Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Daniel Żegunia

Protokolant: protokolant sądowy Anna Pietrusiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupsku M. K.

po rozpoznaniu w dniach 03 listopada 2015 roku, 08 grudnia 2015 roku, 02 lutego 2016 roku, 02 marca 2016 roku na rozprawie sprawy:

1.  O. M. (M.)

syna W. i W. z domu P.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 29 lipca 2014 r. w S. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dowodu osobistego na dane M. Z. o numerze (...) czym działał na szkodę M. Z..

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.

II.  W dniu 06 sierpnia 2014 r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd pracownika (...) S.A. podając dane osobowe M. Z. do wniosku oraz umowy o pożyczkę numer (...), a także co do zamiaru spłaty ww. pożyczki i w tym celu podrobienia na przedmiotowych dokumentach w celu użycia ich za autentyczne w miejscu „podpis klienta” i „podpis pożyczkobiorcy” – podpisu M. Z. – czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

2.  M. S. (S.)

syna M. i B. z domu P.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

W dniu 06 sierpnia 2014r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z O. M. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd pracownika (...) S.A. potwierdzając dane osobowe M. Z. złożone do wniosku oraz umowy o pożyczkę numer (...), a także co do zamiaru spłaty ww. pożyczki i w tym celu podrobienia na przedmiotowych dokumentach przez O. M. w celu użycia ich za autentyczne w miejscu „podpis klienta” i „podpis pożyczkobiorcy” – podpisu M. Z. – czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

I.  uznaje oskarżonego O. M. za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie I z art. 275 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 275 § 1 k.k. i art. 34 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  uniewinnia oskarżonego O. M. od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie II;

III.  uznaje oskarżonego M. S. za winnego tego, że w dniu 06 sierpnia 2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd upoważnionego do udzielania pożyczek pracownika (...) S.A. co do tożsamości pożyczkobiorcy jako M. Z., jak również co do adresu jego zamieszkania, podczas gdy pożyczkobiorca – nieustalona w sprawie osoba, posłużyła się dokumentem tożsamości wystawionym na nazwisko M. Z., jak również na wniosku o pożyczkę oraz na dokumencie umowy pożyczki złożyła podpis za M. Z. podrabiając w ten sposób w celu użycia za autentyczne w/w dokumenty, czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A. to jest popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza na okres próby lat 3 (trzy);

IV.  na podstawie art. 72 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. S. do naprawienia szkody w terminie 6 (sześć) miesięcy od uprawomocnienia orzeczenia poprzez uiszczenie kwoty 1.000 złotych na rzecz (...) S.A.;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K. S. (1) z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 1.274,28 złotych (w tym podatek Vat) tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. z urzędu;

VI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. K. z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 723,24 złotych (w tym podatek Vat) tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu O. M. z urzędu;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych M. S. i O. M. od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi w całości Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 233/15

UZASADNIENIE

M. Z. zamieszkuje w S. przy ul. (...). Jego znajomym jest S. K.. O. M. zamieszkuje w S. przy ul. (...). Od 30 lipca 2013 roku do początku wakacji w 2014 roku przebywał w Zakładzie (...) w P.. Na wakacje powrócił do miejsca zamieszkania w S., gdzie przebywał od 26 czerwca 2014 roku do 20 sierpnia 2014 roku.

W dniu 29 lipca 2014 roku M. Z. spotkał S. K. i O. M. na jednej z ulic w S.. O. M. i S. K. poprosili M. Z., aby ten pomógł im w zakupie telefonu komórkowego w sieci operatora telefonii komórkowej (...). M. Z. miał stawić się wraz z nimi w salonie operatora i uczestniczyć w procesie autoryzacji, podając swój numer telefonu komórkowego, na który sprzedawca mógł wykonać połączenie celem weryfikacji danych nabywcy. W ten sposób telefon komórkowy chciał nabyć O. M..

Mężczyźni stawili się w salonie telefonii komórkowej, po czym przed pracownikiem salonu (...) złożyli wniosek o nabycie telefonu w ww. sposób. O. M. i M. Z. oczekiwali na weryfikację. Wówczas M. Z. również postanowił nabyć telefon komórkowy. Okazał pracownicy salonu (...) swój dowód osobisty o numerze (...). Po chwili jednakże rozmyślił się i opuścił salon operatora telefonii komórkowej pozostawiając w nim dokument tożsamości. K. S. (2) wołała M. Z., ten jednak nie powrócił po dokument.

W tym czasie w salonie telefonii komórkowej przebywał O. M.. K. S. (2) zapytała go, czy będzie mógł zwrócić dokument koledze, z którym przyszedł do salonu telefonii komórkowej. O. M. wyraził zgodę, po czym przyjął od K. S. (2) dokument tożsamości wystawiony na nazwisko M. Z.. Następnie O. M. opuścił salon operatora telefonii komórkowej po czym pozbył się dokumentu tożsamości M. Z. rozporządzając nim jak własnym dokumentem porzucając go. W ten sposób wchodząc w posiadanie dokumentu dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia i fizycznego dysponowania nim.

M. S. zamieszkuje w S. w lokalu mieszkalnym numer (...) budynku mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...). Wraz z inną nieustaloną w niniejszej sprawie osobą weszli w nieustalony sposób w posiadanie dokumentu stwierdzającego tożsamość M. Z. o numerze (...). Przy wykorzystaniu ww. dokumentu tożsamości obaj mężczyźni postanowili zawrzeć umowę pożyczki w kwocie 1.000 złotych wykorzystując w ten sposób system udzielania pożyczek przez firmę (...). Jeden z mężczyzn skontaktował się telefonicznie z M. P., która udzielała w tym czasie pożyczek w firmie (...). Telefon kontaktowy posiadał z ulotek, które przedstawiciele P. dystrybuowali na terenie S.. M. P. została poproszona do stawiennictwa do lokalu mieszkalnego numer (...) budynku mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...) w S.. W lokalu tym stawiła się w dniu 6 sierpnia 2014 roku. Zastała w nim M. S., a także nieustalonego w sprawie mężczyznę, który posługiwał się dokumentem tożsamości wystawionym na M. Z. i tym nazwiskiem przedstawił się przedstawicielce P. wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości.

M. S. potwierdził tożsamość mężczyzny jako M. Z., a następnie potwierdził, że mężczyzna ten obecnie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym numer (...) budynku mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...), co nie było zgodne z prawdą, a czym wprowadził M. P. w błąd co do tożsamości i miejsca zamieszkania mężczyzny. M. P. uznała, że ma do czynienia z M. Z. zamieszkującym w lokalu, w którym stawiła się celem udzielenia pożyczki. Mężczyzna oświadczył, że zatrudniony jest jako pracownik Produkcji w firmie (...) w D.. Z tego tytułu miał zarabiać kwotę 2.500 złotych brutto. Oświadczył, że ponosi miesięczne wydatki w kwocie 400 złotych. Jednocześnie złożył wniosek o udzielenie pożyczki w kwocie 1.000 złotych.

Po wypisaniu wniosku o udzieleniu pożyczki, M. P. wypełniła druk umowy pożyczki na kwotę 1.000 złotych, po czym pozostając w błędnym przekonaniu, że ma do czynienia z M. Z., przekazała mężczyźnie, który uprzednio podpisał się na wniosku i umowie tymże nazwiskiem tytułem zawartej umowy kwotę 1.000 złotych ustalając jako dzień na zwrot pieniędzy każdy czwartek kolejnych tygodni.

Kiedy przyjechała w ustalonym terminie po pierwszą ratę, spotkała przed klatką schodową M. S., który oświadczył jej, że mężczyzna, który posługiwał się dowodem osobistym M. Z. wyprowadził się z jego miejsca zamieszkania. Fakt wyłudzenia pieniędzy M. P. zgłosiła przełożonym, a ci organom ścigania.

**********

O. M. i M. S. według kart karnych załączonych do akt sprawy nie byli uprzednio karani.

W postępowaniu przygotowawczym M. S. został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Po przeprowadzeniu badań stwierdzili oni u oskarżonego uzależnienie od środków odurzających. Jednocześnie wskazali, że jeśli dopuścił się zarzucanego przestępstwa, to miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Wobec oskarżonego nie było wątpliwości co do jego poczytalności.

W postępowaniu jurysdykcyjnym O. M. został poddany badaniom przez biegłych lekarzy psychiatrów. Stwierdzili oni u niego słabo przyswojone obowiązujące normy i zachowania społeczno-moralne. (...) wartości opiera na wzorcach społecznie niepożądanych jakich dostarcza najbliższe otoczenie. Jest podatny na sugestie i bezkrytycznie ulega negatywnym wpływom. Według biegłych w trakcie czynu zdolność kierowania zachowaniem i rozumienia znaczenia czynu była w przypadku oskarżonego w pełni zachowana. Wobec oskarżonego nie było wątpliwości co do jego poczytalności.

