nr (...)nie doszło na skutek konfliktu sąsiedzkiego dotyczącego dachu. Za uchwałą glosowało 61,37 % udziałów. Właściciele lokali (...)reprezentujący 17,81 % udziałów odmówili udziału w głosowaniu.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego k. 134-135, k. 94-95,

- projekt uchwały nr(...)z dnia 20.12.2011 r. k. 28-29,

- zeznania świadka M. J. k. 10-11

- zeznania świadka T. B. k. 86

- zeznania świadka M. K. (1) k. 99

- pismo z dnia 20.02.2012 r. k. 32,

N. S. ma obecnie 35 lat. Jest żonaty, ma dwuletnie dziecko. Jest lekarzem, uzyskuje dochody w wysokości 5.000 zł. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był karany sądownie.

Dowód: - dane o karalności k. 85, k. 126,

- dane uzyskane w trybie art. 213 k.p.k. k. 134,

N. S. zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznał, iż posłużył się u notariusza przerobioną uchwałą, wskazał jednak, iż nie był tego świadomy, gdyż formalnościami zajmował się jego ojciec.

Słuchany w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że wiedział, iż był jakiś problem z uchwałą, ale myślał, że został on przez ojca i pozostałych lokatorów rozwiązany.

W fazie postępowania jurysdykcyjnego podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia. ponownie podkreślił, iż myślał, ze uchwała jest prawidłowa. Wskazał nadto, iż jest młodym lekarzem, a jako osoba karana nie będzie mógł wyjeżdżać za granicę w celach zawodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonując ustaleń dotyczących stanu faktycznego oparł się w głównej mierze na zgromadzonych dokumentach, zeznaniach świadków i wyjaśnieniach oskarżonego.

W ocenie Sądu nie było podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, iż to on przedkładał dokumenty do aktu notarialnego oraz podpisywał ten akt. W tej części wyjaśnienia oskarżonego są bowiem zgodne z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd za niewiarygodne natomiast uznał wyjaśnienie oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, iż myślał, że przedkładana przez niego uchwała jest prawidłowa. Biorąc pod uwagę fakt, iż sprawa dotyczyła statusu należącej do niego nieruchomości oraz faktu, iż oskarżony jest osobą wykształconą takie jego wyjaśnienia nie dają się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym. Należy więc je w tej części uznać za przyjętą linię obrony zmierzającą do umniejszenia odpowiedzialności.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków K. D., T. B., M. K. (1) i M. J.. Wszystkie relacje stanowiły spójną, niesprzeczną i wzajemnie uzupełniającą się całość. Znajdowały także potwierdzenie w całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie., w szczególności w zgromadzonych w sprawie dokumentach w postaci uchwały, projektu uchwały, kopi aktu notarialnego.

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci kserokopii uchwały, projektu uchwały, przerobionej uchwały, aktu notarialnego, a także danych o karalności. Ich treść jest bowiem poparta pozostałym materiałem dowodowym, a ponadto dokumenty te nie budzą zdaniem Sądu żadnych zastrzeżeń i nie były kwestionowane przez strony.

Dokonując ustaleń odnośnie osoby oskarżonego i jego dotychczasowego sposobu życia Sąd posłużył się znajdującymi się w aktach sprawy danymi o karalności, a także danymi zawartymi w wyjaśnieniach oskarżonego.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala niewątpliwie na przyjęcie, iż oskarżony N. S.swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu określonego w art. 270 § 2a k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. albowiem w dniu 02 grudnia 2011 r., we W.posługując się uprzednio sfałszowanym dokumentem w postaci Uchwały nr (...) z dnia 17.03.2009 roku dotyczącej wyrażenia zgody na podział lokalu użytkowego nr 1a przy ul. (...)na dwa lokale mieszkalne i jeden lokal użytkowy wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci Aktu Notarialnego Repertorium A 4059/2011.

Przestępstwa określonego w art. 270 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentyczny używa.

Przedmiotem ochrony omawianego przepisu jest publiczne zaufanie do dokumentów, a ściślej mówiąc do ich autentyczności i rzetelności, co stanowi podstawowy warunek pewności obrotu prawnego (por. wyr. SN z 3 VI 1996 r., II KKN 24/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 2, poz. 5).

