Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. H. (1) w dniu 11 grudnia 2013 r. zawarł umowę kredytu na zakup towarów/usług nr (...) z (...) Bank (...) S.A. z/s we W.. Opisaną umowę oskarżony zawarł za pośrednictwem przedstawiciela Banku (...), a na jej podstawie nabył notebook marki S. (...) o wartości 2472 zł. Kwota udzielonego kredytu wynosiła 4 022,12 zł,
a poza ww. ceną towaru składały się nań koszt prowizji oraz opłaty za ochronę ubezpieczeniową.

Przystępując do zawarcia umowy R. H. (1) przedłożył D. C. (1) dowód osobisty nr (...), ponadto oświadczył, iż od 2.08.2009 r. jest zatrudniony w (...) w R. na stanowisku operator (...) na czas nieokreślony, a jego wynagrodzenie netto wynosi 2 500 zł. Oskarżony wskazał przedstawicielowi Banku również inne okoliczności dotyczące jego sytuacji rodzinnej, majątkowej, konieczne do weryfikacji zdolności kredytowej. D. C. (1),
w obecności oskarżonego, wprowadził podane przez niego dane do systemu Banku, uzupełniając je o dokładny adres zakładu pracy ustalony w internecie. Następnie po pozytywnym zweryfikowaniu przedstawił R. H. (1) umowę kredytu nr (...) do podpisu, w umowie tej zawarte było pisemne oświadczenie kredytobiorcy dotyczące m.in. jego sytuacji zawodowej, zatrudnienia na opisanych wyżej warunkach w (...) w R.. Przed podpisaniem umowy przedstawiciel Banku wydrukował ją poprosił oskarżonego o sprawdzenie danych w niej zawartych, umożliwił jej przeczytanie. Oskarżony podpisał umowę i zawarte w niej oświadczenia.

Zgodnie z zawartą umową R. H. (1) zobowiązał się spłacać kredyt w 36 miesięcznych ratach płatnych do 11 dnia każdego miesiąca, w szacunkowej wysokości 139,43 zł każda, poczynając od 11 stycznia 2014 r. na rachunek nr (...), o czym został dodatkowo poinformowany przez D. C. (1).

W czasie zawierania umowy R. H. (1) w rzeczywistości nie pracował, nie był zatrudniony w (...) S.A. z/s w R., w grudniu 2013 r. nie był również zgłoszony do ubezpieczenia społecznego. W okresach od 21.11.
2013 r. do 26.11.2013 r. oraz od 27.03.2014 r. do 22.06.2014 r. był zarejestrowany

jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w R. i zgłoszony do ubezpieczenia zdrowotnego jako osoba bezrobotna niepobierająca zasiłku dla bezrobotnych.

R. H. (1) pomimo przyjętego zobowiązania nie dokonał żadnej wpłaty na poczet spłaty kredytu. W dniach 1 i 19 lutego 2014 r. oskarżony został wezwany do zapłaty należnych rat, kolejne wezwanie wysłano w dniu 13 kwietnia 2014 r., a w dniu 18 lipca 2014 r. Bank wypowiedział kredyt. W dniu 24 czerwca 2014 r. oskarżony został zatrzymany, a następnie tymczasowo aresztowany w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 197 § 2 kk, nadal jest pozbawiony wolności.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. H. k. 48-49, 124v, zeznania świadków A. D. k. 14-15, 226-227, D. C. k. 227-228, zawiadomienie wraz z załącznikami k. 2-7, informacja ZUS k. 8, informacja (...) k. 9, informacja PUP k. 10, umowa kredytu k. 44

R. H. (1) był już wielokrotnie karany, m.in. wyrokami Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 22 grudnia 1998 r., sygn. akt II K 271/98 za czyn z art. 278 § 3 kk oraz Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 12 kwietnia 1998 r., sygn. akt II K 258/99 za czyn z art. 157 § 1 kk, z dnia 6 czerwca 2000 r., sygn. akt II K 1317/99 za czyny z art. 280 § 1 kk i art., 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 278 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i innych, z dnia 22 stycznia 2001 r., sygn. akt II K 1287/00 za czyn z art. 278 § 1 kk, z dnia 25 października 2005 r., sygn. akt II K 1497/03 za czyn z art. 275 § 1 kk, z dnia 4 listopada 2005 r. za czyny z art. 59 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i innych, z dnia 30 września 2004 r., sygn. akt II K 666/04 – wyrokiem łącznym, którym w miejsce kar orzeczonych w sprawach sygn. akt II K 1287/00 oraz sygn. akt II K 1317/99 orzeczono karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt X K 968/08 za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, z dnia 9 listopada 2009 r., sygn. akt X K 980/09 za czyny z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt X K 1856/08 za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Przy czym R. H. (1) odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem wydanym w sprawie sygn. akt II K 666/04 w okresie od 02.09.2005 r. do 20.11.2006 r. oraz od 22.01.2007 r. do 05.06.2007 r., zaś karę orzeczoną wyrokiem wydanym w sprawie sygn. akt X K 968/08 w okresie od 08.04.2010 r. do 7.10.2010 r. i od 07.04.2008 r. do 08.04.2008 r. R. H. (1) odbył również karę łączną 1 (jednego) pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem wydanym w sprawie X K 980/09 w okresie od 16.06.2011 r. do 14.06.2011 r. oraz od 02.05.
2009 r. do 04.02.2009 r.

R. H. (1) ukończył 27 lat, jest rozwiedziony, posiada jedno małoletnie dziecko. Oskarżony ma wykształcenie podstawowe, nie posiada wyuczonego zawodu, przed pozbawieniem wolności utrzymywał się z prac dorywczych, w Zakładzie Karnym nie pracuje, nie posiada majątku, nie osiągnął dochodów w 2014 roku. R. H. (1) leczył się odwykowo, rozpoznano u niego uzależnienie mieszane od substancji psychotropowych. Oskarżony nie wykazuje objawów klinicznych choroby psychicznej w sensie psychozy, nie jest upośledzony umysłowo, ma nieprawidłową osobowość.
W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu – 11 grudnia 2013 r. miał w pełni zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim zachowaniem.

dowody: dane osobopoznawcze k. 124v, odpisu wyroków i postanowień k. 18-37, karta karna k. 51-53, 175-178, informacja skarbowa k. 139, opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna k. 145-148

Oskarżony R. H. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym przyznał, iż rzeczywiście zawarł umowę kredytu nr (...) z Bankiem (...) na zakup laptopa, potwierdził złożenie podpisów na okazanej umowie. R. H. (1) podał, że miał zamiar spłacać kredyt, lecz w dniu 24 czerwca 2014 r. został pozbawiony wolności – tymczasowo aresztowany, a wcześniej miał kłopoty finansowe, został zwolniony z pracy. Oskarżony wyjaśnił ponadto, iż we wskazanym w zarzucie okresie miał pracować dorywczo u swojego dziadka w firmie (...) przy dociepleniach, potwierdził, iż nigdy nie pracował w (...). Umowę kredytu miał podpisać bez przeczytania, dodatkowo podał, że nie spłacał kredytu, bo zapomniał o nim, a wezwania do zapłaty były wysyłane do domu, gdzie nie mieszkał. Już będąc pozbawionym wolności miał zwrócić się do Banku w sprawie spłaty zobowiązania. ( karta 124v) Wyjaśnienia oskarżonego zasługują w części na wiarę, w zakresie w jakim przyznał on zawarcie umowy, jak również co do jego sytuacji życiowej, majątkowej w okresie od grudnia 2013 r. do czerwca 2014 r. Okoliczności te są bowiem bezsporne, przy czym Sąd dostrzega, iż oskarżony m.in. w zadawanych przez siebie pytaniach kierowanych do świadka D. C. (1) wskazywał na okoliczności związane z zawarciem umowy, w których negował złożenie oświadczenia o zatrudnieniu w (...), sugerował również, że miał pozostawić swój dowód osobisty przedstawicielowi Banku i na jakiś czas odejść od stanowiska, gdzie zawierano umowę. Jednak taki przebieg wydarzeń jest sprzeczny z poczynionymi przez Sąd ustaleniami, zwłaszcza w oparciu o zeznania świadka D. C. (1), a przede wszystkim treścią umowy znajdującej się w aktach sprawy wraz z pisemnym oświadczeniem, o zatrudnieniu w (...) w R.. W tym zakresie Sąd dał wiarę treści dokumentu, którego podpisanie oskarżony przyznał, jak

również zeznaniom wskazanego świadka, będącego osobą postronną. Świadek szczerze przedstawił kolejność czynności, jakie podejmuje w związku z zawieraniem umowy kredytu, przyznał, iż nie pamięta okoliczności związanych z zawarciem umowy przez R. H. (1), przy czym relację tą należy uznać za wiarygodną również w świetle doświadczenia życiowego i zasad logiki. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego przez pryzmat tych ostatnich Sąd uznał również, iż na wiarę nie zasługują jego twierdzenia co do zamiaru spłacania przyjętego zobowiązania, zapomnienia o kredycie. Wreszcie mając na uwadze czas zawarcia umowy i czas kiedy oskarżony został pozbawiony wolności w innej sprawie nie można dać wiary jego wyjaśnieniom, iż właśnie zatrzymanie i aresztowanie przyczyniły się do niespłacania zobowiązania.

Sąd czyniąc ustalenia w zakresie stanu faktycznego w pełni oparł się na zeznaniach świadków A. D. (2) (k. 14-15, 226-227) oraz D. C. (1) (k. 227-228). Pierwszy ze wskazanych świadków przedstawił wyłącznie relację w oparciu o dane dostępne Bankowi związane z zawartą umową, nie miał osobistej styczności z oskarżonym. Co do wiarygodności zeznań świadka D. C. (3) przedstawiono już argumenty za tym przemawiające. Zauważyć również należy, iż jest on osobą postronna, Sąd nie dostrzegł zaś okoliczności mogących przemawiać za brakiem wiarygodności wymienionego, interesu po stronie świadka by celowo obciążyć oskarżonego. D. C. (1) podjął czynności związane z przygotowaniem umowy i jej zawarciem z inicjatywy R. H. (1), do umowy wpisał informacje przezeń przekazane, a oskarżony potwierdził zawarcie umowy i jej treść składając podpis.

W zakresie ustalenia stanu zdrowia psychicznego Sąd oparł swe ustalenia na powołanej opinii sądowo – psychiatryczno-psychologicznej, która została sporządzona przez biegłych lekarzy psychiatrów, i psychologa, posiadających odpowiednie wykształcenie i doświadczenie. Biegli wydali opinię po przebadaniu oskarżonego, jest ona spójna i zupełna, a jej wnioski nie były kwestionowane przez strony postępowania. Ponadto Sąd oparł się na powołanych wyżej dowodach z dokumentów, w tym umowie, której zawarcie oskarżony potwierdził, jak również zawiadomieniu, którego treść potwierdził świadek A. D. (2). Dokumenty pochodzące z ZUS, (...) oraz Urząd Skarbowy zostały wystawione wg. posiadanego przez te podmioty stanu wiedzy. Również karta karna pochodzi od uprawnionego organu, a informacje o karalności oskarżonego, jak i odbytych karach uzupełniły odpisy wyroków przekazane przez Sądy orzekające w sprawach R. H. (1) wraz z informacjami dotyczącymi odbycia orzeczonych kar.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżonemu R. H. (1) zarzucono popełnienie występku z art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zgodnie z art. 297 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega m.in. ten, kto w celu uzyskania dla siebie kredytu przedkłada nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania kredytu. Jest to przestępstwo powszechne skierowane przeciwko instytucjom udzielającym m.in. kredytów – bankom. Czynność sprawcza polega na tym, iż osoba zmierzająca do zawarcia umowy kredytu przedkłada nierzetelne pisemne oświadczenie, dotyczące okoliczności mających istotne znaczenie dla uzyskania kredytu. Tego rodzaju pisemne oświadczenie może być złożone pisemne osobiście przez osobę ubiegającą się o uzyskanie kredytu, jak również może być sformułowane przez inną osobę, lecz przedkładane przez sprawcę, bądź podpisane przez niego. Co istotne w treści tego oświadczenia powinny być zawarte informacje istotne z punku widzenia kredytodawcy, zawarte np. w regulaminie co do oceny zdolności kredytowej. W szczególności będą to informacje dotyczące sytuacji rodzinnej i majątkowej potencjalnego kredytobiorcy, dotyczące zatrudnienia, wysokości uzyskiwanych zarobków. Oświadczenie takie winno być nierzetelne, co oznacza, że może być nieprawdziwe w całości, jak również niepełne, czy wreszcie sugerujące nieprawdziwy stan rzeczy. Od strony podmiotowej konieczne jest ustalenie, iż sprawca działał z zamiarem bezpośrednim – w celu zawarcia umowy kredytu. Dla bytu tego występku nie ma zaś znaczenia późniejsze wywiązanie się, bądź nie ze zobowiązania, jak również osiągnięcie korzyści, czy też wyrządzenie szkody. Okoliczność ta będzie zaś relewantna prawnie z punktu widzenia realizacji znamion występku opisanego w art. 286 § 1 kk – oszustwa. Bowiem sprawca działający w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc również z zamiarem bezpośrednim, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. za pomocą wprowadzenia w błąd. Przestępstwo to ma charakter powszechny, jest skierowane przeciwko majątkowi, mieniu innych osób, w tym osób prawnych, np. banku. Czynność sprawcza polega m.in. na wprowadzeniu w błąd, a więc stworzeniu fałszywego wyobrażenia dotyczącego faktów, okoliczności dotyczących samego sprawcy lub innych osób. Wprowadzenie w błąd może wynikać zarówno z działania sprawcy, a więc podania nieprawdziwych, fałszywych informacji, jak również przemilczenia okoliczności istotnych, zaniechania poinformowania o nich. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć okoliczności istotnych z punku widzenia pokrzywdzonego, takich, które miały wpływ na podjęcie przez niego decyzji, co do rozporządzenia majątkiem. W szczególności może ono polegać właśnie na podaniu przedstawicielowi Banku nieprawdziwych informacji dotyczących sytuacji osobistej, majątkowej sprawcy, wysokości zarobków, złożeniu nierzetelnego oświadczenia w tym przedmiocie, mającego istotne znaczenie dla podjęcia decyzji w przedmiocie udzielenia kredytu. Znamiona te są więc zbieżne ze znamionami występku z art. 297 § 1 kk, przy czym występek z art. 286 § 1 jest

