Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: st. sekr. sądowy Izabela Jagmin

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 r. w Gdyni

sprawy z powództwa Gmina M. G. - Zarząd (...) z siedzibą w G.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I Oddala powództwo w całości;

II Kosztami postępowania w kwocie 107,00 zł (sto siedem złotych), w tym 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. G. - Zarząd (...) w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. S. kwoty 112 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 listopada 2003 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany dokonał przejazdu pojazdem komunikacji miejskiej należącym do powoda bez ważnego biletu, w związku z czym zobowiązany był zapłacić opłatę dodatkową w kwocie 100 zł. Powód nadto wskazał, że pozwany nie uiścił opłaty dobrowolnie w związku z czym powstały koszty dodatkowe, związane z kosztami pocztowymi wysłanego upomnienia, co razem stanowi kwotę 112 zł.

(pozew - k. 2-3v.)

Nakazem zapłaty z dnia 16 listopada 2004 r., wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VIII Nc 13627/04, Sąd Rejonowy w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

(nakaz zapłaty - k. 7)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu, którym zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zarzucił, że roszczenie jest przedawnione .

(sprzeciw - k. 22-23,wniosek , k. 20-21)

Postanowieniem z dnia 21.4.2015r Sąd Rejonowy w Gdyni przywrócił pozwanej termin do złożenia sprzeciwu

( postanowienie k. 46)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23.9. 2003 r. w autobusie linii nr (...), należącym do Zarządu (...) w G., kontroler numer 66 sporządził raport opisowy kontrolera biletów o numerze (...). Jako osobę podróżującą bez ważnego biletu wskazano E. S. zamieszkałą w O. przy ulicy (...). Raport sporządzony został na podstawie dowodu osobistego o numerze i serii (...) i peselu nr (...). Na raporcie wskazana została wysokość opłaty dodatkowej w kwocie 100,00 zł oraz przewoźne w kwocie 2 zł. Odbiór dokumentu opłaty dodatkowej został potwierdzony czytelnym podpisem.

Zaznaczono też, że wezwanie wysłano na adres G. ul. (...) 3/29 w dniu 31.10.2003r, jednakże brak dowodu doręczenia w/w E. S.

okoliczność bezsporna, a nadto raport opisowy kontrolera biletów - k. 4-4v

E. S. nie mieszkała w okresie pomiędzy 23.9.2003r a 24.12.2004r w G. przy ulicy (...) 3/29, nie była tam też nigdy zameldowana

Zaświadczenie Urzędu Miejskiego w O. k. 19, ksero dowodu osobistego k. 16, 18, zeznania pozwanej k. 131 , wezwanie k. 4

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie w/w dowodu z dokumentu przedłożonego przez stronę powodową i pozwaną w toku postępowania oraz zeznań pozwanej E. S., którym dał wiarę w całości, albowiem są wzajemnie spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że w dniu 23.9. 2003 r. kontroler Zarządu (...) w G. sporządził raport opisowy kontrolera biletów o numerze (...), w którym jako osobę podróżującą bez ważnego biletu wskazał E. S., która potwierdziła własnoręcznym podpisem odbiór opłaty dodatkowej . W sprawie spornym było czy pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty na adres pod którym mieszkała i który podała w raporcie kontrolera.

Podstawę faktyczną roszczenia powoda stanowiła okoliczność przejazdu przez pozwanego środkami komunikacji miejskiej bez ważnego biletu. Fakt ten stwierdzony został przez powoda w oparciu o raport opisowy kontrolera biletów o numerze (...) sporządzony na podstawie dowodu osobistego o numerze i serii (...) i peselu nr (...) i zeznaniach pozwanej. Pozwany nie zakwestionował aby to on złożył podpis potwierdzający odbiór opłaty dodatkowej, a w konsekwencji aby to on w dniu 23.9 . 2003 r. odbywał podróż bez ważnego biletu.

Podniósł jednak zarzut przedawnienia roszczenia i niedoręczenia mu wezwania oraz nakazu zapłaty na właściwy adres.

Powyższe zarzuty pozwanego nie kwestionują wiarygodności dokumentu prywatnego, jakim jest raport kontrolera, który stanowi jedyny powołany przez powoda dowód świadczący o przejeździe pozwanego bez ważnego biletu.

Należy wskazać, że raport, na który powód się powoływał, stanowi, jako dokument prywatny, zgodnie z art. 245 k.p.c. dowód tego, że kontroler sporządził ten raport o treści załączonej do pozwu w niniejszej sprawie. Raport sporządzony przez kontrolera jest niewątpliwie dokumentem prywatnym pochodzącym od powoda, którego wiarygodności pozwany nie kwestionował. Zgodnie zatem z treścią art. 253 k.p.c. to powód - jako strona, która chce skorzystać z przedmiotowego dokumentu - powinien udowodnić jego prawdziwość (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 maja 2009 roku w sprawie o sygn. V CSK 439/08, LEX nr 518121),co uczynił, tym bardziej, że pozwany nie zaprzeczał .

Strona powodowa nie przedstawiła żadnego innego dowodu wskazującego na dokonanie przez pozwanego przejazdu bez biletu, poza owym raportem. Uznać zatem należało, że powód udowodnił , że pozwany zawarł z nim umowę przewozu, t.j. że w dniu 23.9.2003 r. jechał autobusem wskazanym w raporcie opisowym i złożył własnoręczny podpis potwierdzający odbiór opłaty dodatkowej.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, że w okresie pomiędzy 23.9.2003, a 24.12.2004r nie mieszkał pod adresem wskazanym przez powoda w pozwie, należy wskazać, iż powód nie udowodnił faktu otrzymania przez pozwanego wezwania wysłanego mu w dniu 31.10.2003r,również na adres taki, jak wskazany w pozwie i nie wykazał, dlaczego właśnie na ten adres wysyłał wezwanie, a pozwany poprzez dokumenty oraz zeznania -którym sąd dał wiarę w całości, jako spójnym, logicznym i niesprzecznym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym-wykazał, że nie przebywał pod adresem wskazanym w pozwie, pod który również powód wysłał wezwanie w dniu 31.10.2003r.

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, zaś na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Należy wskazać, że strona powodowa nie przedstawiła żadnego innego dowodu na potwierdzenie doręczenia pozwanemu wezwania z dnia 31.10.2003r poza owym protokołem kontroli. Nie wskazała, dlaczego wysłała w/w wezwanie pod inny adres, który nie wynika z załączonych do pozwu dokumentów.

Należy zauważyć, że ciężar dowodu spoczywał na powodzie i to powód winien wykazać, że w dniu 31 .10. 2003r wysłał pozwanemu wezwanie na jego adres zamieszkania.

Wezwanie do zapłaty stanowi specyficzną instytucję prawa przewozowego, regulującą w sposób sformalizowany dochodzenie roszczeń pieniężnych przez przewoźnika. Za wezwanie do zapłaty można traktować skierowane do podmiotu zobowiązanego żądanie spełnienia obowiązku płatności, wynikającego z umowy przewozu. Trzeba przy tym zauważyć, że dochowanie tego aktu wyrażające się w bezskutecznym wezwaniu zobowiązanego do zapłaty warunkuje skuteczność dochodzenia roszczeń przewozowych.

Ponadto należy zauważyć, że powód w żaden sposób nie wykazał, aby rzeczywiście poniósł jakiekolwiek koszty dodatkowe (koszty pocztowe) i w jakiej wysokości. Nadto należy wskazać, iż Sądowi z urzędu wiadomo, że koszt nadania przesyłki poleconej jest niższy niż kwota 10 zł, którą to powód doliczył z tego tytułu do opłaty w kwocie 100 zł, uzasadniając , że kwota 10 zł należy się z tytułu dodatkowych kosztów.

Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów, czego powód nie uczynił. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe.

Pozwany podniósł też zarzut przedawnienia roszczenia powoda powołując się na art. 778 kc/ Roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu, a gdy przewóz nie został wykonany - od dnia, kiedy miał być wykonany./

Ustawa prawo przewozowe w art. 77. 1. Stanowi, że :"Z zastrzeżeniem ust. 2 oraz art. 78 roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku.", a dochodzenie roszczeń w postępowaniu sądowym na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przysługuje uprawnionemu po bezskutecznym wyczerpaniu drogi reklamacji, przewoźnikowi zaś - po bezskutecznym wezwaniu zobowiązanego do zapłaty/ Art. 75. 1. Tej ustawy/.

Skoro wiadomo, że nie wysłano wezwania do zapłaty pozwanemu na jego adres wskazany w raporcie, a wiec nie wysłano go skutecznie, należy analizować kwestie przedawnienia w odniesieniu do dnia wykonania przewozu, tj. dnia 23.9.2003r- termin roczny to do 23.9.2004r, po 23 .9. 2004r roszczenie się przedawniło, a pozew złożono w dniu 25.10.2004r, po upływie terminu rocznego wynikającego z art. 778 kc.

W tym stanie sprawy Sąd na mocy art. 778 kc oraz 6 k.c. a contrario oddalił powództwo jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wyniki procesu. Powód przegrał niniejsze postępowanie w całości, a zatem Sąd w pkt II wyroku obciążył go powstałymi kosztami postępowania, uznając je za uiszczone w całości. Na koszty składają się : opłata od pozwu - 30 zł, opłata od pełnomocnictwa - 17 zł, koszty zastępstwa procesowego - 60zł /§ 6 pkt 2 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 348 ze zm.)/.