Przez podrobienie dokumentu rozumie się sporządzenie przedmiotu (pisma, druku itp.), który ma imitować dokument autentyczny. Podrobienie może dotyczyć także nieistniejących części autentycznego dokumentu, przykładowo dopisanie treści, której autentyczny dokument nie zawiera. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony (zob. wyr. SN z 27 XI 2000 r., III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Należy dodać, że podrobieniem będzie spreparowanie dokumentu w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej, a nawet podpisanie autentycznego dokumentu cudzym nazwiskiem, chociażby za zgodą osoby zainteresowanej (por. wyr. SN z 25 X 1979 r., II KR 10/79, OSNPG 1980, nr 11, poz. 127).

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie doszło do posłużenia się przerobionym dokumentem, gdyż zaingerowano w treść oryginalnej uchwały nr 7/2009 r. poprzez zmianę określenia jej przedmiotu.

W ocenie Sądu czyn zarzucany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 270 § 2a k.k.

O przyjęciu przypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia przestępstwa oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy (tak w szczególności Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II AkA 428/02, Apel. G.. 2003, Nr 2, poz. 137).

Wypadek mniejszej wagi jest uprzywilejowana postacią czynu o znamionach ustawowych przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo – podmiotowych. (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 2 sierpnia 2001 r., sygn. akt II AKa 284/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 5, poz. 9).

W rozpatrywanej sprawie okoliczności popełnienia inkryminowanego oskarżonemu czynu niewątpliwie przemawiają za tym, aby jego czyn zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi. Należy bowiem pamiętać, iż swym zachowaniem nie wyrządził on nikomu szkody. Ten sam efekt uzyskałby, gdyby wykazał się odrobiną cierpliwości i poczekał na prawidłową uchwałę. Znamiennym bowiem jest, iż autentyczna uchwała numer 7 miała po prostu źle zredagowaną treść. Zaś za uchwałą o zmianie treści uchwały nr 7 na prawidłową głosy oddali mieszkańcy reprezentujący ponad 60% udziałów.

Zgodnie z treścią art. 272 k.k. przestępstwa dopuszcza się ten kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. Stosownie do treści art. 115 § 13 pkt 3 notariusz jest funkcjonariuszem publicznym.

Zachowanie sprawcy czynu z art. 272 k.k. polega na podjęciu podstępnych zabiegów zmierzających do uzyskania dokumentu potwierdzającego nieprawdziwą, a korzystną dla sprawcy, okoliczność mającą znaczenie prawne. Sprawca może przy tym wprowadzać wystawcę dokumentu w błąd bezpośrednio przez dostarczenie fałszywych informacji lub dokumentów albo pośrednio, np. przy pomocy innych osób potwierdzających nieprawdziwe informacje. Nie muszą to jednak być działania szczególnie przebiegłe, których wykrycie wymaga ponadprzeciętnej uwagi i przezorności (odmiennie SA w K. w wyroku z dnia 8 marca 2001 r., II AKa 33/01, KZS 2001, z. 5). Istotę przestępstwa wypełnia bowiem wprowadzenie w błąd osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu, którym poświadcza w nim nieprawdę działając w dobrej wierze.

Oskarżony wypełnił niewątpliwie również znamiona tego przepisu, albowiem, gdyby nie przedłożył notariuszowi sfałszowanej treści uchwały nr 7/2009 to ten nie sporządziłby aktu notarialnego zawierającego oświadczenie oskarżonego o ustanowieniu odrębnej własności lokali.

Zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie zaistniały dwie podstawowe pozytywne przesłanki umożliwiających sądowi rozważanie możliwości warunkowego umorzenia postępowania, a mianowicie zarówno wina, jak i społeczna szkodliwość czynu in concreto nie są znaczne. Sąd kierował się przy tym stanowiskiem uznającym, że termin „nie są znaczne" stopniujący wskazane przesłanki jest różny od terminu „nieznaczny". Zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie przyjmuje się bowiem, że w terminie „nie są znaczne" mieszczą się przypadki, w których stopień społecznej szkodliwości można określić jako średni (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie sygn akt II Aka 50/05; KZS 2005/05/33, K. Buchała , A Zoil Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Kraków 1998 ).

Dokonując ponadto oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu N. S., Sąd uwzględnił okoliczności określone w art. 115 § 2 k.k., zarówno o charakterze podmiotowym jak i przedmiotowym. W szczególności Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony nie dążył do tego aby wyrządzić komukolwiek szkodę, lecz do tego, aby przyspieszyć formalności związane z jego nieruchomością. Jednocześnie też na skutek jego zachowania nikt postronny faktycznej szkody nie poniósł. Jedynie sam oskarżony odczuwa negatywne skutki swego czynu w postaci przedmiotowego postępowania karnego.

