Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 roku (data prezentaty) odwołujący się T. B. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 12 stycznia 2015 roku, znak (...)//2014, którą organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 listopada 2014 roku. (odwołanie k. 1).

W uzasadnieniu wskazał, iż komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dokonała błędnych ustaleń faktycznych poprzez uznanie, iż okres 63 dni świadczenia rehabilitacyjnego to odpowiedni czas, w którym ręka może odzyskać sprawność i tym samym odwołujący będzie mógł odzyskać pełną sprawność i podjąć pracę zgodnie z przepisami BHP, czyli bez obciążania stawu łokciowego. Odwołujący się wskazał, iż w składzie Komisji Lekarskiej ZUS nie było lekarza specjalisty ortopedy – traumatologa, którego specjalistyczna wiedza z pewnością wpłynęłaby na decyzję komisji. W ocenie T. B. zakaz obciążania stawu łokciowego wydany przez lekarzy prowadzących pozostaje nadal aktualny, a rękę należy uznać za niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a jego samego za niepełnosprawnego, niemogącego wykonywać pracy fizycznej. Ponadto odwołujący się wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza ortopedy – traumatologa z zakresu narządu ruchu kończyn górnych na okoliczność, iż czasowa niezdolność do pracy wynika z uszkodzenia nerwu łokciowego i wpływu tego narządu na możliwość wykonywania pracy fizycznej (odwołanie k. 1v).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 marca 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania w całości. W uzasadnieniu wskazał, iż odwołujący się w dniu 17 października 2014 r. złożył wniosek o przedłużenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W toku postępowania odwołujący się został skierowany na badanie Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 22 grudnia 2014 r. uznała badanego za zdolnego do pracy. Dlatego organ rentowy w oparciu o powyższe odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 listopada 2014 roku (odpowiedź na odwołanie k. 9).

W toku postępowania strony potrzymały swoje stanowiska w niezmienionym kształcie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się T. B. w 2009 roku w wyniku wypadku drogowego doznał urazu miednicy, kręgosłupa i obu stawów łokciowych. Największe dolegliwości bólowe dotyczyły prawego stawu łokciowego. Dolegliwości bólowe prawego stawu łokciowego utrzymywały się przez wiele lat po wypadku. W okresie od 3 lutego 2014 r. do 3 sierpnia 2014 r. odwołujący się był niezdolny do pracy z powodu choroby i otrzymał z tego tytułu zasiłek chorobowy wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. (odpowiedź na odwołanie k. 9; opinia biegłego k. 61).

W dniu 8 lipca 2014 roku odwołujący się złożył do organu rentowego wniosek o przyznanie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 1 sierpnia 2014 r., decyzją z dnia 22 sierpnia 2014 r., znak: 450000/6001/2014/ZAS organ rentowy przyznał odwołującemu się świadczenie rehabilitacyjne za okres od 4 sierpnia 2014 r. do 1 listopada 2014 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru ( odpowiedź na odwołanie k. 9; decyzja z dnia 22.08.2014 r. k. 4 akt rentowych).

W dniu 17 października 2014 roku odwołujący się złożył wniosek o przedłużenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczeniem z dnia 18 listopada 2014 r. lekarz orzecznik ZUS nie uznał ubezpieczonego za niezdolnego do pracy i stwierdził brak okoliczności uzasadniających przyznanie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Od ww. orzeczenia odwołujący się złożył sprzeciw. W toku postępowania T. B. został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 22 grudnia 2014 roku uznała badanego za zdolnego do pracy (orzeczenie z dnia 18.11.2014 r. k. 10, sprzeciw k. 11; orzeczenie z dnia 22.12.2014 r. k. 16 akt rentowych).

W związku z powyższymi ustaleniami Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w dniu 12 stycznia 2015 r. wydał decyzję znak (...)//2014, odmawiającą odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 listopada 2014 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 grudnia 2014 roku orzekła, że stan zdrowia T. B. nie uzasadnia przyznania mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, bowiem nie jest on niezdolny do pracy (decyzja k. 9 akt rentowych).

