Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Ewa Stępień

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu Marcina Licznerskiego

po rozpoznaniu dnia 14 lipca 2015r., 22 września 2015r., 06 października 2015r. i 13 października 2015r. sprawy karnej

1. W. B. (1),

s. C. i K. z d. G., ur. (...) w G., obywatelstwa polskiego, o wykształceniu średnim, z zawodu muzyk i murarz, bez stałego miejsca zamieszkania, PESEL (...), nie karanego sądownie

2. Ł. K. (1),

s. P. i I. z d. P., ur. (...) w S., zam. (...)-(...) G., ul. (...), o wykształceniu podstawowym, bez zawodu, PESEL (...), karanego sądownie;

oskarżonych o to, że:

W dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu, Ł. K. (1) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, mając zamiaru niedochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 807 złotych oraz wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę (...), tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

o r z e k ł :

I.  Uznaje oskarżonego Ł. K. (1) za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z W. B. (1), doprowadzili (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, Ł. K. (1) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się tym zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie mając zamiaru dochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 808,- złotych, po czym oddał telefon Ł. K. (1), który następnie wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę(...) (...) w W., z tym ustaleniem, że czyn stan stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 286 § 1 i 3 k.k. i z art. 270 § 1 i 2a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to w myśl art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 286 § 3 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin, w stosunku miesięcznym

II.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł. K. (1) obowiązek naprawienia szkody w części na rzecz pokrzywdzonego (...) w W. poprzez zapłatę kwoty 484,27 zł (czterysta osiemdziesiąt cztery złote dwadzieścia siedem groszy)

III.  Uznaje oskarżonego W. B. (1) za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1), doprowadzili (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, Ł. K. (2) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się tym zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie mając zamiaru dochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 808,- złotych, po czym oddał telefon Ł. K. (1), który następnie wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę (...) (...) w W., z tym ustaleniem, że czyn stan stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 286 § 1 i 3 k.k. i z art. 270 § 1 i 2a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to w myśl art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 286 § 3 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin, w stosunku miesięcznym

IV.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego W. B. (1) obowiązek naprawienia szkody w części na rzecz pokrzywdzonego (...) w W. poprzez zapłatę kwoty 484,27 zł (czterysta osiemdziesiąt cztery złote dwadzieścia siedem groszy)

V.  zwalnia każdego z oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 380/15

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia

Wobec treści wniosku Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu – uzasadnienie dotyczy całości rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Ł. K. (1) ma 25 lat. Zamieszkuje w G. przy ul. (...) wraz z rodziną. Ł. K. (1) 1 października 2015r. opuścił Zakład Karny po odbyciu kary pozbawienia wolności.

Obecnie nie pracuje, poszukuje pracy.

/dowód: wyjaśnienia Ł. K. – k. 87-88/

W. B. (1) ma 55 lat. Obecnie jest osobą bezdomną. Zamieszkuje w różnych miejscach w G.. Bardzo aktywnie poszukuje pracy, w ostatnim czasie ma duże szanse na jej podjęcie.

W. B. (1) koleguje się z J. D. (1), kiedyś mężczyźni razem pracowali.

/dowód: wyjaśnienia W. B. – k. 40-41

Zeznania J. D. – k. 76, 186v/

W okresie 2012 i 2013r. W. B. (1), który po rozwodzie stracił miejsce zamieszkania zamieszkał u swojego kolegi J. D. (1), przy ul. (...) w G..

Ich sąsiadem był młody Ł. K. (1). Chłopak często wpadał do sąsiadów. Ł. K. (1) wiedział, że W. B. (1) nie ma gdzie mieszkać i nie ma z czego żyć.

Pewnego dnia, wiosną 2013r. Ł. K. (1) zaproponował W. B., żeby ten wziął na swoje nazwisko telefon komórkowy na abonament. Telefon miał potem sprzedać Ł. K. i za to dać W. B. 100,- zł. Ł. K. (1) miał także zorganizować niezbędne do zawarcia umowy zaświadczenie o zatrudnieniu.

