Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Chudy

Sędziowie SO Anna Górczyńska (spr.)

SO Andrzej Żurawski

Protokolant st.sekr.sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013r.

sprawy A. L. ,Ł. L. , K. F. , P. F. i M. K.

oskarżonych o przestępstwo z art. 158§1kk w zw. z art. 57a §1kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie

z dnia 26 marca 2013r. sygn. akt II K 110/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 420zł. ( czterysta dwadzieścia złotych) tytułem opłaty za obronę oskarżonego M. K. wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60zł. ( dziewięćdziesiąt sześć złotych 60/100) tytułem podatku VAT od zasądzonej opłaty;

III. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

VIIKa 678/13

UZASADNIENIE

( na podstawie art.423§1a kpk)

A. L. oskarzony został o to, że :w dniu 07 października 201 lr. w K. na ul. (...) oraz na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał czynny udział w bójce, czym naraził jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art.156 §1 kk lub w art.157 §1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art.158 §1 kk wzw. z art.57a §1 kk

Ł. L. oskarzony został o to, że :.w dniu 07 października 201 lr. w K. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał czynny udział w bójce, czym naraził jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art.156 § 1 kk lub w art.157 §1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art.158 §1 kk w zw. z art.57a §1 kk

K. F. oskarżony został o to, że w dniu 07 października 201 lr. w K. na ul. (...) oraz na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał czynny udział w bójce, czym naraził jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art.156 §1 kk lub w art.157 §1 k., przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art.158 §1 kk w zw. z art.57a §1 kk

P. F. oskarżony został o to, że:w dniu 07 października 201 lr. w K. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał czynny udział w bójce, czym naraził jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art.156 § 1 kk lub w art.157 §1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn z art.158 §1 kk wzw. z art.57a §1 kk

Sąd Rejonowy w Kętrzynie , w sprawie IIK 110/12, wyrokiem z dnia 26 marca 2013r. orzekł:

I. oskarżonego A. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż z opisu czynu eliminuje, iż brał udział w bójce na ul. (...) i za to z mocy art.158 §1 kk w zw. z art.57a §1 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżonego Ł. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art.158 §1 kk w zw. z art.57a §1 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  oskarżonego K. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż z opisu czynu eliminuje, iż brał udział w bójce na ul. (...) i za to z mocy art.158 §1 kk w zw. z art.57a §1 kk skazuje go na karę 8 (osraniu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  oskarżonego P. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art.158 §1 kk w zw. zart.57a§l kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art.69 §1, 2 i 4 kk, art.70 §1 pkt 1 kk i art.73 §1 kk wobec oskarżonych Ł. L., K. F. i P. F., zaś na podstawie art.69 §1, 2 i 4 kk, art.70 §2 kk i art.73 §2 kk wobec oskarżonego A. L. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat, oddając oskarżonych w okresie próby pod dozór kuratora,

VI. na podstawie art.624 §1 kpk zwalnia oskarżonych w całości od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od wyroku powyższego wywiódł obrońca oskarżonych .

Wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , który miał wpływ na jego treść ,polegający na przypisaniu A. i Ł. L. oraz P. i K. F. roli napastników, będący następstwem naruszenia zasad oceny dowodów i uchybienia przepisom postępowania a mianowicie art.4kpk, art.7kpk w zw z. art.410kpk polegającego na:

1.  nierozważnemu całokształtu okoliczności zajścia na parkingu przy ul. (...) w K., w szczególności pominięciu faktu, że do starcia doszło wskutek dobiegnięcia napastników do samochodu, w którym znajdowali się bracia L. oraz F., uprzedniego jego zniszczenia, natomiast starcie to zostało przerwane przez interwencję Policji zawiadomioną przez A. L. i K. F. na prośbę Ł. L..

2.  dowolnej ocenie wyjaśnień A. i Ł. L. oraz P. i K. F. jako niewiarygodnych, w sytuacji ich spójności i konsekwentności w zakresie, w jakim wskazują na swój zamiar ujęcia sprawców zniszczenia samochodu i oddania ich Policji, które znajdują nadto potwierdzenie w przebiegu zdarzenia ( Ł. L. trzymał jednego z napastników ,natomiast A. L. i K. F. na jego prośbę zawiadomili Policję ,dzięki czemu ostatecznie sprawca został zatrzymany )- co skutkowało brakiem rozważenia zachowania A. i Ł. L. oraz K. i P. F. przez pryzmat ich czynnej obrony koniecznej.

W oparciu o postawione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podniesione przez obrońcę oskarżonych zarzuty uznać należy za chybione.

Z treści apelacji jako zasadniczy wyłania się zarzut błędnej oceny dowodów, będącej następstwem obrazy przez Sąd meriti – wedle stanowiska skarżącego- przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. i art.410 k.p.k.

Dokonanie przez Sąd I instancji błędnej oceny dowodów miało dotyczyć zgodnie z sugestiami apelującego dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonych oraz nierozważenie całokształtu okoliczności zajścia na parkingu.

Sąd I instancji słusznie wskazał, iż relacje uczestników zdarzenia są nieobiektywne a każdy przestawia swój udział korzystnie dla siebie dla a siebie w zdarzeniu w charakterze ofiary. Dlatego też Sąd dysponował dwiema wersjami zdarzenia.

Sąd bardzo skrupulatnie i dokładnie ocenił wyjaśnienia oskarżonych dokonując konfrontacji oraz weryfikacji ich treści w świetle innych dowodów.

Sąd przyjął, że początek zajścia na parkingu wynikał z jednoczesnych działań obu stron- N. D. rzucił kamieniem w samochód, gdy ten zbyt blisko niego podjechał, gdyż obawiał się najechania .Dlatego też przy takim początku zajścia trudno mówić , jak wnioskuje skarżący, o działaniu oskarżonych w obronie koniecznej.

Dla zaistnienia obrony koniecznej koniecznym jest, aby sprawca działał z zamiarem obrony bezpośrednio zaatakowanego dobra prawnego. Wszelkie działania przedsięwzięte w celu odwzajemnienia krzywd doznanych uprzednio nie mają charakteru obronnego. Niezbędnym, podmiotowym elementem obrony koniecznej jest działanie z woli obrony, a nie z woli odwetu.

Już z samego zarzuty zawartego w apelacji jednoznacznie wynika , że oskarżeni działali w celu odwetu a nie obrony.

W oparciu o powyższe stwierdzić należy, że sugerowana przez autora apelacji obraza art. 7 k.p.k. w procedowaniu przez Sąd I instancji nie miała miejsca. To bezkrytyczne uznanie przez skarżącego za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego i zaprezentowana przez wymienionego ocena dowodów stanowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Nie sposób również uznać- jak czyni to apelujący-, że Sąd meriti naruszył przepis art. 4 k.p.k. Przyjęcie przez Sąd I instancji określonej wersji zdarzenia jakkolwiek niekorzystnej dla oskarżonego to jednak opartej na dokładnej i nie budzącej zastrzeżeń oceny dowodów nie może być uznane za naruszenie zasady obiektywizmu.

Sąd odrzucając wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego nie naruszył treści art. 7 k.p.k.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9. 07. 2008r.(OSNwSK 2008/1/1419)

„Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.”

W konsekwencji powyższych rozważań stwierdzić należy, że nie sposób dopatrzyć się uchybień natury procesowej wskazywanych przez apelującego, które miały pojawić się na etapie dokonywanej przez Sąd meriti oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył powyższe zasady.

Pozbawiony jest również jakichkolwiek podstaw zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. Zgodnie bowiem z ugruntowanym w tym zakresie stanowiskiem judykatury obraza art. 410 k.p.k. nie zachodzi w sytuacji odrzucenia dowodów uznanych za niewiarygodne.

Taka obraza zachodzi, gdy przy wyrokowaniu sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź gdy opiera się na części materiału ujawnionego.( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.02.2011r w sprawie II AKa 2/11, KZS 2011/5/52) .

„Jeśli dowody nie są jednolite treściowo, uprawnieniem, ale i obowiązkiem sądu orzekającego jest poddanie ich takiej analizie, która pozwoli na wyłonienie tych, które zgodnie z zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego są przekonywające w takim stopniu, aby być oparciem dla rekonstrukcji stanu faktycznego.”( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7.10.2010r. w sprawie IIAKa 232/10, KZS 2011/1/87).

Wreszcie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w postaci sformułowanej przez skarżącego w apelacji, a wyrażający się w przypisaniu winy oskarżonym nie może odnieść zamierzonego skutku.

Sąd I stancji dokonał prawidłowych ustaleń i należycie przedstawił swoje rozumowanie w pisemnych motywach wyroku. Nie zasługują na podzielenie zarzuty apelacji kwestionujące ustalenia faktyczne, albowiem zarówno przebieg rozprawy przed Sądem I instancji jak i pisemne motywy wyroku wskazują na to, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu ocenił zebrany materiał dowodowy i poddał go wnikliwej ocenie, przyjmując za jego podstawę całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, a ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej lub logicznej.

Ustalenia te są trafne, oparte o logiczną i przekonywującą ocenę, a wywody apelacji sprowadzają się wyłącznie do polemiki i nie powołują takich okoliczności, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które spełnia wymogi art. 424 kpk Sąd I instancji wskazał w sposób przekonywujący, którym dowodom dał wiarę i dlaczego odrzucił –jako niewiarygodne – wyjaśnienia oskarżonych.

Stwierdzić należy, że argumentacja autora apelacji stanowi jedynie nieuzasadniony dyskurs z prawidłowo przeprowadzonymi przez Sąd I instancji dowodami i ustalonym na ich podstawie stanem faktycznym .

Orzeczona wobec oskarżonych kara jest adekwatna do stopnia ich zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych im czynów.

Wobec powyższego należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy( art.437§1kpk).

Sąd na podstawie art. 636§1kpk w zw. z art.624§1kpk) zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.