Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2013r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania E. B. (1)

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 4 marca 2013 r. (Nr (...) )

w sprawie E. B. (1)

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do renty rolniczej

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z 4 marca 2013r. znak: (...) Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, działając na podstawie art.21 ust.1 i ust.2 pkt 5 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników odmówił E. B. (1) prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym wskazując, iż u wymienionego nie stwierdzono całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Odwołanie od w/w decyzji złożył E. B. (1) wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Podniosła, iż orzeczenie Komisji Lekarskiej na podstawie którego wydano powyższą decyzję jest powierzchowne i nie uwzględnia wszystkich elementów jakie powinny być uwzględnione przy orzekaniu o całkowitej niezdolności do pracy. Mimo podejmowanych prób leczenia choroby postępują i stan jego zdrowia nie ulega poprawie, ale systematycznie się pogarsza. Nie jest w stanie pracować i prowadzić gospodarstwa rolnego. Orzeczenie zostało wydane w oparciu o pobieżne badanie jego osoby i bez przeanalizowania dokumentacji z jego leczenia. Ponadto stoi ono w sprzeczności z opinii co do stanu zdrowia skarżącego wydawanymi przez leczących go specjalistów (odwołanie k.1-4).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie prawomocnego orzeczenia Komisji Lekarskiej Kasy z 26 lutego 2013r., która uznała, że skarżący nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które miałyby wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.7).

Sąd ustalił, co następuje:

Skarżący E. B. (1) jest byłym rolnikiem i podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników. Ma 57 lat. Decyzją z 11 grudnia 2009r. organ rentowy przyznał skarżącemu rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym na okres od 1 stycznia 2010r. do 31 grudnia 2012r. (decyzja z 11 grudnia 2009r. k.95-96 akt organu rentowego). W dniu 7 listopada 2012r. E. B. (1) wystąpił do Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym na dalszy okres (wniosek k.111-112 akt organu rentowego). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował skarżącego na badanie przez Lekarza Rzeczoznawcę, który w orzeczeniu z 18 stycznia 2013r. - po uprzedniej konsultacji przez lekarza psychiatrę - nie uznał skarżącego za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym (wynik badania przez lekarza psychiatrę z 28 listopada 2012r. i orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy z 18 stycznia 2013r. k.115 i 117-119 akt organu rentowego).

Na skutek odwołania od powyższego orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy skarżący skierowany został na badanie przez Komisję Lekarską Kasy, która w orzeczeniu z 26 lutego 2013r. nie uznała skarżącego za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym (odwołanie skarżącego od orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy k.120 i orzeczenie Komisji Lekarskiej Kasy z 26 lutego 2013r. k.124-126 akt organu rentowego). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 4 marca 2013r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił skarżącemu prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 4 marca 2013r. k.127 akt organu rentowego).

Biegli lekarze o specjalizacjach: ortopeda, neurolog, kardiolog i psychiatra w opinii sporządzonej na zlecenie sądu rozpoznali u E. B. (1) organiczne zaburzenia osobowości i zachowania, zespół zależności alkoholowej w fazie wieloletniej abstynencji, okresowy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian dyskopatycznych i zwyrodnieniowych bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej, chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych bez upośledzenia sprawności chodu, zespół bólowy barku prawego z niewielkim ograniczeniem ruchomości stawu oraz nadciśnienie tętnicze umiarkowane i w oparciu o powyższe rozpoznanie oraz stopień zaawansowania i przebiegu chorób stwierdzili, że u skarżącego nie występuje całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Podnieśli, że istniejące u skarżącego objawy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego będące następstwem uzależnienia od alkoholu nie osiągają poziomu otępienia. Z kolei schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości i aktualnie nie stwierdza się istotnego zaburzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa i stawów obwodowych. Skarżący wymaga leczenia farmakologicznego i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości i wówczas może być okresowo niezdolny do pracy w ramach zasiłku chorobowego. Również aktualny stan kliniczny układu krążenia nie skutkuje całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym (opinia biegłych lekarzy – ortopedy, neurologa, kardiologa i psychiatry k.12-14 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. B. (1) okazało się nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art.21 ust.1 i 2 pkt 5 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 2008r., Nr 50, poz. 291 ze zm.) renta rolnicza przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki: podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez okres, o którym mowa w ust.2 wskazanego przepisu – w przypadku skarżącego, który ukończyła 30 lat – przez okres co najmniej 5 lat, jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, a całkowita niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art.20 ust.1 i 2 ustawy, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W myśl art.21 ust.5 w/w ustawy za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Odnosząc okoliczności sprawy do powyższych uregulowań stwierdzić należy, że skarżący nie spełnia przesłanek ustalenia prawa do renty rolniczej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, neurologii, kardiologii i psychiatrii nie daje bowiem podstaw do uznania, że E. B. (1) jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Z ustaleń biegłych wynika, że skarżący cierpi na schorzenie natury psychicznej, schorzenie narządu ruchu oraz schorzenie kardiologiczne, jednakże stopień zaawansowania tych chorób i ich przebieg nie daje podstaw do stwierdzenia, że E. B. (2) jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegli dostrzegli u wymienionego objawy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, ale w stopniu, który nie osiąga poziomu otępienia. W odniesieniu do schorzenia narządu ruchu wskazali na istnienie niewielkich ograniczeń bólowych ruchomości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa oraz prawidłową ruchomość w pozostałych odcinkach, a także zadowalającą ruchomość stawów kończyn górnych i dolnych, bez objawów korzeniowych i ubytkowych neurologicznych istotnych funkcjonalnie. W ocenie biegłych jedynie w przypadku zaostrzenia dolegliwości u skarżącego może występować okresowa niezdolność do pracy w ramach zasiłku chorobowego. Całkowitej niezdolności do pracy nie sprowadza u skarżącego również schorzenie kardiologiczne w postaci nadciśnienia tętniczego umiarkowanego.

Analizując opinię w/w biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalizujących się w schorzeniach występujących u skarżącego, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej i badaniem E. B. (1). Jest ona spójna i logiczna. Skarżący zakwestionował ustalenia biegłych podnosząc, że czuje się coraz gorzej i przyjmuje coraz więcej leków i w jego ocenie nie nadaje się do pracy. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i neurologa. W przekonaniu Sądu okoliczności podniesione przez skarżącego nie dawały podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku. Stanowiły one bowiem jedynie subiektywną ocenę własnego stanu zdrowia, a nie umotywowane zastrzeżenia do opinii.

Mając na uwadze powyższe okoliczności stwierdzić należało, że E. B. (1) nie spełnia ustawowych przesłanek do przyznania mu prawa do renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i dlatego na podstawie art.477.14§1 kpc Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.