W. B. (1), który nie miał z czego żyć, zgodził się na propozycję młodego sąsiada.

Ł. K. (1) zakupił blankiet zaświadczenia o zatrudnieniu, opieczętowany pieczątkami firmy (...). Ani W. B. (1) ani Ł. K. (1) nie pracowali nigdy w tej firmie.

Przypadkowa osoba wypełniła na zaświadczeniu dane W. B. (1) i tak wypełnione zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach Ł. K. (1) przekazał W. B. (1).

W dniu 27 kwietnia 2013r. Ł. K. (1) i W. B. (1) umówili się na wyjazd do C. w G., przy ul. (...).

Wcześniej w (...) wybrał sobie telefon, który zakupić miał W. B. (1).

Do salonu (...)- mobile wszedł tylko W. B. (1), zaś Ł. K. (1) czekał na niego przed sklepem.

W. B. (1) okazał swój dowód osobisty oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach z firmy (...) i na tej podstawie podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na czas oznaczony okres 2 lat.

Przy podpisaniu umowy W. B. (1) otrzymał za cenę 1 PLN telefon komórkowy marki S. (...) z kartą SIM o numerze abonamentowym 696 087 350. Telefon ten wart był wówczas 809,- zł, lecz z umową abonamentową kupujący płacił 1,- zł.

Po podpisaniu umowy i odebraniu telefonu W. B. (1) wyszedł z salonu operatora (...) i przekazał od razu telefon Ł. K. (1).

Ł. K. (1) przyjął telefon od W. B. (1) i potraktował ten telefon jak swoją własność, zaś za udział w przestępstwie przekazał W. B. (1) kwotę 100,- zł.

Osoba, która użytkowała przyjęty przez Ł. K. (1) telefon S. (...) z kartą SIM wykorzystała usługi sieci (...) na kwotę 160,54 zł do 30 czerwca 2013r., bowiem od 01 lipca 2013r. zawieszono świadczenie usług abonamentowych z powodu braku płatności za te usługi.

/dowód: wyjaśnienia W. B. – k. 40-41

Wyjaśnienia Ł. K. – k. 162v

Zeznania B. K. – k. 17-18

Zeznania A. L. – k. 27

Zeznania M. S. – k. 28

Zeznania J. D. – k. 76, 186v

Zawiadomienie (...) – k. 1-3

Umowa o świadczenie usług z zaświadczeniem o zatrudnieniu – k. 3-11

Ekspertyza kryminalistyczna – k. 95-119/

W. B. (1) nie był dotąd karany sądownie.

/dowód: dane o karalności – k. 58/

Ł. K. (1) był pięciokrotnie karany sądownie. W 2008r. za przestępstwo kradzieży wymierzono mu karę ograniczenia wolności. W 2010r. za groźby karane także orzeczono wobec niego karę ograniczenia wolności. Następnie w 2013r. za jedno przestępstwo kradzieży oraz trzy przestępstwa oszustwa wymierzono mu kary pozbawienia wolności warunkowym zawieszeniem wykonania każdej z tych kar.

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2015r. zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej za kradzież, którą skazany odbył do 1 października 2015r.

/dowód: dane o karalności – k. 94/

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z wyjaśnień oskarżonego W. B. (1), częściowo z wyjaśnień oskarżonego Ł. K. (1), dowód z zeznań świadków B. K. (2), A. L. (2), J. D. (1) i M. S. (2) oraz dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci zawiadomienia (...) w W., umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, danych o karalności oskarżonego jak też ekspertyzy kryminalistycznej.

Oskarżony W. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył w sprawie wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Oskarżony wyjaśnił, że namówiony przez Ł. K. (1) podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych legitymując się własnym dowodem osobistym oraz podrobionym zaświadczeniem o zatrudnieniu w formie (...), w której nigdy nie pracował. Przy podpisaniu umowy otrzymał z 1 zł telefon komórkowy, który przekazał Ł. K., za co dostał od niego 100,- zł.

Sąd uznał te wyjaśnienia oskarżonego za w pełni wiarygodne bowiem były jasne, logiczne i konsekwentne. Potwierdzała jej ekspertyza kryminalistyczna.