Jednocześnie, uwzględniając właściwości i warunki osobiste oskarżonego Sąd uznał, iż w odniesieniu do oskarżonego można przyjąć pozytywną prognozę kryminologiczną i zastosować wobec niego środek probacyjny w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Dotychczasowy sposób życia, a przede wszystkim uprzednia niekaralność oskarżonego. Fakt, iż oskarżony, w sposób należyty wywiązuje się ze swoich aktualnych obowiązków – pracuje jako lekarz, wychowuje dziecko i prawidłowo funkcjonuje w społeczeństwie - uzasadniają przekonanie, iż mimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Dodatkowo za powyższym przemawia to, że oskarżony w toku postępowania przed Sądem wskazał, iż wie, że takich spraw się w ten sposób nie załatwia. Należy w tym miejscu podkreślić, iż okoliczność, że oskarżony w toku postępowania nie przyznała się do świadomego popełnienia zarzucanego mu czynu nie powoduje niemożności zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Nie przyznanie się oskarżonego nie może być uznawane za okoliczność obciążającą, jest to bowiem wyraz korzystania z uprawnień procesowych przysługujących oskarżonemu w ramach procesu karnego. Byłoby zaś niedopuszczalnym ograniczeniem prawa do obrony stanowisko zgodnie, z którym dawano by oskarżonemu określone uprawnienia, wywodząc jednocześnie wobec niego niekorzystne skutki prawne w sytuacji, gdy z nich skorzysta.

Dodatkowo należy zaakcentować, iż stwierdzenie braku wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu nie jest uzależnione od przyznania się sprawcy do popełnienia czynu , choć o nim w dużej mierze przesądza [ uchwała SN z dnia 29 stycznia 1971 r., VI KZP 26/69, OSNKW 1971 r., z. 3, poz. 33; wyrok SN z dnia 11 lipca 1985 r., RNw 17/85, OSNKW 1986 r., z. 3-4, poz. 18; A. Z. (w:) G. B., Z. Ć., P. K., J. M., J. R., M. S., W. W., A. Z., Kodeks..., s. (...); A. M., Kodeks..., s. 175; M. K. (w:) M. K., Z. S., J. S., L. T., A. W., Kodeks..., s. 173; P. H., L. P., Z...., s. 86]. Nieprzyznanie się do popełnienia czynu może mieć różne przyczyny, niekoniecznie musi wynikać z faktu, iż sprawca w rzeczywistości czynu nie popełnił [ zwraca na to uwagę M. K. (w:) M. K., Z. S., J. S., L. T., A. W., Kodeks..., s. 173]. W ocenie zaś Sądu, jak już wskazywano wyżej, w przedmiotowej sprawie pomimo nieprzyznania się oskarżonego do zarzucanego mu czynu nie ma wątpliwości co do wypełnienia przez niego znamion czynu zabronionego.

Stosownie do treści art. 66 § 2 k.k. warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności.

Sąd dokonał modyfikacji kwalifikacji prawnej czynu wskazanego w akcie oskarżenia poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 270 § 2a k.k. i ar.t 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. O zmianie tej pouczył w trybie art. 399 § 1 k.p.k. w toku rozprawy głównej. Czyn stypizowany w art. 270 § 2a k.k. zagrożony jest karą do dwóch lat pozbawienia wolności, zaś w art. 272 k.k. do trzech lat. Zatem zagrożenie karą czynu przypisanego nie było przeszkodą do warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd zdecydował na podstawie art. 67 § 1 k.k. o wyznaczeniu okresu dwóch lat próby. Wyznaczony okres próby pozwoli zweryfikować i potwierdzić trafność postawionej w stosunku do oskarżonego prognozy.

Celem wzmocnienia wychowawczego oddziaływania w okresie próby na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 7 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 złotych.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 240 zł, w tym wymierzono opłatę w kwocie 100 złotych. Na sumę kosztów sadowych prócz opłaty złożyły się koszty postępowania przygotowawczego – 70 zł (ryczałt za wezwania 20 zł i oplata za uzyskanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego 50 zł) oraz postępowania sądowego – 70 zł (ryczałt za wezwania 20 zł i oplata za uzyskanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego 50 zł).