Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Szarek

Protokolant – sekretarz sądowy Wioletta Rucińska

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego A. M. (1) reprezentowanego przez matkę D. L. (1)

przeciwko W. M.

o alimenty

I  zasądza od pozwanego W. M. na rzecz małoletniego powoda A. M. (1) alimenty w kwotach po 700 zł (siedemset złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 15. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 kwietnia
2016 r.;

II  zasądza od pozwanego W. M. na rzecz małoletniego powoda A. M. (1) łączną kwotę 1 645 zł (jednego tysiąca sześciuset czterdziestu pięciu złotych) tytułem alimentów za okres od dnia 17 października 2015 r. do dnia 31 marca 2016 r., z tym, że:

–

kwota 145 zł (stu czterdziestu pięciu złotych) płatna do dnia 17 października 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

–

kwota 300 zł (trzystu złotych) płatna do dnia 15 listopada 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

–

kwota 300 zł (trzystu złotych) płatna do dnia 15 grudnia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

–

kwota 300 zł (trzystu złotych) płatna do dnia 15 stycznia 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

–

kwota 300 zł (trzystu złotych) płatna do dnia 15 lutego 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

–

kwota 300 zł (trzystu złotych) płatna do dnia 15 marca 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym do dnia zapłaty;

I  oddala powództwo w pozostałej części;

II  zasądza od pozwanego W. M. na rzecz małoletniego powoda A. M. (1), reprezentowanego przez matkę D. L. (1), kwotę 1 260,58 zł (jednego tysiąca dwustu sześćdziesięciu złotych i pięćdziesięciu ośmiu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III  nakazuje pobrać od pozwanego W. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 420 zł (czterystu dwudziestu złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

IV  wyrokowi w zakresie punktu I (pierwszego) i II (drugiego) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 404/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 19 sierpnia 2015 r. małoletni powód A. M. (1), reprezentowany przez matkę D. L. (1) i zastępowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł
o zasądzenie od pozwanego W. M. alimentów w kwocie po 1 300 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 15. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia złożenia pozwu. Jednocześnie zwrócił się o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu tak sformułowanego żądania wskazano, że wyrokiem z dnia 15 stycznia 2008 r., w postępowaniu o sygn. akt XRC 3030/07, Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód małżeństwo rodziców powoda; władzę rodzicielską nad małoletnim powierzył obojgu rodzicom
i jednocześnie ustalił miejsce pobytu dziecka przy ojcu oraz zasądził od D. L. (1) na rzecz małoletniego A. M. (1) alimenty w kwocie po 200 zł miesięcznie. Postanowieniem z dnia 8 maja 2009 r., wydanym w postępowaniu o sygn. akt RIIINsm 754/08 Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim zmienił punkt II ww. wyroku Sądu Okręgowego
i ustalił miejsce pobytu małoletniego przy matce. Aktualnie małoletni ma ukończone 10 lat,
jest uczniem III klasy szkoły podstawowej i zamieszkuje w wraz z matką. Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda spłaca kredyt zaciągnięty na zakup domu w kwocie po 1 200 zł miesięcznie.

Łączny, miesięczny koszt utrzymania dziecka matka oceniła na kwotę 2 000 zł oraz
w skazała, iż w skład tej kwoty wchodzi: udział przypadający na małoletniego w kosztach utrzymania mieszkania – 360 zł miesięcznie, koszt wyżywienia – 700 zł miesięcznie, koszt zakupu odzieży – 250 zł, koszty związane ze szkołą – 300 zł, koszt zakupu środków czystości - 70 zł, koszty wiązane z kultura i rozrywką – ok. 150 zł oraz koszt wyjazdów wypoczynkowych – 2 000 zł w skali roku.

Kolejno wskazano, że D. L. (1) zatrudniona jest na stanowisku asystenta
w Komendzie Wojewódzkiej Policji w S. za wynagrodzeniem ok. 3 000 zł netto miesięcznie, pozwany zaś jest wspólnikiem w dwóch spółkach, przy czym matka powoda nie wie jaki dochód pozwany osiąga z tego tytułu.