Za wiarygodne Sąd uznał także wyjaśnienia oskarżonego odnośnie jego sytuacji rodzinnej, zdrowotnej i materialnej, co nie było kwestionowane w toku procesu.

Ł. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie zna wcale W. B. (1). Podczas rozprawy wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze i przyznał się do znajomości z W. B. (1) oraz do „zorganizowania” na prośbę W. B. zaświadczenia o zatrudnieniu. Nie przyznał się do współdziałania w przestępstwie z W. B..

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia Ł. K. (1) tylko w takim zakresie w jakim były one spójne z wyjaśnieniami W. B., tzn. w zakresie „zorganizowania” zaświadczenia o zatrudnieniu. W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia Ł. K. za niewiarygodne jako nielogiczne. W ocenie Sądu logiczne jest, że to młody chłopak – 23letni wówczas Ł. K. (1) zna się na telefonach, wie który ile jest wart i w jaki sposób można je kupić w abonamencie. Pięćdziesięcioletni, niekarany, bezdomny W. B. (1) nie ma takiej wiedzy ani orientacji w nowinkach technologicznych. Ł. K. (1) potrzebny był ktoś z dowodem osobistym, kto mógłby podpisać umowę, zaś W. B. (1) nie miał pieniędzy na życie i dał się namówić na taki szybki zarobek.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków B. K. (2) i A. L. (2) na okoliczność zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez W. B. (1), bowiem świadkowie zeznawali w oparciu o dokumenty, którymi dysponowały, zaś ich zeznań nie kwestionowali oskarżeni.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania M. S. (2) na okoliczność niezatrudniania w swojej firmie (...), co korespondowało z wyjaśnieniami obu oskarżonych.

Sąd dał wiarę także zeznaniom J. D. (1) na okoliczność znajomości z W. B. (1) i Ł. K. (1), czemu nie przeczyli oskarżeni.

Za wiarygodne sąd uznał dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci: zawiadomienia (...) w W., umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i danych o karalności oskarżonych, bowiem były to dokumenty sporządzone przez kompetentne osoby, zgodnie z ich wiedzą, zaś autentyczności tych dokumentów jak i prawdziwości zawartych w nich informacji nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd uznał za miarodajną ekspertyzę kryminalistyczną, która potwierdziła że oskarżony W. B. (1) ani Ł. K. (1) nie wypisywał zaświadczenia o zarobkach, co było w pełni zgodne z wyjaśnieniami oskarżonych. Ekspertyza sporządzona została przez specjalistę, w zakresie jego kompetencji, zgodnie z jego fachową specjalistyczną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, zaś wnioski opinii były logiczną konsekwencją przeprowadzonych badań dokumentów i dokonanych analiz.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu oskarżył W. B. (1) i Ł. K. (1) o to, że w dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu, Ł. K. (1) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, mając zamiaru niedochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 807 złotych oraz wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę (...).

Zdaniem oskarżyciela swoim zachowaniem oskarżeni wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Po przeprowadzeniu rozprawy na podstawie zebranego i powyżej ocenionego materiału dowodowego w sprawie Sąd uznał oskarżonego Ł. K. (1) za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z W. B. (1), doprowadzili (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, Ł. K. (1) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się tym zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie mając zamiaru dochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 808,- złotych, po czym oddał telefon Ł. K. (1), który następnie wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę (...) (...) w W., z tym ustaleniem, że czyn stan stanowi wypadek mniejszej wagi.

W. B. (1) Sąd uznał za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2013 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1), doprowadzili (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 968,54 zł, w ten sposób, Ł. K. (2) dostarczył W. B. (1) uprzednio podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o zatrudnieniu W. B. (1) w przedsiębiorstwie (...) w G., a następnie W. B. (1) posługując się tym zaświadczeniem wprowadził pracownika, działającego w imieniu (...) w błąd co do swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów i zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie mając zamiaru dochowania jej warunków, na podstawie której uzyskał upust cenowy na zakup telefonu komórkowego marki S. (...), w wysokości 808,- złotych, po czym oddał telefon Ł. K. (1), który następnie wykorzystał usługi telekomunikacyjne za kwotę 160,54, czym działali na szkodę (...) (...) w W., z tym ustaleniem, że czyn stan stanowi wypadek mniejszej wagi.

W ocenie Sądu przypisanych każdemu z nich zachowaniem, oskarżeni wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 i 3 k.k. i z art. 270 § 1 i 2a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zgodnie z art. 286 § 1 k.k. karze podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Przepis art. 286 § 1 k.k. określa zachowanie karalne jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie. Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o rozporządzeniu mieniem. Czynność wykonawcza w przypadku przestępstwa oszustwa jest złożonym działaniem lub zaniechaniem, którego celem jest doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Błędem w rozumieniu znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości człowieka. Oszustwo polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd jest przestępstwem podwójnie skutkowym. Dla odpowiedzialności karnej konieczne jest bowiem ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a skutkiem w postaci błędnego wyobrażenia rozporządzającego mieniem o rzeczywistości, w części określającej elementy istotne z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu mieniem zachodzi związek przyczynowy oraz ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a rozporządzeniem mieniem zachodzi związek przyczynowy. (Komentarz do art.286 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II).

Zgodnie z art. 270 §1 k.k. karze podlega ten kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

W sprawie nie ulegało wątpliwości, że W. B. (1), namówiony przez Ł. K. (1) zdecydował się podpisać umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i wzięcia telefonu w abonamencie, posługują się przy tym podrobionym i stwierdzającym nieprawdę dokumentem.

Ł. K. (1) przekazał W. B. zaświadczenie o zatrudnieniu tego oskarżonego w spółce (...) w G. i zarobkach w wysokości 1.600 zł miesięcznie.

W. B. (1) nigdy nie pracował w tej firmie, ani nie osiągał takich zarobków. Ł. K. (1) po prostu zakupił takie zaświadczenie o zatrudnieniu. Obaj oskarżeni doskonale zatem wiedzieli, że zaświadczenie stwierdza nieprawdę i jest podrobione.

Pomimo tego oskarżony W. B. (1), za namową Ł. K. (1) złożył w salonie (...), w placówce w G., to podrobione zaświadczenie, używając go jako autentyczne i na tej podstawie podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych otrzymując w abonamencie telefon komórkowy marki S. wraz z kartą SIM.

Tym samym W. B. (1) wprowadził w błąd pracownika salonu (...) co do okoliczności swojego zatrudnienia i osiąganych zarobków, które to informacje były informacjami istotnymi, dla podejmowania decyzji o podpisaniu umowy o świadczeniu usług na okres 2 lat.

Następnie po podpisaniu umowy, w której W. B. (1) zobowiązał się do płacenia za wykorzystane i świadczone usługi, odebrał telefon komórkowym i nie zamierzając wywiązać się z umowy tj. korzystać usług i za nie płacić, telefon oddał Ł. K. (1).

W tym zakresie oskarżony W. B. również wprowadził w błąd pracowników (...) M., co do zamiaru korzystania z usług i płacenia za nie, tym bardziej, że sam nie miał możliwości finansowych, żeby a usługi te płacić.

Oskarżony w sposób ewidentny działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bowiem za podpisanie umowy i wzięcie telefonu dostał od Ł. K. (1) 100,- zł, i taka też była między nimi umowa.

(...) w W. w sposób oczywisty niekorzystnie rozporządził swoim mieniem, w kwocie 968,54 zł, po wprowadzeniu w błąd pracowników placówki w G. co do autentyczności zaświadczenia zarobkach jak i zamiarze i możliwościach płacenia za usługi. Podpisanie umowy z osobą, która nie zamierza korzystać zyusług ani za nie płacić, a tym bardziej wydanie takiej osobie telefonu komórkowego, w cenie promocyjnej związanej z płatnością abonamentu przez okres 2 lat, nie jest dobrą inwestycją operatora sieci komórkowej i gdyby zaś ten operator znał prawdziwą sytuację materialną oskarżonego jak też wiedział, że zaświadczenie i oświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach są nieprawdziwe, z pewnością nie wydałby telefonu ani nie podpisałby umowy abonamentowej.

W ocenie Sądu niezależnie kto faktycznie wykorzystał usługi telekomunikacyjne na kwotę 160,54 zł (czy był to sam Ł. K. (1) czy też inna osoba, której powierzył on telefon)obu oskarżony obciąża ta szkoda, bowiem obaj wiedzieli, że za te usługi (...)-mobile nie otrzyma zapłaty, bowiem żaden z nich takiej zapłaty nie zamierza uiszczać.

Sąd uznał jednak za właściwe, w okolicznościach sprawy przyjęcia, że każdy przestępstw których znamiona wyczerpali oskarżeni stanowił wypadek mniejszej wagi odpowiednio z art. 286 § 3 k.k. i 270 § 2a k.k.

Wypadek mniejszej wagi w najogólniejszym ujęciu to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Okoliczności te wskazują, że popełniony czyn zabroniony nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa oraz porządku prawnego, aby stosować w stosunku do jego sprawcy zwykłe zasady odpowiedzialności przewidziane za zrealizowany przez niego typ przestępny (por. orzeczenie SN z 7 lutego 1935 r., Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego. Orzeczenia Izby Karnej 1935, nr 388, poz. 35; orzeczenie SN z 26 marca 1935 r., Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego. Orzeczenia Izby Karnej 1935, poz. 472; zob. też J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem, s. 446 i n.). O wypadku mniejszej wagi przesądza ocena elementów przedmiotowych i podmiotowych składających się na znamiona danego typu czynu zabronionego, ze szczególnym uwzględnieniem elementów rzutujących na stopień społecznej szkodliwości czynu. Zdaniem SN "podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Oceniając go należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., a więc rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również motywację i cel działania". Istotnym elementem jest także stopień zawinienia , niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (por. wyrok SN z 14 stycznia 2004 r., V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88). Spośród elementów strony przedmiotowej czynu istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte przezeń środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, a także odczucie szkody przez pokrzywdzonego, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu.

Mając na uwadze powyższe uwagi, ustalając, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, Sąd wziął pod uwagę zarówno warunku przedmiotowe czynu jak tez warunki podmiotowe.

Przede wszystkim wartość szkody nie była duża (łącznie ok. 968,54 zł) , co przy obrotach operatora sieci telefonii komórkowej jest kwotą niezaprzeczalnie bardzo niską.

Ponadto motywacja oskarżonego W. B. (1) zasługiwała na uwzględnienie, mężczyzna był bez pracy, bez domu i nie miał z czego żyć, dlatego dał się namówić młodszemu znajomemu na popełnienie przestępstwa.

Sąd wziął też pod uwagę, że oskarżeni przyznali się do winy, W. B. (1) złożył wyjaśnienia które w całości posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, obaj oskarżeni wyrazili też wolę dobrowolnego poddania się karze.

Przestępstwo z art. 286 § 3 k.k. i z art. 270 § 2a k.k. zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Kierując się dyspozycją art. 11 § 3 k.k. jako podstawę wymiaru kary dla każdego z oskarżonych Sąd przyjął przepis art. 286 § 3 k.k.

Przepis art. 53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wypływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Mając na uwadze okoliczności czynu oraz wyżej przytoczone zasady sądowego wymiaru kary Sąd, w związku z popełnieniem przez oskarżonych występku z art. 286 § 1 i 3 k.k. i art. 270 § 1 i 2a k.k w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzył każdemu z nich karę ograniczenia wolności, Ł. K. (1) – 10 miesięcy ograniczenia wolności, zaś W. B. (1) – 5 miesięcy pozbawienia wolności, zobowiązują każdego z nich do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze po 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Zgodnie z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolności trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 2 lata; wymierza się ją w miesiącach i latach. Kara ograniczenia wolności polega na m.in. obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Przepis art. 35 § 1 k.k. wskazuje zaś, że nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Jako okoliczności łagodzące mające wpływ na wymiar kary wobec W. B. (1) Sąd wziął pod uwagę fakt, że nie był on dotychczas karany sądownie. Ponadto szkoda wyrządzona przestępstwem przez W. B. nie była wysoka (zwłaszcza w kontekście obrotów finansowych operatora (...)), jak też że do popełnienia przestępstwa zmusiła go sytuacja życiowa, brak środków do życia, co skutkowało tym, że dał się namówić Ł. K. (1) do popełnienia przestępstwa.