**********

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

⚫

w całości wyjaśnień oskarżonego O. M. (k. 264, 231-232, 83);

⚫

częściowo wyjaśnień oskarżonego M. S. (k. 264-265, 90);

⚫

zeznań świadków: R. L. (k. 286-287, 2, 223), M. P. (k. 287-288, 25, 38-39, 233-236), K. S. (2) (k. 288-289, 50-51, 236-238), M. Z. (k. 290-291, 25, 47), S. K. (k. 348-349);

⚫

dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy znajdujących się na kartach:

1- notatka, 7-10 kopie wniosku o pożyczkę i umowy pożyczki, 17-18, 57-59, 70, 73, 260-261, protokół pobrania materiału dowodowego wraz z materiałem, 19 – pismo z (...) SA, 32 – tablica poglądowa, 67 – pismo z Urzędu Miejskiego w S., 72 – oryginał wniosku o pożyczkę i umowy, 75 – sprawozdanie z badań i opinia (częściowo), 99-101, 279-282 – opinia sądowo - psychiatryczna, 102, 143, 168-169 – karta karna, 193-195 – opinia z Zakładu (...), 197-198 – kwestionariusz wywiadu środowiskowego, 316-342 – opinia z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów.

**********

O. M. został oskarżony o to, że:

III.  W dniu 29 lipca 2014 r. w S. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dowodu osobistego na dane M. Z. o numerze (...) czym działał na szkodę M. Z..

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.

IV.  W dniu 06 sierpnia 2014 r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd pracownika (...) S.A. podając dane osobowe M. Z. do wniosku oraz umowy o pożyczkę numer (...), a także co do zamiaru spłaty ww. pożyczki i w tym celu podrobienia na przedmiotowych dokumentach w celu użycia ich za autentyczne w miejscu „podpis klienta” i „podpis pożyczkobiorcy” – podpisu M. Z. – czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

M. S. został oskarżony o to, że:

W dniu 06 sierpnia 2014r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z O. M. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd pracownika (...) S.A. potwierdzając dane osobowe M. Z. złożone do wniosku oraz umowy o pożyczkę numer (...), a także co do zamiaru spłaty ww. pożyczki i w tym celu podrobienia na przedmiotowych dokumentach przez O. M. w celu użycia ich za autentyczne w miejscu „podpis klienta” i „podpis pożyczkobiorcy” – podpisu M. Z. – czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

**********

O. M. przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 19 marca 2015 roku przyznał się do przywłaszczenia dokumentu tożsamości wystawionego na nazwisko M. Z.. Nie przyznał się natomiast do popełnienia przestępstwa oszustwa. Przeczył, aby brał pożyczkę. Po odczytaniu mu wniosków opinii biegłej z zakresu pisma ręcznego oskarżony wyjaśniał, że musiała pomylić się, gdyż on nie podpisywał się na umowie. Po okazaniu oskarżonemu umowy, O. M. powtórzył zaprzeczenie co do podpisania się na dokumencie. Wyjaśniał, że od 30 lipca 2013 roku do początku wakacji w 2014 roku przebywał w Zakładzie (...) w P.. Na wakacje powrócił do miejsca zamieszkania w S., gdzie przebywał od 26 czerwca 2014 roku do 20 sierpnia 2014 roku.

Przesłuchiwany na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 roku oskarżony ponownie przyznał się do przywłaszczenia dokumentu tożsamości wystawionego na nazwisko innej osoby, którym nie mógł wyłącznie rozporządzać, jak i zaprzeczył sprawstwu przestępstwa oszustwa. Oskarżony przeczył aby znał M. Z.. Wyjaśniał, że dowodu osobistego pozbył się około pół godziny po jego przywłaszczeniu wyrzucając go. Czynił tak pod wpływem dopalaczy. Uzupełniająco oskarżony wyjaśniał, że poznał M. Z., gdyż chciał kupić telefon komórkowy a chłopak ten użyczył mu swój telefon do weryfikacji w salonie. Zostawił w nim swój dowód osobisty, a sam gdzieś pojechał. Pracownica sieci (...) przekazała mu dowód, a on postanowił go przyjąć i oddać temu chłopakowi, gdyż myślał, że jest jeszcze w pobliżu sklepu. Gdy wyszedł z salonu i go nie zobaczył, pozbył się dokumentu wyrzucając go. Zażywał wówczas dopalacze, ale miał zachowaną świadomość.

Przesłuchiwany ponownie w dniu 8 grudnia 2015 r. oskarżony podtrzymał treść uprzednio złożonych wyjaśnień. Wyraził żal z powodu popełnienia przestępstwa, do którego sprawstwa się przyznał. Zadeklarował poprawę postawy na przyszłość.

M. S. przesłuchiwany w toku śledztwa w dniu 11 marca 2015 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i wyjaśniał, że nie wie o co chodzi w sprawie. Wskazywał, że nie zna O. M., zawierał umowy w firmie (...), ale na siebie kilka lat wstecz. Wykluczał, aby była kiedykolwiek taka sytuacja, że inna osoba w jego obecności brała pożyczkę z firmy (...), zwłaszcza w jego mieszkaniu. Zaprzeczał aby znał M. Z..

M. S. przesłuchiwany na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i wyjaśniał, że nie zna O. M.. Zamieszkuje w S. pod adresem ul. (...) wraz z matką i młodszym bratem. Nikomu nie udostępniali mieszkania. Nie zna K. S. (2), ani M. P.. Nigdy nie był u niego w domu przedstawiciel firmy (...). Zaprzeczył, aby znał M. Z.. Wskazywał, że kilka lat wstecz wziął pożyczkę w P. i częściowo ją spłacił.

**********

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego materiału dowodowego wina, jak i okoliczności popełnienia przez oskarżonych M. S. i O. M. przypisanych im czynów nie budzą wątpliwości.

Dokonując analizy i oceny wyjaśnień oskarżonych, Sąd uznał, że wyjaśnienia O. M. zasługują na wiarę w całości. Oskarżony ten złożył lakoniczne wyjaśnienia, w których wskazywał, w jakich okolicznościach poznał M. Z., gdzie wspólnie przebywali, a także w jakich okolicznościach wszedł w posiadanie jego dokumentu tożsamości, a co miało miejsce za działaniem pracownicy salonu operatora telefonii komórkowej (...). Jego wyjaśnienia korespondowały z relacją M. Z., jak i samej K. S. (2), która dwukrotnie zeznając na rozprawie rozpoznała O. M., jako jej klienta. Kojarzyła go ze zdarzeniem, w którym przekazała klientowi dowód osobisty celem przekazania go koledze, który dowodu tego zapomniał będąc w salonie operatora telefonii komórkowej. Nie widziała w tym nic zdrożnego, albowiem uważała, że obaj mężczyźni znają się, więc kolega może przekazać dokument swojemu znajomemu.

M. Z. również dwukrotnie zeznając w śledztwie podkreślał, że O. M. był razem z nim w salonie operatora telefonii komórkowej. Zapomniał wtedy zabrać dokumentu tożsamości, który okazał wówczas pracownicy salonu. Gdy wrócił do salonu, pracownica oświadczyła mu, że dokument przekazała jego koledze, co bardzo go wzburzyło.

Powyższe relacje jednoznacznie przesądzają o tym, że w dniu 29 lipca 2016 roku O. M. wszedł w posiadanie dokumentu tożsamości należącego do M. Z.. Dysponował nim w sposób fizyczny, jednakże nie zwrócił go M. Z., albowiem go nie spotkał po opuszczeniu salonu operatora telefonii komórkowej. Przyjął od K. S. (2) dokument tożsamości wystawiony na nazwisko M. Z., a następnie podjął decyzję o dysponowaniu nim jak dokumentem wystawionym dla jego osoby. Wszak rozporządził nim jak własną rzeczą, kiedy zdecydował się porzucić go, na co sam wskazywał składając wyjaśnienia.

Wchodząc zatem fizycznie w posiadanie dokumentu, dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia, albowiem w dalszym zakresie dysponował nim, jak przedmiotem stanowiącym jego własność. W ten sposób wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 275 § 1 k.k. czemu zresztą sam nie przeczył.

O. M. zaprzeczał natomiast, aby miał zawrzeć umowę pożyczki na nazwisko M. Z. w dniu 6 sierpnia 2014 r. podpisując się na wniosku o jej udzielenie i samej umowie nazwiskiem M. Z.. Zaprzeczał, aby miał być w miejscu zamieszkania M. S., jak też aby miał nakreślić na ww. dokumentach podpisy o treści Z. M..

Zważyć należy, że oskarżony dysponował dokumentem tożsamości M. Z., którym posłużono się przy zawarciu pożyczki. W opinii z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów z karty 75 akt sprawy, biegła stwierdziła, że odręczne pełnobrzmiące dwuczłonowe podpisy o treści (...) znajdujące się na wniosku o pożyczkę, jak i samym druku umowy zostały nakreślone pismem ręcznym O. M.. Biegła w opinii wskazała na ocenę materiału badawczego, metodę badań, jak i relację z przebiegu badań z powołaniem się na okoliczności, które jej zdaniem przeważały, że to właśnie O. M. był autorem badanych zapisów.

Zważyć jednakże należy, że opinia biegłej była opatrzona jednym, aczkolwiek istotnym brakiem. Mianowicie biegła nie uczestniczyła w czynności pobrania materiału porównawczego od wszystkich badanych osób – O. M., M. Z. i M. S.. Pracowała wyłącznie na podstawie materiału pobranego uprzednio w postępowaniu przez inne osoby, bazując na tym co jej przekazano. Mając na uwadze fakt, iż oskarżony O. M. stanowczo przeczył, aby miał uczestniczyć przy podpisaniu umowy, jak też opierając się na potwierdzających jego wersję relacjach M. P., która widziała osoby, z którymi rozmawiała przy zawieraniu formalności związanych z zawarciem umowy pożyczki i wykluczała kilkukrotnie aby był wśród nich O. M., Sąd ostatecznie dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów. Biegły P. G. uczestniczył w czynności pobrania materiału porównawczego od O. M. jak i M. S.. Miał dostęp do materiału źródłowego, który podlegał badaniom, przez co wiedział, w jakim zakresie będą przeprowadzane badania, jak i na co zwrócić szczególną uwagę podczas przeprowadzania czynności pobrania materiału porównawczego.

W przeciwieństwie do opinii sporządzonej przez biegłą A. W., opinia sporządzona przez P. G. musiała być z uwagi na powyższe uznana za pełną, kompleksową i dokonaną z uwzględnieniem wszelkich aspektów przedmiotu badań. Co istotne biegły P. G. pobierał materiał porównawczy osobiście, podczas gdy biegła A. W. bazowała na materiale pobranym przez funkcjonariusza policji dokonującego czynności przesłuchania O. M. w Zakładzie (...). Istotnym jest, że funkcjonariusz policji nie miał przed sobą materiału źródłowego podlegającego badaniom, a nadto nie jest osobą o wiedzy specjalistycznej, wymaganej dla wykonania czynności jakiej oczekuje się od biegłego. Stąd też zdaniem Sądu ostatecznie do materiału porównawczego pobranego od M. S. i O. M. w toku śledztwa należało podejść z dużą ostrożnością, a w związku z tym ten sam skutek należało zastosować wobec opinii biegłej, która na podstawie tak pobranego materiału przedstawiła swoje stanowisko. W niniejszej sprawie należało powielić czynność dowodową w postaci opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego i dokumentów, co też ostatecznie uczyniono z udziałem biegłego P. G.. Biegły w sporządzonej opinii również wskazywał na przebieg badań i charakterystykę materiału dowodowego, charakterystykę materiału porównawczego oraz metodykę badań. Wskazywał również na szczegółową analizę porównawczą, wykorzystując większą ilość zapisów ręcznych do badań aniżeli biegła A. W..

Ostatecznie biegły wykluczył, aby zapisy odręczne o treści (...) na umowie pożyczki i na druku wniosku o jej udzielenie zostały nakreślone przez M. S., czy O. M.. Biegły wykorzystał do badań materiał porównawczy wcześniej pobrany od M. Z. w zakresie eliminacji jego osoby, jako autora zakwestionowanych zapisów. Po przeprowadzeniu badań uczynił tak, wskazując również, że M. Z. także nie podpisał się na przedmiotowych dokumentach. W tym zakresie opinie obojga biegłych były zgodne i tożsame, a nadto korespondowały z relacjami M. Z., który przeczył temu, aby miał się podpisać na przedmiotowych dokumentach. Stąd też chociaż Sąd widział konieczność ponowienia czynności pobrania materiału porównawczego, to jednak wobec zbieżnych stanowisk obojga biegłych opierających swoje badania i stanowiska na materiale porównawczym pobranym od M. Z. w sposób wadliwy przez funkcjonariusza policji, w realiach sprawy, przy uwzględnieniu stanowiska M. Z., w tym zakresie warunkowo uwzględniono fakt prowadzenia badań na tym materiale pobranym od pokrzywdzonego.

Opinia biegłego P. G. została uznana za pełnoprawny materiał dowodowy. Jako jasna, pełna, kompleksowa, niesprzeczna w swojej treści, oparta na bogatej wiedzy i doświadczeniu biegłego, jawiła się jako wiarygodny materiał dowodowy, kluczowy dla podjęcia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Potwierdzała ona wyjaśnienia O. M., w których przeczył sprawstwu przestępstwa oszustwa. Potwierdzała również relację M. P., która przeczyła, aby O. M., którego dwukrotnie osobiście widziała podczas rozprawy miał uczestniczyć w czynnościach zawarcia umowy pożyczki.

W tym kontekście Sąd ostatecznie uwzględniając powyższy materiał dowodowy, uznał, że O. M. nie przebywał w dniu 6 sierpnia 2014 roku w miejscu zamieszkania M. S., a skoro tak, to nie uczestniczył w zawarciu umowy pożyczki kwoty 1.000 złotych z przedstawicielem P.. To zaś prowadziło do wniosku, że nie może ponosić odpowiedzialności za przestępstwo oszustwa i fałszerstwa dokumentu w celu dokonania tegoż oszustwa. Stąd też Sąd uniewinnił go od popełnienia tegoż przestępstwa.

M. S. również nie podpisał się na badanych dokumentach według obojga biegłych. Jego rola jednakże w niniejszym postępowaniu nakierowana była na zgoła odmienne działanie. M. S. działając wspólnie i w porozumieniu z innym, nieustalonym mężczyzną, zaprosił do swojego miejsca zamieszkania przedstawiciela spółki (...) SA i w sytuacji, gdy tenże mężczyzna posługiwał się dokumentem tożsamości wystawionym na nazwisko M. Z., potwierdzał tożsamość tegoż mężczyzny, jako M. Z., jak i fakt zamieszkiwania przezeń w jego lokalu mieszkalnym. To zaś przy uwzględnieniu regulaminu udzielania pożyczek przez (...) SA było niezbędne do zrealizowania wszystkich formalności związanych z zawarciem tejże umowy.

Do zawarcia umowy doszło w lokalu mieszkalnym numer (...) budynku mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...). Adres ten widnieje w dokumencie umowy pożyczki, jak i we wniosku o jej udzielenie. Pod adresem tym zamieszkuje M. S. wraz z matką i młodszym bratem.

Pod adresem tym przebywała również M. P., która z ramienia (...) SA udzieliła pożyczki mężczyźnie podającemu się za M. Z.. Świadek zeznawała stanowczo na tą okoliczność, podkreślając nawet fakt odstępstwa od ogólnych zasad, że pożyczki można udzielić wyłącznie w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy. Sytuacja w niniejszej sprawie była wyjątkowa, a mieszkaniec lokalu mieszkalnego, w którym doszło do zawarcia umowy stanowczo podkreślał fakt zamieszkania mężczyzny w zajmowanym przezeń lokalu mieszkalnym, jak i potwierdzał, że mężczyzna ten nosi nazwisko M. Z.. Obaj mężczyźni posługiwali się dokumentem tożsamości wystawionym na takie właśnie nazwisko, więc M. P. w takich okolicznościach przeprowadziła weryfikację klienta.

Świadek ten wskazywała, że w mieszkaniu przebywał M. S.. Podkreślała, że wzbudzał w niej swoim sposobem bycia obawę, stąd też dobrze go zapamiętała. Rozpoznała go na fotografii okazanej w śledztwie, jak i bezpośrednio na rozprawie, w której zeznawała w obecności tegoż oskarżonego. Nie miała żadnych wątpliwości, co do uczestnictwa M. S. w czynnościach związanych z zawarciem umowy a dotyczących potwierdzenia nazwiska i miejsca zamieszkania pożyczkobiorcy. Co ważne jego rola była istotna w samej czynności, albowiem bez takiego potwierdzenia pożyczka nie mogłaby zostać udzielona. Zatem bez wątpienia oskarżony M. S. aktywnie uczestniczył w czynnościach sprawczych, a obaj mężczyźni ustalili uprzednio podział ról, gdzie jeden z nich zawierał umowę, a drugi potwierdzał podawane przezeń dane. Obaj zatem działali wspólnie i w porozumieniu celem zrealizowania wszystkich znamion czynu zabronionego.

Zeznania M. Z., który przeczył, aby zawierał umowę pożyczki, K. S. (2), czy M. P. były kluczowe dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Jako wiarygodne, wewnętrznie niesprzeczne, a wręcz spójne, konsekwentne, a przy tym chronologicznie przedstawiające przebieg wydarzeń w całości posłużyły poczynieniu ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Przesłuchiwany w sprawie R. L. swoją wiedzę opierał wyłącznie na dokumentacji, jaką przedłożono mu w toku postępowania w (...) SA dotyczącego niespłacanej pożyczki. Nie uczestniczył bezpośrednio w czynnościach stanowiących przedmiot postępowania, jak i nie miał do czynienia z oskarżonymi. S. K. natomiast nie pamiętał za wiele ze zdarzeń podlegających rozpoznaniu w niniejszej sprawie. Pamiętał jedynie spotkanie z M. Z. i O. M., ale szczegółów nie pamiętał, gdyż skupił się wówczas na swoich sprawach. Relacje tych świadków pośrednio również wpłynęły na poczynienia ustaleń faktycznych, przez co zaliczono je do materiału dowodowego w całości.

Walor wiarygodności uzyskały w niniejszej sprawie również dokumenty, które ujawniono w toku postępowania dowodowego znajdujące się w aktach sprawy na kartach: 1- notatka, 7-10 kopie wniosku o pożyczkę i umowy pożyczki, 19 – pismo z (...) SA, 32 – tablica poglądowa, 67 – pismo z Urzędu Miejskiego w S., 72 – oryginał wniosku o pożyczkę i umowy, 99-101, 279-282 – opinia sądowo - psychiatryczna, 102, 143, 168-169 – karta karna, 193-195 – opinia z Zakładu (...), 197-198 – kwestionariusz wywiadu środowiskowego, albowiem sporządzone przez uprawnione do tego podmioty i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, zawierały treść, której nie podważała żadna ze stron postępowania. Dlatego też dokumentacja zaliczona w poczet materiału dowodowego również w całości posłużyła dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. W szczególności tyczyło się to dokumentów stanowiących przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie (wniosek i umowa), opinii biegłych z zakresu psychiatrii, kart karnych czy opinii z zakładu poprawczego i kwestionariusza wywiadu środowiskowego.

O. M. fizycznie przejął władztwo nad dokumentem potwierdzającym tożsamość innej osoby. Dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dowodu osobistego wystawionego na M. Z.. Rozporządził nim następczo, gdyż jak wskazał wyrzucił dokument. Zatem wykonywał wobec niego uprawnienia jakby był jego właścicielem, czy też na jego rzecz został on wystawiony. Tym sposobem dopuścił się przestępstwa z art. 275 § 1 k.k.

Tymczasem M. S. i inna nieustalona osoba działając wspólnie i w porozumieniu, dzieląc uprzednio role w zakresie działania sprawczego i realizując je, dokonali przestępstwa polegającego na wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) SA co do tożsamości osoby zawierającej umowę pożyczki jako M. Z., jak i jego miejsca zamieszkania, działając w celu uzyskania korzyści majątkowej na skutek niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Na dodatek w tym celu posłużyli się jako autentycznym sfałszowanym dokumentem w postaci wniosku o pożyczkę, jak i drukiem umowy, na którym nieustalona w sprawie osoba zakreśliła własnoręcznie podpisy o treści (...). Działając w ten sposób M. S., pełniąc kluczową rolę w ww. działaniu, mając świadomość, że osoba z którą działa to nie M. Z., jak i że osoba ta podpis o takiej treści złożyła na dokumentach fałszując je, dopuścił się przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., albowiem jednym zachowaniem wyczerpał znamiona dwóch przestępstw.

Przystępując do wymierzenia kar jednostkowych wobec oskarżonych O. M. i M. S. za przypisane im przestępstwa, Sąd miał na względzie wszelkie okoliczności sprawy, wpływające na korzyść obu oskarżonych, jak też nakazujących negatywnie spojrzeć na ich postawę.

Oskarżeni nie byli uprzednio karani, aczkolwiek O. M. pomimo młodego wieku przejawia silne tendencje do zachowań niepożądanych. W chwili obecnej przebywa w zakładzie poprawczym w związku z uprzednimi naruszeniami prawa jako sprawca nieletni. Jest podatny na sugestie i bezkrytycznie ulega negatywnym wpływom. Przejawia aspołeczne, agresywne i buntownicze zachowanie i w tym zakresie należy go wychować w procesie resocjalizacji przez pracę, czemu dobrze wpłynie na niego kara ograniczenia wolności orzeczona w wymiarze 6 miesięcy z obowiązkiem wykonywania prac społecznych po 20 godzin miesięcznie. Oskarżony mimo młodego wieku i dotychczasowej niekaralności jako sprawca dorosły nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania karnego, albowiem dotychczas wielokrotnie łamał już prawo jako sprawca nieletni i popełniając przestępstwo jako dorosły w rozumieniu kodeksu karnego wykazał stanowczo, że nadal narusza porządek prawny, nie stosując się do przepisów prawa.

Oskarżony deklarował poprawę zachowania, jak i powstrzymywanie się od podobnych zachowań w przyszłości. Deklaracja taka daje nadzieję na to, że oskarżony trwając w tej postawie, będzie w stanie wpoić sobie zasady obowiązujące w społeczeństwie, jak i w społeczeństwie tym będzie potrafił prawidłowo egzystować. Wzmocnieniem tego będzie właśnie orzeczona kara ograniczenia wolności, w ramach której oskarżony wykonywał będzie prace społeczne.

Tymczasem M. S. Sąd uznał za winnego tego, że w dniu 06 sierpnia 2014r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1000 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd upoważnionego do udzielania pożyczek pracownika (...) S.A. co do tożsamości pożyczkobiorcy jako M. Z., jak również co do adresu jego zamieszkania, podczas gdy pożyczkobiorca – nieustalona w sprawie osoba, posłużyła się dokumentem tożsamości wystawionym na nazwisko M. Z., jak również na wniosku o pożyczkę oraz na dokumencie umowy pożyczki złożyła podpis za M. Z. podrabiając w ten sposób w celu użycia za autentyczne w/w dokumenty, czym działał na szkodę M. Z. oraz (...) S.A. to jest popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby lat 3.

Oskarżony działał z pełnym rozeznaniem i założeniem popełnienia przestępstwa. Wspólnie z inną osobą weszli w posiadanie dokumentu potwierdzającego tożsamość innej osoby, a następnie przy jego wykorzystaniu doprowadzili do zawarcia umowy pożyczki na szkodę (...) SA. Oskarżony nie był uprzednio karany, co wynika z aktualnej karty karnej.

Oskarżony In tempore criminis nie posiadał stałego zatrudnienia, jak też nie czynił starań aby takowe pozyskać. Dokonując przestępstwa pozyskiwał środki finansowe, które na daną chwilę i czas pozwalało mu na realizację wydatków.

W ocenie Sądu kary wymierzone oskarżonym, a w szczególności ich rodzaj i wymiar spowodują, że oskarżeni w odpowiedni sposób odczują negatywność swojego zachowania. Postawy oskarżonych nie usprawiedliwia w żaden sposób trudna sytuacja życiowa. Mając w świadomości brak źródeł utrzymania, winni tym bardziej dołożyć wszelkich starań do tego, aby zapewnić w sposób legalny prawidłowe warunki egzystencji, czemu jednak nie sprostali.

Zdaniem Sądu w przypadku M. S. kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w sposób prawidłowy zrealizuje pokładane przez ustawodawcę w niej cele wychowawcze, zapobiegawcze i prewencyjne. Zdaniem Sądu właściwie wpłynie na postawę oskarżonego, który w okresie próby poddany swoistego rodzaju refleksji w obliczu możliwości zarządzenia wykonania kary, powstrzymywał się będzie od negatywnych zachowań i naruszania porządku prawnego. Nadto wzmocniona obowiązkiem naprawienia szkody w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia wyroku z jednej strony właściwie oddziaływać będzie na oskarżonego, jak też zadba o zadośćuczynienie interesowi pokrzywdzonego.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.) w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1981 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. 1982 Nr 16 poz. 124 ze zm.), zasądzając na rzecz:

- adw. K. S. (1) z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 1.274,28 złotych (w tym podatek VAT) tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. z urzędu;

- adw. W. K. z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 723,24złotych (w tym podatek VAT) tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu O. M. z urzędu;

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych O. M. i M. S. od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, mając na względzie fakt ich trudnej sytuacji materialnej, braku zatrudnienia, co w przypadku zasądzenia od nich kosztów sądowych, w realiach sprawy spowodowałoby po stronie oskarżonych powstanie uszczerbku finansowego, mającego istotne znaczenie dla koniecznego utrzymania siebie, jak też członków rodziny, czego należało uniknąć w sprawie.