Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, IV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Ziembińska

Protokolant: Michał Wrzesień, Agnieszka Kot

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Ochota Ewy Dmitruk, Marcina Adamczyk, Radosława Kalarus, Katarzyny Podlodowskiej, Agnieszki Cwalina, Emilii Piasta, Beaty Kozłowskiej-Piętki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 marca 2015 r., 24 kwietnia 2015 r., 27 maja 2015 r., 01 lipca 2015 r., 31 lipca 2015 r., 6 października 2015 r., 9 listopada 2015 r. i 8 stycznia 2016 r. sprawy

D. S., syna J. i H. z domu W., urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonego o to że:

1.  w dniu 01.10.2001 r. w W. przywłaszczył powierzone mu przez (...) S.A. we W. umową leasingową o oznaczeniu (...) mienie ruchome w postaci: młota marki H. (...), młota marki H. (...), młotowiertarki marki H. (...), szlifierki taśmowej marki H. (...), szlifierki kątowej 2400 W marki H. (...), pilarki tarczowej marki H. (...), pilarki tarczowej stołowej marki H. (...), nożyc wibracyjnych do blachy marki H. (...), bruzdownicy marki H. (...), piły (...) marki H. (...), wiertarko-mieszarki m-ki H. (...), młotowiertarki marki H. (...), wiertarki udarowej marki H. (...), frezarki marki H. (...), młotowiertarki marki H. (...), szlifierki kątowej marki H. (...), szlifierki marki M. (...) o łącznej wartości 41.628 zł 84 gr, działając tym samym na szkodę (...) S.A., tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.

2.  w dniu 30.10.2001 r. w W. przywłaszczył powierzone mu umowami leasingowymi o oznaczeniach (...) oraz (...) przez (...) S.A. we W. mienie ruchome w postaci: zestawu (...) 1000 wraz z 6.000 szt. gwoździ, dalmierza laserowego marki T., zestawu niwelacyjnego T., wkrętarki taśmowej marki H. (...), odkurzacza przemysłowego (...), wiertarko-wkrętarki marki H. (...) o łącznej wartości 18.847 zł 78 gr, działając tym samym na szkodę (...) S.A., tj. o czyn z art. 284 § 2 kk

I.  oskarżonego D. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych czynów, przy czym przyjmuje, że z uwagi na to, że zostały popełnione w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu stanowią one ciąg przestępstw wyczerpując dyspozycję art. 284 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku) w zw. z art. 4 § 1 kk oraz, że wartość przywłaszczonego mienia opisanego w punkcie 1 w chwili czynu wynosiła 27.410 złotych, zaś mienia opisanego w punkcie 2 – 12.500 złotych i za to na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku) w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku) w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat;

III.  na podstawie art. 72 § 2 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku) w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego D. S. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. we W. kwoty 22.878,47 złotych (dwadzieścia dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt osiem złotych czterdzieści siedem groszy) w terminie 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku,

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 665,46 złotych (sześćset sześćdziesiąt pięć złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem wydatków i kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 39/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie i ujawnionego podczas rozprawy materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W latach 1999-2001 D. S. prowadził działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Remontowo-Budowlane (...) z siedzibą w W.. / wyjaśnienia D. S. k. 255-257/

W dniu 26 marca 2001r. w ramach tej działalności oskarżony zawarł z (...) SA Oddział w W. przy ul. (...) trzy umowy leasingu, których przedmiotem były maszyny i narzędzia budowlane:

-

umowa nr (...), opiewająca na łączną kwotę 41.628,84 zł, dotyczyła: młota marki H. (...), młota marki H. (...), młotowiertarki marki H. (...), szlifierki taśmowej marki H. (...), szlifierki kątowej 2400 W marki H. (...), pilarki tarczowej marki H. (...), pilarki tarczowej stołowej marki H. (...), nożyc wibracyjnych do blachy marki H. (...), bruzdownicy marki H. (...), piły (...) marki H. (...), dwóch sztuk wiertarko-mieszarki m-ki H. (...), dwóch sztuk młotowiertarki marki H. (...), dwóch sztuk wiertarki udarowej marki H. (...), frezarki marki H. (...), dwóch sztuk młotowiertarki marki H. (...), dwóch sztuk szlifierki kątowej marki H. (...) i szlifierki marki M. (...); /umowa z załącznikami – k. 121/

-

umowa nr (...), opiewająca na kwotę 11.356,98 zł, dotyczyła: dwóch sztuk wkrętarki taśmowej marki H. (...), odkurzacza przemysłowego (...) oraz dwóch sztuk wiertarko-wkrętarki marki H. (...); /umowa z załącznikami – k. 122/

-

umowa nr (...), opiewająca na kwotę 7.490,80 zł, dotyczyła zestawu (...) 1000 wraz z 6.000 szt. gwoździ, dalmierza laserowego marki T.. / umowa z załącznikami – k. 123/

Wszystkie trzy umowy zawarte zostały na okres 24 miesięcy, tj. do dnia 26 marca 2003r., a leasingobiorca zobowiązał się do wpłat miesięcznych rat, zgodnie z podpisanymi przez siebie warunkami finansowymi. /zeznania W. M. k. 29-30, umowy z załącznikami k. 121-123/

Zgodnie z punktem 11, podpisanych przez D. S. umów, „Inne postanowienia zostały zawarte w Warunkach Umowy Leasingu Dewizowego Operacyjnego, które są integralną częścią umowy”. Do każdej umowy wskazane Warunki Umowy Leasingu Dewizowego Operacyjnego zostały dołączone i także przez oskarżonego podpisane. Zgodnie z punktem 5, powołanego dokumentu, „sprzęt pozostaje przez czas trwania umowy własnością leasingodawcy, któremu przysługuje prawo do jego oznaczenia oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a także kontroli sposobu eksploatacji sprzętu”. Punkt 43 stanowi, że „w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z opłat leasingowych, w tym depozytu gwarancyjnego, w ustalonym terminie leasingobiorca ponosi odsetki w podwójnej ustawowej wysokości. Dla umów leasingu operacyjnego dewizowego odsetki są naliczane od kwoty przeliczonej na złote polskie. Niezależnie od tego leasingodawca może rozwiązać umowę leasingu bez wypowiedzenia, po uprzednim wyznaczeniu leasingobiorcy dodatkowego terminu, o ile opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z opłat przekroczy 14 dni”. Wreszcie zgodnie z punktem 49 powołanych Warunków „Leasingobiorca zobowiązany jest do zwrotu sprzętu z dniem wygaśnięcia umowy wraz ze wszystkimi jego dokumentami i kompletnym faktycznym wyposażeniem otrzymanym przy odbiorze”, a prawo nabycia sprzętu, za kwotę wykupu określoną harmonogramem finansowym, przysługuje leasingobiorcy po zakończeniu umowy (pkt 52). /umowy wraz z załącznikami k. 121-123/

Otrzymane w wyniku zawartych umów urządzenia, D. S. zamierzał wykorzystywać w prowadzonej przez siebie działalności z zakresu budownictwa. Planował rozwój firmy i urządzenia budowlane dobrej jakości i prestiżowych firm były mu potrzebne nie tylko do usprawnienia pracy i realizacji planowanych zamówień, ale i w celach wizerunkowych. Przedmioty objęte umowami leasingowymi zostały oskarżonemu wydane w dniu 30 marca 2001r. i w istocie były wykorzystywane przez D. S. w prowadzonej przez niego działalności. /wyjaśnienia D. S. k. 255-256/

W wykonaniu umowy nr (...) oskarżony zapłacił czynsz inicjalny w kwocie 4162,88 zł, cztery czynsze leasingowe w łącznej kwocie 5934,83 zł oraz odsetki w wysokości 77,60 zł. W wykonaniu umowy nr (...) zapłacił czynsz inicjalny w kwocie 1135,70 zł, sześć czynszów leasingowych w łącznej kwocie 2946,84 zł i odsetki w wysokości 25,17 zł, natomiast w wykonaniu umowy nr (...) – czynsz inicjalny w kwocie 749,08 zł, sześć czynszów leasingowych w łącznej kwocie 2102,20 zł i odsetki w kwocie 47,87 zł. / rozliczenia umów – k. 31-33, pismo (...) k. 531/

Na skutek trudności finansowych przedsiębiorstwa, D. S. przestał płacić raty leasingu. / wyjaśnienia D. S. – k. 255-257, 340-341, 433, zeznania W. M. – k. 29, zawiadomienie o przestępstwie – k. 1-14/

(...) wysłał do oskarżonego pisma upominawcze w dniu 10 września 2001 roku – dotyczące rat wynikających ze wszystkich umów z terminem płatności w dniu 26 sierpnia 2001 roku oraz w dniu 10 października 2001 roku - dotyczące rat wynikających ze wszystkich umów z terminem płatności w dniu 26 września 2001 roku. /pisma upominawcze k. 437-438/

W związku z tym, iż oskarżony nie płacił czynszów leasingowych, (...) S.A., zgodnie z warunkami umowy leasingu, rozwiązał umowy bez wypowiedzenia i wezwał D. S. do zwrotu rzeczy. Umowę nr (...) rozwiązał z dniem 1 października 2001r., natomiast umowy nr (...) z dniem 30 października 2001r. / pisma pokrzywdzonego do oskarżonego – k. 40-42, zeznania W. M. – k. 29/

Oskarżony nie zwrócił rzeczy. Korespondencja kierowana na wskazany przez oskarżonego adres nie była odbierana. Czynności windykacyjne, podejmowane przez pełnomocnika spółki – (...) także nie przyniosły rezultatów / raport końcowy postępowania windykacyjnego – k. 449/.

W tym czasie firma prowadzona przez D. S. straciła płynność finansową. D. S., pomimo wezwań do zwrotu maszyn i urządzeń budowlanych, nadal z nich korzystał w swej działalności i traktował je jak swą własność, aż do ich wyeksploatowania. /wyjaśnienia D. S. k. 255-257/

Wierzytelność, która przysługiwała (...) S.A. została przeniesiona w drodze cesji na spółkę (...) S.A. na podstawie umowy faktoringu z dnia 30 kwietnia 2002 r . /umowa faktoringu – k. 466-471/

W czasie popełnienia czynów, tj. w październiku 2001 roku, szacunkowa wartość przywłaszczonego mienia przedstawiała się następująco. W zakresie czynu z punktu 1 aktu oskarżenia:

-

młot marki H. (...) – 5600 zł,

-

młot marki H. (...) - 2650 zł,

-

młotowiertarka marki H. (...) – 2600 zł,

-

szlifierka taśmowa marki H. (...) – 680 zł,

-

szlifierka kątowa 2400 W marki H. (...) – 630 zł,

-

pilarka tarczowa marki H. (...) – 800 zł,

-

pilarka tarczowa stołowa marki H. (...) – 2000 zł,

-

nożyce wibracyjne do blachy marki H. (...) – 950 zł,

-

bruzdownica marki H. (...) – 2100 zł,

-

piła (...) marki H. (...) – 850 zł,

-

dwie sztuki wiertarko-mieszarki m-ki H. (...) – 1300 zł,

-

dwie sztuki młotowiertarki marki H. (...) – 1800 zł,

-

dwie sztuki wiertarki udarowej marki H. (...) – 1500 zł,

-

frezarka marki H. (...) – 1000 zł,

-

dwie sztuki młotowiertarki marki H. (...) – 1400 zł,

-

dwie sztuki szlifierki kątowej marki H. (...) – 1000 zł,

-

szlifierka marki M. (...) 550 zł,

co daje łączną wartość 27.410 zł.

W zakresie czynu z punktu 2 aktu oskarżenia:

-

zestaw (...) 1000 wraz z 6.000 sztuk gwoździ – 3600 zł,

-

dalmierz laserowy marki T. – 1300 zł,

-

zestaw niwelacyjny marki T. (...) – 1500 zł

-

dwie sztuki wkrętarki taśmowej marki H. (...) – 2600 zł,

-

dwa odkurzacze przemysłowe (...) – 1500 zł,

-

dwie sztuki wiertarko-wkrętarki marki H. (...) 2000 zł,

co daje łączną wartość 12.500 zł.

/ opinia biegłego – k. 481-484, 492-493, 523/

D. S. ma wykształcenie średnie, z zawodu jest elektromechanikiem. Pracuje dorywczo w budownictwie. Jest kawalerem, na utrzymaniu ma jedno dziecko. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. / dane osobopoznawcze – k. 432/

Był uprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu, wiarygodności dokumentów oraz bezpieczeństwu w komunikacji, przy czym wszystkie wyroki skazujące zapadły już po dokonaniu przez oskarżonego czynów, będących przedmiotem niniejszego postępowania. / karta karna – k. 499-501, odpis wyroku k. 268-267/

Sprawa D. S. prowadzona pod sygnaturą IV K 1313/13 zakończyła się wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014r., którym D. S. został uznany winnym popełnienia ciągu przestępstw z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, zobowiązał do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 49571 zł w terminie 3 lat od uprawomocnieniu się wyroku oraz zasądził koszty sądowe. Na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, Sąd Okręgowy uchylił wyrok i przekazał Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu przygotowawczym D. S. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że starając się o leasing narzędzi, chciał usprawnić pracę i podnieść wizerunek swojego przedsiębiorstwa. Nic nie wskazywało wówczas na złą kondycję firmy. Pracował sam lub wspierały go dwie lub trzy osoby, a firma upadła, gdyż nie otrzymał pieniędzy za trzy zlecenia. Wskazał, że umowy ze zleceniodawcami zawierał ustnie i w związku z tym dochodzenie roszczeń było bezskuteczne. Oskarżony wyjaśnił, że na rzecz (...) SA na pewno wpłacił ratę inicjacyjną oraz kilka kolejnych rat, potem ich już nie płacił, bo nie miał pieniędzy. Próbował negocjować z pracownikami pokrzywdzonej spółki, ale bezskutecznie. Nie uiścił wszystkich rat, bo nie miał pieniędzy, a poza tym był w trudnej sytuacji osobistej, gdyż rozpadł mu się wtedy związek z partnerką. Nie zwrócił też przedmiotów leasingu, bo cały czas narzędzia te były mu potrzebne do pracy. Wskazał, że bez pracy nie miałby źródła utrzymania i narzędzia cały czas użytkował w pracy do czasu ich całkowitego wyeksploatowania. Oskarżony nie pamiętał czy otrzymał wypowiedzenie umów leasingowych oraz czy były u niego wizyty przedstawicieli firmy leasingowej. W trakcie tego przesłuchania oskarżony złożył wniosek o wydanie wyroku bez przeprowadzenia rozprawy. /wyjaśnienia D. S. k. 255-257/

W postępowaniu sądowym prowadzonym pod sygnaturą IV K 1313/13 oskarżony także przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że w 2001 r. nawiązał współpracę z generalnym wykonawcą robót budowlanych u prywatnej osoby i miał się z nim dzielić frontem robót. Wymogiem była rozbudowa firmy oskarżonego zarówno pod względem kadrowym, jak i technicznym. W tym celu zawarł umowy leasingowe na narzędzia budowlane. Wskazał, że współpraca się nie ułożyła, nie doszło do spodziewanych rozliczeń a nie miał zawartych żadnych umów pisemnych i jego firma straciła płynność finansową. W związku z tym, że nie miał pieniędzy na wypłaty, pracownicy, których zatrudnił zabrali mu sprzęt stanowiący przedmiot umów leasingowych. Bał się ich i nie zgłosił sprawy organom ścigania. Oskarżony wyjaśnił, że raty leasingowe były zapłacone do kwoty około 18 tysięcy zł, potem zawalił mu się świat zawodowy i osobisty. To spowodowało, że rat leasingowych zaprzestał spłacać. Kłopoty finansowe spowodowały, że nie był w stanie zapłacić czterem pracownikom, których zatrudnił. W odwecie, jeden z pracowników zabrał klucz do magazynku, w którym był sprzęt i nie chciał go oddać. W rezultacie, oskarżony nie miał ani sprzętu ani pracowników. Nie zawiadomił o tym Policji, bo bał się zemsty ze strony swoich byłych pracowników. /wyjaśnienia D. S. k. 340-341/

W postępowaniu toczącym się po uchyleniu wyroku przez Sąd odwoławczy, oskarżony zwrócił uwagę na jeszcze inny aspekt, którego nie podnosił wcześniej, mianowicie fakt, że umowy nie zostały jego zdaniem skutecznie wypowiedziane, gdyż oskarżony nie dostawał żadnych wezwań do uregulowania zaległych wpłat z (...) S.A. Oskarżony podnosi, że nie pamięta, aby zawierając umowę leasingu podpisywał jakikolwiek weksel,. Nie wie nic na temat ewentualnego roszczenia cywilnego leasingodawcy. / wyjaśnienia D. S. k. 433/

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne jedynie częściowo, mianowicie w zakresie, w jakim przyznaje on, że zawarł umowy leasingu, początkowo spłacał czynsz, a później przestał, nie oddając jednocześnie rzeczy. Za najszczersze i najbliższe prawdy Sąd uznał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał, że eksploatował maszyny, aż do ich zużycia. Kolejne wersje przedstawiane w postępowaniu sądowym, czy to toczącym pod sygnaturą IV K 1313/13, czy po uchyleniu przez Sąd odwoławczy pod sygnaturą IV K 39/15, są w ocenie Sądu, jedynie przyjętą linią obrony. Sąd w postępowaniu niniejszym podjął próbę weryfikacji informacji przedstawianych przez oskarżonego w zakresie wystawienia weksli in blanco i w zakresie doręczenia pism z (...) S.A. do oskarżonego. Nie zachowały się, co prawda u pokrzywdzonego żadne potwierdzenia wysłania pism, nie zachowały się również weksle. Niemniej jednak, konfrontując wyjaśnienia oskarżonego z dokumentami przedkładanymi przez pokrzywdzonego należy z dużą ostrożnością podjeść do wyjaśnień oskarżonego. Nie jest w ocenie Sądu wiarygodne, że pomimo długotrwale toczącego się postępowania, dopiero po uchyleniu wyroku i przekazaniu do ponownego rozpoznania oskarżony podnosi, że umowa mogła nie zostać skutecznie rozwiązana. Ponadto, należy zauważyć, że okoliczność ta nie wpływa na sam fakt wypełnienia znamion ustawowych przestępstwa przywłaszczenia mienia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że - co oskarżony sam potwierdza - wiedział, iż ma obowiązek regularnego uiszczaniu czynszu wynikającego z umowy. Oskarżony wiedział, do czego się zobowiązuje i wiedział jakie konsekwencje będzie musiał ponieść, jeżeli przestanie płacić leasingodawcy. Mimo to nie oddał powierzonego sprzętu i nie płacił czynszu. O braku dobrej woli ze strony oskarżonego i chęci rozwiązania problemu świadczy choćby fakt, że nie poinformował leasingodawcy o zmianie swojego miejsca pobytu, czego skutkiem była także konieczność zawieszenia toczącego się postępowania przygotowawczego w sprawie przez ponad 10 lat - od 1 lipca 2002 roku do kwietnia 2013 roku. Do dnia dzisiejszego, mimo toczącego się postępowania karnego, oskarżony nie podjął także żadnych kroków zmierzających do uregulowania ciążących na nim wobec (...) należności.

Sąd dał wiarę zeznaniom byłego pracownika (...) SA – (...), złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w sprawie IV K 1313/13. W niniejszym postępowaniu Sąd nie wzywał świadka, uznając za wystarczające, za zgodą stron, ujawnienie wcześniejszych zeznań. Zdaniem Sądu świadek jest obiektywny, gdyż jest to osoba obca dla oskarżonego, zeznająca w związku z wykonywaniem obowiązków zawodowych.

Istotnym dowodem w sprawie, na którym Sąd oparł ustalenie stanu faktycznego są dokumenty złożone przez pokrzywdzoną spółkę (...) S.A., a mianowicie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami (k. 1-14), umowy leasingu (k. 121-123), rozliczenia umów leasingu (k. 32-34, 446-448), pisma upominawcze (k. 437-438), raport końcowy postępowania windykacyjnego (k. 449), umowa faktoringu (k. 466-471), pisma – k. 454, 531 jak również pisma (...) S.A. – k. 473. Na tej podstawie Sąd ustalił fakt zawarcia umów, ich rozwiązania i podejmowanych przez pokrzywdzonego czynności. Treść dokumentów jest jasna - jednoznacznie wskazuje, że oskarżony nie wywiązał się z umów leasingu. Dowody z dokumentów znajdują również potwierdzenie w zeznaniach świadka W. M.. Wiarygodność i rzetelność dokumentów nie została w żaden sposób podważona w toku postępowania.

W celu ustalenia rzeczywistej rynkowej wartości przywłaszczonych rzeczy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości. Ustalając wartość sprzętu, biegły oszacował ją na około 80% wartości netto z faktur zakupowych, gdyż były to rzeczy używane, aczkolwiek prawie nowe. Opinia, po skorygowaniu jej przez biegłego, w zakresie wartości odkurzacza H. (...), jest spójna i wyczerpująca, przyjęta metoda badawcza klarowna, a płynące z niej wnioski logiczne. Sąd uznał ją za w pełni wartościowy dowód w sprawie i oparł się na niej ustalając wysokość wyrządzonej szkody.

Sąd zaliczył w poczet materiału dowodowego karty karne i odpis wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie w sprawie II K 355/03. dokumenty te zostały sporządzone i pozyskane zgodnie z prawem i nie były w żaden sposób kwestionowane w toku postępowania.

Przywłaszczeniem w rozumieniu art. 284 kk jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie znajdującym się w posiadaniu sprawcy cudzym mieniem ruchomym przez włączenie go do majątku swego lub innej osoby i powiększenie w ten sposób swojego lub innej osoby stanu posiadania bądź też przeznaczenie go na inny cel niż przekazanie właścicielowi. Do znamion przestępstwa z art. 284 § 2 kk nie należy zabór rzeczy ruchomej, lecz włączenie do majątku sprawcy legalnie posiadanej cudzej rzeczy, powierzonej przez jej właściciela lub posiadacza, bez prawa rozporządzania nią jak swoją własnością. Strona podmiotowa przestępstwa z art. 284 § 2 kk ma charakter umyślny
i kierunkowy, sprawca musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy (mienia), które zostało mu powierzone. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (wyrok SN z 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, Prok. i Pr. z 2003r., Nr 7-8, poz. 9). Przywłaszczenie sobie rzeczy powierzonej zawiera w sobie dodatkowy element nadużycia przez sprawcę zaufania, jakim obdarzyła go osoba powierzająca mu swoją rzecz ruchomą. Sprawca musi być świadomy tego, że powierzenie mu rzeczy nie obejmuje prawa dysponowania (rozporządzenia) tą rzeczą jak własną. Przywłaszczenie dokonane jest z chwilą rozporządzenia posiadaną przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą jak własną. Zamiar pozbawienia osoby uprawnionej własności posiadanej przez sprawcę rzeczy oraz zamiar sprawcy uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności, może przejawiać się w odmowie zwrotu rzeczy, ukryciu jej, zaprzeczeniu jej posiadania, przekazanie jej innej osobie itp.

Analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego na rozprawie głównej wskazuje, że oskarżony D. S. dopuścił się popełnienia zarzuconych mu w akcie oskarżenia występków. Oskarżony przywłaszczył powierzone mu przez pokrzywdzoną spółkę na podstawie umów leasingu mienie i działał z zamiarem bezpośrednim postąpienia z powierzonymi rzeczami tak, jakby były one jego własnością. D. S. nie płacił czynszów leasingowych, nie zwrócił rzeczy, włączył je do swego majątku, nadal je wykorzystywał w swej pracy i korzystał z nich bez zgody pokrzywdzonego. Miał przy tym pełną świadomość tego, że włada maszynami i urządzeniami bez uprawnienia. Zawarł bowiem całkowicie dobrowolnie umowy leasingu i był świadom wynikających z nich praw i obowiązków. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, czy umowa leasingu została właściwie wypowiedziana przez leasingodawcę. Jeżeli oskarżony wiedział, że jego obowiązkiem jest regularne płacenie czynszu z tytułu leasingu i wiedział, że w razie zaprzestania płacenia będzie musiał oddać rzeczy to znaczy, że nie czyniąc tego potraktował rzeczy, będące przedmiotem umowy, jak swoją własność. Co więcej, sam oskarżony stwierdził, że pracownicy (...) S.A. dawali mu ultimatum – sprzęt do oddania i spłata rat. Jeżeli oskarżony mimo takiego, jak sam to określił ultimatum, dalej nie chciał ani oddać rzeczy, ani uiścić rat, to działał w sposób bezpośrednio zmierzający do przywłaszczenia. Oskarżony w chwili popełnienia czynu był już osobą dorosłą, z doświadczeniem życiowym, prowadził działalność gospodarczą i w pełni zdawał sobie sprawę ze znaczenia podejmowanych działań.

Przede wszystkim jednak podnieść należy, że, wbrew twierdzeniu oskarżonego, umowy zostały skutecznie wypowiedziane. Leasingodawca bowiem dwukrotnie – w dniu 10 września 2001 roku i w dniu 10 października 2001 roku wzywał oskarżonego do zapłaty zaległych rat leasingowych, a zgodnie z punktem 43 Warunków Umowy Leasingu Dewizowego Operacyjnego, stanowiących podpisany przez oskarżonego załącznik do umowy, „w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z opłat leasingowych, w tym depozytu gwarancyjnego, w ustalonym terminie leasingobiorca ponosi odsetki w podwójnej ustawowej wysokości. (…). Niezależnie od tego leasingodawca może rozwiązać umowę leasingu bez wypowiedzenia, po uprzednim wyznaczeniu leasingobiorcy dodatkowego terminu, o ile opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z opłat przekroczy 14 dni”. Z załączonych rozliczeń wynika, że praktycznie każda rata była wpłacana z opóźnieniem przekraczającym 14 dni /rozliczenia umów k. 445-448/, zatem zgodnie z powołanym wyżej punktem, leasingodawca miał prawo, po dwukrotnym wezwaniu oskarżonego do wpłacenia zaległych rat, rozwiązać umowę leasingu bez wypowiedzenia, o czym także oskarżonego poinformował.

Przyjmując, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów należy także zaznaczyć, że obrońca składając apelację od pierwszego wyroku uznającego oskarżonego za winnego, nie kwestionował sprawstwa oskarżonego, a jedynie wymiar orzeczonego obowiązku naprawienia szkody.

Reasumując, w ocenie Sądu w sprawie nie ma wątpliwości, że D. S. przywłaszczył powierzone mu przez (...) SA przedmioty, wyczerpując tym samym dyspozycję art. 284 § 2 kk.

Orzekając w sprawie Sąd zmodyfikował kwalifikację prawną i opis czynu przyjmując, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015r., gdyż oba zarzucone mu w akcie oskarżenia przestępstwa popełnił w podobny sposób i w krótkim – jednomiesięcznym - odstępie czasu, zanim zapadł wyrok co do któregokolwiek z tych występków i wymierzył jedną karę za oba występki.

Sąd zmienił także opis czynu uwzględniając wartość przywłaszczonych rzeczy oszacowaną przez biegłego z zakresu wyceny ruchomości.

Określając wymiar kary, Sąd oparł się na dyrektywach zawartych w art. 53 kk uwzględniając stopień społecznej szkodliwości i bacząc aby dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec skazanego, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd przyjął, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 kk i wymierzył jedną karę za oba występki. W zakresie wymiaru kary Sąd był związany orzeczeniem zapadłym w sprawie IV K 1313/13, w której to oskarżony został skazany na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Zgodnie z art. 443 kpk w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo na korzyść oskarżonego w warunkach określonych w art. 434 § 4 kpk.

Czyn oskarżonego cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, o czym świadczy rodzaj naruszonego dobra, jego wielkość, a także fakt, że mimo upływu znacznego czasu od daty jego popełnienia i toczącego się postepowania karnego, oskarżony nie podjął działań zmierzających do uregulowania należności. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał dotychczasową karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne – z art. 284 § 2 kk i art. 286 § 1 kk w sprawie II K 355/03 Sądu Rejonowego w Pruszkowie oraz art. 284 § 2 kk w sprawie IV K 195/13 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza.

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 4 lata będzie adekwatna do winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Występek z art. 284 § 2 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Orzeczona kara mieści się zatem bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia i z całą pewnością nie można jej uznać za nadmiernie surową. Jednocześnie, kara ta, w razie zarządzenia jej wykonania będzie stanowiła znaczną dolegliwość dla oskarżonego. Tym samym, oskarżony powinien mieć silną motywację do przestrzegania porządku prawnego i wykonania nałożonego na niego obowiązku w okresie próby.

Rozstrzygając o warunkowym zawieszeniu wykonania kary, Sąd zastosował art. 4 § 1 kk, który stanowi, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W obecnym brzmieniu art. 69 § 1 kk, wprowadzonym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 r., Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W poprzedniej wersji tego przepisu, obowiązującej w chwili popełnienia czynu przez oskarżonego, zawiesić można wykonanie kary nie przekraczającej 2 lat pozbawienia wolności. Nowego brzmienia ustawy nie można byłoby zastosować do kary, która została orzeczona wobec D. S.. Nie budzi zatem wątpliwości, że względniejsze dla sprawcy jest zawieszenie wykonania kary niż orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Wyżej wspomniana nowelizacja zmieniła również treść art. 70 § 1 kk, zgodnie z którym zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat od uprawomocnienia się orzeczenia. Poprzednio okres próby dla kary pozbawienia wolności wynosił od 2 do 5 lat. Dłuższy okres próby da oskarżonemu więcej czasu na wykonanie obowiązku naprawienia szkody i w tym konkretnym przypadku, jest w ocenie Sądu, rozstrzygnięciem względniejszym dla sprawcy.

Sąd nałożył na oskarżonego w ramach środka probacyjnego obowiązek naprawienia szkody w całości na rzecz pokrzywdzonego w terminie 3 lat. W ocenie Sądu okres ten będzie wystarczający do zgromadzenia przez oskarżonego wskazanej w wyroku kwoty. Kwota, którą oskarżony obowiązany jest zapłacić pokrzywdzonej spółce, stanowi różnicę pomiędzy łączną wartością rzeczy oszacowaną przez biegłego z zakresu wyceny ruchomości tj. kwotą 39.910 złotych, a spłaconą przez oskarżonego kwotą czynszu leasingowego w wysokości 17.031,53 złotych.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania, na które składają się koszty uzyskania kart karnych, ryczałt za doręczanie pism w sprawie, wynagrodzenie biegłego w łącznej wysokości 665,46 zł oraz opłata od kary w wysokości 180 zł. W ocenie Sądu, nie ma powodów do zwalniania oskarżonego od kosztów sądowych. Jest on osobą zdolną do pracy, pozostającą w warunkach wolnościowych, toteż uiszczenie kosztów nie powinno spowodować nadmiernego uszczerbku dla jego utrzymania.