W odpowiedzi na pozew W. M., zastępowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata, uznał powództwo do kwoty po 400 zł miesięcznie,
a w pozostałej części wniósł o jego oddalenie. Poważny wniósł ponadto o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zakwestionował wysokość wyszczególnionych w treści pozwu wydatków związanych
z utrzymaniem małoletniego A. M. (1) i wskazał, iż nie przedłożono żadnych dokumentów z których wynikałoby jakie rzeczywiście koszty ponoszone są w związku
z utrzymaniem dziecka. Dodatkowo pozwany wskazał m.in., że poza małoletnim powodem ma na swoim utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, natomiast małoletni powód bardzo często przebywa z pozwanym i jego rodziną w jego miejscu zamieszkania w S., tj. przez większość weekendów, ferii, wakacji, w każde święta i inne dni wolne od nauki i w tym czasie pozwany w miarę swoich możliwości stara się jak najlepiej zorganizować dziecku czas wolny, kupuje synowi książki, gazety, zabawki, kupuje odzież oraz obuwie, pokrywa koszty organizowanych wycieczek i wyjazdów. Ostatecznie wskazał, że w związku z przebytym wypadkiem rowerowym przebywa obecnie na zwolnieniu lekarskim i wymaga rehabilitacji oraz że faktycznie nie prowadzi już działalności w formie spółki cywilnej, natomiast z uwagi na stan zdrowia ma także ograniczoną możliwość prowadzenia działalności w formie spółki jawnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni A. M. (1), urodzony w dniu (...) w S., jest dzieckiem W. M. i D. L. (1).

Niesporne, a nadto:

–

odpis skrócony aktu urodzenia, k. 7.

Wyrokiem wydanym w dniu 15 stycznia 2008 r., w postępowaniu o sygn. akt X RC 3030/07, Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód małżeństwo rodziców małoletniego A. M. (1) – bez orzekania o winie; wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim Sąd powierzył obojgu rodzicom i ustalił miejsce pobytu dziecka przy ojcu. Kosztami utrzymania małoletniego Sąd obciążył oboje rodziców i zasądził od D. L. (1) na rzecz małoletniego A. M. (1) alimenty w kwocie po 200 zł miesięcznie.

Dowód:

–

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 stycznia 2008 r., w aktach sprawy o sygn. akt X RC 3030/07, k. 17.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2009 r., wydanym w postępowaniu o sygn. akt RIII Nsm 754/08 Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim zmienił punkt II ww. wyroku Sądu Okręgowego w ten sposób, że ustalił miejsce pobytu małoletniego przy matce.

Dowód:

–

postanowienie Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 15 stycznia
2008 r., w aktach sprawy o sygn. akt RIII Nsm 754/08, k. 57.

Małoletni A. M. (1) aktualnie zamieszkuje wraz z matką, jej ojcem i partnerem matki w lokalu położonym miejscowości P. na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Na koszty utrzymania przedmiotowego lokalu składają się następujące miesięczne wydatki: 50 zł tytułem podatku od nieruchomości, 300 zł tytułem opłaty za gaz; 450 zł tytułem opłaty za prąd; 300 zł za pobór wody; 40 zł – za wywóz nieczystości oraz 310 zł tytułem opłaty za Internet. Ww. nieruchomość stanowi własność matki D. L. (2) S.. Przedstawicielka ustawowa ww. małoletniego zdecydowała się wykupić nieruchomość od matki. W tym celu zaciągnęła u niej pożyczkę na kwotę 190 000 zł i zobowiązała się spłacić zadłużenie w ciągu 10 lat w ratach po 2 000 zł miesięcznie.

