Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA Ewa Stefańska

Sędziowie: SA Teresa Mróz (spr.)

SO (del.) Mariusz Łodko

Protokolant: Izabela Nowak

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2015 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko G. W. i W. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 16 maja 2014 r.

sygn. akt XXV C 348/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od G. W. i W. W. solidarnie na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI A Ca 1837/14

UZASADNIENIE

Powódka Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanych G. W. i W. W. kwoty 970.819,98zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lutego 2013 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

Powód wskazała, że pozwani umową z dnia 12 stycznia 2008 r. zawarli umowę kredytu hipotecznego z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W.. Kredyt został udzielony bez wymaganego wkładu własnego, wobec czego powódka udzieliła Bankowi na podstawie Umowy Generalnej Ubezpieczenia Kredytów Hipotecznych na cele Mieszkaniowe oraz Pożyczek Hipotecznych dla Osób Fizycznych udzielanych przez (...) Bank S.A. z dnia 1 lipca 2008 r. ochrony ubezpieczeniowej na wypadek braku spłaty części kredytu hipotecznego przez pozwanych.

Wobec nie wykonywania przez pozwanych zobowiązań wynikających z zawarcia umowy, pismem z dnia 26 lipca 2012 r. Bank wypowiedział umowę kredytu pozwanemu W. W., zaś pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwanej G. W. i postawił kredyt w stan natychmiastowej wykonalności. W związku z brakiem spłaty przez pozwanych, kredytodawca zwrócił się do powódki o wypłatę i taką wypłatę otrzymał. Wezwani przez powódkę pozwani do zwrotu wypłaconej bankowi kwoty, należności nie uregulowali.

W dniu 10 lutego 2014 r. Sąd wydał nakaz w postępowaniu upominawczym, którym w całości zasądził od pozwanych na rzecz powoda żądaną kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Sprzeciw od wydanego nakazu złożyli w przepisanym terminie oboje pozwani. W sprzeciwie pozwani ostatecznie wnosili o oddalenie w całości powództwa z zasądzeniem kosztów postępowania. W ocenie pozwanych nie zostały spełnione przesłanki z art. 828 k.c, które zdaniem powódki stanowi podstawę odpowiedzialności pozwanych, a w szczególności powódka nie wykazała istnienia stosunku prawnego ubezpieczenia wynikającego z ważnej umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy (...) Bank S.A. a (...) S.A. ( powódka nawet nie dołączyła umowy, na którą się powoływał), zajścia przewidzianego w tej umowie zdarzenia ubezpieczeniowego objętego ochroną ubezpieczeniową (pisma o wypowiedzeniu umowy pochodziły bowiem od osoby nieuprawnionej do składania tego typu oświadczeń jak wypowiedzenie), dokonania wypłaty odszkodowania przez (...) S.A. na rzecz (...) Bank S.A. (oświadczenie (...) ani polecenie wypłaty odszkodowania nie są dowodem wpłaty).

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanych, powodowe Towarzystwo podtrzymywało żądanie w dotychczasowej wersji zaprzeczając wszystkim twierdzeniom pozwanych. Wskazywało dodatkowo na fakt, że pozwany W. W. już w piśmie z dnia 13 marca 2013 r. uznał roszczenie i zadeklarował spłatę w miesięcznych ratach w wysokości po 11.557,38 zł.

Przed zamknięciem rozprawy w pierwszej instancji na rozprawie w dniu 6 maja 2014 r. powodowie złożyli do Sądu kopie oświadczenia W. W. z dnia 28 kwietnia 2014 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia pozwanego z dnia 13 marca 2013 r., w którym proponował rozłożenie na raty domniemanej należności Towarzystwa. W piśmie tym pozwany podał, że oświadczenie to złożył pod wpływem błędu, że powód jest jego wierzycielem, podczas, kiedy dopiero doręczenie odpisu pozwu z nakazem zapłaty uświadomiło mu, że powodowe Towarzystwo nie jest jego wierzycielem, ponieważ nie wykazało w należyty sposób istnienia w stosunku do niego wierzytelności .

W załączniku do protokołu rozprawy z dnia 6 maja 2014 r. pozwani dodatkowo podnieśli, że powódka nie dołączyła do akt umowy ubezpieczenia pomiędzy pozwanymi a (...) S.A., co powoduje konieczność uznania, że brak jest podstaw prawnych do odpowiedzialności pozwanych wobec powódki. Pozwany wskazał nadto, że wniosek o rozłożenie na raty został złożony tylko przez niego, skutki tego oświadczenia nie mogą zatem dotyczyć obojga pozwanych a nadto, nawet gdyby uznać, że oświadczenie to ma skutki uznania długu, to w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zakwestionował to uznanie.

Pozwani wnosili o pominięcie w trybie art. 207 § 6 k.p.c. dowodów złożonych przez powódkę dopiero przy piśmie z dnia 10 kwietnia 2014 r. z uwagi na fakt, że zostały one złożone z pogwałceniem przepisów art. 207 § 2 k.p.c.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 970.819,98 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lutego 2013 r. do dnia zapłaty i rozstrzygając o kosztach postępowania.

Rozstrzygnięcie powyższe zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Okręgowego:

Pozwani G. W. i W. W. umową z dnia 12 stycznia 2008 r. zawarli umowę kredytu hipotecznego z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. na kwotę 697.516 zł. Kredyt udzielony był na nabycie prawa do nieruchomości na rynku pierwotnym - lokalu mieszkalnego w inwestycji realizowanej przez (...) spółka z o.o. Zabezpieczeniem spłaty kredytu były: a/ ustanowiona hipoteka kaucyjna na nieruchomości przy ul. (...) obowiązek ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych i dokonać cesji praw na bank kredytujący. Dodatkowym zabezpieczeniem było ubezpieczenie kredytu w Towarzystwie (...) S.A. Integralną częścią umowy było pełnomocnictwo udzielone bankowi przez kredytobiorców do przystąpienia do umowy grupowego ubezpieczenia nieruchomości oraz wyrażenia w imieniu kredytobiorców zgody na wypłatę na rzecz Banku odszkodowania z tego tytułu.

Ponieważ wymieniony kredyt został udzielony bez wymaganego wkładu własnego, powodowe Towarzystwo (...) S.A. udzieliło Bankowi na podstawie Umowy Generalnej Ubezpieczenia Kredytów Hipotecznych na cele Mieszkaniowe oraz Pożyczek Hipotecznych dla Osób Fizycznych udzielanych przez (...) Bank S.A. z dnia 1 lipca 2008 r. ochrony ubezpieczeniowej na wypadek braku spłaty części kredytu hipotecznego przez pozwanych.

Wobec nie wykonywania przez pozwanych zobowiązań wynikających z zawarcia umowy, pismem z dnia 26 lipca 2012 r. Bank wypowiedział umowę kredytu pozwanemu W. W., zaś pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. pozwanej G. W. i postawił kredyt w stan natychmiastowej wykonalności. Wobec braku spłaty przez pozwanych, kredytodawca zwrócił się do powódki o wypłatę i taką wypłatę otrzymał. Wezwani przez powódkę pozwani do zwrotu wypłaconej bankowi kwoty, należności nie uregulowali.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie powódki zasługuje na uwzględnienie w całości. Zobowiązanie pozwanych do zapłaty na rzecz podmiotu, który spełnił za nich ich zobowiązanie wobec kredytodawcy ma swoje umocowanie ustawowe w treści art. 828 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego powódka wykazała spełnienie wszystkich przesłanek, które determinują skuteczność żądania z tego tytułu, a więc istnienie stosunku prawnego ubezpieczenia wynikającego z ważnej umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy (...) Bank S.A. a (...) S.A, zajście przewidzianego w tej umowie zdarzenia ubezpieczeniowego objętego ochroną ubezpieczeniową, dokonanie wypłaty odszkodowania przez (...) S.A. na rzecz (...) Bank S.A

Zdaniem Sądu Okręgowego powódka wypłacając świadczenie Bankowi wstąpiła bowiem na podstawie art. 518 § 1 pkt 4 k.c. w prawa Banku w zakresie dokonanej zapłaty tj. roszczenie o odszkodowanie z art. 417 k.c. z tytułu nie wykonania przez pozwanych umowy. Roszczenie nabyte przez osobę trzecią w wyniku wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela zachowuje swoje dotychczasowe właściwości, tj. takie jakie miało, gdy przysługiwało zaspokojonemu wierzycielowi, dotyczy to także przedawnienia. Powódka przedstawiła umowę generalną ubezpieczenia i zawarte do nich aneksy. Sąd podkreślił, że niezłożenie tej umowy do pozwu nie stanowi o niemożności dołączenia tego dokumentu w terminie późniejszym, nie wpłynęło bowiem na przedłużenie postępowania w sprawie. Złożenie umowy nie było bowiem nowym przywołanym faktem, ponieważ na zawartą umowę powód powoływał się już w pozwie, a dopiero wobec zakwestionowania faktu zawarcia umowy zaistniała konieczność jej złożenia. Nieskuteczny, zdaniem Sądu Okręgowego okazał się również zarzut pozwanych dotyczący braku umowy pomiędzy nimi a powódką, uregulowanie z art. 828 k.c. nie przewiduje bowiem zawarcia umowy pomiędzy ubezpieczycielem a zobowiązanym.

Nietrafny, zdaniem Sądu pierwszej instancji jest również zarzut, że brak było podstaw do wypłaty Bankowi odszkodowania skoro wypowiedzenie umowy kredytu było nieskuteczne z powodu braku upoważnionej do wypowiedzenia osoby. Powódka przedstawiła stosowne pełnomocnictwa dla osób, które w imieniu kredytodawcy miały prawo do złożenia oświadczeń o wypowiedzeniu umowy kredytowej i pełnomocnictwa te nie budziły wątpliwości Sądu.

Podobnie nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego fakt wypłacenia Bankowi odszkodowania w kwocie dochodzonej pozwem. W ocenie Sądu, wbrew stanowisku pozwanych „Decyzja o przyznaniu odszkodowania”, „Polecenie wypłaty odszkodowania”, „Oświadczenie” z dnia 18 stycznia 2013 r. potwierdzają wypłatę.

Sąd podkreślił, że pozwany W. W. złożył powódce oświadczenie o uznaniu długu i wskazał na terminy jego zwrotu. Oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli z dnia 28 kwietnia 2014 r. nie mogło wpłynąć na zmianę sytuacji pranej pozwanego. Zgodnie z treścią art. 503 § 1 k.p.c. pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Sprzeciw od nakazu zapłaty pochodzi z marca 2014 r. i został złożony przez pełnomocnika, oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli pochodzi z kwietnia 2014 r., zaś zostało złożone dopiero na rozprawie w dniu 6 maja 2014 r. bezpośrednio przed zamknięciem rozprawy. W ocenie Sądu jako spóźnione musiało zostać pominięte. Pozwany nie wykazał, że oświadczenia tego nie mógł złożyć wcześniej.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani. Zaskarżając orzeczenie w całości zarzucili Sądowi Okręgowemu naruszenie prawa procesowego

- art. 207 § 6 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów powódki,

- art. 217 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów oraz błędne jego zastosowanie i ustalenie, że okoliczność złożenia przez pozwanego oświadczenia o uchyleniu się od skutków błędu, należy pominąć jako spóźnioną,

- art. 227 k.p.c. poprzez uwzględnienie przez Sąd dowodu nie mającego dla sprawy żadnego znaczenia – domniemanego oświadczenia o uznaniu długu przez pozwanego W. W. z 13 marca 2013 r.,

- art. 3 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. w zw. z art. 32 ust. 1 oraz 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nierówne traktowanie stron postępowania,

- art. 233, 235, 245 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentów prywatnych pochodzących od osób trzecich w miejsce dowodu ze świadków,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, że przedmiotem Umowy Generalnej Ubezpieczenia Kredytów Hipotecznych z dnia 1 lipca 2008 r. było ubezpieczenie kredytu udzielonego na podstawie Umowy Kredytu Hipotecznego nr KH (...) z dnia 12 stycznia 2008 r., powód dokonał przelewu kwoty pieniężnej tytułem odszkodowania na rzecz (...) S.A., pochodzące od Banku pełnomocnictwa dla osób podpisanych na dokumencie „oświadczenie” z 18 stycznia 2013 r. nie budzą wątpliwości, osoby trzecie określane jako pracownicy powódki były należycie umocowane do składania oświadczeń w jej imieniu, pomimo braku jakiegokolwiek dowodu w tym zakresie, pozwany W. W. dokonał uznania długu wobec powódki.

Ponadto pozwani podnieśli zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego:

- art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na ustaleniu, że powód powinien przedstawić mowę ubezpieczenia dopiero w przypadku zakwestionowania jej istnienia przez pozwanych,

- art. 104 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na ustaleniu, że osoby działające w imieniu powódki oraz Banku były należycie umocowane,

- art. 88 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że wygasło uprawnienie pozwanego do uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli o uznaniu długu.

W konkluzji apelacji pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny aprobuje poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne. Na akceptację zasługuje również dokonana przez ten Sąd ocena prawna zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Nie są zasadne podniesione w apelacji pozwanych zarzuty naruszenia prawa procesowego. Stosownie do treści art. 207 §6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie (…) bez swojej winy, lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności. Podkreślić należy, że powódka w pozwie powoływała się na dowody, co do których pozwani twierdzą, że zgłoszone zostały z uchybieniem terminu na ich powołanie. Wskazać należy na prezentowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym twierdzenia zgłaszane dopiero w toku postępowania, ale stanowiące rozwinięcie i sprecyzowanie twierdzeń przedstawionych w pozwie i będące adekwatną reakcją na sposób obrony strony pozwanej w zasadzie nie mogą być uznane za spóźnione w rozumieniu art. 479 ind. 12 § 1 k.p.c. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie I CSK 377/12). Nie można uznać za spóźnione dowody na okoliczność przysługującej powódce legitymacji czynnej w sprawie, skoro powódka dysponowała oświadczeniem pozwanego o uznaniu długu, a nawet prowadzona była z pozwanym korespondencja w związku z jego prośbą o rozłożenie spłaty na raty (k. 81). Tym samym powódka nie miała podstaw do przyjęcie, że jej legitymacja czynna wynikająca ze zrealizowania postanowień umowy ubezpieczenia kredytu udzielonego pozwanym przez (...), będzie przez pozwanych kwestionowana. Zatem również złożenie w toku postępowania dowodów wypłaty przez powódkę kwoty odszkodowania na rzecz banku oraz umowy ubezpieczenia kredyty nie zostało uczynione wbrew przepisowi art. 207 § 6 k.p.c. Należy również podkreślić, że powód nie ma obowiązku przedstawiania już w pozwie wszystkich dowodów, wyprzedzając niejako wszelkie możliwe, przyjęte przez pozwanego linie obrony. W przedmiotowej sprawie konieczność złożenia w dalszym toku postępowania dowodów przez powódkę spowodowane było przyjętą przez pozwanych linią obrony koncentrującą się na braku legitymacji czynnej powódki.

Artykuł 217 § 2 k.p.c. stanowi ograniczenie w swobodzie przedstawiania dowodów w toku postępowania, aż do zamknięcia rozprawy. Określenie użyte w tym przepisie „czas właściwy” oznacza, że musi istnieć cezura czasowa co do przytaczania twierdzeń i dowodów, która jest wprowadzana przez przewodniczącego (sąd) w ramach jego dyskrecjonalnej władzy. W przedmiotowej sprawie przepis ten w ogóle nie może mieć zatem zastosowania, bowiem Sąd tego rodzaju cezury nie wprowadzał.

Istnienie w sprawie innych dowodów uzasadniających roszczenie powódki powoduje, że oświadczenie o uznaniu długu należy oceniać jako dowód mający uboczne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Niemniej jednak zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 227 k.p.c. nie jest zasadny. Podkreślić należy, że co do zasady przepis art. 227 k.p.c. nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu apelacyjnego, chyba, że strona, która zarzut taki podnosi wykaże, że istotnie dowody przeprowadzone nie były istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, bądź dowody, których sąd nie przeprowadził miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oświadczenie o uznaniu długu jest dowodem istotnym jakkolwiek nie jedynym w sprawie uzasadniającym roszczenie powódki.

Nie sposób zgodzić się z zarzutem naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 3 k.p.c., 232 k.p.c. w zw. z art. 32 ust. 1 i 45 ust. 1 Konstytucji RP, z którego to naruszenia pozwani wywodzą, że strony postępowania były nierówno traktowane w toku postępowania. Podejmowanie przez Sąd czynności procesowych zgodnych z przepisami kodeksu postępowania cywilnego oraz dokonywanie oceny materiału dowodowego bez przekroczenia zasad swobodnej oceny nie mogą świadczyć o nierównym traktowaniu stron.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 233, 235 i 245 k.p.c. polegający na braku przeprowadzenia dowodu z dokumentów prywatnych pochodzących od osób trzecich w miejsce dowodu ze świadków. Niezasadne jest stanowisko apelujących, że przyjęcie dowodu w formie pisemnej stanowi naruszenie zasady ustności, bezpośredniości i swobodnej oceny dowodów, gdyż dowodem mogą być tylko zeznania tych osób w charakterze świadków złożone bezpośrednio przez sądem. Ponadto apelujący nie wskazali, o jakie dowody dopuszczone przez sąd chodzi, zatem nie ma możliwości zweryfikowania zasadności tego zarzutu.

Nie jest zasadny zarzut apelacji sprzeczności istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Umowa Generalna Ubezpieczenia Kredytów Hipotecznych Na Cele Mieszkaniowe oraz Pożyczek Hipotecznych dla Osób Fizycznych udzielanych przez (...) S.A. Nr (...) A z dnia 1 lipca 2008 r. wbrew twierdzeniom pozwanych obejmowała również umowę kredytu hipotecznego z dnia 12 stycznia 2008 r., której (...) S.A. udzielił pozwanym. Zgodnie bowiem z treścią preambuły do umowy ubezpieczenia z dnia 1 lipca 2008 r. umowa wchodzi w życie z dniem jej podpisania i zastępuje umowę nr (...) z dnia 27 czerwca 2007 r. Do umów kredytu objętych ubezpieczeniem na podstawie umowy nr (...) z dnia 27 czerwca 2007 r. ma zastosowanie niniejsza umowa.

Nie mają racji pozwani kwestionując dokonanie wypłaty przez powódkę na rzecz Banku dochodzonej pozwem kwoty. Na karcie 83 akt sprawy znajduje się bowiem sporządzony elektronicznie dokument, z którego wynika, że w dniu 17 grudnia 2012 r. (...) S.A. dokonała na rzecz (...) S.A. wypłaty kwoty 970.819,98 zł.

Niezrozumiały jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego w zakresie prawidłowości umocowania osób składających w imieniu (...) S.A. oświadczenia z dnia 18 stycznia 2013 r. Kwestionowanie prawidłowości tego umocowania mogłoby mieć miejsce w przypadku sporu powstałego pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia generalnego. Pozwani stroną tej umowy nie są, dlatego też bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje kwestia prawidłowości umocowania osób podpisanych pod wyżej wskazanym oświadczeniem. Podobnie należy ocenić zarzut pozwanych co do sprzeczności ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego w zakresie, w jakim pozwani kwestionują prawidłowość umocowania pracowników powódki do podpisania decyzji o przyznaniu bankowi odszkodowania.

Wbrew stanowisku pozwanych Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny pisma pozwanego W. W. zatytułowanego „prośba”, w którym pozwany wnosi, w związku z ostatecznym wezwaniem do zapłaty kwoty 970.819,98 zł zobowiązania w stosunku do (...), o rozłożenie spłaty należności w ratach, jako uznaniu długu wobec powódki, przy czym należy je zakwalifikować jako uznanie niewłaściwe.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa stanowisko, zgodnie z którym uznanie niewłaściwe jest oświadczeniem wiedzy, jednostronnym przyznaniem faktów. Znalazło ono wyraz w, mającej moc zasady prawnej uchwale 7 sędziów z dnia 30 grudnia 1964 r., III PO 35/64, w której Sąd Najwyższy wskazał, że (…) uznanie właściwe jest umową, której treścią jest ustalenie istnienia lub nieistnienia określonego stosunku prawnego. Uznanie niewłaściwe jest natomiast oświadczeniem wiedzy, jednostronnym przyznaniem faktów (…). Ponadto Sąd Najwyższy zaznaczył, że dla skuteczności uznania nie jest wymagana żadna szczególna forma oraz, że może ono być także dorozumiane, np. na skutek częściowego wykonania lub prośby o odroczeniu płatności.

W tym kontekście podkreślić należy, że przepisy o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli mogą mieć zastosowanie tylko do tzw. uznania właściwego, gdyż druga forma uznania – uznanie niewłaściwe nie jest oświadczeniem woli (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 marca 2004 r., sygn. akt V CK 346/03).

Mając powyższe na uwadze zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego tj. art. 88 § 2 k.c. uznać należy za chybiony.

Mając na uwadze wyżej wskazaną argumentację dotyczącą niezasadności podniesionych zarzutów naruszenia prawa procesowego, za niezasadne należy uznać zarzuty naruszenia prawa materialnego w ustalonym przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym – art. 6 k.c. i 104 k.c.

Roszczenie powódki należało uznać za udowodnione. Podstawą prawną dochodzonego roszczenia jest art. 828 § 1 k.c. Przepis ten zawiera regulację regresu ubezpieczeniowego, jako jednej z postaci wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, o których mowa w art. 518 § 1 pkt 4 k.c., przy czym przejście roszczenia na ubezpieczyciela następuje z mocy prawa. Stosownie do uregulowań zawartych w art. 828 § 1 k.c. ubezpieczyciel nabywa to samo roszczenie, które przysługiwało ubezpieczonemu przez sam fakt zapłaty odszkodowania. Z tym samym momentem traci je ubezpieczający, a ubezpieczyciel nabywa wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 98 k.p.c. stosownie do jego wyniku.