Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie :

Przewodnicząca : SSR Joanna Hetnarowicz-Sikora

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: Anety Jankowskiej

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 roku sprawy:

K. P. (1)

syna F. i K. z d. G.

urodzonego (...) w L.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19.04.2012 r. w miejscowości S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził Ł. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 5 tys. złotych poprzez wprowadzenie w błąd oferując mu do sprzedaży 1400 litrów oleju napędowego w siedmiu dwustulitorwych beczkach, które w rzeczywistości były wypełnione wodą, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne

tj. o czyn za art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.  uznaje oskarżonego K. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, z tym ustaleniem, że dopuścił się go będąc uprzednio skazanym za przestępstwa podobne prawomocnymi wyrokami: Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 listopada 2003 roku, sygn. akt II K 1156/03 za czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żarach z dnia 15 października 2004 r., sygn. akt II K 715/03 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II K 334/03, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 15 lutego 2006 roku, sygn. akt II K 202/05, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne oraz Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt II K 24/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., objętymi następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 28 stycznia 2009 roku sygn. akt II K 397/08, na mocy którego wymierzono K. P. (1) karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbył w okresie od dnia 03.03.2009 roku do dnia 09.01.2010 roku, wraz z zaliczeniem na poczet kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22.04.2005 roku do dnia 18.07.2005 roku, od dnia 31.10.2005 roku do dnia 20.12.2006 roku, od dnia 01.06.2007 roku do dnia 26.06.2008 roku, oraz od dnia 17.12.2008 roku do dnia 02.03.2009 roku, który to czyn kwalifikuje jako przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 286 § 1 k.k. ( w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. ( w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 780 zł (siedemset osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt XIV K 315/15 Ds. 697/12 (PR w O.)

UZASADNIENIE

Stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych w wyroku rozstrzygnięć.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. P. (1) urodził się (...) w L.. Jest rencistą, posiada wykształcenie średnie. Utrzymuje się z renty w kwocie 1.000 zł. Nie posiada majątku większej wartości. K. P. (1) jest rozwiedziony, nie ma nikogo na utrzymaniu.

Obecnie leczy się psychiatrycznie z powodu depresji.

K. P. (1) był karany sądownie, w tym:

a/ Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 listopada 2003 roku, sygn. akt II K 1156/03 za czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

b/ Wyrokiem Sądu Rejonowego w Żarach z dnia 15 października 2004 r., sygn. akt II K 715/03 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

c/ Wyrokiem Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II K 334/03, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

d/ Wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 15 lutego 2006 roku, sygn. akt II K 202/05, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne oraz

e/ Wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt II K 24/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k..

Powyżej wymienione skazania objęte zostały następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 28 stycznia 2009 roku sygn. akt II K 397/08, na mocy którego wymierzono K. P. (1) karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę K. P. (1) odbył w okresie od dnia 03.03.2009 roku do dnia 09.01.2010 roku, wraz z zaliczeniem na poczet kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22.04.2005 roku do dnia 18.07.2005 roku, od dnia 31.10.2005 roku do dnia 20.12.2006 roku, od dnia 01.06.2007 roku do dnia 26.06.2008 roku, oraz od dnia 17.12.2008 roku do dnia 02.03.2009 roku.

W dniu 19 kwietnia 2012 roku, około godz. 09.30, z Z. K. (1) skontaktował się K. P. (1). Pytał on, czy Z. K. (1) nie zna kogoś, ko byłby zainteresowany kupnem paliwa. Z. K. (1) wskazał na mieszkającego w miejscowości S. Ł. D.. Mężczyźni wspólnie udali się w pobliże posesji Ł. D. samochodem marki M. (...) koloru srebrnego nr rej. (...). Wysiadłszy z auta K. P. (1) powiedział Ł. D., że oferuje do sprzedania 1.600 litrów oleju napędowego w cenie 3,80 zł plus VAT. Mężczyzna zapewnił Ł. D., że paliwo pochodzi z zapasów firmy (...), gdzie on sam jest kierownikiem, że jest ono dystrybuowane przez (...) i że on sam może wystawić fakturę na jego zakup, jednocześnie nalegając, by Ł. D. podał swe dane do faktury. Zapewnienie o możliwości wystawienia dowodu zakupu ostatecznie przekonało Ł. D. do oferty. Ł. D. wyraził chęć zakupu 8 beczek paliwa po 200 l każda. K. P. (1) wskazał, że odwiezie tylko Z. K. (1) do domu i za 1,5 godziny przyjedzie z paliwem, po czym odjechał.

Po pewnym czasie K. P. (1) powrócił swoim autem do miejsca zamieszkania Ł. D.. Za nim przyjechał nieustalony mężczyzna, kierując M. (...). Oba samochody zatrzymały się na posesji Ł. D.. Następnie nieustalony mężczyzna wypakował z samochodu M. (...) beczek wypełnionych płynem. Ł. D. sprawdził każdą z beczek w ten sposób, że po otworzeniu korka zlał znajdującą się na wierzchu ciecz. Upewnił się w ten sposób, że jest to olej napędowy. K. P. (1) wprowadził Ł. D. w błąd zapewniając go o sprzedaży oleju napędowego w ilości 1.400 litrów w 7 dwustulitrowych beczkach. W rzeczywistości w dostarczonych beczkach jedynie w górnej warstwie znajdował się olej napędowy. W pozostałym zakresie beczki wypełnione były wodą. Ł. D. zauważył, że mężczyźni nie dostarczyli jednej z beczek, na co usłyszał zapewnienie, że zostanie ona dowieziona. K. P. (1) zażądał za dostarczone paliwo kwoty 6.000 zł. Ł. D. oświadczył, że przekaże mu kwotę 5.000 zł, zaś kolejny 1.000 zł przekaże mu, gdy K. P. (1) dostarczy mu fakturę, na co K. P. (1) przyjmując kwotę 5.000 złotych od Ł. D. zgodził się, po czym – obiecując powrót o godz. 15.00 – odjechał. K. P. (1) nie powrócił do Ł. D. z obiecaną beczką oleju napędowego i fakturą sprzedaży.

Następnego dnia Ł. D., próbując zlać paliwo z jednej z beczek do kanistra, zorientował się, że beczka zawiera jedynie w górnej, kilkucentymetrowej warstwie, olej napędowy, natomiast w większości wypełniona jest wodą.

Ł. D. w dniu 20 kwietnia 2012 roku złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

W dniu 12 września 2012 roku, w toku trwającego postępowania przygotowawczego, do Ł. D. do m. S. przyjechał K. P. (1) i zwrócił mu kwotę 5.000 zł.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów zgromadzonych w sprawie:

a/ wyjaśnień oskarżonego K. P. (1) z k. 547, k. 66-67, k. 110-111, 112-113, 114-115, 117-118;

b/ dowodów z zeznań świadków: Ł. D. (k. 1-2, 8-9, 47-48, 110-111, 120-121, 202-202v), Z. K. (1) k. 49-50, 114-115, 124-125, 202v-203), K. D. (k. 51-52, 112-113, 122-123, 203-203v), B. G. (1) (k. 35, 257-258), B. G. (2) (k. 37-38, 56-57, 269-269v) J. K. (k. 26-27), Z. K. (2) (k. 28-29), W. O. (k. 30-31);

c/ dowodów z dokumentów z kart 4-5, 32-33, 36, 53, 58, 62-64, 68, 71, 73-75, 77-82, 83, 84-86, 88-91, 95-96, 99, 101-103, 107-109, 138, 140-143, 6-7, 19, 34, 46, 119, a ponadto z k. 157-168, 210-213, 274-276, 382-384, 446-448, 507-511, 521;

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn zabroniony.

Zauważyć należy, że K. P. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie kwestionując tego, że dostarczył Ł. D. 7 beczek wypełnionych wodą w miejsce oleju napędowego, który był przedmiotem transakcji sprzedaży. K. P. (1) nie kwestionował tego, że za dostarczony towar otrzymał kwotę 5.000 zł od pokrzywdzonego. Zresztą, kwotę tę w całości oskarżony zwrócił Ł. D. w dniu 12 września 2012 roku. Jakkolwiek Sąd nie pominął tego, że K. P. (1) kwestionował, aby miał świadomość tego, że w beczkach znajdowała się woda, to jednak okoliczność ta nie mogła wpłynąć na ustalenia faktyczne w sprawie, jako że zebrany w sprawie materiał dowodowy rozpatrywany we wzajemnym powiązaniu nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony miał świadomość, iż sprzedaje Ł. D. wodę zamiast oleju napędowego. Wystarczy zwrócić uwagę na to, że K. P. (1), pomimo obietnic, nie powrócił do pokrzywdzonego ani z 8 brakującą beczką, ani z obiecaną fakturą sprzedaży, a przy tym powoływał się na swe zatrudnienie w firmie, w której de facto nie był zatrudniony.

Pozostały materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: Ł. D. (k. 1-2, 8-9, 47-48, 110-111, 120-121, 202-202v), Z. K. (1) k. 49-50, 114-115, 124-125, 202v-203), K. D. (k. 51-52, 112-113, 122-123, 203-203v), B. G. (1) (k. 35, 257-258), B. G. (2) (k. 37-38, 56-57, 269-269v) J. K. (k. 26-27), Z. K. (2) (k. 28-29), W. O. (k. 30-31), dowodu z opinii biegłego i dowodów ze zgromadzonych w sprawie dokumentów k. 107-103 i dowodów z dokumentów z kart 4-5, 32-33, 36, 53, 58, 62-64, 68, 71, 73-75, 77-82, 83, 84-87, 88-91, 95-96, 99, 101-103, 107-109, 138, 140-143, 6-7, 19, 34, 46, 119, a ponadto z k. 157-168, 210-213, 274-276, 382-384, 446-448, 507-511, 521, Sąd ocenił jako wiarygodny z uwagi na jego spójność, wzajemną korelację i rzeczowość. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do przebiegu wydarzeń.

W oparciu o tenże materiał dowodowy Sąd ustalił, iż K. P. (1), go będąc uprzednio skazanym za przestępstwa podobne prawomocnymi wyrokami: Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 listopada 2003 roku, sygn. akt II K 1156/03 za czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żarach z dnia 15 października 2004 r., sygn. akt II K 715/03 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II K 334/03, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 15 lutego 2006 roku, sygn. akt II K 202/05, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne oraz Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt II K 24/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., objętymi następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 28 stycznia 2009 roku sygn. akt II K 397/08, na mocy którego wymierzono K. P. (1) karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbył w okresie od dnia 03.03.2009 roku do dnia 09.01.2010 roku, wraz z zaliczeniem na poczet kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22.04.2005 roku do dnia 18.07.2005 roku, od dnia 31.10.2005 roku do dnia 20.12.2006 roku, od dnia 01.06.2007 roku do dnia 26.06.2008 roku, oraz od dnia 17.12.2008 roku do dnia 02.03.2009 roku, w dniu 19.04.2012 r. w miejscowości S. woj. L., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Ł. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 5 tys. złotych poprzez wprowadzenie w błąd oferując mu do sprzedaży 1400 litrów oleju napędowego w siedmiu dwustulitrowych beczkach, które w rzeczywistości były wypełnione wodą.

Czyn przypisany oskarżonemu wypełnił znamiona występku z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I tak zgodnie z przepisem art. 286 § 1 k.k., kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Przystępując do subsumcji zachowania oskarżonego do normy prawnej, trzeba podkreślić, że oszustwo jest przestępstwem kierunkowym - warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym (ze względu na cel) zabarwieniu wymagany jest zarówno dla elementu "wprowadzenia w błąd", jak i "wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania znaczenia przedsiębranego działania", nie spełnia więc tego warunku zamiar wprawdzie bezpośredni, ale charakteryzujący się innym celem (np. dla żartu), ani tym bardziej zamiar ewentualny.

Wprowadzenie w błąd oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, zaś wyzyskanie błędu polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością, opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej. Ponadto osoba oszukana dobrowolnie oddaje mienie sprawcy, a nie traci mienia wbrew jej woli (zob. wyr. SN z 27.10.1986 r., II KR 134/86, OSNPG 1987, Nr 7, poz. 80). Tak: kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do artykułów 222–316. Tom II; red. prof. dr hab. Andrzej Wąsek, red. prof. dr hab. Robert Zawłocki; Rok wydania: 2010; Wydawnictwo: C.H.Beck; Wydanie: 4.

Ponadto zgodnie z art. 64 § 1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że K. P. (1) zrealizował swym zachowaniem wszystkie czynności sprawcze, które mieszczą się w znamionach czynu kwalifikowanego jako oszustwo. Przede wszystkim zauważyć trzeba, że

K. P. (1) w dniu 19 kwietnia 2012 roku zakomunikował Ł. D., że oferuje do sprzedania 1.600 litrów oleju napędowego w cenie 3,80 zł plus VAT. Mężczyzna zapewnił Ł. D., że paliwo pochodzi z zapasów firmy (...), gdzie on sam jest kierownikiem, że jest ono dystrybuowane przez (...) i że on sam może wystawić fakturę na jego zakup, jednocześnie nalegając, by Ł. D. podał swe dane do faktury, co miało uwiarygodnić go jako kontrahenta w oczach Ł. D.. Po tym, jak Ł. D. wyraził chęć zakupu 8 beczek oleju napędowego, K. P. (1) działając wraz z inną nieustaloną osobą przywiózł 7 beczek wypełnionych płynem. Ł. D. sprawdził każdą z beczek w ten sposób, że po otworzeniu korka zlał znajdującą się na wierzchu ciecz, co miało na celu upewnienie się, że w beczkach jest olej napędowy. Czynność ta odbyła się w obecności K. P. (2), który zapewniał, iż w beczkach znajduje się paliwo. W świetle powyższego nie sposób jest nie skonstatować, że K. P. (1) wprowadził Ł. D. w błąd zapewniając go o sprzedaży oleju napędowego w ilości 1.400 litrów w 7 dwustulitrowych beczkach, podczas gdy w rzeczywistości w dostarczonych beczkach jedynie w górnej warstwie znajdował się olej napędowy, a w pozostałym zakresie beczki wypełnione były wodą. Twierdzenie o świadomości K. P. (2) w odniesieniu do rzeczywistej zawartości beczek znajduje swe dodatkowe potwierdzenie w późniejszym zachowaniu K. P. (2), które demaskuje intencje jego działania. Oto wszakże, gdy Ł. D. zauważył, że mężczyźni nie dostarczyli jednej z beczek, K. P. (1) zapewnił go, że zostanie ona dowieziona, podobnie, jak zapewnił, że dostarczy fakturę zakupu paliwa. Po otrzymaniu kwoty 5.000 zł tytułem zapłaty za paliwo, K. P. (1) nie pojawił się jednak u Ł. D., jak również nie próbował się z nim w żaden sposób kontaktować do momentu powzięcia informacji o toczącym się postępowaniu karnym. Nie można pominąć i tego, że namawiając Ł. D. do transakcji K. P. (1) wskazał na nieprawdziwe okoliczności, które miały go uwiarygodnić jako sprzedawcę – że paliwo pochodzi z zapasów firmy (...), gdzie on sam jest kierownikiem, że jest ono dystrybuowane przez (...) i że on sam może wystawić fakturę na jego zakup. Na miejsce transakcji K. P. (1) przyjechał przy tym samochodem o niejasnym statusie własności, nie wiążącym go z pojazdem. To oznacza, że K. P. (1) działał z zamiarem wprowadzenia Ł. D. w błąd co do faktycznej zawartości beczek, mając świadomość, że beczki nie zawierają pełnowartościowego paliwa. K. P. (1) doprowadził przy tym Ł. D. do niekorzystnego rozporządzenia jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 5.000 zł, które pokrzywdzony przekazał oskarżonemu tytułem zapłaty.

Podkreślenia wymaga, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą. Istotą współsprawstwa w ujęciu art. 18 § 1 k.k. jest porozumienie, współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion określonego czynu przestępnego. Pomiędzy współdziałającymi zostaje zawarte porozumienie, które stanowiąc szczególny element podmiotowy łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się działania kilku osób, pozwalając przypisać każdej z nich również tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba świadomie współdziałająca w popełnieniu przestępstwa.

Ponadto oskarżony popełnił ponownie przestępstwo umyślne, będąc uprzednio skazanym za przestępstwa podobne prawomocnymi wyrokami: Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 listopada 2003 roku, sygn. akt II K 1156/03 za czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żarach z dnia 15 października 2004 r., sygn. akt II K 715/03 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II K 334/03, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 15 lutego 2006 roku, sygn. akt II K 202/05, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i inne oraz Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt II K 24/08, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., objętymi następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 28 stycznia 2009 roku sygn. akt II K 397/08, na mocy którego wymierzono K. P. (1) karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbył w okresie od dnia 03.03.2009 roku do dnia 09.01.2010 roku, wraz z zaliczeniem na poczet kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22.04.2005 roku do dnia 18.07.2005 roku, od dnia 31.10.2005 roku do dnia 20.12.2006 roku, od dnia 01.06.2007 roku do dnia 26.06.2008 roku, oraz od dnia 17.12.2008 roku do dnia 02.03.2009 roku. To obligowało Sąd do przyjęcia wobec oskarżonego kwalifikacji wskazującej na powrót do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.

Sąd ustalił, iż stopień zawinienia oskarżonego K. P. (1) jest znaczny, gdyż działał on z zamiarem bezpośrednim. K. P. (1) to osoba dojrzała, doświadczona życiowo, sprawna intelektualnie i funkcjonująca samodzielnie w życiu codziennym – a zatem miał on możność rozpoznania bezprawności swojego czynu. Jednak w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego działania nie dał posłuchu obowiązującym normom prawnym, pomimo tego, że w ustalonych przez sąd konkretnych okolicznościach popełnienia czynu zachodziła pełna wymagalność zgodnego z prawem zachowania.

Sąd ocenił nadto, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczy, z uwagi na sposób działania oskarżonego, okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu, a także z uwagi na wysokość szkody wyrządzonej przestępstwem.

Przystępując do wymiaru kary, Sąd miał na względzie dyrektywy jej wymiaru opisane w art. 53 i 58 § 1 k.k., w tym przede wszystkim wychowawcze działanie kary oraz cele zapobiegawcze wyrażające się w dążeniu do wyeliminowania w społeczeństwie zachowań godzących w przyjęty porządek prawny. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie również rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw przypisanych oskarżonemu.

Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się do winy oskarżonego, a nadto dobrowolne naprawienie szkody w całości pokrzywdzonemu. Jako okoliczność na korzyść oskarżonego poczytać należało także sposób jego życia po popełnieniu przestępstwa z uwzględnieniem stosunkowo długiego okresu (4 lata), jaki upłynął od daty zarzucanego mu czynu do chwili wyrokowania.

Z kolei do okoliczność obciążających zaliczył wielokrotną karalność oskarżonego, w tym w warunkach recydywy, jak i wysoką społeczną szkodliwość czynu, wysoki stopień winy i uczynienie sobie z przestępstwa stałego źródła utrzymania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, który zakwalifikował jako przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za jego popełnienie na podstawie art. 286 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. Sąd skazał oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

Powodem dla wymierzenia oskarżonemu obok kary pozbawienia wolności kary grzywny był fakt, dopuszczenia się popełnienia zarzucanego mu czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wymierzając karę grzywny, Sąd wziął pod uwagę możliwości majątkowe oskarżonego, który osiąga stały dochód w postaci renty.

Sąd uznał, że tak ukształtowana kara za czyn przypisany oskarżonemu jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz do stopnia zawinienia.

Orzeczona kara – tak w odniesieniu do kary pozbawienia wolości, jak i w odniesieniu do kary grzywny - osiągnie przy tym pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego i wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego na przyszłość, stanowiąc nadto czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich naruszenie. Wymierzając ww. karę, Sąd kierował się przy tym przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować i uświadomić mu, że czyny bezprawne są wysoce naganne, piętnowane społecznie i prawnie, a przestępstwo nie popłaca.

Jednocześnie, kierując się dyrektywą z art. 58 § 1 k.k. Sąd stwierdził, że zachodzą przesłanki, aby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i warunki leżące po stronie sprawcy, w tym przede wszystkim – fakt, że przyznawał się on do zarzucanego mu przestępstwa, zaś pokrzywdzony uzyskał naprawienie szkody, Sąd stwierdził, że powyższe zapewni osiągnięcie celów kary, w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego stanowi realizację zasady humanitaryzmu z art. 3 k.k., według którego kary stosuje się z poszanowaniem godności człowieka.

Wobec powyższego na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat.

Wymierzenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia byłoby w uznaniu Sądu przedwczesne na tym etapie postępowania.

Realna groźba wdrożenia do wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności skutecznie wpłynie na kształtowanie w oskarżonym społecznie pożądanych postaw. Oskarżony będzie miał bowiem świadomość, że popełnienie kolejnego czynu sprzecznego z prawem może spowodować zarządzenie wykonania kary. Ta świadomość powinna dodatkowo wpłynąć na zmianę ich zachowania, tym bardziej, że długi okres probacyjny nie tylko zapewnia organom wymiaru sprawiedliwości możliwość kształtowania postaw oskarżonego, ale także jest wystarczający dla ewentualnego zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności w razie niepowodzenia okresu próby. To od oskarżonego w takiej sytuacji zależeć będzie, czy skorzysta z danej mu przez Sąd szansy i podejmie próbę powrotu do społeczeństwa na ogólnie akceptowanych zasadach (żyjąc zgodnie z literą prawa), czy też z szansy tej nie skorzysta, co samo w sobie będzie wystarczającą przesłanką dla podjęcia wykonania kary warunkowo zawieszonej. Ta ostatnia okoliczność jest, zdaniem Sądu, najważniejszym argumentem za tym, aby podjąć próbę resocjalizacji oskarżonego w warunkach nie izolacyjnych, tym bardziej, że od popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu do chwili wyrokowania upłynął znaczny okres czasu – 4 lata, w czasie którego oskarżony nie wszedł ponownie w konflikt z prawem, przestrzega zasad współżycia społecznego i zasad porządku prawnego, a dodatkowo boryka się z problemami zdrowotnymi, na których przezwyciężeniu koncentruje on swe wysiłki życiowe.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 780 zł (siedemset osiemdziesiąt złotych). Ocena statusu majątkowego oskarżonego zarówno, gdy chodzi o oświadczenie oskarżonego, jak i o własne spostrzeżenia Sądu w trakcie rozprawy, jest oceną według której oskarżony może jak najbardziej pokryć koszty sądowe niniejszej sprawy.

S., dnia 25 kwietnia 2016 roku

J. S.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku