Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przy udziale –

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. P. (J. P.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego J. P.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 24 września 2012r. sygn. akt X U 1915/12

oddala apelację.

/-/ SSA W.Bzibziak /-/ SSA M.Małek-Bujak /-/ SSA A.Kolonko

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 2280/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 czerwca 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił ubezpieczonemu J. P. prawa do górniczej emerytury, bowiem nie udowodnił on okresu pracy górniczej wynoszącego 25 lat. Na dzień złożenia wniosku odwołujący udokumentował łącznie 11 lat, 4 miesiące i 7 dni pracy górniczej
i równorzędnej.

Od powyższej decyzji odwołał się ubezpieczony, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do górniczej emerytury. Podniósł, iż w 1992r. uległ wypadkowi na kopalni
i w związku z tym nie mógł wypracować większego stażu pracy górniczej. Gdyby nie wypadek - wskazał w odwołaniu - to przepracowałby wymagane 25 lat pracy

Wyrokiem z dnia 24 września 2012r. (sygn. akt XU 1915/12) Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołanie.

Bezspornym jest, że na dzień złożenia wniosku ubezpieczony wykazał 11 lat,
4 miesiące i 7 dni pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą. Nie udowodnił wymaganego i określonego w w/w przepisie 25-letniego okresu pracy górniczej
i równorzędnej z pracą górniczą. Sąd Okręgowy podkreślił, że okres pobierania renty wypadkowej nie jest zaliczany ani do okresu pracy górniczej, ani pracy równorzędnej z pracą górniczą.

Powołując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 50 a ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U z 2009r. nr 153, poz. 1227), którego treść przytoczył, wywiódł, że emerytura przysługuje wyłącznie osobom, które przepracowały 25 lat pracy górniczej, a nie takim, które nie miały możliwości takiego okresu wypracować,
a zatem w ustalonym stanie faktycznym, brak jest podstaw do przyznania prawa do emerytury górniczej.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik ubezpieczonego.

Zarzucił obrazę prawa materialnego w postaci art. 50 a ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem stan faktyczny wyczerpuje zapis art. 50 e ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.2009 nr 153 poz. 1227) i wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i ustalenie, że odwołującemu przysługuje prawo do emerytury górniczej od czerwca 2007r. oraz zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg spisu.

W uzasadnieniu podniósł, że ubezpieczony od 6 maja 1982r. do 9 marca 1992r. był górnikiem pracującym pod ziemią. W czasie pracy pod ziemią uległ wypadkowi w dniu
9 marca 1992r. Zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy. Po wykorzystaniu zasiłku chorobowego, rentę z tego tytułu pobiera do chwili obecnej. Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a bezpośrednio przez wypadkiem był na stałe zatrudniony jako górnik pod ziemią. Tym samym, zdaniem apelującego, wyczerpane zostały wymogi
art. 50 e ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.2009
nr 153 poz. 1227).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika ubezpieczonego jest całkowicie bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, a ocena tak zgromadzonego materiału dowodowego nie przekracza granic określonych przepisem
art. 233 k.p.c. Poczynione ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje
za własne, albowiem zostały one logicznie uzasadnione. Należy stwierdzić, że podniesione przez ubezpieczonego w apelacji zarzuty nie wnoszą do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych, czy też prawnych, które mogłyby być podstawą do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Należy wskazać, iż zastosowanie w sprawie mają przepisy prawa obowiązujące
w chwili złożenia wniosku przez ubezpieczonego, a zatem, z uwagi na złożenie przez ubezpieczonego wniosku o emeryturę górniczą w dniu 12 czerwca 2012r., zastosowanie mają przepisy prawa obowiązujące w chwili jego złożenia, tj. art. 50 a i nast. ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 t.j.,) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007r.,
a wprowadzone na mocy ustawy z dnia 27 lipca 2005r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy - Karta Nauczyciela
(t.j. Dz. U. z 2005r., Nr 167, poz. 1397 ze zm.).

Zgodnie z art. 50 a ust. 1 ustawy o emeryturach, górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. ukończył 55 lat życia;

2. ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej
co najmniej 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej
w art. 50 c ust. 1;

3.nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według art. 50 a ust. 2 wskazanej ustawy, wiek emerytalny wymagany od
pracownika - mężczyzny mającego co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej,
w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50 c ust. 1, wynosi 50 lat.
Na gruncie niniejszej sprawy, bezspornym jest fakt, iż ubezpieczony nie legitymuje się wymaganym wyżej wskazanym przepisem, okresem pracy górniczej i równorzędnej, wynoszącym co najmniej 25 lat.

Z kolei, stosownie do treści art. 50 e powołanej ustawy:

1. Prawo do górniczej emerytury, bez względu na wiek i zajmowane stanowisko, przysługuje pracownikom, którzy pracę górniczą wykonywali pod ziemią stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres wynoszący co najmniej 25 lat,
z uwzględnieniem ust. 2.

2. Do okresów pracy górniczej, o której mowa w ust. 1 zalicza się także okresy:

1)niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy albo z tytułu choroby zawodowej, za które wypłacone zostało wynagrodzenie lub zasiłek chorobowy albo świadczenie rehabilitacyjne,

2)czasowego oddelegowania pracowników, o których mowa w art. 50 c ust. 1 pkt 6,
do zawodowego pogotowia ratowniczego w (...) S.A. w B., w (...) S.A. Oddział (...) w L. lub w okręgowych stacjach ratownictwa górniczego - bezpośrednio poprzedzone pracą górniczą wykonywaną pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przypadające w czasie trwania stosunku pracy.

3. Prawo do emerytury, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem,
że pracownik nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Ubezpieczony nie wykazał wykonywania prze 25 lat pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pod ziemią. Do takiego okresu w żadnym wypadku nie dolicza się okresu pobierania renty wypadkowej. Chybiony jest zarzut apelującego, iż stan faktyczny sprawy wyczerpuje zapis art. 50 e powołanej ustawy.

Wypłata wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego albo świadczenia rehabilitacyjnego z tytułu niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy albo z tytułu choroby zawodowej nie jest tożsama z wypłatą renty z tytułu niezdolności do pracy
w związku z tymi zdarzeniami. Prawidłowo zatem Sąd I instancji w świetle przedstawionych przez ubezpieczonego dowodów rozpatrywał jego uprawnienia, mając na uwadze art. 50 a powołanej ustawy.

Mając na względzie wskazane wyżej argumenty, stwierdzić należy, że apelacja ubezpieczonego zawiera zarzuty nieuzasadnione, a co za tym idzie, w myśl przepisu
art. 385 k.p.c., podlega oddaleniu.

/-/ SSA W. Bzibziak /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA A. Kolonko

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR