Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: asystent sędziego Marta Nakonieczna

w obecności oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r.

sprawy M. S.

s. T. i T. z d. M. ur. (...) w C.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 27 listopada 2015 r. sygn. akt VIII W 968/14

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia M. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu; wydatkami za postępowanie w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 398/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 27 listopada 2015 roku, sygn. akt VIII W 968/14, M. S. został uznany za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92a k.w.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zaskarżył tenże wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez skarżącego była o tyle zasadna, że skutkowała wydaniem orzeczenia reformatoryjnego.

Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku przypisał obwinionemu popełnienie czynu z art. 92a k.w. polegającego na tym, że w dniu 6 maja 2014 roku około godz. 9.50 w W., jadąc mostem M. C., od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...), naruszył zasady przewidziane w § 27 ust. 1 ZSD w ten sposób, że kierując samochodem marki D. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 ograniczającego prędkość do 80 km/h jadąc z prędkością 138 km/h. Sąd Rejonowy stan faktyczny ustalił na podstawie m.in. depozycji funkcjonariusza Policji dokonującego czynności kontrolo pomiarowych– J. M.. Prędkość z jaką rzekomo miał się poruszać obwiniony została ustalona na podstawie przeprowadzonego badania laserowym miernikiem prędkości (...) Jak wynika z materiału dowodowego, funkcjonariusz Policji dokonał pomiaru prędkości obwinionego z odległości ponad 600 metrów, wskazując przy tym, iż na trasie owego dnia panował mały ruch, w związku z czym jest on pewny, że wskazana na pomiarze prędkość winna zostać przypisana M. S.. Sąd Okręgowy nie podzielił jednakże stanowiska Sądu meriti, w zakresie uznania, iż M. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu. Na wstępie wskazać bowiem należy, iż wątpliwości Sądu budzą depozycje świadka w zakresie stwierdzenia, iż w dniu 6 maja 2014 roku o godzinie około 9.50 na moście M. C. w W. panował mały ruch. Wskazać należy, iż 6 maja 2014 roku był wtorkiem, a godzina w jakiej doszło do zatrzymania obwinionego jest na tyle wczesną porą, że większość osób udaje się do pracy, zatem wątpliwym jest, aby na owej trasie panował mały ruch, co zresztą potwierdzają wyjaśnienia M. S., który podał, że razem z nim po tej samej trasie poruszało się szereg innych pojazdów. Okoliczności te pozwalają zatem uznać, iż depozycje J. M. w tym zakresie należy uznać za niewiarygodny materiał dowodowy. Dokonanie ustaleń w zakresie ilość aut, które poruszały się tą samą trasą co obwiniony było kluczowe dla stwierdzenia sprawstwa M. S. w zakresie zarzucanego mu czynu.

Sądowi Okręgowemu znane są kwestie sporne dotyczące prawidłowości dokonywania pomiarów prędkości pojazdów za pomocą laserowego miernika prędkości typu (...) Liczne opinie ekspertów i biegłych, zarówno polskich jak i zagranicznych, m.in. z dziedziny pomiarów laserowych i ruchu ulicznego oraz technologii pomiaru prędkości pojazdów, poddają w wątpliwość poprawność dokonania pomiaru prędkości za pomocą ww. urządzenia. Z opinii tych wynika, iż za dokładnością takiego pomiaru przemawiają pewne zjawiska i sytuacje, które mają wpływ na wynik końcowy badania i z okoliczności tych osoby dokonujące czynności kontrolno pomiarowych winny zdawać sobie sprawę. Biegli w swoich opiniach wspominają m.in. o zjawisku odbicia od lusterka, czy efekcie „poślizgu”. Mogą zaistnieć również sytuacje, iż z uwagi na zbyt dużą ilość pojazdów poruszających się po danej trasie, zbyt daleką odległość między urządzeniem a pojazdem, itp. pokazana przez owy miernik prędkość, nie jest szybkością rzeczywistą z jaką porusza się pojazd „namierzony”. Zgodnie z opinią biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów, który opiniował w sprawie o sygn. akt II Ka 779/13 rozpoznanej przez Sąd Okręgowy w Zamościu, która to jest tożsama okolicznościowo jak przedmiotowa sprawa, aby uznać prawidłowość wskazanej przez urządzenie typu (...) 100 LR szybkości pojazdu, muszą zostać spełnione pewne warunki. W swojej opinii biegły wskazał m.in., „ że punkt celowniczy widoczny w wizjerze przyrządu (...) w rzeczywistości nie jest wcale obrazem promienia lasera (które pozostaje w zakresie światła podczerwonego niewidocznego dla ludzkiego oka), lecz symulowanym punktem celowniczym, który jest tworzony w wizjerze przyrządu i może w zasadniczy sposób odbiegać od rzeczywistego miejsca padania wiązki pomiarowej. W szczególności, rozmiar punktu celowniczego nie odzwierciedla rzeczywistego rozmiaru wiązki pomiarowej. Światło laserowe używane przez przyrząd ma duże skupienie, nie mniej jednak wraz z odległością od przyrządu wiązka światła ulega tzw. dywergencji (rozbieżności), która dla tego przyrządu wynosi nie więcej, jak 2,07 miliradiana. Powyższe oznacza, że w odległości 500 metrów od przyrządu wiązka pomiarowa ma średnicę co najmniej jednego metra. Tak więc w zależności od odległości namierzanego pojazdu punkt celowniczy ukazywany w wizjerze może być większy niż rzeczywisty rozmiar wiązki, co określa zależność, że dla celów bliskich jest większy, zaś dla celów dalekich mniejszy. Ze względu na to, że promieniowanie laserowe jest generowane w oddzielnym względem wizjera układzie optycznym, który znajduje się poniżej celownika, to możliwe jest zapewnienie, że punkt celowniczy nie będzie przesunięty względem pomiarowej wiązki laserowej tylko w poziomie, natomiast nie jest możliwe zapewnienie takiej zbieżności w pionie, co oznacza, że wszystkie cele, które będą bliższe niż odległość punktu zbieżności w rzeczywistości będą przesunięte niżej niż punkt pokazywany przez celownik, zaś cele dalsze będą przesunięte wyżej, a wielkość tego przesunięcia będzie zależała od odległości celu od punktu zbieżności. Zbieżność celownika jest ustalana fabrycznie, to jednak w praktyce może dochodzić do jej przesunięcia. Powyższe może doprowadzić do sytuacji, w której funkcjonariusze Policji obsługując przyrząd mogą nie mieć świadomości co do tego, że w rzeczywistości namierzają inny pojazd niż ten, na który wskazuje punkt celowniczy w wizjerze. W sytuacji zatem przyjęcia ustaleń wskazujących na to, że przed pojazdem obwinionego poruszał się inny pojazd, zaś pomiar był dokonywany na płaskim i prostym odcinku drogi z odległości 500 - 700 m., to pomiar prędkości pojazdu obwinianego był w praktyce niemożliwy, chyba, że odległość od pojazdu poprzedzającego wynosiłaby co najmniej około 100 metrów”.

W niniejszej sprawie ustalono, że na trasie po jakiej poruszał się M. S. panował spory ruch, a pojazd obwinionego był wyprzedzany przez inne pojazdy. Pomiaru prędkości dokonano zaś z odległości około 600 metrów. Aby zatem można było bezsprzecznie przypisać M. S. popełnienie zarzucanego mu czynu, zasadnym byłoby dokonanie ustaleń, jaka odległość dzieliła pojazd obwinionego od innych samochód, a zwłaszcza pojazdu znajdującego się przed nim, odległość ta nie mogłaby być jednakże mniejsza niż 100 metrów. Powyższe ustalenie pozwoliłoby bowiem stwierdzić, czy laser skierowany na pojazd obwinionego nie dokonał błędu wskazania prędkości z jaką się poruszał. Okoliczność ta nie została jednak stwierdzona w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, zaś na obecnym etapie postępowania jest to niemożliwe do ustalenia. Tym samym uznać należy, iż w sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść obwinionego.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił M. S. od przypisanego mu we wniosku o ukaranie czynu z art. 92a k.w. W związku z wydaniem wyroku uniewinniającego, Sąd Okręgowy, zgodnie z brzmieniem art. 118 § 2 k.p.w., kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji wyroku.