Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy E. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania E. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 12 października 2015 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala E. M. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VII U 1937/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił E. M. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawczyni nie udokumentowała 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła E. M. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazała, że pracowała w warunkach szczególnych od dnia 1 września 1977 roku do dnia 3 lutego 1989 roku i od dnia 4 lipca 1994 roku do dnia 31 sierpnia 1998 roku w Zakładach (...).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

E. M. urodzona (...) w dniu (...)roku złożyła wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodniła 21 lat, 11 miesięcy i 3 dni okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawczyni w dniu 1 września 1975 roku została zatrudniona w Zakładach (...) w B. na stanowisku tkacza w celu nauki zawodu tkacza (umowa o pracę – akta osobowe – k. 16). Od dnia 1 września 1977 roku zajmowała stanowisko tkacza kr. (...) (angaż – ao). Pracowała do dnia 3 lutego 1989 roku. Od dnia 4 lutego 1989 roku przebywała na urlopie wychowawczym (świadectwo pracy – ao). Ponadto w okresie od dnia 4 lipca 1994 roku do dnia 31 sierpnia 1998 roku ponownie zajmowała stanowisko tkacza (k. 17 akt ZUS).

Czynności wykonywała na tkalni, gdzie znajdowało się ponad 200 maszyn tkalniczych. Obsługiwała od 4 do 6 z tych maszyn. Praca odbywała się w ogromnym hałasie i zapyleniu. Pracowała w słuchawkach ochronnych. Miała wypłacany dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Wnioskodawczyni nabawiła się łuszczycy w związku z wykonywaniem tej pracy. W zakładzie nie było przestojów (zeznania wnioskodawczyni – k. 23v-24, 24v, zeznania J. P. – k. 24).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Akta osobowe wnioskodawczyni z Zakładów (...) zostały wystawione przez pracodawcę i były autentyczne. Nie były kwestionowane przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

J. P. to osoba obca dla wnioskodawczyni. Od 1973 roku do 2003 roku pracowała na stanowisku tkacza i przewlekacza. Pracowała wspólnie z wnioskodawczynią i miała możliwość zaobserwowania wykonywanych przez nią obowiązków w trakcie pracy. Zeznawała logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie była w stanie sobie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawczyni oraz treścią akt osobowych wnioskodawczyni pozwoliła na jednoznaczne ustalenie faktycznie wykonywanych przez wnioskodawczynię czynności w trakcie całego okresu zatrudnienia. Świadek jednoznacznie wskazała, że wnioskodawczyni zajmowała się obsługą maszyn tkających. Nie wykonywała innych czynności. Pracowała w słuchawkach ochronnych. Zeznania te były zgodne z twierdzeniami wnioskodawczyni. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach od dnia 1 września 1977 roku do dnia 3 lutego 1989 roku i od dnia 4 lipca 1994 roku do dnia 31 sierpnia 1998 roku (łącznie 15 lat, 7 miesięcy i dzień) wskazaną w wykazie A, dziale VII. poz. 4 - Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), kobietom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawczyni udowodniła staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat – 15 lat, 7 miesięcy i dzień. Tym samym spełnia wszystkie z wymaganych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić E. M. prawo do emerytury od dnia(...)roku tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.