Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Zmysłowska-Sołowiej

Protokolant Bożena Oblińska

Przy udziale Prokuratora Anny Tondery - Wolińskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu17.12.2014r, 23.01.2015r, 10.03.2015r, 17.04.2015r. 19.05.2015r, 26.06.2015r. 09.10.2015r, 16.11.2015r, 11.01.2016r, 17.02.2016r, 21.03.2016r, 31 marca 2016 roku w Legionowie sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Legionowie

przeciwko T. A. s. Z. i T. zd. P. urodzonego (...) w N.

oskarżonego o to, że:

W dnia 1 sierpnia 2014 roku około godziny 18.20 w msc. G. ul. (...) woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu marki M. o nr rej. (...) znajdują się w stanie nietrzeźwości alkomat I 1,57 mg/l II 1,60 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o czyn z art. 178a§1 k.k.

Orzeka:

I.  Oskarżonego T. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§1 k.k. skazuje go na karę 6 (miesięcy) ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20(dwudziestu) godzin miesięcznie;

II.  Na podstawie art. 42 §2 k.k. w zw. z art. 4§1k.k. orzeka wobec oskarżonego T. A. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2(dwóch) lat ;

III.  Na podstawie art. 49§2 k.k. w zw. z art. 4§1k.k. zobowiązuje oskarżonego do zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzony i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 1000( tysiąc) złotych;

IV.  Na podstawie art.43§3 zobowiązuje oskarżonego do zwrotu posiadanego dokumentu prawa jazdy do właściwego wydziału komunikacji;

V.  Na podstawie art. 624§1k.p.k. zwalnia oskarżonego T. A. z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.

VI.  Na podstawie art. 618§1 p.11 kpk w zw. z art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) wynagrodzenie w kwocie 1260(tysiąc dwieście sześćdziesiąt) złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT za pełnienie obowiązków obrońcy oskarżonego z urzędu i kwotę tę wypłacić z sum Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Wyroku SR w Legionowie z dnia 31.03.2016 r. Sygn. akt II K 675/14

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 sierpnia 2014 r. około godziny 18.20 podczas pełnienia służby dzielnicowego radiowozem nieoznakowanym, funkcjonariusz Komisariatu Policji w W. M. K. i patrolując ulicę (...) w miejscowości G. zauważył jadący z naprzeciwka pojazd marki M. o nr rej. (...), którego tor jazdy wskazywał, iż jego kierowca znajduje się pod wpływem alkoholu. Funkcjonariusz zawrócił i udał się za pojazdem kierowanym przez oskarżonego T. A. siedzącego w samochodzie bez koszulki. Z tyłu na siedzeniu pasażera siedzieli C. S. (1) i M. S.. M. K. dał kierowcy sygnał do zatrzymania pojazdu i rozpoczął manewr zawracania nieoznakowanego radiowozu. Kiedy podszedł do samochodu M. na miejscu kierowcy siedział już M. S., zaś oskarżony T. A. przesiadł się na siedzenie pasażera obok kierowcy.

Wobec podejrzenia popełnienia przestępstwa z art. 178a§1k.k. oskarżony T. A. został zatrzymany przez funkcjonariusza M. K., który wykonał badanie Alkometrem A2.O który wykazał u oskarżonego stężenie 1,57 mg/l o godzinie 19.26 i 1,60 mg/l o godzinie 19.29 alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oskarżony T. A. ma 45 lat, jest rozwiedziony, na utrzymaniu posiada jedno dziecko w wieku 19 lat, nie posiada majątku znacznej wartości, pracuje dorywczo jako mechanik samochodowy i osiągając miesięczny dochód w wysokości 500 zł, nie był karany, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowych wyjaśnień oskarżonego T. A. (k. 35-36, 64),

- zeznań świadków M. S. (k.11, 77-78), C. S. (1), M. K. (k.28-29, 65-66), częściowo W. S. (1) (k 78), Ł. P. (k. 87), T. D. (k. 86)

k. 1, 22-24 notatki urzędowej

k. 2, 24 protokołu zatrzymania osoby

k. 3 protokołu użycia alkometru

k. 4, 8 świadectwa wzorcowania

k. 6-7 protokołu użycia alkometru

k. 10 pokwitowania

k. 26-27 , 42 , 149 KRK

k. 39 danych osobo poznawczych

k. 62 odpisu wyroku

k. 94-97 kserokopii notatnika służbowego

T. A. został oskarżony o przestępstwo z art. 178a §1 k.k.

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jego samochodem przez cały czas jeździł M. S.. Wskazał, że usiadł za kierownicą kiedy zatrzymali się, a w samochodzie wybuchł akumulator. Wyjaśnił, że kiedy usiadł na miejscu kierowcy samochód zaczął się palić, więc wyrwał kable od stacyjki bo nie miał w samochodzie gaśnicy. Wskazał, że w dniu zdarzenia samochodem wraz z M. S. i C. S. (2) jeździli do miejscowości T., a potem pojechali do miejscowości G.. Oskarżony przyznał, że w dniu 01.08.2014 roku w samochodzie siedział bez koszulki i był nietrzeźwy bo przed zatrzymaniem przez trzy dni spożywał alkohol. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą przez niego nieudolną linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucony mu czyn. Należy zauważyć, że o fakcie pożaru w samochodzie nie wspomnieli nawet świadkowie M. K., M. S. ani C. S. (1). Ponadto wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami świadków: M. K., odpisem prawomocnego wyroku SR w Legionowie z dnia 16.10.2014 roku sygn. akt II K 703/14 w którym M. S. został skazany został za przestępstwo z art. 233§1k.k. tj. za podanie nieprawdy co do danych osoby kierującej w dniu 01.08.2014 roku samochodem o nr rej. (...) poprzez wskazanie ze to on kierował wymienionym pojazdem podczas gdy z obiektywnych ustaleń wynika ze pojazdem kierował T. A., które Sąd obdarzył wiarą.

Świadek M. K. zeznał, że w dniu 1 sierpnia 2014 r. około godziny 18.20 podczas pełnienia służby dzielnicowego radiowozem nieoznakowanym, zauważył jadący z naprzeciwka pojazd marki M. o nr rej. (...), którego kierowca sprawiał wrażenie nietrzeźwego, a tor jazdy wskazywał, iż oskarżony znajduje się pod wpływem alkoholu. Podał, że mijając samochód oskarżonego przez uchylone okno powiedział kierowcy aby się zatrzymał. Zapamiętał, że kierowcą pojazdu był mężczyzna bez koszulki, pozostali siedzący w samochodzie mężczyźni byli ubrani. Radiowozem wykonał manewr zawracania i pojechał za samochodem oskarżonego. Kiedy podszedł do samochodu M. na miejscu kierowcy siedział już M. S., zaś oskarżony T. A., który był bez koszulki przesiadł się na siedzenie pasażera obok kierowcy. Wskazał, że zapytał oskarżonego dlaczego się przesiadł, a ten powiedział mu , że samochodem kierował tylko kawałek. M. S. również potwierdzał, że oskarżony kierował samochodem tylko 200 metrów. W trakcie interwencji M. K. wylegitymował wszystkich siedzących w samochodzie mężczyzn, którymi okazali się oskarżony, M. S. i C. S. (1). Oskarżony został zbadany alkomatem i stwierdzono u niego stężenie 1,57 mg/l oraz 1,6 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Podał, że ponieważ w trakcie interwencji M. S. zaczął twierdzić, że to on kierował samochodem został poinformowany, iż zostanie zatrzymany w związku z podejrzeniem popełniania przestępstwa z art. 233§1k.k. M. S. stwierdził wówczas , że powiedział że to on był kierowcą, bo chciał tylko pomóc koledze. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jako spójnym, logicznym i konsekwentnym. Świadek jest dla oskarżonego osoba obcą nie miał zatem w ocenie Sądu powodów aby niesłusznie obciążać go swoimi zeznaniami.

Świadek C. S. (1) w postępowaniu przygotowawczym, zeznał że w dniu zdarzenia wypił 6-7 piw i był nietrzeźwy. Podał, że wraz z oskarżonym i M. S. jeździli kilka godzin samochodem. Nie pamięta kto kierował samochodem przed zatrzymaniem ponieważ wówczas zasnął. Na rozprawie przed Sadem świadek zmienił swoje zeznania i podał, że w dniu zdarzenia jeździł z oskarżonym, M. S. oraz W. S. (2) i ich znajomą, którzy wysiedli w miejscowości T.. Kiedy z oskarżonym i M. S., który był kierowcą wracali do domu, w pewnym momencie samochód się zatrzymał i kiedy stali autem na ulicy „zostali zatrzymani do kontroli drogowej”. Podał, że w pewnym momencie przewody elektryczne pod kierownicą zaczęły się tlić i oskarżony wsiadł na miejsce kierowcy aby je wyrwać. Świadek potwierdził, że w dniu zdarzenia oskarżony nie miał koszulki i miał nagi tors, zaś pozostali mężczyźni byli ubrani w koszulki. Podał, że w trakcie kontroli oskarżony przyznał, że to on kierował samochodem bo był bardzo nietrzeźwy i przestraszył się policjanta. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie w jakim przyznał, że oskarżony T. A. przyznał przed M. K., iż to on kierował samochodem w trakcie kontroli oraz że w dniu zdarzenia oskarżony siedział w samochodzie z nagim torsem. W pozostały zakresie Sąd nie dał wiary jego zeznaniom jako niespójnym, wewnętrznie sprzecznym i nielogicznym. Skoro bowiem w postępowaniu przygotowawczym świadek stwierdził iż w trakcie jazdy spał w samochodzie i nie pamięta kto wówczas kierował samochodem to nie można dać wiary jego zeznaniom kiedy przed Sądem zmienił prezentowaną wersję i stwierdził iż to M. S. kierował samochodem kiedy stał został zatrzymany do kontroli drogowej. Świadek nie był w stanie logicznie wyjaśnić zmiany treści swoich zeznań po upływie dłuższego czasu od zdarzenia tym bardziej, że C. S. (1) jednocześnie przed Sądem przyznał, że sam oskarżony na miejscu zdarzenia potwierdzał, że to on kierował samochodem .

Świadek M. S. przed Sądem przyznał, że został prawomocnie skazany za składanie fałszywych zeznań w przedmiotowym postępowaniu przygotowawczym. Jego zeznania potwierdza wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie sygn. akt IIK 703/14 z dnia 16.10.2014roku w którym został skazany za podanie nieprawdy co do danych osoby kierującej w dniu 01.08.2014 roku samochodem o nr rej. (...) poprzez wskazanie ze to on kierował wymienionym pojazdem podczas gdy z obiektywnych ustaleń wynika ze pojazdem kierował T. A.. Przed Sadem świadek nie potwierdził złożonych zeznań z postępowania przygotowawczego. Świadek przyznał, że w dniu zdarzenia kierował samochodem a oskarżony, który był nietrzeźwy wsiadł na miejsce kierowcy tylko na chwilę. Sąd dał wiarę jego zeznaniom w zakresie w jakim podał, że w dniu zdarzenia oskarżony, który znajdował się w stanie nietrzeźwości wsiadł za kierownicę i kierował samochodem o nr rej. (...). W pozostałym zakresie Sad nie dał wiary zeznaniom świadka z wskazanych wyżej powodów.

Sąd dał wiarę zeznaniom poniżej przesłuchanych świadków W. S. (1), T. D. i Ł. P.. Jak wskazali nie byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia a wszelką wiedzę odnośnie zatrzymania, mają wyłącznie z relacji oskarżonego. Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadków, ponieważ zeznawali oni zgodnie ze stanem swojej wiedzy i brak jest jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby wskazywać, że zataili lub przeinaczyli jakieś fakty.

Świadek W. S. (1) i T. D. zeznali, że nie był bezpośrednim świadkami kontroli drogowej i zatrzymania oskarżonego. Podali, że wcześniej jechali z oskarżonym i M. S. do miejscowości T. ale przez zatrzymaniem przez policję wysiedli z samochodu. W. S. (1) podał, że o kontroli policyjnej słyszał jedynie od oskarżonego, który powiedział mu że kierowcą samochodu był wówczas M. S..

Świadek Ł. P. podał, że po zdarzeniu został poproszony przez policje o zabranie samochodu oskarżonego z ulicy jednak auto było niesprawne więc go nie odwiózł na posesje oskarżonego

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów w szczególności protokół z przebiegu badania trzeźwości urządzeniem elektronicznym, a żadna ze stron nie zaprzeczyła ich prawdziwości i autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 178a §1 k.k. stanowi, iż karze podlega, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi w ruchu lądowym pojazd mechaniczny.

Występek z art. 178a §1 ma charakter umyślny. Ze względu na powszechny charakter przestępstw opisanych w art. 178a §1 k.k. dopuścić się ich może każdy podmiot zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Jak w przypadku każdego przestępstwa umyślnego dla bytu odpowiedzialności karnej niezbędne jest występowanie po stronie sprawcy świadomości realizacji wszystkich znamion, a zatem i świadomości znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Nie oznacza to oczywiście wymogu obejmowania zamiarem elementów ilościowych przesądzających o odpowiedzialności (sprawca nie musi uświadamiać sobie stężenia alkoholu we własnej krwi, wystarczy obiektywna postrzegalność stanu nietrzeźwości). Z treści art. 178 a § 1 kk wynika więc, że dla stwierdzenia przesłanek popełnienia przestępstwa wskazanych w tym przepisie konieczne jest spełnienie następujących znamion: po pierwsze sprawca winien prowadzić pojazd mechaniczny, po drugie – prowadzący pojazd musi znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem innego środka odurzającego, wreszcie – po trzecie – prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Należy stwierdzić iż, wszystkie wyżej wskazane przesłanki zostały spełnione w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Po pierwsze, w ocenie Sądu niewątpliwym jest, iż oskarżony T. A. kierował pojazdem mechanicznym. Kierował bowiem swoim samochodem marki M. o nr rej. o nr rej. (...), co potwierdzają zeznania świadka M. K. i treść orzeczenia SR w Legionowie sygn. akt IIK 703/14 z dnia 16.10.2014roku jak również częściowe zeznania C. S. (1), którym Sąd dał wiarę. Po drugie, w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, iż oskarżony w chwili popełnienia czynu zabronionego znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie z treścią dyspozycji art. 115 §16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy: zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza. Wynik pierwszego badania wykazał u oskarżonego stężenie 1,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godzinie 19.26, drugiego badania 1,60 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godzinie 19.29.

W omawianej sytuacji również spełniona została trzecia przesłanka. Oskarżony kierował samochodem w ruchu lądowym, poruszał się bowiem ulicą (...) w miejscowości G.. Z tych względów zarówno okoliczności jak i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Mając powyższe na uwadze przyjął, że zachowanie oskarżonego spełnia wszystkie znamiona przestępstwa z art. 178a §1 k.k. Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczność obciążającą uznał duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego dobra oraz okoliczności jego działania. T. A. narażał bowiem zarówno bezpieczeństwo ruchu drogowego jak i zdrowie oraz życie innych uczestników ruchu drogowego w tym pasażerów których przewoził. Sąd wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie uwzględnił stopień społecznej szkodliwości jego czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie ta kara winna spełnić. Sąd miał na uwadze fakt, iż w sprawie z uwagi na warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia zachodzi wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca przypuszczenie że w przyszłości nie popełni on ponownie przestępstwa mimo orzeczenia kary o charakterze wolnościowym. Skazując oskarżonego za przestępstwo określone w art. 178a §1 k.k. Sąd obowiązany był orzec wobec niego na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw.. z art. 4§1k.k. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres dwóch lat. Na podstawie art. 43 § 3 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zwrotu posiadanego dokumentu prawa jazdy do właściwego urzędu komunikacji. Na podstawie art. 49§2 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Sytuacja majątkowa oskarżonego i zobowiązanie do zapłaty świadczenia, przemawiały w ocenie Sądu za zwolnieniem go z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w sprawie. Orzeczenie w tym przedmiocie znajduje uzasadnienie w treści art.624§1kpk.

Na podstawie art. 618§1 p.11 kpk w zw. z art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) wynagrodzenie w kwocie 1260 złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT za pełnienie obowiązków obrońcy oskarżonego z urzędu.