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2015 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty ortopedy – traumatologa celem ustalenia czy odwołujący się po dniu 1 listopada 2014 roku odzyskał zdolność do pracy, czy był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowałyby odzyskanie zdolności do pracy, a jeżeli tak to po jakim okresie. Sąd polecił także powołanemu biegłemu ustosunkowanie się do opinii Komisji Lekarskiej ZUS oraz wydanie opinii w powyższej kwestii na podstawie dokumentacji lekarskiej, akt sprawy oraz badania odwołującego się (postanowienie k. 11).

W opinii sądowo – lekarskiej z dnia 20 sierpnia 2015 roku biegły lekarz z zakresu ortopedii – traumatologii K. K. po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy oraz przeprowadzeniu badania lekarskiego odwołującego się w dniu 20 lipca 2015 roku, uznał odwołującego się za zdolnego do pracy od 2 listopada 2014 roku. Biegły wskazał, iż T. B. obecnie skarży się na dolegliwości bólowe prawego stawu łokciowego i zaburzenia czucia wyrostka łokciowego. W badaniu klinicznym biegły stwierdził:

- bliznę (długości 11 cm) po przyśrodkowej stronie prawego stawu łokciowego – po uwolnieniu nerwu łokciowego w bruździe,

- prawidłowe zakresy ruchomości obu stawów łokciowych i nadgarstkowych, pełne zakresy ruchomości palców obu rąk,

- brak niedowładów kończyn górnych.

Zgodnie z opinią neuropatia nerwu łokciowego na poziomie stawu łokciowego jest schorzeniem wymagającym leczenia rehabilitacyjnego lub operacyjnego. Schorzenie objawia się dolegliwościami bólowymi w okolicy stawu łokciowego, zaburzeniami czucia palców IV i V ręki. Nie ma ograniczenia zakresów ruchomości stawów, nie ma upośledzenia chwytów ręki. Zwykle w początkowym okresie schorzenia podejmuje się próby leczenia rehabilitacyjnego. W przypadkach kiedy leczenie rehabilitacyjne jest nieskuteczne wykonuje się zabieg operacyjny taki jak u ubezpieczonego, wykonany w dniu 28 sierpnia 2014 roku, polegający na uwolnieniu nerwu łokciowego prawego i podskórną transpozycję ponad nadkłykieć przyśrodkowy kości ramiennej.

Schorzenie nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej. Leczenie rehabilitacyjne odwołującego się w listopadzie 2014 roku i grudniu 2014 r. mogło się odbywać w ramach zasiłku chorobowego (opinia biegłego k. 61).

Pismem z dnia 2 października 2015 r. odwołujący ustosunkował się do treści opinii lekarza biegłego sądowego, zarzucając, iż biegły nie odniósł się do zaleceń lekarza prowadzącego ortopedy – traumatologa – zakazu obciążania operowanej ręki. Ponadto badanie USG, na którym oparł się biegły datowane jest na dzień 28 marca 2015 r. i nie odzwierciedla stanu ręki na dzień 2 listopada 2014 roku. Zdaniem odwołującego się schorzenie powoduje długotrwałą niezdolność do pracy zarobkowej, a zalecenia lekarza ortopedy po przebytym zabiegu operacyjnym pozostają aktualne, tj. zakaz obciążania stawu łokciowego. Odwołujący wskazał, iż leczenie rehabilitacyjne w 2014 roku odbył na własny koszt, po uprzednim uzyskaniu stosownego skierowania lekarskiego, wydanego na podstawie oceny stanu zdrowia odwołującego się (pismo z dnia 02.10.2015 r. k. 79).

Biegły sądowy ortopeda – traumatolog ustosunkował się do zarzutów odwołującego i w opinii uzupełniającej z dnia 21 grudnia 2015 r. Podtrzymał stanowisko, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy od dnia 2 listopada 2014 roku. W ocenie biegłego okres 2 miesięcy niezdolności do pracy po zabiegu uwolnienia i transpozycji nerwu jest okresem wystarczającym, a z całą pewnością nie jest zbyt krótki, a u bardzo wrażliwych pacjentów zasiłek chorobowy można przedłużyć do 3 miesięcy. Po dwóch miesiącach od wskazanego zabiegu pacjent może bezpiecznie powrócić do pracy zarobkowej bez najmniejszej szkody dla wykonanej operacji i swojego stanu zdrowia. W przypadku cięższej pracy fizycznej bezpieczniejsze jest powstrzymanie się od pracy przez co najmniej 8 tygodni (2 miesiące), a po tym czasie dalsze leczenie rehabilitacyjne może odbywać się równolegle z pracą zarobkową (opinia uzupełniająca k. 85).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych i aktach rentowych w zakresie opisanym powyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy, a także na podstawie znajdującej się w aktach sprawy opinii sądowo – lekarskiej. Sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest w zasadzie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Przez odwołanie się do tych kryteriów Sąd uznał wnioski z opinii biegłego za przekonujące. Uwzględniając sposób sporządzenia opinii przez biegłego Sąd uznał ją za w pełni rzetelną. Opinia jest pełna, spójna, zawiera logiczne i przekonujące wnioski. Wydana została przez specjalistę w zakresu schorzeń, na jakie cierpi i na które wskazywał odwołujący. Opinię wydano, po zebraniu wywiadu, zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie, w tym z wynikami dostępnych badań i przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonego. Biegły w sposób jasny przedstawił i umotywował wnioski opinii oraz wskazał rozpoznane schorzenia występujące u odwołującego się, a także ocenił ich wpływ na zdolność do pracy po dniu 2 listopada 2014 roku. Odwołujący się wniósł zarzuty do opinii z dnia 20 lipca 2015 r., do których biegły ustosunkował się w sposób przekonujący w opinii uzupełniającej z dnia 12 grudnia 2015 r.

Autentyczność dokumentów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, toteż Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2014 roku, poz. 159; dalej, jako: ustawa o świadczeniach) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy, więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację, co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009). Jednocześnie jednak niezdolność ta musi cały czas trwać także po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, nie może być to jedynie niezdolność okresowo występująca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego. Świadczenie rehabilitacyjne ma bowiem zagwarantować środki utrzymania za okres niezbędny w dojściu do zdrowia i odzyskania zdolności do pracy po chorobie.

Przesłankami przyznania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczonemu są: uznanie go za niezdolnego do pracy po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego oraz stwierdzenie, że dalsze jego leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Dokonanie ustaleń w tym zakresie wymagało oceny zdrowia odwołującego się, do czego konieczne okazały się wiadomości specjalne, których Sąd orzekający nie posiada, dlatego niezbędne było zasięgnięcie dowodu z opinii biegłego sądowego w tym zakresie (art. 278 § 1 k.p.c.).

Powołany w niniejszej sprawie biegły sądowy ortopeda – traumatolog orzekł, iż przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 listopada 2014 roku jest niezasadne, bowiem odwołujący się nie jest niezdolny do pracy. W przedmiotowej sprawie przekonanie odwołującego o utrzymującej się u niego niezdolności do pracy wynika jedynie z jego subiektywnego przekonania, niepopartego żadnymi dowodami. Specjalista ortopeda – traumatolog stwierdził, iż rozpoznane u odwołującego się schorzenie nie powoduje aktualnie z przyczyn ortopedycznych niezdolności do pracy ostatnio wykonywanej. Biegły wskazał, iż w przypadku cięższej pracy fizycznej, powrót do pracy może nastąpić już po 8 tygodniach od zabiegu uwolnienia nerwu łokciowego prawego w bruździe nerwu łokciowego, jak to miało miejsce w przypadku odwołującego. W ocenie biegłego dalsze leczenie rehabilitacyjne odwołującego się może odbywać się równolegle z pracą zarobkową. Z przeprowadzonego w sprawie dowodu z opinii biegłego sądowego ortopedy – traumatologa, którą Sąd uznał za podstawę swych ustaleń, wynika jednoznacznie, iż T. B. od dnia 2 listopada 2014 roku był zdolny do pracy. Sąd uznał, iż opinia złożona w przedmiotowej sprawie przez biegłego sądowego ortopedę – traumatologa jest kompletna, została sporządzona na podstawie całościowego dostępnego biegłemu materiału i przeprowadzonego badania, a wnioski z niej płynące są jasne, logiczne i przekonujące. Oceniając opinię jako prawidłową, Sąd na jej podstawie dokonał ustaleń faktycznych.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie (...) § 1 k.p.c.

Z./ odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć odwołującemu się.