Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 24 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant:Agnieszka Peregudów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2015 r. we W.

sprawy z powództwa D. N.

przeciwko (...) Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Oddział w Polsce na rzecz powoda D. N. kwotę 7.290 zł (siedem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 7.000 zł liczonymi od dnia 19 lutego 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 290 zł liczonymi od dnia 4 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.882 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasa (...)) kwotę 51,20 zł (pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 2012 r. we W. kierujący samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności i doprowadził do zderzenia z pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowcą był D. N..

Kierowcę A. (...) wiązała (...) S.A. umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

(bezsporne, a nadto dowód:

- oświadczenie sprawcy zdarzenia, k. 11)

Wskutek zdarzenia D. N. doznał urazów odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa, skutkujących zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową parestetyczną, głównie prawostronną oraz w odcinku lędźwiowo-krzyżowym zespołem bólowym L-S o niewielkim nasileniu.

W obecnym stanie uszczerbek na jego zdrowiu wynosi 4%.

Wypadek komunikacyjny z dnia 12 listopada 2012 r., w którym uczestniczył D. N., skutkuje do chwili obecnej bólami kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parestezjami kończyn górnych, szczególnie prawej. Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych, niewielkim wysiłku fizycznym, zmuszając D. N. do przyjmowania leków przeciwbólowych
i utrudniając w sposób zasadniczy czynności życia codziennego i pracę zawodową. W przyszłości będzie wskazana kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego połączone ze wzmożonym napięciem mięśniowym ograniczającym ich ruchomość.

Dla D. N. przeciwwskazanymi są prace wysiłkowe, fizyczne i prace obciążające kręgosłup. W okresie zaostrzeń dolegliwości bólowych kręgosłupa – wskazane jest leczenie zachowawczo-objawowe neurologiczne oraz leczenie rehabilitacyjne. Może uprawiać sport rekreacyjnie tak, aby nie obciążać nadmiernie kręgosłupa.

(dowód: - dokumentacja lekarska, k. 12-24;

- opinia sądowo-lekarska, k.

- zeznania świadka A. G., protokół rozprawy z dnia 27 maja 2014 r.;

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 27 maja 2014 r.)

D. N. zgłosił szkodę (...) pismem
z dnia 9 stycznia 2013 r., wnosząc o zadośćuczynienie w wysokości 20.000 zł.

Pismem z dnia 18 stycznia 2013 r. ubezpieczyciel poinformował D. N., że przyznano mu zadośćuczynienie w wysokości 1.500 zł.

(dowód: - zgłoszenie szkody, k. 25-27;

- pismo strony pozwanej z dnia 18.01.2013 r., k. 28)

W związku z leczeniem skutków zdarzenia drogowego D. N. poniósł koszty w łącznej wysokości 290 zł, za wizytę lekarską u specjalisty chirurgii urazowo-ortopedycznej i rehabilitacji medycznej z orzeczeniem i za badania neurologiczne.

Szkodę w postaci kosztów leczenia D. N. zgłosił ubezpieczycielowi nie później niż w dniu 5 sierpnia 2013 r.

(dowód: - rachunki, k. 35-37;

- korespondencja stron, k. 29-34;

- zeznania świadka A. G., protokół rozprawy z dnia 27 maja 2014 r.;

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 27 maja 2014 r.)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach,
które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd w szczególności za wiarygodne uznał opinię sądową, jako że znajduje ona odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w dokumentacji lekarskiej, zeznaniach świadka i przesłuchaniu powoda.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawę żądania powództwa stanowią przepisy art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., zgodnie
z którymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty; nadto sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nadto, powód wywodził swoje roszczenie z treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego
w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Podobnie stanowi art. 9 ust. 2a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej ustawa
o ubezpieczeniach obowiązkowych). Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, przy czym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych). Jednocześnie stosownie do art. 35 tej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia przez sprawcę szkody w rozumieniu przepisów dotyczących reżimu deliktowego są: szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, zdarzenie wyrządzające szkodę
(czyli działanie lub zaniechanie działania) oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem. Nadto przesłanką konieczną będzie też zawinienie sprawcy zdarzenia – art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

W rozpoznawanej sprawie nie było między stronami sporu co do zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela – bezspornym było, że powód odniósł krzywdę a osobą odpowiedzialną za jej spowodowanie był kierowca, prowadzący pojazd, objęty umową ubezpieczenia OC zawartą ze stroną pozwaną. Poza sporem było też, że strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia. Należało zatem ustalić, czy świadczenie spełnione przez stronę pozwaną było adekwatne do następstw wypadku, a także, czy stanowiło ono rzeczywistą rekompensatę za doznane przez powoda cierpienia. Nadto, kwestią sporną była zasadność roszczenia o zwrot kosztów leczenia.

Odnosząc się do kwestii krzywdy i zadośćuczynienia podkreślić należy, że doznany w wypadku przez powoda uraz odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa skutkuje do chwili obecnej zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową parestetyczną, głównie prawostronną oraz w odcinku lędźwiowo-krzyżowym zespołem bólowym L-S o niewielkim nasileniu. W obecnym stanie uszczerbek na jego zdrowiu wynosi 4%.

Sąd przy określaniu wysokości zadośćuczynienia winien zawsze dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności, które mają wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Do takowych możemy zaliczyć rozmiar doznanych cierpień fizycznych (ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości), a także cierpienia psychiczne (negatywne uczucia przeżywane w związku
z doznanymi cierpieniami fizycznymi). Duże znaczenie przy dokonywaniu tej oceny odgrywają również wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie zdolności do normalnego funkcjonowania
w czynnościach życia codziennego, rodzinie, pracy oraz stopnia ewentualnego kalectwa i konieczność korzystania z pomocy najbliższych.

Należy nadmienić, iż celem zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. jest spełnienie funkcji kompensacyjnej, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody (zarówno w wymiarze psychicznym jak i fizycznym).

W niniejszej sprawie Sąd więc uwzględnił, iż w wyniku kolizji drogowej, w wyniku której powód doznał obrażeń ciała, doszło do ograniczenia sprawności fizycznej powoda. Wskazane wyżej dolegliwości nasilają się przy zmianach pogodowych, niewielkim wysiłku fizycznym, zmuszając powoda do przyjmowania leków przeciwbólowych i utrudniając w sposób zasadniczy czynności życia codziennego
i pracę zawodową. W przyszłości będzie wskazana kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego połączone ze wzmożonym napięciem mięśniowym ograniczającym ich ruchomość.

Dla powoda przeciwwskazanymi są prace wysiłkowe, fizyczne i prace obciążające kręgosłup.
W okresie zaostrzeń dolegliwości bólowych kręgosłupa – wskazane jest leczenie zachowawczo-objawowe neurologiczne oraz leczenie rehabilitacyjne. Może uprawiać sport rekreacyjnie tak, aby nie obciążać nadmiernie kręgosłupa.

W świetle tych ustaleń należy więc uznać, że wypłacone powodowi zadośćuczynienie w wysokości 1.500 zł nie jest adekwatne do doznanej krzywdy. Stwierdzone u niego obrażenia fizyczne i dolegliwości pourazowe oraz opisane wyżej okoliczności zdarzenia uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia w kwocie większej niż wypłacona. Zdaniem Sądu tylko zadośćuczynienie w kwocie 8.500 zł spełni warunki z art. 445 § 1 k.c., a w świetle ustalonych okoliczności kwoty takiej nie sposób uznać za zawyżoną. Kwota ta –
w ocenie Sądu - jest współmierna w stosunku do wyrządzonej krzywdy.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając na rzecz powoda dalszą kwotę 7.000 zł (tj. łącznie zadośćuczynienie wyniosło 8.500 zł). Sąd nie dopatrzył się żadnych przesłanek przemawiających za obniżeniem tej kwoty.

Nadto, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda poniesione przez niego koszty leczenia
w łącznej wysokości 290 zł. Zgromadzony materiał dowodowy (zeznania świadka, przesłuchanie powoda) wskazuje bowiem jednoznacznie, że koszty te mają związek przyczynowo-skutkowy z wypadkiem,
w którym brał udział powód, oraz z doznanymi przez niego urazami. Ustalenie to potwierdza koincydencja czasowa wystawionych rachunków z procesem leczenia powoda spowodowanym przedmiotowym wypadkiem drogowym, jak i przedmiot leczenia wskazany w rachunkach. Zważyć też należy, iż faktem notoryjnym jest, że korzystanie z usług publicznej służby zdrowia, w związku z limitami usług, wiąże się
z długimi, od miesiąca do kilku miesięcy, a nawet lat, terminami oczekiwania na wizyty i badania. Oznacza to, że skorzystanie przez osobę poszkodowaną (chorą), w tym i przez powoda, z prywatnych usług nie może być uznane za przyczynienie się do powstania lub zwiększenia szkody. Przeciwnie, szybkie podjęcie leczenia często powoduje zmniejszenie uszczerbku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli natomiast stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Termin spełnienia świadczenia może być oznaczony
(w ustawie lub umowie) albo może wynikać z właściwości zobowiązania – w pozostałych zaś sytuacjach świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.).
W przypadku świadczenia ubezpieczyciela z tytułu umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) ustanowiono 30-dniowy termin do wypłaty odszkodowania (liczony od daty zgłoszenia szkody). Powód – jak wynika z pisma strony pozwanej z dnia 18 stycznia 2013 r., stanowiącego odpowiedź na zgłoszenie szkody – zgłosił krzywdę najpóźniej
w dniu 18 stycznia 2013 r., skoro w tym dniu pozwana spółka udzieliła powodowi odpowiedzi na jego zgłoszenie. Oznacza to, że zadośćuczynienie powinno zostać wypłacone powodowi do dnia 18 lutego 2013 r. Od kwoty 7.000 zł odsetki ustawowe należą się zatem powodowi od dnia 19 lutego 2013 r. Szkodę w postaci kosztów leczenia powód zgłosił natomiast najpóźniej 5 sierpnia 2013 r., w tym bowiem dniu strona pozwana udzieliła mu odpowiedzi na jego zgłoszenie szkody. Tym samym, odsetki ustawowe od tej kwoty Sąd zasądził – wobec zakazu orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.) - od dnia wniesienia pozwu (tj. od dnia 4 lutego 2014 r.), tym bardziej, że strona pozwana nie kwestionowała wskazanych w pozwie dat wymagalności roszczenia.

Dla tych motywów Sąd orzekł jak w punkcie I tenoru wyroku, oddalając w punkcie II powództwo
w pozostałym zakresie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., uznając, że powód, mimo częściowego oddalenia powództwa, uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Wobec powyższego Sąd zasądził – w punkcie III tenoru wyroku - od strony pozwanej na rzecz powoda poniesione przez niego koszty procesu. Na koszty procesu poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 365 zł, koszty zastępstwa przez radcę prawnego w kwocie 1.200 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu), oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także koszt wynagrodzenia biegłych sądowych w kwocie 1.300 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie IV sentencji wyroku Sąd oparł na treści art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 zd. 2 k.p.c. Stosownie do brzmienia pierwszego z tych przepisów kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 113 ust. 1 u.k.s.s.c.).

W niniejszej sprawie na nieuiszczone koszty sądowe składa się kwota 51,20 zł z tytułu brakującego wynagrodzenia biegłych sądowych. Tym samym Sąd na podstawie powołanych przepisów zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa ww. kwotę tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, co znalazło swój wyraz w punktach IV wyroku.

Dla tych motywów Sąd orzekł jak w wyroku.