Okolicznością łagodzącą przy wymiarze kary oskarżonemu, nie mogącą zostać pominiętą, była postawa oskarżonego zaprezentowana w toku postępowania, fakt przyznania się do winy, złożenie szczerych wyczerpujących wyjaśnień, które stanowiły podstawę do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, jak też chęć dobrowolnego poddania się przez niego karze, co świadczy o tym, że oskarżony poczuwa się do odpowiedzialności za popełnione przestępstwo a zatem cele postępowania w stosunku do niego zostały osiągnięte.

Sąd nie dopatrzył się w postawie oskarżonego W. B. (1) i okolicznościach popełnionego przez niego czynu żadnych dodatkowych okoliczności obciążających, poza samymi znamionami przestępstwa, które popełnił.

Okolicznością łagodzącą przy wymiarze kary wobec oskarżonego Ł. K. (1) była niewysoka równowartość wyrządzonej szkody i późniejsze chociaż częściowe przyznanie się do winy.

Okolicznością obciążającą przy wymiarze kary dla Ł. K. (1) była jego uprzednia karalność za przestępstwa przeciwko mieniu i nakłonienie niekaranego dotąd W. B. (1) do popełnienia wspólnie przestępstwa.

W ocenie Sądu wymierzona kara ograniczenia wolności najlepiej spełni swoje cele wobec oskarżonych. Każdy z nich będzie musiał ją wykonać poprzez fizyczną, nieodpłatną pracę na cele społeczne. Nauczy to obu oskarżonych, że tylko ciężką pracą można zarabiać na życie, a nie poprzez oszustwa.

W ocenie Sądu zaproponowana przez oskarżyciela kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniłaby swoich celów. Dla W. B. (1) byłaby karą zbyt surową, zaś w odniesieniu do Ł. K. (1) nie znajduje uzasadnienia warunkowe zawieszenie wykonania kary. Chłopak był już wielokrotnie karany sądownie, kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie spełniały swoich celów, ostatnio zarządzono wykonanie jednej z nich. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie wykonania kary wobec Ł. K. (1) nasiliłoby w nim poczucie bezkarności. Z kolei konieczność pracy przez 10 miesięcy na cele społeczne, będzie dla niego karą realnie odczuwalną i dolegliwą, ale z drugiej strony umożliwi mu życie na wolności i pracę na własne utrzymanie (a także na naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem).

Sąd ustalił godzinowy wymiar pracy dla każdego z oskarżonych na 20 godzin w stosunku miesięcznym, żeby umożliwić im pracę na własny rachunek, na własne utrzymanie, co będzie do pogodzenia z 20 godzinami pracy miesięcznie na cele społeczne w ramach kary.

Dbając o interesy pokrzywdzonego Sąd zasądził od każdego z oskarżonych naprawienie szkody w części – po połowie od każdego z nich w kwocie po 484,27 zł, co zaspokoi roszczenie wobec pokrzywdzonego w całości. O obowiązku naprawienia szkody Sąd orzekł na podstawie art. 46 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu wymierzona każdemu z oskarżonych kara, połączona z obowiązkiem naprawienia szkody jest adekwatna do stopnia winy każdego oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego każdemu z nich czynu i spełni swe cele w zakresie zarówno wychowawcze jak i zapobiegawcze a także zmobilizuje każdego z nich do przestrzegania porządku prawnego.

Mając na uwadze, że oskarżeni na chwilę obecną dopiero poszukują pracy, albo właśnie ja podjęli (jak deklarowali na rozprawie w głosach końcowych), a nadto mają obowiązek naprawienia szkody, korzystając z dyspozycji art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił każdego z oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa.