Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2016r. w S.

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 15 lutego 2014 r. Nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość renty

I. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaje ubezpieczonemu J. K. od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 1 stycznia 2019 roku;

II. w pozostałym zakresie odwołanie oddala;

III. przyznaje ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) na rzecz J. K. kwotę 133,80 (sto trzydzieści trzy 80/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu na badania przez biegłych.

Sygn. akt IV U 328/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 15 lutego 2014 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ustalił ubezpieczonemu J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

W dniu 5 marca 2014 r. (data prezentaty) od wyżej wymienionej decyzji odwołanie złożył J. K., która wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony wskazał, iż choruje m. in. na białaczkę szpikową, przewlekłą chorobę wieńcową, tarczycę i zwyrodnienia kręgosłupa (odwołanie k. 2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji. Swoje stanowisko ZUS oparł na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lutego 2014 r., w którym ustalono, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w okresie do 31 grudnia 2015 r. (odpowiedź na odwołanie k. 3-4).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca J. K. był w okresie od 2 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (decyzja (...) Oddział w S. z dnia 10 stycznia 2012 r. k. 45v akt organu rentowego). Ubezpieczony w dniu 26 listopada 2013 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 71 akt organu rentowego).

Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 11 grudnia 2013 r. ustalił, że J. K. jest do 31 grudnia 2015 r. częściowo niezdolny do pracy (k. 73 akt organu rentowego). Ubezpieczony zgłosił od powyższego orzeczenia sprzeciw, wobec czego został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 10 lutego 2014 r. stwierdziła, że J. K. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2015 r. (sprzeciw k. 74 akt organu rentowego, wypis z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS k. 78 akt organu rentowego).

Powyższe stało się podstawą do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z 15 lutego 2014 r., na podstawie której Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. (decyzja k. 95 akt organu rentowego).

Biegła lekarz hematolog E. S. rozpoznała u ubezpieczonego białaczkę szpikową. W jej ocenie, rozpoznane schorzenie nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy J. K.. Biegła stwierdziła, iż ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy (opinia k. 9 i 33 akt sprawy).

Biegła kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych A. M. rozpoznała u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze I/II, nadczynność tarczycy w wywiadzie oraz stenokardię i wskazały, że powyższe schorzenia nie sprowadzają na ubezpieczonego całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy (opinia k. 21 akt sprawy).

Biegły hematolog W. L. (1) rozpoznał u J. K. przewlekłą białaczkę szpikową dgn. 2011 r., nadciśnienie tętnicze I/II, nadczynność tarczycy w wywiadzie, stenokardię, objawy neurologiczne do dalszej diagnostyki, niedosłuch obustronny o charakterze odbiorczym, hipercholesterolemię, chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa oraz zapalenie błony śluzowej żołądka. Zdaniem biegłego, aktualny stan hematologiczny wraz ze współistniejącymi zaburzeniami (chorobami i następstwami dotychczasowej terapii) powodują okresową częściową niezdolność do pracy od 1 stycznia 2014 r. do 1 stycznia 2019 r. (opinia k. 49, opinia uzupełniająca k. 60-61 akt sprawy).

Ubezpieczony, ur. (...), dotychczas wykonywał prace o charakterze fizycznym, będąc zatrudnionym na stanowisku m. in. stolarza, robotnika, cieśli, a ostatnio pracownika magazynu (bezsporne, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k. 3 akt organu rentowego).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. częściowo jest zasadne i tylko w zakresie dotyczącym okresu na jaki zostało przyznane przez organ rentowy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1, 2 i 3 przytoczonej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

J. K. miał ustalone prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 2 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. Zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lutego 2014 r., które stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2015 r. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zatem ustalenia, czy ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy po 31 grudnia 2013 r., a jeśli tak, to w jakim okresie.

Przeprowadzone na tę okoliczność postępowanie dowodowe, w postaci opinii biegłych z zakresu hematologii oraz kardiologii, dało podstawy do ustalenia, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Wobec powyższego decyzja organu rentowego przyznająca ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest prawidłowa. Z opinii tych jednak wynika, iż organ rentowy błędnie ustalił okres, w którym J. K. pozostaje częściowo niezdolny do pracy. Zachodziła zatem podstawa do zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie ubezpieczonemu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dłuższy okres tj. do 1 stycznia 2019r.

Z opinii sporządzonej przez biegłych: kardiologa oraz specjalistę w zakresie chorób wewnętrznych A. M. wynika, iż występujące u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze, a także dolegliwości bólowe w klatce piersiowej jak również nadczynność tarczycy nie są przyczyną ani całkowitej, ani częściowej niezdolności do pracy. Nadciśnienie tętnicze występuje u ubezpieczonego we wstępnym okresie i przebiega bez powikłań narządowych. Nie ma podstaw do rozpoznania u J. K. choroby wieńcowej. Nadczynność tarczycy aktualnie nie powoduje dolegliwości i nie wymaga leczenia farmakologicznego. (k. 21 akt sprawy).

Biegła hematolog E. S. uznała (opinia k. 9 akt sprawy), iż ubezpieczony na stałe jest częściowo niezdolny do pracy. U ubezpieczonego zostały stwierdzony stan choroby nowotworowej oraz cechy remisji hematologicznej. Wpływ na ocenę dokonaną przez biegłą miał, fakt, iż bez wykonania allotransplantacji, J. K. nie ma szans na całkowite wyleczenie i wymaga stałego przyjmowania leków i regularnej kontroli w Poradni Hematologicznej. W opinii uzupełniającej (k. 33 akt sprawy), biegła podtrzymała poprzednio wyrażone stanowisko. Wskazała, iż na chwilę obecną jedyną szansę na całkowite wyleczenie w przypadku ubezpieczonego stanowi zastosowanie allotransplantacji. Procedura ta jest obciążona dużym ryzykiem szeregu powikłań (ze śmiercią włącznie) oraz wiąże się z koniecznością stałej kontrolni hematologicznej przez kolejne lata, przez co jest proponowana jedynie bardzo wyselekcjonowanej grupie chorych. Z kolei każdy chory z przewlekłą białaczką szpikową może być leczony za pomocą leków z grupy inhibitorów kinaz, ale wg aktualnego stanu wiedzy, nie jest ono w stanie zagwarantować całkowitego wyleczenia.

Strony zgłosiły zastrzeżenia do wyżej wymienionej opinii oraz wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu hematologii (k. 39-41 akt rentowych).

Wobec powyższego, Sąd zlecił sporządzenie opinii biegłemu z zakresu hematologii W. L. (2) (opinia k. 49 akt sprawy). Biegły ten ustalił, iż w przypadku ubezpieczonego nadal konieczne jest stałe leczenie inhibitorem kinazy tyrozynowej. Efekt leczenia jest dobry, gdyż chory pozostaje w stanie remisji hematologicznej/ molekularnej. Biegły podał, iż u ubezpieczonego stwierdza się naruszenie sprawności organizmu powodujące istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką wykazywałaby osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną. Wymieniona choroba powoduje lekki stopień niepełnosprawności z częściową niezdolnością do pracy. Na tej podstawie biegły stwierdził, iż aktualny stan hematologiczny wraz ze współistniejącymi zaburzeniami (chorobami i następstwami dotychczasowej terapii) sprowadzają na opiniowanego niezdolność do pracy w stopniu częściowym na okres 5 lat. Stanowisko to zostało sprecyzowane przez biegłego w sporządzonej opinii uzupełniającej (k. 60-61 akt sprawy). Biegły wskazał, iż stosowana w przypadku ubezpieczonego metoda stałego leczenia inhibitorem kinazy tyrozynowej jest najbezpieczniejsza z aktualnie znanych metod leczenia białaczki szpikowej, jednakże nie pozwala na jej wyleczenie. Leczenie przy użyciu innej metody, tj. allotransplantacją szpiku jest aktualnie stosowane w przypadku chorych, u których dochodzi do utraty odpowiedzi na przyjmowaną przez ubezpieczonego grupę leków. W trakcie stosowanego u ubezpieczonego leczenia mogą wystąpić objawy niepożądane związane z przyjmowaniem imatinibu. Dotychczas u J. K. nie wystąpiły żadne poważne niepożądane zmiany. Ubezpieczony dobrze odpowiada na przeprowadzane leczenie. W ocenie biegłego L., aktualny stan przewlekłej białaczki szpikowej u chorego i współistniejące choroby, najbardziej wyważonym jest uznanie czasowej, częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 1 stycznia 2019 r. U ubezpieczonego nie ujawniono bowiem żadnych patologii, które mogłyby być przeciwskazaniem do wykonywania pracy lekkiej. Do opinii tej strony nie wniosły zastrzeżeń.

Sąd uznał, iż sporządzone opinie stanowią obiektywną i miarodajną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego, co do tego że z przyczyn onkologicznych ubezpieczony od 1 stycznia 2014 r. pozostaje częściowo niezdolny do pracy. Opinie zostały wydane przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu chorób dotykających ubezpieczonego. Ich sporządzenie zostało poprzedzone zapoznaniem się ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją medyczną oraz badaniem J. K.. Wnioski, do których doszli biegli, są logiczne oraz zostały należycie uzasadnione.

Wskazać przy tym należy, iż Sąd porównując opinie specjalistów z zakresu hematologii, co do tego na jaki okres zasadnym jest przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy obdarzył wiarygodnością dowód z opinii biegłego W. L. (1). W ocenie Sądu, uzasadnienie wyrażone przez wyżej wymienionego biegłego jest w większym stopniu przekonywujące. O. biegli z zakresu hematologii przyznali, iż metoda leczenia przy użyciu allotransplantacji jest obciążona ryzykiem wystąpienia niepożądanych powikłań. Aktualnie stosowana metoda leczenia inhibitorem kinazy jest najbezpieczniejsza, jednakże również wiąże się z możliwością wystąpienia powikłań. Jak wskazał biegły W. L. (1), w przypadku ubezpieczonego niepożądane powikłania jak dotąd nie wystąpiły, a J. K. dobrze odpowiada na stosowaną terapię. Nie ma zatem potrzeby, by orzekać na stałe o częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Okres, na jaki biegły ustalił istnienie niezdolności do pracy wynosi 5 lat i jest w ocenie Sądu wystarczający, by po jego upływie ponownie ocenić stan zdrowia ubezpieczonego, dlatego też Sąd przychylił się do stanowiska biegłego o zasadności orzeczenia okresowej niezdolności do pracy.

Z tego też względu Sąd uznał, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w okresie do 1 stycznia 2019 r. do 1 stycznia 2019 r. Podkreślić należy, iż ubezpieczony dotychczas wykonywał prace fizyczne. Z tego też powodu nie budzi wątpliwości, iż aktualny stan jego zdrowia znacznie utrudnia wykonywanie mu tego typu prac, które związane są ze znacznym wysiłkiem fizycznym.

Ze obu opinii biegłych hematologów wynika, że brak jest podstaw do uznania ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego do pracy. Biegli hematolodzy wskazali, iż białaczka szpikowa znajduje się aktualnie w stanie remisji. Ponadto u ubezpieczonego nie odnotowano żadnych patologii, które mogłyby być przeciwskazaniem do wykonywania pracy lekkiej. Z tego też powodu nie można uznać, iż J. K. jest całkowicie niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Należy bowiem pamiętać, iż okoliczność niezdolności do pracy jest oceniania na podstawie opinii biegłych lekarzy, którzy posiadają specjalistyczną wiedzę z zakresu chorób występujących u ubezpieczonego. Jak przyjmuje się w orzecznictwie (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)), przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego.

W pkt III wyroku Sąd orzekł w przedmiocie kosztów poniesionych przez ubezpieczonego tytułem dojazdu na badania przeprowadzone przez biegłych według złożonych przez niego rachunków. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2014 poz. 1025 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 1 stycznia 2019 r., a na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie w pozostałym zakresie.