Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie: SSO Wiesław Oryl

SSO Marek Konrad (spr.)

Protokolant: Ewa Pędzich

Z udziałem Prokuratora: Tomasza Mierzejewskiego

po rozpoznaniu w dniu 22.03.2016r.

sprawy: R. S. oskarżonego o popełnienie czynu z art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk

z powodu apelacji: obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 08.12.2015r. w sprawie IIK 454/15

orzeka:

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. S. kwotę 516,60zł (łącznie z podatkiem VAT) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu

III.  Koszty postępowania odwoławczego przejmuje na rachunek Skarbu Państwa

Sygn. akt IIKa 64/16

UZASADNIENIE

R. S. oskarżony został o to, że:

I.  W dniu 6 marca 2015r. w ZK P. groził T. N. pozbawieniem jej życia, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, zaś czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne;

tj. o czyn z art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk

II.  W dniu 6 marca 2015r. w ZK P. groził funkcjonariuszowi Służby Więziennej L. W. pozbawieniem go życia, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, zaś czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne;

tj. o czyn z art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 08.12.2015r. w sprawie IIK 454/15 uznał oskarżonego R. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, przyjmując, że dopuścił się ich działając w warunkach ciągu przestępstw – w zw. z art. 91§1kk i za ich popełnienie na podstawie art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk zw. z art. 91§1kk skazał go i na podstawie art. 190§1kk w zw. z art. 91§1kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozstrzygnął o kosztach sądowych w tym opłacie.

Apelację od powyżej opisanego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania – art. 4 i 7 kpk poprzez jednostronną, powierzchowną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego oraz nierozważenie tych okoliczności sprawy, które przemawiały na korzyść oskarżonego,

2.  obrazę przepisów postępowania – art. 5§2kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a mający wpływ na jego treść przez przyjęcie, że w dniu 6.03.2015r. oskarżony R. S. groził T. N. oraz L. W. pozbawianiem życia,

4.  obrazę prawa materialnego poprzez uznanie, że tak ustalone zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk.

W przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

5.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa jakiego dokonał oskarżony oraz w relacji do celów, jakie kara winna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

W konkluzji swojej apelacji skarżący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów

Ewentualnie o:

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Ostrołęce

3. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna a podniesione w niej zarzuty i argumentacja przytoczona na ich poparcie, nie znalazły aprobaty Sądu Okręgowego.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania – art. 4 i 7kpk i w konsekwencji tegoż – popełnienie przez Sąd Rejonowy błędu co do okoliczności faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Wskazać bowiem należy, iż Sąd Rejonowy w sporządzonym przez siebie uzasadnieniu omówił i ustosunkował się do wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy, której szczegółowy wyraz znalazł odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu.

Kontrola instancyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji przekroczył granice swobody w kierunku oceny dowolnej, nie stwierdzono też, aby doszło do nieuwzględnienia całokształtu dowodów zgromadzonych w toku rozprawy głównej, czyli obrazy art. 410 k.p.k. Nie stwierdzono również, aby w rozumowaniu Sądu Rejonowego, przedstawionym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sporządzonym w sposób odpowiadający wymogom określonym w art. 424 k.p.k., występowały luki lub błędy o charakterze logicznym lub faktycznym, które mogłyby stanowić podstawę ewentualnej korekty wyroku.

Podnoszone zaś w apelacji zarzuty, sprowadzają się zasadniczo do kwestionowania oceny dowodów – w szczególności oceny zeznań pokrzywdzonych i przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy analizy pozostałych dowodów w sprawie. Jednocześnie zarzuty te wynikają głównie z treści wyjaśnień samego oskarżonego.

Jednakże oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie – w szczególności właśnie zeznania T. N. oraz L. W., Sąd Okręgowy w pełni podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, co do oceny tych dowodów i jednocześnie oceny pozostałych dowodów w sprawie – w szczególności właśnie wyjaśnień R. S..

Stwierdzić bowiem należy, iż zarówno zeznania T. N. jak i L. W. są konsekwentne, logiczne i spójne a oparcie rozstrzygnięcia na tych dowodach jest całkowicie uzasadnione i nie budzi zastrzeżeń.

