Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Barbara Frankowska (spr.)

SO Anna Harmata

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. W.

przeciwko: (...) Spółka z o.o. w P.

przy udziale interwenienta ubocznego: (...) S. G., (...) Spółka Jawna w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego i interwenienta ubocznego od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie V Wydziału Gospodarczego z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt V GC 214/14

I.  oddala obie apelacje.

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o.
w P. na rzecz powódki R. W. kwotę 1.200 zł
(jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI Ga 387/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lutego 2016 r.

Powód R. W. w pozwie z dnia 15 listopada 2013 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. w P. kwoty 28 905 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała w dniu 8 listopada 2012 r. zakupu u dealera (...) S. G., S. S. sp. j. w R. samochodu V. użytkowy C. (...) (...) (...) (...)otrzymując gwarancję jakości udzieloną przez pozwanego. Niezależnie od powyższego została udzielona przez dealera długoterminowa gwarancja mobilności typu long life, obowiązująca od chwili wydania samochodu do pierwszego wymaganego przeglądu okresowego, ulegająca odnowieniu po każdym przeprowadzonym przeglądzie okresowym. Zakupiony samochód wykazywał szereg wadliwości tego samego rodzaju, dotyczących usterek układu chłodzenia.

W związku z ciągłymi naprawami przedmiotowego pojazdu powódka była zmuszona do wynajęcia samochodu zastępczego, aby prowadzić działalność gospodarczą. Wedle postanowień gwarancyjnych naprawa nie powinna trwać dłużej niż dwa dni od zgłoszenia awarii, gdyż na taki okres powód miał zapewniony w ramach gwarancji pojazd zastępczy. Zdaniem powódki powracająca wadliwość pojazdu winna być prawidłowo zdiagnozowana i usunięta podczas pierwszej naprawy, stąd późniejszy najem pojazdu zastępczego liczony jest od 2 dnia zgłoszenia awarii, łącznie przez 94 dni.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podniósł prawidłowość i terminowość, t.j. bez nieuzasadnionej zwłoki, wykonywanych napraw. Zdaniem pozwanego dopiero zwłoka w wykonaniu naprawy gwarancyjnej upoważniałaby powódkę do roszczenia odszkodowawczego i tylko za okres zwłoki. Odwołując się do treści gwarancji zakwestionował uprawnienie powódki do pojazdu zastępczego, jako że w ramach umowy gwarancji pozwany miał zapewnić naprawę samochodu, a ów stosunek prawny wyłącza inne roszczenia uprawnionego. Niezależnie od powyższego, pozwany zakwestionował wysokość poniesionej szkody w całości, jako nie wykazano, uiszczenia należności wskazanych w przedłożonych dokumentach księgowych. Zdaniem pozwanego powódka przyczyniła się w znacznej mierze do powstania szkody. Dalej zakwestionował celowość i rodzaj wynajętego pojazdu zastępczego, pozostawanie najmu w związku z prowadzoną działalnością, podając że powódka dokonała zakupu pojazdu, z jednym rzędem siedzeń i przestrzenia ładunkową, tymczasem wynajęła pojazd 9 osobowy, z niewielką przestrzenią ładunkową. Zakwestionował stawkę 250 zł netto jako zawyżoną, bo stawka powinna dotyczyć pojazdu ciężarowego i wynosić 129 zł. Zakwestionował też wysokość roszczenia w zakresie kwoty brutto, powołując się na prawo do obniżenia kwoty podatku o kwotę podatku naliczonego.

W odpowiedzi powódka wskazała, iż przysługuje jej roszczenie z tytułu nienależytego wykonania umowy obok roszczeń z gwarancji, która jest dodatkowym zastrzeżeniem przy umowie sprzedaży. Szkoda w postaci niemożności korzystania z samochodu zgodnie z jego przeznaczeniem, a tym samym konieczności wynajęcia samochodu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z nienależytym wywiązaniem się z obowiązków gwarancyjnych. Powódka wskazała też, że dokonała adaptacji w zakupionym pojeździe na samochód 9 osobowy uzgadniając to, a zgłaszane usterki były naprawiane w ramach gwarancji. Powódka zaprzeczyła jakoby stawka najmu była zawyżona uzasadniając to tym, iż najem pojazdu nie był ograniczony żadnym limitem kilometrów, z możliwością użytkowania go poza granicami kraju, co wpływa na cenę najmu.

Powódka wskazała że dopiero ostatnia naprawa była skuteczna. Gdyby od razu prawidłowo zdiagnozowano wadę, kolejne awarie nie miałyby miejsca.

Do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego przystąpił (...) S. G., (...) spółka jawna w S. wskazując, iż w ramach zawartej umowy serwisowej zachował wysokie standardy.

W ustosunkowaniu się do interwencji ubocznej powódka podtrzymała swoje roszczenia w całości podnosząc, iż pismo interwenienta nie zawiera merytorycznego odniesienia się do zasadności roszczeń wysuniętych przez powódkę i zaprzeczyła wysokim standardom jakości napraw gwarancyjnych.

W piśmie z dnia 23 maja 2015 r. pozwany podniósł, iż przed wytoczeniem powództwa powódka wzywała do zapłaty tylko kwoty 13 837,50 zł i podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

W odpowiedzi powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko i wskazała, że dochodzenie wyższej kwoty niż w wezwaniu wynika z konieczności dalszego najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem powódki rezygnacja z najmu pojazdu zastępczego i zawieszenie prowadzonej działalności gospodarczej można byłoby oceniać jako prowadzące do powiększenia rozmiaru szkody, mając na uwadze okoliczność, iż utracone dochody w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej przewyższyłyby koszty najmu pojazdu zastępczego. W kolejnym piśmie powódka wskazała, iż warunkiem zakupu przedmiotowego pojazdu była możliwość jego przebudowy, na co otrzymała zgodę interwenienta ubocznego.

W dalszych pismach strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2015 r. w sprawie o sygn. akt V GC 214/14 Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. w P. na rzecz powódki R. W. kwotę 22.256,85 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15.11.2013 r. do dnia zapłaty w pkt I wyroku i oddalił powództwo w pozostałym zakresie orzekając jak w pkt II wyroku oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu, przy przyjęciu, że powódka wygrała proces w 77 % (pkt III).

Sąd Rejonowy ustalił, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powódka zakupiła u dealera marki v., (...) S. G., S. S. sp. j. w R. samochód V. (...). W pojeździe dokonano adaptacji. Pojazd został objęty gwarancją udzieloną przez pozwanego na okres 3 lat eksploatacji lub na przebieg do 250 000 km. Niezależnie na pojazd została udzielona przez dealera marki długoterminowa gwarancja mobilności typu (...) L., obowiązująca od chwili wydania samochodu od pierwszego wymaganego przeglądu okresowego, ulegająca odnowieniu po każdym przeprowadzonym przeglądzie okresowym. Wedle postanowień gwarancyjnych naprawa nie powinna trwać dłużej niż dwa dni od zgłoszenia awarii, gdyż na taki okres powódka miała zapewniony pojazd zastępczy.

Powódka zgłaszała wadliwość zakupionego pojazdu w ramach udzielonej gwarancji. W dniu 2 stycznia 2013 r. niesprawność układu chłodzenia – usunięta została przez autoryzowany serwis pozwanego. W maju 2013 r. nastąpiło zerwanie paska klinowego - naprawione w autoryzowanym serwisie pozwanego. W maju 2013 r. awarię kompresora klimatyzacji - usterka nie została naprawiona. Kolejna awaria pojazdu miała miejsce w dniu 6 czerwca 2013 r. W pojeździe zostały wymienione w dniu 7 czerwca 2013 r. silnik bez osprzętu, pompa wody, dodatkowa pompa wody komplet uszczelek do demontażu silnika, olej i płyny eksploatacyjne. W dniu 24 czerwca 2013 r. wymieniono wentylatory chłodnicy, kompresor klimatyzacji, w dniu 17 lipca 2013 r. powódka ponownie oddała pojazd do naprawy, który odebrała w dniu 24 lipca 2013 r. Kolejna naprawa okazała się nieskuteczna, w związku z czym powódka była zmuszona oddać ponownie samochód do naprawy. Pismem z dnia 23 sierpnia 2013 r. skierowanym do pozwanego wezwała o dokonanie wymiany samochodu na nowy, wolny od wad, jak również do pokrycia szkody w związku z przedłużającymi się naprawami. Pismem z dnia 26 sierpnia 2013 r. interwenient poinformował powódkę o wykrytych wadach pojazdu, odmawiając jednocześnie ich naprawy ramach gwarancji. W odpowiedzi powódka wyraził zgodę na odpłatną naprawę, uzasadniając to zachowaniem interwenienta i zastrzegła sobie prawo do dochodzenia zwrotu kosztów naprawy jako, iż uszkodzenia powstały nie z winy użytkownika a wskutek nierzetelnie dokonanych napraw. Powódka zastrzegła, iż nie stanowi to uznania, iż zgłaszane wadliwości są uszkodzeniami mechanicznymi z winy jej lub użytkownika. Pomimo wykonywania kolejnych napraw zawsze odbywających się w serwisie pozwanego, gdzie zgłaszane wadliwości były tego samego rodzaju, podczas naprawy w dniu 1 października 2013 r. został wymieniony silnik wraz z kompresorem klimatyzacji oraz pompą wspomagania. Samochód po naprawie został odebrany w dniu 24 października 2013 r. W związku z naprawami powódka wynajęła pojazd zastępczy, w celu możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, a nie generowania strat. Pojazd powódka wynajęła od B. K. (1) według stawki 250 zł netto za jedna dobę najmu.

Sąd Rejonowy powołując art. 471 kc przyjął, że przepis ten reguluje odpowiedzialność kontraktową i dotyczy każdego naruszenia zobowiązania. Sąd przyjął, że zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. powódka wykazała przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, szkodę, związek przyczynowy pomiędzy wykonaniem zobowiązania w zakresie naprawy gwarancyjnej samochodu przez pozwanego a szkodą, polegająca na poniesieniu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez cały okres trwania napraw. Wykazała konieczność najmu pojazdu zastępczego z uwagi na potrzebę prowadzenia działalności gospodarczej. Pozwany udzielił gwarancji, jednak w przypadku braku efektywności napraw, ciągłych usterek i nieskutecznych próbach usunięcia wad oraz przedłużania się czasu naprawy, powstała szkoda w postaci niemożliwości korzystania z samochodu. Sąd ustalając wysokość szkody nie uwzględnił przy tym równowartości podatku VAT, bowiem powódka jest płatnikiem podatku, co skutkowało możliwością odliczenia tegoż podatku.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany w części zasądzającej kwotę 22 256,85 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada 2013 r. do dnia zapłaty i koszty procesu.

Pozwany zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a to:

a)  art. 217 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc i w zw. z art. 278 § 1 kpc poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu motoryzacji i techniki samochodowej na okoliczność ustalenia niezbędnego, technologicznie uzasadnionego czasu naprawy samochodu powódki, postępowania autoryzowanych partnerów V. w zakresie diagnozowania i naprawiania samochodu powódki z uwzględnieniem aspektów terminowości, rzetelności fachowości oraz rodzaju usterek, a także ustalenia wysokości dobowych stawek rynkowych za wynajem samochodu o klasie tożsamej do samochodu powódki w okresem jego naprawy, pomimo iż przedmiotem dowodu miały być okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sporu, albowiem dotyczące kwestii wykonywania napraw z zachowaniem odpowiedniego terminu w rozumieniu przepisu art. 580 § 2 kc, zwłoki w wykonaniu danego świadczenia w ramach stosunku gwarancji oraz dobowej stawki czynszu najmu samochodu zastępczego, która pomnożona przez dni pozostawania w zwłoce prowadziłaby do ustalenia ewentualnej szkody, które wymagały przy tym wiedz specjalnej, były sporne między stronami i nie zostały dostatecznie wyjaśnione,

b)  art. 233 § 1 kpc

– polegające na zaniechaniu wszechstronnej oceny i analizy materiału dowodowego w zakresie porównania wiarygodności zeznań świadków B. K. (1), J. W. oraz powódki z wydrukiem ze strony internetowej w przedmiocie ustalenia wysokości dobowej stawki czynszu najmu oraz zeznaniami świadka P. G. co do dostępności samochodu zastępczego, prowadzące do przyjęcia, że czynsz najmu co najmniej 7 letniego bądź co najmniej 17 letniego pojazdu zastępczego należącego do świadka B. K. (1) w wysokości 250 zł netto jest stawką rynkową, podczas gdy z pozostałego materiału dowodowego obdarzonego przez sąd przymiotem wiarygodności wynika zarówno możliwość najmu samochodu takiego jak uszkodzony oraz stawka czynszu na poziomie 129 zł netto za dobę,

– polegające na uznaniu za wiarygodne, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, zeznań świadków B. K. (1), J. W. oraz powódki pomimo ustalenia, że świadek B. K. (1) wynajmujący samochód zastępczy na rzecz powódki jest pracodawcą męża powódki J. W., który jednocześnie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wynajmował przedmiotowy samochód od powódki w celu prowadzenia własnej działalności gospodarczej, podczas gdy wszechstronna ocena materiału dowodowego zgodna z zasadami doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że powódka dokonała wynajmu samochodu zastępczego jedynie dla stworzenia pozoru powstania szkody w jej majątku w co najmniej wygórowanej wysokości, albowiem kontrahent powódki – jej mąż, mógł zawrzeć stosunek najmu bezpośrednio ze świadkiem B. K. (1), tym bardziej że to J. W. organizował zapewnienie samochodu zastępczego dla powódki, która podnajmowała mu rzeczony samochód zastępczy na takich samych warunkach , jak wynikające ze stosunku najmu łączącego ją ze świadkiem B. K. (1),

- polegające na uznaniu za wiarygodne zeznań świadka J. W. w zakresie wskazującym na konieczność wynajęcia przez powódkę R. W. samochodu zastępczego z uwagi na możliwość świadczenia usług na rzecz klientów, pomimo iż są sprzeczne z :



zeznaniami powódki obdarzonymi przez Sąd przymiotem wiarygodności, która wyjaśniła, że chciała zapewnić samochód wyłącznie firmie męża z obawy przed utratą przez niego hiszpańskiego kontrahenta, a za wyjątkiem stałej współpracy ze swoim mężem nie współpracowała stale z żadnym innym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, dodatkowo nie świadczyła żadnych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej,



przedłożoną przez powódkę dodatkową księgą przychodów i rozchodów za rok 2013, z której wynika, iż powódka osiągała wyłącznie jeden przychód miesięcznie z tytułu wynajmu samochodu w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej z wyjątkiem kwietnia, w którym przedstawiono przychód na podstawie dwóch dokumentów księgowych, co dodatkowo potwierdza okoliczność wynajęcia samochodu zastępczego wyłącznie w celu jego dalszego podnajmu na rzecz J. W. i pozornego wykreowania szkody mającej uzasadniać odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego,

- polegające na uznaniu za wiarygodną umowy najmu samochodu z dnia 2 maja 2013 r. zawartą pomiędzy powódką, a jej mężem ze stawką dobową czynszu w wysokości 250 zł pomimo, iż wykorzystanie wskazanej stawki jako dzielnika w stosunku do dzielnej stanowiącej przychód z wynajmu samochodu wynikający z przedłożonej przez powódkę podatkowej księgi przychodów i rozchodów za rok 2013 dla wskazanych okresów daje iloraz nie będący liczbą naturalną, a jedynie liczbą wymierną, co uwzględniając zasady doświadczenia życiowego winno prowadzić do wniosku, że stawka 250 zł nie zostałaby przez powódkę zastosowana w ramach normalnie prowadzonej działalności, a została jedynie ustalona na potrzeby niniejszego postępowania i to w celu pozornego wykreowania roszczenia odszkodowawczego powódki w stosunku do pozwanej,

- polegające na sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że powódka wynajęła samochód zastępczy na okres około 89 dni, które pozostawały w normalnym związku przyczynowym z roszczeniem dochodzonym na podstawie odpowiedzialności kontraktowej z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego ze stosunku gwarancji, przy jednoczesnym obdarzeniu przymiotem wiarygodności dokumentacji serwisowej dotyczącej spornego samochodu stanowiącej w swej treści m.in. potwierdzenie wykonywania czynności serwisowych w ramach odpłatnego świadczenia usług za zlecenie powódki w okresie od 21 sierpnia do 13 września 2013 r. oraz w ramach częściowo odpłatnego świadczenia usług za zlecenie powódki w okresie 17 - 23 września 2013 r., co doprowadziło do nieuzasadnionego zasądzenia odszkodowania za okres 28 dni wynajmu samochodu zastępczego za czynsz najmu w łącznej wysokości 7 000 zł netto,

- polegające na uznaniu za wiarygodne wzajemnie sprzecznych ze sobą dowodów t.j. zeznań świadka J. W. oraz świadka P. G. w zakresie odnoszący się do sytuacji nieprzystępowania przez interwenienta ubocznego do wykonywania czynności serwisowych i nieuzasadnionego pozostawiania uszkodzonego samochodu na lawecie, pomimo iż wskazana okoliczność ma istotne znaczenie z uwagi na konieczność ustalenia odpowiedniego terminu wykonywania naprawy oraz uczynienia zadość świadczeniom wynikającym z gwarancji,

c) art. 321 kpc polegającym na orzeczeniu ponad żądanie t.j. w zakresie orzekającym odszkodowanie za wynajem samochodu zastępczego za 28 dni przypadające w okresie od 21 sierpnia do 10 września 2013 r. oraz w okresie od 17 do 23 września 2013 r. w łącznej wysokości 7 000 zł, pomimo iż powódka dochodziła roszczenia odszkodowawczego na podstawie nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z postanowień umowy gwarancyjnej zawartej pomiędzy powódką a pozwaną, podczas gdy w w/w okresie powódka nie korzystała z samochodu objętego gwarancją, albowiem zleciła odpłatne usługi serwisowe poza stosunkiem gwarancji,

d) art. 328 § 2 kpc polegające na

- zaniechaniu wskazania dowodów , którym Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, a poprzestaniu wyłącznie na wskazaniu ich pominięcia, co uniemożliwia dokonanie logicznej oceny przebiegu procesu ustalania okoliczności faktycznych sprawy,

e) art. 232 kpc polegające na uznaniu za udowodnione przez stronę powodową okoliczności dotyczących wystąpienia zdarzenia uzasadniającego odpowiedzialność odszkodowawczą, szkody oraz adekwatnego związku przyczynowego, podczas gdy niewyjaśnione pozostają fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie w przedmiocie przebiegu procesu technologicznego naprawy samochodu powódki, zachowania odpowiedniego terminu na wykonywanie świadczeń wynikających ze stosunku gwarancyjnego, wysokości dobowej stawki czynszu najmu obowiązującej na rynku lokalnym w okresie przypadającym na przeprowadzenie czynności serwisowych w stosunku do samochodu powódki na podstawie stosunku gwarancji, ekonomicznej zasadności i gospodarczej konieczności wynajmowania samochodu zastępczego przez powódkę , co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem Sąd oparł orzeczenie o niepełny materiał dowodowy, który winien zostać zaoferowany przez stronę powodową.

2. błędy w ustaleniach faktycznych polegające na:

a) przyjęciu, że naprawa winna trwać 2 dni robocze, podczas gdy powódka skonsumowała uprawnienie do świadczeń wynikających z (...) otrzymując zwrot kosztów podróży,

b) przyjęciu, że wynajem samochodu zastępczego był konieczny w celu prowadzenia działalności gospodarczej oraz uniknięcia generowania strat i jednoczesne stwierdzenie, że samochód został wynajęty od pracodawcy męża powódki i na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez męża powódki oraz bez jakiejkolwiek korzyści ekonomicznej dla działalności gospodarczej prowadzonej przez powódkę,

c) przyjęciu, że przedstawione przez stronę faktury VAT stanowią wystarczający dowód na okoliczność wysokości poniesionej przez powódkę szkody,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, t.j.:

a) art. 65 kc poprzez dokonanie błędnej wykładni gwarancji (...) w zakresie obowiązków gwaranta oraz terminu zgłaszanych napraw, polegające na przyjęciu, że z zawartej między stronami umowy gwarancji wynika obowiązek naprawienia szkody poniesionej przez powódkę w wyniku najmu pojazdu zastępczego, okresu naprawy 2 dni niezależnie od rodzaju zgłoszonej usterki, pomimo że postanowienia gwarancji wykluczają roszczenia wykraczające poza naprawę, która winna być dokonywana w odpowiednim czasie, a okres 2 dni dotyczy jedynie udostępniania samochodu zastępczego bądź alternatywnie wykonania innego świadczenia na rzecz uprawnionego i to na podstawie stosunku prawnego(...) V.” łączącej dealera z powódką, przy czym ta skonsumowała swoje roszczenie otrzymując zwrot kosztów podróży,

b) art. 580 § 2 kc poprzez błędną jego wykładnię i uznanie , że termin 2 dni na wykonanie obowiązków z umowy gwarancji łączącej powódkę i pozwaną jest terminem odpowiednim i to niezależnie od rodzaju uszkodzenia, czy stopnia skomplikowania naprawy,

c) art. 471 kc poprzez jego zastosowanie jako podstawy odpowiedzialności kontraktowej przy jednoczesnym niewykazaniu naruszenia przez pozwanego zobowiązań z gwarancji i to pomimo, że powódka opierała roszczenie na nienależytym wykonaniu obowiązków pozwanego jako gwaranta nabytego pojazdu,

d) art. 361 § 1 kc poprzez:

- błędną wykładnię normalnych następstw działania lub zaniechania i przyjęcie, że koszt najmu za czas 28 dni i stawka 250 zł netto, co dało 7 000 zł netto za okres od 21 sierpnia do 10 września 2013 r. w zw. ze zleceniem wykonanym na koszt powódki oraz w okresie od 17 do 23 września 2013 r. w ze zleceniem wykonanym częściowo na koszt powódki, stanowi normalne następstwo działania i zaniechania, podczas gdy uszkodzenia mechaniczne nie podlegające naprawie w ramach gwarancji nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniami mającymi stanowić podstawę odpowiedzialności pozwanej,

- uznanie roszczenia za uzasadnione w wysokości 22 256,85 zł, pomimo że powód zawierał umowy najmu jedynie w celu umożliwienia podmiotowi trzeciemu wykonania działalności gospodarczej, choć w przypadku zaniechania najmu pojazdu zastępczego szkoda powódki zostałaby ograniczona wyłącznie do lucrum cessans, albowiem osoba trzecia – mąż powódki, mógł zawrzeć umowę najmu bezpośrednio z wynajmującym, na takich samych warunkach, a powódka nie wykazała aby najem był konieczny w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i tym samym działania powódki przyczyniły się do zwiększenia szkody,

e) art. 362 kc poprzez jego pominięcie pomimo tego, iż powódka zawarła umowę najmu wyłącznie po to, aby umożliwić podmiotowi trzeciemu prowadzenie działalności gospodarczej, chociaż w przypadku zaniechania najmu szkoda powódki zostałaby ograniczona do lucrum cessans, albowiem osoba trzecia – mąż powódki, mógł zawrzeć umowę najmu bezpośrednio z wynajmującym, na takich samych warunkach, a powódka nie wykazała aby najem był konieczny w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i tym samym działania powódki przyczyniły się do zwiększenia szkody,

f) art. 5 kc poprzez jego niezastosowanie, pomimo że powódka dokonała najmu jedynie dla stworzenia pozoru poniesienia szkody w co najmniej wygórowanej wysokości, albowiem mąż powódki mógł wynająć samochód bezpośrednio, tym bardziej że to J. W. zorganizował najem pojazdu dla powódki, która podnajmowała mu pojazd na takich samych warunkach jak najem od B. K. (1), co było nadużyciem prawa podmiotowego, sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i sprzeczne z uczciwością kupiecką, stanowiącą zasadę współżycia społecznego, albowiem powódka celowo zawarła umowę najmu z pracodawcą męża, celem jego podnajęcia mężowi, na dokładnie takich samych warunkach, wyłącznie z rzekomą koniecznością zapewnienia swojemu mężowi możliwości wywiązania się z jego zobowiązań wobec swojego kontrahenta, choć umowa najmu mogła zostać zawarta bezpośrednio, a powódka nie poniosłaby szkody uzasadniającej odpowiedzialność pozwanej.

Pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 22 256,85 zł z ustawowymi odsetkami i zasądzenie kosztów postępowania oray zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu oraz pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach sądowi I instancji.

Pozwany na podstawie art. 380 kpc wniósł o rozpoznanie postanowienia Sądu I instancji oddalającego wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji i techniki samochodowej na okoliczność ustalenia niezbędnego czasu naprawy uszkodzeń pojazdu powódki, prawidłowego diagnozowania i naprawienia pojazdu przez partnerów serwisowych pozwanego pod względem terminowości , rzetelności, fachowości w normalnym toku postępowania oraz przy uwzględnieniu występujących usterek, a także ustalenia wysokości dobowych stawek rynkowych za najem samochodu o klasie tożsamej do samochodu powódki w czasie jego naprawy, a także przeprowadzenia tego dowodu przez sąd II instancji.

W uzasadnieniu pozwany przytoczył i rozwinął argumenty na poparcie zgłoszonych zarzutów.

Wyrok zaskarżył apelacją także interwenient uboczny, a to w zakresie pkt I i III wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Interwenient podniósł zarzut naruszenia:

1 . art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów t.j.

- uznanie za udowodnione twierdzeń powódki co do poniesionej przez nią rzekomo szkody, mimo iż:

⚫

powódka nie potrafiła wyjaśnić dokładnie okoliczności uzasadniających najem pojazdu od B. K. (1) i podnajęcia ich firmie męża,

⚫

nie przedłożyła dowodów z dokumentów na okoliczność , iż świadczyła faktycznie usługi na rzecz firmy męża i poniosła koszt najmu – poza fakturami VAT wystawionymi kilka miesięcy po dokonaniu usługi,

⚫

zafakturowała rzekome usługi na rzecz firmy męża z kilkumiesięcznym opóźnieniem,

⚫

zaksięgowała fakturę kosztową w grudniu 2013 r. za usługi wykonane rzekomo w październiku 2013 r. , B. K. (1) wystawił powódce faktury kosztowe z kilkumiesięcznym opóźnieniem,

- poprzez bezkrytyczną ocenę zeznań powódki oraz jej męża pomimo sprzeczności z pozostałymi dowodami , a w szczególności z treścią książki przychodów i rozchodów oraz zasadami doświadczenia życiowego i logiki,

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w związku z uznaniem za rzetelne i zasadne wystawienie faktur VAT za najem pojazdu zastępczego , jak również książki przychodów i rozchodów za rok 2013, w sytuacji gdy prawdziwość powyższych dowodów została zakwestionowana przez Urząd Skarbowy uznana z nierzetelnie prowadzoną,

- poprzez uznanie za udowodnioną liczbę dni najmu pojazdu określoną przez powódkę na 94 dni

- poprzez uznaną za udowodnioną stawkę dzienną za najem pojazdu na kwotę 250 zł netto, którą rzekomo poniosła powódka wynajmując pojazd od swego znajomego, w sytuacji gdy strona wymazała przedkładając wydruki internetowych ogłoszeń wynajmu, że w tym czasie w (...) najem takiego pojazdu wynosił 129 zł brutto.

2. art. 328 § 2 kpc poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, a które są ze sobą sprzeczne, jak książka przychodów i rozchodów z fakturami za dany okres oraz nie podał dlaczego nie uwzględnił dowodów pozwanego na okoliczność faktycznych, rynkowych cen najmu pojazdu o analogicznych parametrach,

3. naruszenie art. 278 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez oddalenie dowodu w postaci opinii biegłego sądowego na okoliczność zakresu wykonanych napraw, optymalnego czasu w jakim profesjonalny podmiot winien je usunąć oraz w zakresie kwot najmu pojazdu zastępczego – pomimo, że w/w okoliczności są kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich ustalenie wymaga uzyskania wiadomości specjalnych.

4. błąd w ustaleniach fatycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez bezpodstawne przyjcie, że:

- powódka faktycznie poniosła szkodę t.j. faktycznie zapłaciła za najem pojazdu zastępczego wynajmującemu B. K. , że wynajęła od B. K. pojazd, by następnie wynająć go firmie męża , który jej za to zapłacił ,

- powódka faktycznie potrzebowała wynająć pojazd na 94 dni za kwotę 250 zł za dzień i nie był innych tańszych ofert wynajmu,

- strony nie kwestionowały materiału dowodowego w postaci dokumentów z faktur za najem jak i książki rozchodów i przychodów powódki, mimo iż pozwany w piśmie z dnia 20.05.2015 r. je kwestionuje,

- okres najmu pojazdu wynosił łącznie 94 dni, mimo iż powyższe nie znajduje odzwierciedlenia w zalegających w aktach sprawy dokumentach t.j. zleceniu naprawy nr (...) – pojazd był częściowo naprawiany w ramach odpłatnej umowy , a częściowo w ramach gwarancji,

- zgłaszane przez powódkę wadliwości pojazdu były tego samego rodzaju, co stoi w sprzeczności z zalegającymi w aktach sprawy dokumentacją zawierającą zlecenia naprawy pojazdu powódki.

W uzasadnieniu przytoczył i rozwinął argumenty na poparcie zgłoszonych zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację pozwanego i interwenienta ubocznego w niniejszej sprawie nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd Rejonowy powołanych w apelacji przepisów zarówno prawa procesowego jak i materialnego. Łączne rozważanie zarzutów obydwu apelacji jest uzasadnione z tego względu, że obie apelacje, w pewnym zakresie formułują takie same zarzuty co do zaskarżonego wyroku uzupełniając się wzajemnie, przy czym apelacja powoda jest szersza, co zostanie uwzględnione.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnął z niego wnioski logicznie uzasadnione. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił
motywy swego rozstrzygnięcia oraz argumentację na poparcie swego stanowiska. Dlatego też ustalenia Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy przyjął za własne.

W pierwszym rzędzie wskazać należało na niezasadność zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego. Niezasadnym był zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc, który może być uwzględniony tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie na przykład poczynionych ustaleń faktycznych muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Powyższe w przedmiotowej sprawie nie miało zaś miejsca. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w stopniu wystarczającym wskazał w uzasadnieniu wyroku, który poddaje się kontroli instancyjnej, podstawę rozstrzygnięcia.

Niezasadnym też w ocenie Sądu II instancji były kolejne zarzuty naruszenia prawa procesowego, do którego należy się odnieść na początku, a to art. 233 § 1 kpc , jako że nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. /I ACa 209/12 wyrok s.apel. 2012-10-12 w Białymstoku LEX nr 1223145/. Skuteczne zaś postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów, a co w sprawie nie miało miejsca, o czym będzie mowa bardziej szczegółowo w dalszej części uzasadnienia.

Przechodząc na grunt sprawy, tytułem wstępu wyjaśnić należy, że powódka występując z roszczeniem przeciwko pozwanemu w sposób precyzyjny jednoznacznie określiła podstawę prawną jak i faktyczną powództwa, wywodząc ją z umowy gwarancji. W przedmiotowej sprawie obowiązkiem gwaranta – pozwanego była naprawa, z gwarancji wyłączono wymianę pojazdu oraz żądanie oddania do dyspozycji pojazdu zastępczego. Gwarancja to umowa cywilnoprawna i podlega wszystkim rygorom z tym związanym, w tym co do odpowiedzialności na podstawie art. 471 kc tj. za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Stan polegający na niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu przez gwaranta swoich zobowiązań, prowadzi do jego odpowiedzialności odszkodowawczej, o ile takie niewykonanie lub nienależyte wykonanie będzie następstwem okoliczności, za które gwarant ponosi odpowiedzialność. Z odpowiedzialnością taką mamy do czynienia w szczególności, wtedy gdy z gwarancji wynika obowiązek naprawy rzeczy, ta zaś w ogóle nie zostanie przez gwaranta wykonana, zostanie dokonana wadliwie, bądź z przekroczeniem terminu. Jeżeli jednak niemożność naprawy gwarancyjnej spowodowana będzie okolicznościami, za które gwarant odpowiedzialności nie ponosi, to zobowiązanie gwaranta wygaśnie w odniesieniu do danej wady w oparciu o art. 475 § 1 kc (podobnie wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2004 r., I CK 599/03).

Powódka konsekwentnie wskazywała na czym polega jej zdaniem nienależyte wykonanie przez pozwanego umowy gwarancji, twierdząc, że chodziło o tę samą usterkę w postaci wadliwości układu chłodzenia prowadzącą do przegrzewania się silnika, a która była przedmiotem kilku następujących po sobie napraw, podczas których nie zdiagnozowano jej prawidłowo, a naprawy nie były skuteczne. Powódka wskazała na powyższe jako na przyczynę najmu pojazdu zastępczego na czas przedłużających się napraw, skutkujących szkodą po stronie powodowej. Dodać można, że świadek P. G. potwierdził wielokrotnie dokonywanie naprawy usterki polegającej na wycieku płynu chłodzącego. Powódka konsekwentnie podnosiła właśnie niesprawność układu chłodzenia jako przyczynę kolejnych awarii.

Nie uszło uwadze Sądu II instancji, iż pozwany wprawdzie zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości, ale co istotne nie odniósł się do podstawowego i najważniejszego w sprawie twierdzenia pozwu, stanowiącego istotę odpowiedzialności kontraktowej pozwanego w tej sprawie, a to że jedna i ta sama wadliwość pojazdu była przedmiotem kilku kolejnych, co więcej - nieskutecznych napraw. Pozwany podejmując obronę skupiał się na kwestii dokonywania napraw „w odpowiednim terminie” (art. 580 § 2 kc w brzmieniu z daty zawarcia umowy gwarancji). Nie zaprzeczył natomiast przyczynie powtarzających się awarii, wskazywanej przez powódkę. Zgodnie zaś z art. 230 kpc fakty niezaprzeczone w okolicznościach danej sprawy mogą zostać uznane za przyznane.

Dopiero w razie zaprzeczenia tej kwestii przez pozwanego, powódka winna wykazywać dowodem z opinii biegłego, iż przyczyna awarii powtarzała się i nie była skutecznie usunięta za pierwszym razem i dopiero wtedy można by ustalać i rozważać, czy ewentualne naprawy innych usterek wykonywane obok naprawy towarzyszącej głównej, powtarzającej się awarii miały wpływ na długość napraw i ewentualne znaczenie tegoż dla odpowiedzialności pozwanego z gwarancji.

Wskazać przy tym należy, że także ze strony interwenienta ubocznego brak było zarzutu o podstawowym znaczeniu, a to że przedmiotem głównych napraw, nawet obok napraw innych usterek, była wciąż ta sama powtarzająca się wada.

W powyższych okolicznościach za uzasadnione należało uznać poprzestanie na przyznaniu wadliwości układu chłodzenia jako okoliczności przyznanej, przez to bezspornej i niewymagającej dowodzenia. W tej sytuacji nie było podstaw, aby powódka w odpowiedzi na sprzeciw składała dalsze wnioski dowodowe dla wykazania odpowiedzialności kontraktowej pozwanego w postaci dowodu z opinii biegłego, bo niewątpliwie ocena czy w kolejnych naprawach była usuwana ta sama usterka i wszystkie naprawy były nieskuteczne, w razie sporu w tym zakresie, wymagała wiadomości specjalnych. Pozwany także dowodu z opinii biegłego na tą okoliczność nie oferuje, co jest zrozumiałe, skoro nie kwestionował tego twierdzenia powódki.

Wskazać należy, że pozwany zawnioskował dowód z opinii biegłego, ale dopiero rok później, co istotne nie artykułując przy tym wprost tezy dowodowej dotyczącej tej właśnie kwestii.

Niezasadne okazały się przy tym zarzuty apelacji pozwanego podnoszącego naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci przepisów art. 217 kpc, art. 227 i art. 278 kpc w zakresie wniosku z opinii biegłego jako, że wniosek ten w świetle przesłanek z art. 217 § 2 kpc należało uznać za spóźniony, w tym także w części w jakiej pozwany zakwestionował zastosowaną stawkę. Zaznaczyć przy tym należy, że dopiero po raz pierwszy w apelacji pozwany wskazuje, że także w tym zakresie konieczna jest opinia biegłego. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że przed Sądem Rejonowym przedmiotem zarzutu była zawyżona stawka, ale z tego względu, iż nie dotycząca samochodu ciężarowego z 3 siedzeniami lecz z 9, innymi słowy kwestionowana była stawka z uwagi na przedmiotu najmu.

Brak było także podstaw do reasumpcji i ponownego rozstrzygania w ramach art. 380 kpc w przedmiocie dowodu z opinii biegłego, jako że decyzja Sądu I instancji była z wyżej wymienionych powodów prawidłowa.

Niezasadnym był zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, która doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych, wyrażających się w nieuzasadnionym przyjęciu zastosowanej stawki jako prawidłowej. Ocena materiału dowodowego z wydruków ze stron internetowych dotyczących najmu samochodów dostawczych a nie osobowych, zeznań świadków B. K. (1), J. W., umowy między powódką i jej mężem, wystarczają w ocenie Sądu II instancji dla przyjęcia, że stawka najmu jest wykazana przez powódkę. Przyjęcie zasadności tej stawki nie koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Powódka wynajęła mężowi w cenie 250 zł netto pojazd zakupiony uprzednio do wykorzystywania go w ramach działalności gospodarczej. Wobec powtarzających się awarii pojazdu sama zmuszona została nająć pojazd i dokonała tego w tej samej cenie. Powódka poniosła szkodę, jako że wskutek konieczności najmu nie pozostawała w jej majątku ostatecznie należność otrzymywana z firmy męża, która była wydatkowana przez nią na najem. W ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw do uznania, że fakt powiązań gospodarczych miedzy powódką i jej mężem oraz działalnością B. K. (1) i jego brata dyskredytuje umowy najmu sam w sobie. Wskazać przy tym też należy, że nieścisłości w księgach handlowych skutkują ewentualną odpowiedzialnością karno-skarbową, ale nie przesądzają pozorności umowy najmu pojazdu zastępczego i braku związku ze szkodą. Ponadto te nieścisłości nie były na tyle oczywiste, aby Sąd mógł orzekać w oparciu o ten dowód bez oparcia się o wiadomości specjalne dostarczone przez opinię biegłego, a której w tym zakresie brak. Sąd miał przy tym na uwadze, iż fakturom za najem pojazdu zastępczego nie towarzyszył pisemny dowód z wpłaty jednak tę okoliczność powódka wykazała dowodami z zeznań świadków.

Niezasadnym był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie kwestionowanych przez pozwanego 28 dni najmu, a to odnośnie okresu odpłatnej naprawy w przedziale czasu od 21.08.2013-10.09. 2013 r. i częściowo odpłatnej w okresie od 17.09.2013 r. do 23.09.2013 r. Nie może ujść bowiem uwadze, że jedna z zakwestionowanych napraw dokonana została z zastrzeżeniem zwrotu kosztów odpłatnej naprawy ze strony powódki, co wynikało wprost z pisma 26.08.2013r., druga zaś częściowo miała charakter gwarancyjny i częściowo płatny. Jednocześnie wobec braku konkretnych zarzutów i dowodu z opinii biegłego brak było podstaw do uznania, że część płatna wydłużała ogółem czas naprawy poza tym wymaganym do naprawy gwarancyjnej.

Niezasadne były zarzuty wskazujące na błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia art. 65 kc, a to co do ustalenia treści obowiązku gwaranta dokonania naprawy w przeciągu dwóch dni. Wskazać należy, że okoliczność ta traciła znaczenie w świetle bezspornej okoliczności, iż przyczyną usterki była wciąż ta sama wada, niezdiagnozowana prawidłowo podczas pierwszej naprawy. Przypomnieć należy, że gwarant zobowiązał się do skutecznych napraw, pozwany nie wykazał, że dokonywane naprawy takie właśnie były. Konsekwencją powyższego było, iż odnośnie każdej kolejnej naprawy nie ma znaczenia jak długo trwały i jaki był gwarancyjny obowiązek w zakresie czasu trwania naprawy, jako że dla uznania należytego wykonania umowy gwarancyjnej, wada jaką dotknięty był pojazd w przedmiotowej sprawie, winna zostać usunięta już podczas pierwszej. Skoro tak się nie stało, umowa gwarancji nie została należycie wykonana. Każda kolejna usterka u której podłoża leżała tama wada, oznaczała nienależyte wykonanie umowy gwarancji, bez względu na przedział czasu przeznaczony na jej usunięcie i postanowienia gwarancji w tym zakresie. W świetle zatem powyższego nie tylko gołosłownymi, ale też niemającymi znaczenia w sprawie były argumenty dotyczące odpowiedniego i rzeczywistego terminu naprawy oparte o zarzut naruszenia art. 580 § 2 kc.

W świetle powyższych rozważań niezasadnym był także zarzut naruszenia z art. 321 kpc, art. 232 kpc, jako że z toku procesu i całokształtu okoliczności sprawy oraz stanowisk stron uznać należy, że powódka udowodniła roszczenie co do zasady i wysokości w zakresie uwzględnionym wyrokiem Sądu Rejonowego, który nie orzekał nadto ponad żądanie pozwu.

Niezasadnym był zarzut naruszenia art. 471 kc i art. 361 kc stanowiący jedynie polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu Rejonowego. Nie ulegało wątpliwości, iż przez sam fakt powtarzających się wielokrotnych napraw tej samej usterki powódka wykazała nienależyte wykonanie zobowiązania z umowy gwarancji. W świetle zaś wyżej wskazanych rozważań nie budziła wątpliwości szkoda, jej wysokość, jak też związek przyczynowy w zakresie w jakim powództwo zostało uwzględnione i następnie było przedmiotem postępowania apelacyjnego.

Niezasadnym był również zarzut naruszenia art. 362 kc, jako że w sprawie brak podstaw do ustalenia przyczynienia się powódki do powstania, czy zwiększenia rozmiaru szkody. W świetle poczynionych ustaleń i rozważań brak podstaw do przyjęcia, iż w rezultacie działania powódki powstała szkoda niezależna od przyczyny, za którą odpowiada zobowiązany do naprawienia szkody czy też aby można było jej przypisać nieprawidłowe zachowanie, czyli takie, co do którego da się sformułować ocenę, iż nie mieściło się ono w przyjętych regułach postępowania. Niewątpliwie powódka kupiła sporny pojazd w celu prowadzenia działalności gospodarczej i postępowanie dowodowe wykazało, że w tym celu wykorzystywała go wynajmując chociażby przedsiębiorstwu prowadzonemu przez jej męża. Powódce nie było więc obojętne, że w związku z wielokrotnymi nieskutecznymi naprawami nie mogła wykorzystywać pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem w konsekwencji czego pozbawiona byłaby możliwości zarobkowania. Podjęcie więc działań zmierzających do zastąpienia zepsutego pojazdu samochodem zastępczym mieści w granicach normalnych działań, a wydatki poniesione w tym celu mieszczą się w granicach szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem przez pozwanego umowy gwarancji.

Niezasadnym był zarzut podniesiony nadto dopiero na etapie apelacji, a to naruszenia art. 5 kc. W świetle powyższych ustaleń i rozważań także brak było podstaw do przypisania powódce zachowania sprzecznego ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i z uczciwością kupiecką, stanowiącą zasadę współżycia społecznego, w zakresie i w sposób jak na to powoływał się pozwany w apelacji.

Mając na uwadze powyższe, obie apelacje zostały oddalone na podstawie art. 385 kpc.

W przedmiocie kosztów postępowania na które złożył się koszt zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 kpc i art. 98 kpc oraz § 6 pkt. 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu oraz mając na uwadze § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U. 2015.1804/, zgodnie z którym do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia sprawy w danej instancji, stosownie do odpowiedzialności za wynik postępowania.