znamienny również skutkiem, który polega na niekorzystnym rozporządzeniu mieniem przez pokrzywdzonego, np. zmniejszeniu jego majątku, utracie korzyści. Jak już wskazano dla przypisania sprawcy czynu z art. 286 § 1 kk konieczne jest ustalenie, iż działał on z zamiarem bezpośrednim, z pełną świadomością oszukania, zarówno co do wprowadzenia w błąd, np. podawania nieprawdziwych informacji, jak i tego, że mają one znaczenie dla podjęcia decyzji przez oszukiwanego, co do rozporządzenia mieniem. Ponadto sprawca musi chcieć osiągnąć korzyść majątkową. Zamiar sprawcy może wynikać z jego bezpośrednich oświadczeń, co należy raczej do rzadkości, jak również z podejmowanych przezeń działań, zarówno przed, jak i po uzyskaniu korzyści. O zamiarze sprawcy w szczególności może świadczyć ustalenie, iż podawał nieprawdziwe informacje, a ponadto już po uzyskaniu korzyści unikanie np. spłaty zobowiązania. Sąd zmierzając do oceny istnienia zamiaru bezpośredniego oszukania po stronie sprawcy musi poddać ocenie jego zachowanie w czasie podejmowania czynności. Między działaniem oskarżonego polegającym na wprowadzeniu pokrzywdzonego w błąd, a rozporządzeniem przez pokrzywdzonego mieniem w rezultacie którego oskarżony uzyskał korzyść majątkową istnieje ścisły związek przyczynowy. Pozwala to na wysnucie wniosku, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym cel i sposób działania (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 2974 r., V KR 49/74, OSNKW 1974, Nr 7-8). Dodatkowo na istnienie zamiaru kierunkowego po stronie R. H. (1) wskazuje podanie nieprawdziwych informacji co do zatrudnienia.

Przenosząc powyższe normy prawne na ustalony przez Sąd stan faktyczny wskazać należy, iż R. H. (1) złożył przed przedstawicielem Banku (...) nierzetelne – nieprawdziwe oświadczenie, które poświadczył pisemnie, w zawartej umowie, co do zatrudnienia od 2 sierpnia 2009 r. w firmie (...) na stanowisku operatora (...) z miesięcznym średnim wynagrodzeniem w wysokości 2 500 zł netto. Poprzez takie zachowanie zrealizował opisane znamiona występków z art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk – albowiem okoliczność ta miała znaczenie z punku widzenia pokrzywdzonego Banku, co do podjęcia decyzji o udzieleniu oskarżonemu kredytu, tym samym wprowadził on w błąd Bank, co do swojej sytuacji materialnej, a błąd ten miał wpływ na udzielenie kredytu – niekorzystne rozporządzenie mieniem. Gdyby Bank posiadał prawdziwe informacje na temat zatrudnienia oskarżonego, wysokości jego zarobków mógłby podjąć inną decyzję co do udzielenia kredytu. Oskarżony działał w celu uzyskania kredytu na zakup notebook’a, a więc również osiągniecia korzyści majątkowej, zwłaszcza że po uzyskaniu kredytu, który pozwolił na pokrycie kosztów zakupu, nie dokonał wpłaty ani jednej raty, pomimo, iż wysokość pojedynczej raty nie była wysoka. Właściwie do czasu złożenia zawiadomienia przez

Bank organom ścigania nie podjął żadnych czynności wskazujących na chęć, zamiar wywiązania się ze zobowiązania, nie zgłosił się do Banku, kiedy był jeszcze na wolności, by poinformować o trudności w spłacie rat kredytu, Sąd nie dal zaś wiary twierdzeniom oskarżonego by zapomniał o kredycie, wreszcie nie poinformował Banku o pozbawieniu wolności, przez co chociażby nie wskazał nowego adresu do korespondencji. R. H. (1) tłumaczył również, iż nie pamiętał o kredycie, a wezwania do zapłaty były kierowane na adres, pod którym nie przebywał, który wszak sam podał Bankowi, co również w okolicznościach niniejszej sprawy przekonuje Sąd o istnieniu po stronie oskarżonego zamiaru oszukania w celu uzyskania kredytu. Gdyby bowiem od początku działał z zamiarem spłaty zobowiązania, nie tylko podałby prawdziwe dane dotyczące swojej sytuacji zawodowej, materialnej, ale również co do swojego miejsca pobytu, gdzie możliwe byłoby skuteczne doręczanie korespondencji. Sąd dostrzegł omyłkę, jaka zaistniała w treści zarzutu postawionego oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym, gdzie zamiast notebook’a marki S., na którego zakup miały być przeznaczone środki z kredytu wpisano telewizor tej samej marki, tym niemniej omyłka ma ta charakter oczywistej omyłki pisarskiej i nie ma znaczenia dla przypisania sprawcy popełnienia zarzucanego występku.

Działając w opisany sposób oskarżony R. H. (1) doprowadził do powstania skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Bank (...) – uzyskał kredyt w kwocie 4 022,12 zł, co pozwalało na pokrycie kosztów zakupu wybranego towaru oraz kosztów ubezpieczenia i prowizji.

R. H. (1) działał również w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, bowiem popełnione w dniu 11 grudnia 2013 r. przestępstwo skierowane było przeciwko mieniu (art. 286 § 1 kk), podobnie jak inne przestępstwa, które popełnił w przeszłości (m.in. z art. 278 § 1 kk), za które został skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 6 czerwca 2000 r., sygn. akt II K 1317/99, z dnia 22 stycznia 2001 r., sygn. akt II K 1287/00, z dnia 30 września 2004 r., sygn. akt II K 666/04 – wyrokiem łącznym, którym w miejsce kar orzeczonych w sprawach sygn. akt II K 1287/00 oraz sygn. akt II K 1317/99 orzeczono karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt X K 968/08, z dnia 9 listopada 2009 r., sygn. akt X K 980/09, z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt X K 1856/08. Przy czym R. H. (1) odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem wydanym w sprawie sygn. akt II K 666/04 w okresie od 02.09.2005 r. do 20.11.2006 r. oraz od 22.01.2007 r. do 05.06.2007 r., zaś karę orzeczoną wyrokiem wydanym w sprawie sygn. akt X K 968/08 w okresie od 08.04.2010 r. do 7.10.2010 r. i od 07.04.2008 r. do 08.04.2008 r. R. H. (1) odbył również karę łączną 1 (jednego) pozbawienia

wolności orzeczona wyrokiem wydanym w sprawie X K 980/09 w okresie od 16.06.2011 r. do 14.06.2011 r. oraz od 02.05.2009 r. do 04.02.2009 r.

Czyn oskarżonego uznać należy za zawiniony, jest on osobą dorosłą, zdrowym człowiekiem znającym doskonale normy prawne w tym zakresie, był już wielokrotnie karany za czyny m.in. przeciwko mieniu. Należało oczekiwać od niego, że zachowa się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Po stronie R. H. (1) nie zaszły żadne okoliczności, które usprawiedliwiałyby jego zachowanie i prowadziły do zwolnienia z odpowiedzialności karnej. W szczególności za uwolnieniem od winy nie przemawia rozpoznane u oskarżonego przez biegłych mieszane uzależnienie od substancji psychoaktywnych oraz nieprawidłowa osobowość. Z treści opinii wynika bowiem, iż R. H. (1) w czasie popełnienia czynu miał w pełni zachowaną zdolność do jego rozumienia i pokierowania swoim zachowaniem. Wreszcie zachowanie oskarżonego stanowi czyn karygodny, społecznie szkodliwy. Poprzez swoje zachowanie naruszył on chronione prawnie dobro pokrzywdzonego – jego mienie. Dodatkowo wskazać należy na dotychczasową karalność oskarżonego, fakt, że dotychczasowe skazania nie przyniosły oczekiwanego efektu. Oskarżony w dalszym ciągu narusza podobne normy prawne. Przy czym wysokość wyrządzonej szkody nie jest niska, nie jest również szczególnie wysoka, lecz istotna z punktu widzenia oskarżonego, który nie uzyskiwał przecież zarobków. Mając na uwadze powyższe Sąd ocenił stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako wyższy niż średni.

Z uwagi na to, iż oskarżony popełnił przestępstwo wyczerpujące znamiona przepisów art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk kwalifikację prawną należało uzupełnić o przepis art. 11 § 2 kk pozwalający na ustalenie, iż zachowanie R. H. (1) stanowiło jedno przestępstwo, nadto oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem normy przepisu art. 64 § 1 kk. W tym stanie rzeczy czyn ten zagrożony był na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk karą od 6 miesięcy pozbawienia wolności do, przy uwzględnieniu normy z art. 64 § 1 kk, nawet 12 lat pozbawienia wolności. Możliwe więc było wymierzenie kary rodzajowo najsurowszej, a ustalając jej wymiar Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości i zawinienia popełnionego przez R. H. (1) czynu, wysokość wyrządzonej szkody, jak również to, iż wśród dotychczas popełnionych przez oskarżonego czynów nie było drugiego takiego samego. Kierując się powyższym Sąd wymierzył oskarżonemu kare 10 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie zastosował normy przepisu art. 64 § 1 kk. Przy czym orzekł dodatkowo na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny, z uwagi na to, iż R. H. (1) działał w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Ilość stawek dziennych – 100, ustalono kierując się wskazanymi wyżej kryteriami związanymi z poziomem zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego

przestępstwa, wysokością szkody. Zaś wysokość jednej stawki dziennej – 10 zł, Sąd ustalił kierując się aktualną sytuacją materialną oskarżonego, który jest pozbawiony wolności, nie zarobkuje, nie posiada również majątku.

Wymierzając oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uznał, iż negatywna prognoza co do sprawcy przemawia za tym, by nie poddawać go próbie. Nie zawieszono więc wykonania orzeczonej kary w stosunku do sprawcy, który swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona z art. 64 § 1 kk. Wprawdzie zarzucany oskarżonemu czyn był popełniony przed nowelizacją przepisów kodeksu karnego na podstawie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw i w oparciu o przepis art. 4 § 1 kk możliwe było zastosowanie przepisów art. 69 i 70 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji, a więc co do zasady możliwe było warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec R. H. (1) kary, tym niemniej mając na uwadze dotychczasową karalność sprawcy, który już wielokrotnie był poddawany próbie, lecz koniecznym było późniejsze zarządzenie wykonania orzeczonych kar, Sąd uznał, iż brak jest obecnie po stronie oskarżonego okoliczności przemawiających za ponownym poddaniem go próbie. Stosowane dotychczas wobec oskarżonego sankcje wydają się być niewystarczające, konieczne jest zastosowanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Wreszcie mając na uwadze wysokość wyrządzonej szkody, która nie została naprawiona Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał R. H. (1) do jej naprawienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) S.A. z/s we W. kwoty 4 022,12 zł, wynikającej z treści umowy kredytu.

W toku postępowania oskarżonemu na jego wniosek ustanowiono obrońcę z urzędu w osobie adw. P. P., a następnie adw. R. S., wobec tego iż koszty obrony nie zostały pokryte w całości, ani w części Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 kpk zasądził na rzecz obrońców należne kwoty, obliczając je na podstawie § 14 ust. 2 pkt. 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z uwzględnieniem ilości rozpraw z udziałem poszczególnych obrońców. Do obliczenie kosztów zastępstwa nie miały zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie z uwagi na treść przepisu § 21.

Mając na uwadze obecną sytuację materialną i życiową oskarżonego, który jest pozbawiony wolności, nie posiada majątku, Sąd odstąpił od obciążania go kosztami postępowania na podstawie art. 624 § 1 kk.

SSR Katarzyna Baryła