T. N. zeznała, iż podczas odwiedzin syna w Zakładzie Karnym, w pewnym momencie podszedł do niej oskarżony i zaczął jej grozić. Jednocześnie dodała, iż uprzednio otrzymywała od niego groźby – listownie. Gróźb tych z uwagi na osobę samego oskarżonego świadek się bała, gdyż jak wskazała, oskarżony jest osobą sadystyczną i „na wszystko go stać” a dodatkowo straszył ją tym, że spotka ją to samo „co jej koleżankę” – która została zabita przez oskarżonego i w sprawie o zabójstwo zeznawała T. N..

Warto podkreślić iż zeznania świadka potwierdza w całości dowód w postaci zeznań świadka K. N. – który w swoich zeznaniach potwierdził w całości przebieg zdarzenia wskazywany przez pokrzywdzoną N..

Także zeznania drugiego z pokrzywdzonych – L. W. nie budzą żadnych wątpliwości – są spójne i konsekwentne. Potwierdzają także wersję zdarzenia wskazywaną przez świadka T. N..

Świadek dodał, że groźby pod jego adresem oskarżony kierował podczas prowadzenia go do pomieszczenia oddziału, stąd nie były one słyszane przez inne osoby. Stwierdził także, iż obawiał się gróźb z uwagi na to, iż oskarżony przebywał w Zakładzie Karnym za dokonanie zabójstwa.

Mając na względzie powyższe okoliczności, trudno podzielić argumentację dotyczącą oceny całego zajścia w kontekście stwierdzenia, iż inne osoby – przebywające na sali widzeń, nie zauważyły całego zdarzenia ani nie słyszały wymiany słów pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi – w szczególności T. N..

Sąd Okręgowy podzielił w tej kwestii argumentację Sądu Rejonowego, iż osoby przebywające na sali widzeń były na tyle zajęte swoimi sprawami, że zwyczajnie nie zwracały uwagi na to co dzieje się wokół – zainteresowanie wykazały dopiero w momencie powstania zamieszania przy stoliku przy którym siedzieli świadkowie N..

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji dotyczącej podnoszonego przez skarżącego naruszenia art. 4 i 7 kpk. Dowody w sprawie zostały ocenione w sposób pełny i zgodny z wymogami art. 4. Ustalenia co do stanu faktycznego jakich dokonał po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Rejonowy, wolne są od jakichkolwiek błędów.

Podobnie Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji dotyczącej naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5§2kpk.

Zgromadzony materiał dowodowy nie daje bowiem jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż w sprawie występują nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, a tylko istnienie takich wątpliwości daje asumpt do zastosowania przedmiotowej normy art. 5§2kpk.

Materiał dowodowy jednoznacznie bowiem – zdaniem Sądu Okręgowego – wskazuje, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

Dowody w sprawie świadczą także, iż brak jest podstaw do uznania, by Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez ustalenie, iż zachowania oskarżonego wyczerpywały znamiona czynu z art. 190§1kk w zw. z art. 64§1kk.

Sąd Rejonowy wskazał i uzasadnił podstawy zastosowania wobec oskarżonego S. art. 190§1kk w kontekście jego zachowania. Sąd Okręgowy w całości aprobuje wnioski jakie po analizie materiału dowodowego wyciągnął Sąd Rejonowy w zakresie wyczerpania przez niego znamion czynu z art. 190§1kk. Powielanie tej argumentacji wydaje się niecelowe. Fakt popełnienia czynu w warunkach art. 64§1kk także nie budzi wątpliwości i nie wymaga jakiejś głębszej analizy.

Jednocześnie - wbrew twierdzeniom skarżącego, orzeczona względem oskarżonego kara nie jest karą rażąco niewspółmierną.

Warto bowiem podkreślić, iż popełniając przestępstwo, za które R. S. został skazany w niniejszym postępowaniu, wykazał się on całkowitym brakiem poszanowania norm prawnych, godził elementarne dobra innych ludzi. Jednocześnie – a jak to słusznie zauważył Sąd Rejonowy, wielokrotna uprzednia karalność, jego głęboka demoralizacja skutkować musi orzeczeniem kary w takim rozmiarze by była ona rzeczywistą dolegliwością.

I taką też karę orzekł względem oskarżonego Sąd Rejonowy. Zdaniem Sądu Okręgowego kara ta nie jest w żadnej mierze rażąco niewspółmierna w kontekście okoliczności sprawy, warunków osobistych oskarżonego oraz celów kary. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara – 8 miesięcy pozbawienia wolności jest w pełni adekwatna do winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu. Uzasadniona jest także – rodzajem czynu i okolicznościami jego popełnienia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.