Dowód:

–

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda D. L. (1), k. 163 – 164, 190 – 191;

–

zeznania świadka L. S., k. 197 – 198;

–

kopia umowy pożyczki, k. 105;

–

potwierdzenie dokonania przelewu, k. 106 – 132;

–

wezwanie do zapłaty wraz z tłumaczeniem na język polski, k. 143 – 144;

–

decyzja wraz z tłumaczeniem na język polski, k. 145 – 146, 151 – 152;

–

faktura wraz z tłumaczeniem na język polski, k. 147 – 150, 153 – 160.

A. M. (1) jest uczniem IV klasy niemieckiej szkoły podstawowej, podręczniki szkolne otrzymuje bezpłatnie. Usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletniego opiewają na kwotę ok. 1 335 zł miesięcznie i w szczególności przedstawiają się w wymiarze miesięcznym następująco: ok. 340 zł tytułem udziału w kosztach związanych z utrzymaniem mieszkania; ok. 30 zł miesięcznie tytułem opłat związanych ze szkołą (30 € rocznie tytułem wszystkich kosztów utrzymania dziecka w szkole oraz 50 € rocznie tytułem składki klasowej,
co w przeliczeniu daje kwotę ok. 320 zł w skali roku, a zatem ok. 30 zł miesięcznie);
ok. 25 zł miesięcznie tytułem kosztów zakupu wyprawki szkolnej, tj. plecaka, piórnika, przyborów (ok. 300 zł w skali roku); 450 zł tytułem kosztów zakupu żywności; 200 zł tytułem kosztów zakupu odzieży, bielizny, obuwia; 70 zł tytułem kosztu zakupu kosmetyków i środków czystości; 100 zł miesięcznie tytułem kosztów organizacji wypoczynku letniego lub zimowego dla dziecka (1 200 zł
w skali roku); 20 zł tytułem kosztów przejazdów małoletniego na trasie P. – S. – P. w związku z wyjściami do kina lub na basen oraz 100 zł miesięcznie tytułem kosztów rozrywki, m.in. wyjść do kina czy na basen.

Małoletni pozostaje pod opieką lekarzy okulisty, ortodonty i ortopedy. Do okulisty uczęszcza średnio raz do roku. Koszt jednej wizyty wynosi 100 zł. W 2015 r. D. L. (1) zakupiła okulary dla syna za kwotę 249 zł. Koszty leczenia ortodontycznego małoletniego refundowane są przez NFZ. Do ortopedy małoletni uczęszcza z ojcem.

Dowód:

–

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda D. L. (1), k. 163 – 164, 190 – 191;

–

kopia paragonu, k. 139;

–

kopia umowy, k. 140;

–

pokwitowanie wraz z tłumaczeniem na język polski, k. 141 – 142, 161 – 162.

Małoletni A. M. (1) przebywa pod opieka ojca w S. przez większość weekendów (3 lub 4 weekendy w miesiącu), w czasie ferii, wakacji, w każde święta i inne dni wolne od nauki. W tym czasie ojciec stara się atrakcyjnie zorganizować dziecku czas wolny, kupuje synowi książki, gazety, zabawki, kupuje odzież oraz obuwie, pokrywa koszty organizowanych wycieczek i wyjazdów. W roku 2015 wykupił synowi udział w obozie wypoczynkowym za kwotę 1 590 zł oraz dwudniową wycieczkę za kwotę 100 zł. Ponadto A. M. (1) dotychczas dobrowolnie łożył na utrzymanie syna kwotę 400 zł miesięcznie.

Dowód:

–

zeznania pozwanego W. M., k. 192 – 195;

–

kopia umowy, k. 57;

–

program wycieczki, k. 62 – 63.

W. M. ma ukończone 38 lat, legitymuje się wykształceniem wyższym, pozostaje w związku małżeńskim. Poza małoletnim A. M. (1) ma na swoim utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci w wieku 2 i 8 lat.

Ojciec małoletniego A. M. (2) zamieszkuje wraz z małżonką i dziećmi w S.. W skład kosztu utrzymania domu pozwanego wchodzą: 215 zł miesięcznie tytułem opłaty za energię elektryczną; 211,12 zł za pobór wody i odprowadzania nieczystości; 104 zł miesięcznie tytułem opłaty za gaz; 72 zł za wywóz odpadów; 43 zł miesięcznie tytułem podatku od nieruchomości; 129 zł tytułem opłaty za Internet i telewizję. Dom pozwanego ogrzewany jest drewnem na zakup, którego ww. przeznacza ok. 420 zł miesięcznie (tj. 5 000 zł w skali roku). Pozwany spłaca kredyt zaciągnięty na kwotę 296 000 zł z przeznaczeniem na zakup nieruchomości, rata kredytu wynosi ok. 1 430 zł miesięcznie. Koszt obsługi kredytu (ubezpieczenie, opłata za prowadzenie rachunku) wynosi 60,50 zł miesięcznie. Małżonka pozwanego jest pracownikiem Urzędu Miejskiego w S..

Dowód:

–

zeznania pozwanego W. M., k. 192 – 195;

–

faktury VAT, k. 27, 43 - 50;

–

potwierdzenie dokonania przelewu, k. 29;

–

aneks do umowy o Internet, k. 40;

–

decyzja w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości, k. 41;

–

zawiadomienia, k. 42, 51 – 53;

–

historia choroby, k. 54;

–

dowód wpłaty, k. 55 – 56;

–

potwierdzenie dokonania przelewu, k. 58 – 59.

W. M. jest osobą ogólnie zdrową, nie posiada on orzeczenia o niepełnosprawności, ani też o niezdolności do pracy. W związku z przebytym wypadkiem rowerowym ww. przebywał na zwolnieniu lekarskim od 16 października 2015 r. do 6 listopada 2015 r. W 2015 r. W. M. zawarł umowę ubezpieczenia na życie, tytułem składki opłaca 583,86 zł rocznie (co daje 48,65 zł w skali miesiąca)

Dowód:

–

zeznania pozwanego W. M., k. 192 – 195;

–

wyniki badań, k. 33;

–

zaświadczenie lekarskie, k. 35;

–

kopia zwolnienia lekarskiego, k. 36;

–

wyniki badań, k. 37;

–

karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 38;

–

kopia umowy ubezpieczenia na życie, k. 39.

W. M. jest wspólnikiem spółki jawnej działającej pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...), K., W. M. i spółka. Przedmiotem działalności spółki jest handel detaliczny artykułami spożywczymi i przemysłowymi, jej siedziba mieści się w S.. Ww. był ponadto wspólnikiem spółki cywilnej zajmującej się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie przygotowania i sprzedaży napojów na terenie plaży w M.. Spółka działała pod nazwą (...) S.C. M. W., K. S.. Umowa dzierżawy gruntu, na którym pozwany wykonywał tą działalność wygasła w dniu 31 marca 2016 r. Aktualnie W. M. utrzymuje się z oszczędności.

Dowód:

–

zeznania pozwanego W. M., k. 192 – 195;

–

odpis KRS, k. 10 – 12;

–

wydruk (...), k. 13;

–

umowa dzierżawy, k. 30 – 31;

–

potwierdzenie złożenia wniosku o zmianę wpisu do (...), k. 32;

–

wydruk (...), k. 133 – 138.

Firma Handlowo Usługowa (...), K., W. M. i spółka Sp. j. prowadzona jest przez trzech wspólników. W roku 2015 spółka uzyskała dochód na poziomie 128 500, 67 zł. W 2013 r. dochód pozwanego wynosił 151 103,46 zł; w 2014 r. pozwany uzyskał 212 250,62 zł, zaś w 2015 r. – 153.032,42 zł.

Dowód:

–

zeznania pozwanego W. M., k. 192 – 195;

–

kopia księgi przychodów i rozchodów, k. 28;

–

zeznanie podatkowe, k. 74 – 88, 185 – 189.

D. L. (1) ma ukończone 34 lata, legitymuje się wyższym wykształceniem, zatrudniona jest na stanowisku asystenta w Komendzie Wojewódzkiej Policji w S. za wynagrodzeniem ok. 3.179,96 zł netto. Ponadto otrzymuje tzw. trzynastą pensję oraz dodatek mundurowy. W 2013 r. dochód matki małoletniego powoda wyniósł 52.866,13 zł, zaś w 2014 r. - 55.831,16 zł.

Dowód:

–

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda D. L. (1), k. 163 – 164, 190 – 191;

–

zaświadczenie, k. 96a;

–

zeznanie podatkowe, k. 97 – 100.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo małoletniego A. M. (1) o podwyższenie alimentów okazało się częściowo zasadne.

Ustalony powyżej stan faktyczny oparty został na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności na powyżej powołanych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach spraw I. N. 754/08 oraz X RC 3030/07, albowiem strony nie kwestionowały zarówno autentyczności, jak i treści tychże dokumentów i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości, co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów. Pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a tym samym nie stanowiły podstawy powyższych ustaleń faktycznych.

Dowód z dokumentu w postaci pisemnej zgody na zabieg operacyjny laserowej korekcji wzroku małżonki pozwanego nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a tym samym nie stanowił podstawy powyższych ustaleń faktycznych. Fakt, że małżonka pozwanego poddała się lub też planowała poddać się takiemu zabiegowi nie ma bowiem wpływu na ustalenie rozmiaru usprawiedliwionych potrzeb powoda, ani możliwości majątkowych zarobkowych pozwanego. Przedstawione przez stronę powodową kopie paragonów, znajdujące się aktach sprawy na kartach 61, 64 – 65, nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, ponieważ na ich podstawie nie można było zweryfikować kto, ani na czyje potrzeby ponosił potwierdzone paragonami wydatki, nie były one rachunkami imiennymi i nie stanowiły zatem dowodu zakupu określanej rzeczy lub usługi przez konkretną osobę. Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd nie brał pod uwagę ponadto dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach 66 – 68, albowiem dokumenty te były nieczytelne.

Strona pozwana kwestionowała prawdziwość umowy pożyczki znajdującej się aktach niniejszej sprawy na karcie 105. W związku z powyższym Sąd przesłuchał w charakterze świadka L. S., będąca stroną ww. umowy. Sąd dał wiarę przesłuchanemu świadkowi, gdyż jej zeznania były logiczne, spójne i korespondowały z treścią innych zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności zeznaniami D. L. (1) oraz treścią dokumentów, tj. m.in. potwierdzeniami dokonania przelewów. W związku z powyższym Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa, bowiem uznał,
iż okoliczności sprawy zostały już wystarczająco wyjaśnione – świadek na rozprawie przed Sądem w dniu 5 kwietnia 2016 r. potwierdziła, że zawarła z córką umowę pożyczki oraz, że D. L. (1) wspólnie z partnerem spłacają tę pożyczkę, a tym samym nie należało podejmować czynności dowodowych, które prowadziłyby jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie.

Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom pozwanego W. M.,
w szczególności co do podnoszonych przez niego okoliczności związanych z jego aktualną sytuacją osobistą, rodzinną i zdrowotną. Sąd nie dał wiary pozwanemu jedynie w tej części
w której wskazywał, iż z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i uczestnictwa w spółkach osiąga on dochód na poziomie 85.000 zł w skali roku, co innego wynika bowiem z innych zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów, a w szczególności z zeznania podatkowego pozwanego, które wskazuje, że ww. w 2015 r. uzyskał dochód na poziomie 153.032,42 zł.

Ponadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda D. L. (1). W ocenie Sądu także jej zeznania w większości zasługiwały na nadanie im przymiotu wiarygodności, albowiem korespondowały one z przedłużonymi przez strona powodową dokumentami, które z wyżej podanych względów zostały uznane przez niniejszy Sąd za wiarygodne, a nadto znajdowały odzwierciedlenie w zasadach doświadczenia życiowego i zawodowego obrazujących koszty związane z utrzymaniem stron. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom ww. jedynie w tej części
w której wskazywała, iż na zakup żywności dla syna przeznacza kwotę 700 zł miesięcznie.
W ocenie Sądu ww. kwota została zawyżona, albowiem w świetle zasad doświadczenia życiowego

i zawodowego wysokość wydatków związanych z zakupem żywności dla dziecka w wieku małoletniego powoda może się kształtować na poziomie (co najwyżej) określonym w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu kwota 450 zł miesięcznie jest adekwatna do potrzeb dziecka przy uwzględnieniu jego wieku i stanu zdrowia. Naturalnym jest, iż każdy człowiek ponosi koszty związane z zakupem żywności i dla ich wykazania nie jest konieczne przedłożenie dokumentów obejmujących całokształt danych wydatków. Niemniej jednak w sytuacji, gdy strona wskazuje na wysokość danych wydatków, które przekraczają miarę znajdującą odzwierciedlenie
w powołanych zasadach doświadczenia zawodowego i życiowego, to zachodzi konieczność wykazania tej okoliczności chociażby dokumentami, a w niniejszej sprawie matka powoda nie przedłożyła takich dokumentów, które by w całości potwierdzały, iż na zakup żywności dla syna przeznacza, aż 700 zł miesięcznie.

Matka powoda nie zdołała również wykazać koszty związane z rozrywką i organizacją czasu wolnego małoletniego wynoszą ok. 300 zł miesięcznie. Na rozprawie przed Sądem w dniu
16 grudnia 2015 r. D. L. (1) zeznała, że uczęszcza z dzieckiem na basen dwa razy
w miesiącu oraz że mniej więcej raz w miesiącu wychodzi z synem do kina. Jednorazowy koszt zakupu biletu dla dziecka wynosi zaś ok. 20 zł. W związku z powyższym Sąd, przy uwzględnieniu aktualnych cen dóbr i usług na lokalnym rynku oraz faktu, iż co do zasady małoletnie dzieci w wieku powoda korzystają z możliwości zakupu biletu ulgowego (do kina czy tez na basen) koszty związane z rozrywką ocenił na kwotę ok. 100 zł miesięcznie.

Odnosząc się natomiast do wykazywanych kosztów związanych z wykupem lokalu należącego do L. S. należy wskazać, iż Sąd miał na uwadze, iż obowiązkiem każdego
z rodziców jest zapewnienie dziecku mieszkania, jednakże koszt związany z opłatą za wykup przedmiotowej nieruchomości na poziomie 2 000 zł miesięcznie Sąd uznał za wykraczający poza przeciętną miarę kosztów związanych z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych. Matka małoletniego samodzielnie bowiem i bez wcześniejszych konsultacji z porwanym podjęła decyzję
o zamieszkaniu na stałe w Niemczech i także samodzielnie zatem powinna ponosić konsekwencje związane z m.in. podwyższonymi (w stosunku do cen obowiązujących na terenie kraju) kosztami kupna i utrzymania mieszkania. Jak ustalono pozwany nie wyraził zgody na przeprowadzkę
i zmianę szkoły przez syna, a zatem w ocenie Sądu fakt, że D. L. (1) zdecydowała się zmienić miejsce zamieszkania i wykupić nieruchomość od matki nie powinien wpływać na rozmiar obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem syna. Na marginesie należy wskazać, że po spłacie pożyczki nieruchomość ma stać się własnością nie małoletniego powoda, a D. L. (1).

Powództwo małoletniego A. M. (1) zostało oparte o art. 133 § 1 k.r.o. Zgodnie z powołanym unormowaniem, rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Należy przy tym wskazać, iż stosownie do treści art. 135 § 1 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

W ocenie Sądu, przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykazało, że usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletniego A. M. (1) opiewają na kwotę ok. 1335 zł miesięcznie. Zdaniem Sądu, wszystkie wydatki wyszczególnione w stanie faktycznym niniejszego uzasadnienia jako koszty związane
z utrzymaniem małoletniego powoda i we wskazanej tam wysokości są wydatkami usprawiedliwionymi w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o., a więc wydatkami, które powinny być pokrywane w pierwszej kolejności przez rodziców dziecka. Podkreślenia wymaga przy tym fakt,
iż przedmiotowe wydatki oraz ich wysokość – oceniana przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i zawodowego – jest adekwatna do potrzeb małoletniego powoda przy uwzględnieniu jego wieku, dotychczasowego poziomu życia, możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców dziecka, potrzeb rozwojowych, emocjonalnych, społecznych dziecka, potrzeby stymulowania jego rozwoju, a także przy uwzględnieniu cen dóbr i usług jakie wiążą się z zaspokajaniem poszczególnych potrzeb. W konsekwencji, wysokość przedmiotowych wydatków nie może być poczytana za zbyt wygórowaną. Jednocześnie należy w tym miejscu powtórnie wskazać,
iż wysokość części kosztów związanych z utrzymaniem małoletniego wskazywana przez jego matkę była zbyt wygórowana i nie odpowiadała usprawiedliwionym potrzebom dziecka
w rozumieniu art. 135 § 1 k.r.o., a tym samym kwoty te nie mogły stanowić podstawy do ustalania wysokości świadczeń alimentacyjnych należnych od pozwanego na rzecz małoletniego.

Zgodnie z art. 135 § 2 k.r.o. wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub
w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Przekładając powyższe ustalenia na grunt niniejszej sprawy nie można w pierwszej kolejności należy wskazać, że małoletni A. M. (1) ma już ukończone 11 lat, a więc konieczność oraz możliwość osobistych starań o jego wychowanie i utrzymanie jest już w pewnym stopniu ograniczona. Kolejno należy wskazać, iż małoletni ma regularny kontakt z ojcem – przebywa pod jego opieką w jego miejscu zamieszkania w czasie większości weekendów, przez połowę ferii oraz wakacji, a także w święta. W tym czasie pozwany zalewania synowi posiłki, organizuje mu czas, wolny, zakupuje zabawki, pomoce naukowe oraz ubrania i obuwie, bowiem małoletni przychodzi do ojca nie mając przy sobie ubrań na zmianę. Dodatkowo pozwany pokrywa część kosztów związanych z organizacją wypoczynku dziecka, wykupił mu wyjazd na obóz oraz kilka wycieczek weekendowych. W związku z powyższym należy uznać, iż swój obowiązek alimentacyjny względem syna pozwany realizuje – podobnie jak matka dziecka – także poprzez osobiste starania o wychowanie i utrzymanie syna. Uwzględniając powyższe Sąd doszedł do przekonania, że oboje rodzice winni są w zbliżonym stopniu partycypować w kosztach jego utrzymania. Matka dziecka jest osobą czynną zawodowo – w okresie pracy, a także w czasie gdy małoletni przebywa u ojca nie sprawuje osobistej pieczy nad dzieckiem, to tym samym również
i ona może i powinna uczestniczyć w kosztach utrzymania dziecka poprzez finansowe zaspokajanie potrzeb życiowych powoda.

W odniesieniu do kwestii możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego należy wskazać, że osiąga on dochody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, które pozwolą mu na partycypowanie w kosztach utrzymania dziecka kwotą 700 zł miesięcznie. Sąd miał przy tym na uwadze, iż pozwany ponosi stosunkowo wysokie koszty utrzymania własnego związane m.in. ze spłatą kredytu mieszkaniowego oraz że ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, jednakże nawet przy uwzględnieniu powyższego ustalona kwota alimentów na rzecz małoletniego powoda w wysokości 700 zł nie powinna dla pozwanego stanowić zbyt wielkiego obciążenia.

Zdaniem Sądu, wydatki powołane przez pozwanego jako koszty związane z jego utrzymaniem – tj. wyżywienie, odzianie, ubezpieczenie, opłaty za media, splata raty kredytu itp. zamykają się w kwocie ok. 2 600 zł. Do jego dyspozycji pozostaje więc jeszcze kwota kilku tysięcy złotych miesięcznie. W związku z powyższym zasądzona kwota 700 zł miesięcznie tytułem alimentów z pewnością nie narazi pozwanego na niemożność zaspokajania jego potrzeb życiowych, czy też konieczność zmiany dotychczasowego trybu życia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I i III sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda alimenty w kwocie po 700 zł miesięcznie począwszy od dnia
1 kwietnia 2016 r., a w pozostałej części powództwo oddalił.

Zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c., sąd wydaje wyrok, biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący
w chwili zamknięcia rozprawy. W świetle powyższego unormowania należało przy określaniu obowiązku alimentacyjnego W. M. uwzględnić świadczenia już przez niego spełnione w okresie od 17 października 2015 r. do końca marca 2016 r. Stąd też w punkcie I wyroku zasadzono alimenty w pełnej wysokości 700 zł miesięcznie począwszy od 1 kwietnia 2016 r., a za miesiące od października 2015 r. do końca marca 2016 r. w łącznej wysokości 1.645 zł, tj. w kwocie będącej różnicą miedzy alimentami już faktycznie przekazanymi na rzecz małoletniego, a alimentami należnymi. Alimenty zasądzono począwszy od dnia 17 października 2016 r. tj. od dnia następującego po dniu, w którym pozwany podjął korespondencję sądową i zapoznał się z treścią żądania pozwu.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało oparto o art. 100 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Z żądanej kwoty alimentów 1 300 zł Sąd zasądził kwotę 700 zł. W konsekwencji należy uznać, że strona powodowa wygrała niniejszą sprawę w 54 %, a przegrała w 46 %. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem strona powodowa w 46 %, a pozwany w 54 %. Koszty procesu wyniosły w niniejszej sprawie 2 477 zł (tj. 2 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej; 77 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa). Udział strony powodowej w obowiązku pokrycia kosztach procesu – z uwagi na wynik sprawy – opiewa na kwotę 1 139,42 zł (2 477 zł x 46 %), zaś udział pozwanego w obowiązku pokrycia kosztów procesu opiewa na kwotę 1 337,58 zł (2 477 zł x 54 %). Dotychczas strona powodowa pokryła koszty procesu kwotą 2 400 zł, zaś pozwany pokrył koszty procesu w 77 zł. Z uwagi na to, iż uzasadniony udział strony powodowej w kosztach procesu, który winna była pokryć opiewał na kwotę 1 139,42 zł, a udział pozwanego w kosztach procesu, który winien był pokryć opiewał na kwotę 1 337,58 zł, a pokrył jedynie kwotą 77 zł, to od pozwanego na rzecz strony powodowej zasądzono kwotę 1 260,58 zł (1 337,58 zł – 77 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono, jak w punkcie IV wyroku.

Kolejno należy wskazać, iż małoletni powód były z mocy ustawy zwolniony od kosztów sądowych, albowiem zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm. – cyt. dalej jako u.k.s.c.), nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z uwagi na to, iż zasądzono alimenty w kwotach po 700 zł miesięcznie, to należało uznać, iż nieuiszczone koszty sądowe (stricte opłata od pozwu) opiewają w niniejszej sprawie na kwotę 420 zł. Zgodnie bowiem z art. art. 13 ust. 1 u.k.s.c., opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu (700 zł x 12 miesięcy x 5 %).

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie V wyroku. Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące.