Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu (...). do Oddziału I. B.mieszczącego się przy Al. (...) w W. został przedłożony przez J. C. oraz B. K. wniosek o udzielenie kredytu o nr (...) na kwotę 100 000 złotych na rzecz sp. z o.o. (...) z siedzibą przy ul. (...) w Ł.. Do wniosku dołączone zostały dokumenty, częściowo podpisane przez jednego członka Zarządu – B. K. oraz przez J. C. będącą Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. Do wniosku została dołączona kopia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) podatnika -podatku dochodowego od osób prawnych za (...) CIT – 8 przez (...) sp. z o.o. dotyczącego okresu (...). do (...) Z powyższej deklaracji podpisanej przez J. C. wynikało, iż spółka (...) w roku (...) osiągnęła dochód 64 774,66 zł, co nie odzwierciedlało prawdziwego stanu rzeczy. W rzeczywistości, jak wynika z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego osób prawnych za rok podatkowy (...) r. do (...) r., złożonego przez J. C. i opatrzonego jej podpisem w Urzędzie Skarbowym w P. w dniu (...)r., spółka (...) w tym okresie osiągnęła dochód w wysokości 131,68 zł. W związku z przedmiotowym wnioskiem o udzielenie kredytu, pracownicy I. B. dokonali weryfikacji przedłożonych dokumentów i ustalili, iż poświadczają one nieprawdę, wobec czego odmówiono udzielenia kredytu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka M. S. (k.65) a także dokumentów w postaci: zawiadomienie wraz z załącznikami (k. 4-6), wniosek (7-17), pismo z US (k. 18), kserokopia dokumentu tożsamości (19, 21), oświadczenie (k. 20), wyciąg z KRS (22-30), akt notarialny (k. 31-41, 42-56), prognoza sytuacji finansowej (k. 57), deklaracja o sytuacji finansowej (k. 58), kserokopia zeznania (...) (k. 59), bilans spółki (k. 60), wyciąg z rachunku (k. 61), pismo z US wraz z kserokopią zeznania CIT (81a-84), odpis z KRS (87-95), opinia (127-148), dane o karalności (k. 231), dane o karalności z(...), informacja z US z(...) r. na 5 kartach, które Sąd ocenił jako odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do ich prawdziwości, tym bardziej że żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd zważył, co następuje: oskarżona J. C. nie przyznała się do popełniania zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień. Sąd nie dał wiary stanowisku oskarżonej, gdyż przeczą mu pozostałe dowody zebrane w toku postępowaniu. Przede wszystkim z przeprowadzonej w sprawie jasnej, pełnej i nie zawierającej sprzeczności opinii biegłego z zakresu badania dokumentów wynika, iż wszystkie podpisy na dokumentach załączonych do wniosku o przyznanie kredytu, w tym przedmiotowa deklaracja CIT – 8, na których widnieje podpis oskarżonej zostały przez nią nakreślone. Biegły przy wydaniu opinii posłużył się bez wpływowym materiałem porównawczym, a problem poddał analizie w sposób wyczerpujący opierając się na pełnym materiale porównawczym, który poddany został przez biegłego krytycznej analizie. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, iż to oskarżona podpisała się pod deklaracją CIT – 8, która nie stwierdzała prawdziwego stanu rzeczy, wszakże w deklaracji złożonej w Urzędzie Skarbowym w P. przedstawiono dochód w dużo mniejszej wysokości. Skoro zatem podpisy pod oba ww. dokumentami zostały złożone przez oskarżoną (nie ma bowiem żadnych podstaw do przypuszczenia, iż to deklaracja złożona w Urzędzie Skarbowym była nieprawdziwa), to oskarżona miała pełną świadomość nieprawdziwych danych zawartych w deklaracji CIT – 8 załączonej do wniosku o przyznanie kredytu. W sposób wiarygodny i wyczerpujący w zakresie swojej wiedzy o zdarzeniu relację złożyła świadek M. S. , której zeznań nie można było kwestionować jako pochodzących od osoby niezainteresowanej wynikiem sprawy, a co więcej zeznającej na okoliczności związane z wykonywaną praca zawodową, które to dodatkowo znalazły potwierdzenie w zebranej w sprawie dokumentacji.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonej: mając na uwadze powyższe w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonej nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Przestępstwo z art. 297 §1 kk, które przewiduje kilka sposobów jego popełnienia, polega między innymi na działaniu podjętym w celu uzyskania dla siebie lub kogoś innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi kredytu, bądź pożyczki pieniężnej, polegającym na przedłożeniu m. in. poświadczającego nieprawdę dokumentu. W niniejszej sprawie, Sąd nie miał wątpliwości, iż skoro pod załączoną do wniosku o udzielenie kredytu deklaracją CIT – 8 został złożony podpis oskarżonej, to w zestawieniu z faktem, iż ze złożonej do Urzędu Skarbowego deklaracji wnika znacznie niższa kwota osiągniętego przez spółkę dochodu, to właśnie oskarżona de facto złożyła ww. dokument, w związku z dążeniem do udzielenia wsparcia finansowego spółce, której była Prezesem Zarządu. Jednocześnie wobec treści ww. dokumentów należało zmienić opis czynu zarzuconego oskarżonej i ustalić, że dokument w postaci przedmiotowej złożonej w banku deklaracji CIT – 8 poświadczał nieprawdę, a nie został przerobiony jak to wskazano w zarzucie. Mianowicie, jak jasno wynika z porównania obydwu dokumentów, zostały one podpisane przez osobę uprawnioną czyli Prezesa Zarządu spółki C. – J. C., ale kwoty w nich podane nie pokrywały się. Na dokumencie złożonym w banku nie można jednocześnie doszukać się jakichkolwiek ingerencji w postaci „przerabiania” czyli fizycznego wpływu na jego treść. Ten dokument został bowiem w całości stworzony i opatrzony podpisem właściwej osoby tj. Prezesa Zarządu, jednak podano w nim nieprawdziwe okoliczności. Nie dokonano zatem żadnej ingerencji w oryginalny dokument czyli kopię deklaracji złożonej w Urzędzie Skarbowym, co do treści której nie ma żadnych wątpliwości, ale J. C. jako osoba uprawniona wystawiła kolejną rzekomo kopię deklaracji, w której jednak stwierdzono inne wysokości osiągniętych przychodów i w efekcie zawyżono dochód spółki. Dlatego też deklaracja złożona przez J. C. w Banku, celem osiągnięcia kredytu, była dokumentem poświadczającym nieprawdę. W tym stanie rzeczy, do zawarcia umowy nie doszło jedynie na skutek działania pracowników banku, którzy ujawnili wyżej opisane nieprawidłowości.

Całokształt okoliczności sprawy pozwala przyjąć, że popełniając zarzucany czyn oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim jego popełnienia. Oskarżona, jako Prezes Zarządu spółki miała bowiem pełną świadomość jaki jest faktyczny i realny dochód spółki oraz, iż jest on niewystarczający na uzyskanie kredytu w kwocie znacznej tj. 100 000 zł. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona czynu zabronionego określonego w art. 297 §1 kk. Jako Prezes Zarządu Spółki przedłożyła dokument, który miał wskazywać na zawyżone możliwości finansowe Spółki, a fakt iż oskarżona osobiście złożyła dokumenty w banku nie budzi wątpliwości wobec potwierdzenia powyższego na dokumentach przez pracownika Banku. Sąd wymierzając oskarżonej karę miał na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma odnieść w stosunku do jej osoby. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Toteż kierując się dyrektywami kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, Sąd wymierzył oskarżonej karę 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu jednej stawki dziennej na kwotę 100,00 zł. W ocenie Sądu tak wymierzona kara uwzględniająca nie tylko stan majątkowy oskarżonej, ale stanowiąca także dolegliwość ekonomiczną jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości jej czynu, który był znaczny. Oskarżona zmierzała do uzyskania kredytu w wysokiej kwocie i swoim zachowaniem godziła w dobro prawne jakim jest prawidłowość obrotu gospodarczego oraz wiarygodność dokumentów. Nadmienić należy, że taki wymiar i rodzaj kary, z uwagi na dążenie oskarżonej do poprawy sytuacji materialnej spółki w sposób sprzeczny z prawem, pozwoli na wypełnienie jej celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej oraz kształtowania prawidłowych postaw w społeczeństwie.

Mając na uwadze stan majątkowy i zdolności zarobkowe oskarżonej, Sąd obciążył oskarżoną kosztami postępowania w łącznej kwocie 1600,00 zł, w tym opłatą sądową w kwocie 1500,00 zł.