Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Miejskiej (...)

przeciwko H. L., A. L.

o eksmisję

I. nakazuje pozwanym H. L. oraz A. L. aby opuścili i opróżnili ze swoich rzeczy lokal mieszkalny numer (...) znajdujący się w budynku numer (...) położonym w K. przy ulicy (...) i wydali go stronie powodowej Gminie Miejskiej (...) – Zarząd (...);

II. ustala, że pozwanym przysługuje uprawnienie do przyznania lokalu socjalnego;

III. wstrzymuje wykonanie opróżnienia lokalu do czasu wystąpienia przez Gminę Miejską (...) z ofertą zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

IV. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 320,00 zł (trzysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt XII C 4322/15/P

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 marca 2016r.

Pozwem z dnia 2 grudnia 2015r. strona powodowa Gmina Miejska (...) wniosła o nakazanie pozwanym H. L. i A. L. opuszczenia, opróżnienia z rzeczy, a następnie wydania stronie powodowej lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w K. przy ul. (...) wnosząc zarazem o zasądzenie kosztów postępowania od pozwanych.

W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, że pozwani posiadali tytuł prawny do lokalu – umowę najmu. Na skutek wielomiesięcznego zadłużenia z tytułu spłaty należności czynszowych i opłat niezależnych od właściciela strona powodowa bezskutecznie wezwała pozwanych do spłaty zadłużenia. Pismem z dnia 17 września 2008r. pozwanym została wypowiedziana umowa najmu lokalu mieszkalnego. Pozwani pomimo utraty tytułu prawnego do lokalu nie wydali go stronie powodowej i nadal go zajmują. Jednocześnie strona powodowa zaznaczyła obligatoryjność orzeczenia w przedmiocie lokalu socjalnego.

Podczas rozprawy w dniu 4 lutego 2016r. pozwana przyznała okoliczności podane w treści pozwu.

Bezsporne między stronami było, co następuje.

Gmina Miejska (...) jest właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym przy ul. (...) w K., w którym znajduje się lokal mieszkalny nr (...). Pozwani posiadali tytuł prawny do lokalu tj. umowę najmu, która została wypowiedziana pismem z dnia 17 września 2008r. przez poprzedniego właściciela (...) S.A. w W.. Pozwani pomimo utraty tytułu prawnego do lokalu nie wydali go stronie powodowej i nadal go zajmują.

Powyższe okoliczności Sąd uznał za bezsporne w oparciu o przepis art. 229 k.p.c.

Ponadto Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwana H. L. jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku. Pozwany A. L. jest na rencie i z tego tytułu pobiera 1500 zł netto miesięcznie. W ostatnim czasie stan zdrowia pozwanego uległ pogorszeniu, porusza się jedynie przy pomocy żony oraz kuli, miewa zaniki pamięci.

Pozwani wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe, nie mają nikogo na swoim utrzymaniu. Mają dwoje synów, którzy mieszkają w Anglii. Starszy syn mieszka z rodziną w mieszkaniu składającym się z 2 pokoi, salonu, kuchni i łazienki. Młodszy syn wynajmuje mieszkanie. Młodszy syn pomaga im finansowo, przesyła comiesięcznie 600 zł celem zapłacenia rachunków za gaz i prąd. Z uwagi na stan zdrowia pozwanego, nie mogą wyjechać do Anglii.

Pozwani nigdy nie korzystali z pomocy Ośrodka Pomocy (...). Pozwani nie posiadają żadnych oszczędności, nie posiadają tytułu prawnego do żadnego innego lokalu mieszkalnego, nie figurują w ewidencji podatników Wydziału Podatków i Opłat z tytułu podatku od nieruchomości, podatku rolnego, podatków od środków transportowych.

Dowód:

pismo (...) w K., k. 41,

pismo MOPS, k. 43,

pismo Prezydenta Miasta K. z dnia 12.01.2016r., k. 45,

pismo (...), k. 47,

pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego K., k. 49,

zeznania pozwanej H. L., k. 54-55.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania pozwanej oraz w oparciu o powołane dowody z dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Z kolei Sąd w bezpośrednim kontakcie z pozwaną uznał jej zeznania za wiarygodne, logiczne oraz spójne. Pozwana zeznawała wyczerpująco, dając obszerne wyjaśnienia co do swojej i męża sytuacji majątkowej, osobistej, a w szczególności tej związanej z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych rodziny. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania tych zeznań i zarówno na podstawie dowodów z dokumentów, jak i zeznań pozwanej poczynił ustalenia w powyższym zakresie.

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Roszczenie strony powodowej znajduje również oparcie w treści art. 675 k.c. który stanowi, iż po zakończeniu najmu, najemca obowiązany jest zwrócić wynajmującemu rzecz w stanie niepogorszonym.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Jak wskazano powyżej, w niniejszej sprawie bezsporna pomiędzy stronami pozostawała okoliczność, iż strona powodowa jest właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem przy ul. (...) w K., w którym znajduje się sporny lokal. Wypowiedzenie stosunku najmu przez poprzedniego właściciela, wobec faktu spełnienia ustawowych wymogów określonych w art. 11 ust. 2 pkt 2 u.o.p.l. uznać należało za prawnie skuteczne. Wskutek wypowiedzenia stosunku najmu po stronie najemcy powstał obowiązek zwrotu przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym na mocy powołanego art. 675 k.c. W związku z faktem, iż pozwani zajmują sporny lokal nie posiadając do niego skutecznego w stosunku do strony powodowej tytułu prawnego wobec wypowiedzenia umowy najmu, żądanie eksmisji podlegało uwzględnieniu, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku na mocy art. 675 k.c.

Na zasadzie przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Przy czym ustęp 4 wskazanej Ustawy wskazuje, iż Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały - chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

W celu ustalenia istnienia bądź braku przesłanek warunkujących przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego, Sąd zwrócił się do Urzędu Skarbowego, Urzędu Pracy oraz MOPS i (...). Z informacji nadesłanych przez ww. podmioty wynika, iż pozwani nie figurują w ewidencji osób objętych pomocą Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. oraz w ewidencji podatników Wydziału Podatków i Opłat z tytułu podatku od nieruchomości, podatku rolnego, podatków od środków transportowych. Jak natomiast wynika z zeznań samych pozwanych utrzymują się z renty pozwanego wynoszącej 1500 zł netto miesięcznie, przy czym pozwany jest osobą schorowaną, jest osobą niepełnosprawną. Tym samym w odniesieniu do pozwanego wyczerpana została hipoteza przepisów art. 14 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. Również przesłanki obligatoryjnego orzeczenia o lokalu socjalnym spełnia pozwana H. L., która jest osoba bezrobotną.

Ponadto obydwoje pozwani spełniają przesłanki z art. 14 ust. 4 pkt 6 u.o.p.l., bowiem ich dochód nie przekracza dochodu uznanego za niski Uchwałą Rady Miasta K.. Rada Miasta K. określiła progi dochodowe dla uznania dochodów za niskie w uchwale Rady Miasta K. nr XXI/340/15 z dnia 8 lipca 2015r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej (...) oraz tymczasowych pomieszczeń. Zgodnie z § 3 ust. 1 punkt 3 uchwały, dla osób ubiegających się o ponowne zawarcie umowy najmu lokalu – średni miesięczny dochód w przeliczeniu na jednego członka gospodarstwa domowego, który nie przekracza 250% najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym, 225% najniższej emerytury w gospodarstwie dwuosobowym, a więc wielokrotności kwoty 882,56 zł miesięcznie - stosownie do Komunikatu Prezesa ZUS z 15 lutego 2016 roku. Tym samym dochód pozwanych wynoszący 1500 zł miesięcznie nie przekracza wielokrotności 225% najniższej emerytury, czyli kwoty wynoszącej 1986 zł. Dochodem w rozumieniu powyższego przepisu nie można przy tym uznać kwoty 600 zł przesyłanej im przez syna. Jest to bowiem pomoc doraźna świadczona przez osobę najbliższą celem pokrycia rachunków za gaz i prąd i wynika z czasowej niemożności samodzielnego opłacania opłat przez pozwanych.

Pozwani nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu, gdyż nie mają majątku, a ich dochody są zbyt niskie, by pozwolili sobie na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Strona powodowa nie wykazała przy tym, aby pozwani posiadali inny lokal, w którym mogliby zamieszkać. Podkreślić przy tym należy, iż nie należy wymagać od pozwanych, żeby w ich kondycji zdrowotnej, a w szczególności pozwanego, mogli wyjechać do synów do Anglii. Starszy syn mieszka wprawdzie we własnościowym mieszkaniu lecz mieszka z rodziną, a młodszy syn jedynie wynajmuje mieszkanie. Pozwany jest schorowany, przemieszcza się z pomocą albo żony albo kuli. Zdaniem Sądu, taki stan schorowania pozwanego uniemożliwia uznanie, iż ma on możliwość zamieszkania u synów w Anglii.

Biorąc za podstawę powyższe ustalenia, należało zatem zapewnić pozwanym możliwość korzystania z lokalu socjalnego, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

O wstrzymaniu wykonania nakazu opuszczenia i opróżnienia lokalu do chwili złożenia przez Gminę Miejską (...) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego orzeczono w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 14 ust. 6 u. o ochr. pr. lok.

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania na zasadzie art. 98 §1 i §3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Sąd na podstawie powołanych przepisów zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej poniesione przez nią w postępowaniu koszty, na które składają się stała opłata sądowa w wysokości 200 złotych, uiszczona na podstawie art. 27 pkt 11 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz kwota 240 zł stanowiąca wynagrodzenie dla pełnomocnika będącego radcą prawnym na zasadzie przepisu § 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (zgodnie ze stawką minimalną obowiązująca od dnia 1 sierpnia 2015 roku).