Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowo-akcyjnej w L.,
o zapłatę 2.488,03 zł, oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie w całości apelacją zaskarżyła strona powodowa, która zarzucając rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów czyniąc ją dowolną i odmowę mocy dowodowej umowie cesji wierzytelności - mimo zawarcia takowej umowy przez strony będące przedsiębiorcami i nie kwestionowania faktu zawarcia umowy przez pozwanego w toku postępowania,

2.  naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. polegające na uznaniu, iż żadne sformułowanie postanowień umowy nie zawiera oświadczenia dotychczasowego wierzyciela o przeniesieniu wierzytelności na rzecz powoda, podczas, gdy zgodnie z treścią §2 p. 4 ostatnie zdanie Przejmujący przejmuje wszelkie prawa do pozostałej do zapłaty wierzytelności,

3.  Naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 kpc poprzez pominięcie w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności, iż wpłaty z dnia 3 grudnia 2013 r., 13 grudnia 2013 r. 20 grudnia 2013 r. 27 grudnia 2013 r. 14 stycznia 2014 r. 7 luty 2014 r. i 11 luty 2014 r. były realizowane na rachunek bankowy powodowej spółki, co oznacza, iż pozwany uznał przelew wierzytelności na rzecz powodowej spółki, co więcej, kolejnym dowodem na poparcie tejże okoliczności jest wniosek o rozłożenia pozostałej do zapłaty należności na raty złożony powodowi,

4.  Naruszenie przepisów postępowania - art. 355 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy powód cofnął ponad kwotę 25,83 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, co oznaczało, iż wydanie wyroku w zakresie kwoty objętej oświadczeniem o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia było zbędne, tymczasem sąd I instancji rozstrzygnął o całości roszczenia;

5.  naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 509 k.c., 83 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż stosunek prawny łączący powoda z cedentem nie jest umową cesji lecz inną umową nienazwaną o prowadzenie windykacji oraz uznaniu umowy cesji wierzytelności jako umowy pozornej,

wniosła o zmianę wyroku sądu I instancji i uwzględnienie powództwa, ewentualnie zaś o uchylenie wyroku Sądu I Instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Strona pozwana w odpowiedzi na apelację powódki wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej jako częściowo zasadna zasługiwała na uwzględnienie co prowadziło do zamiany zaskarżonego wyroku.

W pierwszym rzędzie należy zaznaczyć, iż Sąd I instancji pomimo częściowego cofnięcia pozwu nie umorzył postępowania w zakresie w jakim cofnięcie pozwu zostało dokonane przez stronę powodową wobec czego na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. zaskarżony wyrok należało zmienić w części w zakresie w jakim na skutek podjętej przez powódkę czynności procesowej wydanie rozstrzygnięcia merytorycznego stało się zbędne i umorzyć częściowo postępowanie.

Sąd Okręgowy nie podzielił również stanowiska Sądu I instancji, z którego wynikało, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do skutecznego przelewu wierzytelności. Sąd Okręgowy w składzie orzekającym podziela ugruntowane w orzecznictwie stanowisko, iż przelew wierzytelności nie noszący cechy bezwarunkowego czy ostatecznego, lecz przeciwnie zawierający w swej treści ograniczenia czasowe bądź celowe /jak w niniejszej/ sprawie, jest czynnością materialno – dyspozytywną prawnie dopuszczalną i skuteczną jako tzw. przelew powierniczy. Wobec powyższego strona powodowa, co do zasady, mogła skutecznie dochodzić objętego pozwem roszczenia, tym bardziej, że pozwana dokonywała zapłaty należności bezpośrednio na rachunek powoda jeszcze przed wytoczeniem pozwu. Oddalenie powództwa jednak w zakresie kwoty ograniczonego żądania /po częściowym cofnięciu pozwu/ wynikało wyłącznie z przyjęcia, iż powódka, stosownie do obowiązku określonego w art. 6 k.c. nie udowodniła wysokości ostatecznie dochodzonego roszczenia. Jednocześnie też należało przyjąć, że cofnięcie pozwu dokonane przez powódkę w toku procesu nie miało wpływu na przyjęte przez Sąd I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

Wobec uwzględnienia apelacji w znacznej części, o kosztach postępowania apelacyjnego należało orzec na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania.