Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Czarnota

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSA Anna Skupna

Protokolant: sekr. sądowy Karolina Petruczenko

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Krzysztofa Nowickiego

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2015 r.

sprawy

Ł. Ś.

oskarżonego z art. 197 § 1, 2 i 3 pkt 2 k.k. w zb. z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 245 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 202 § 4a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

K. G.

oskarżonego z art. 245 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu

z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt II K 43/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla pkt II ,V i VIII,

2.  w pkt X obniża orzeczoną wobec oskarżonego K. G. karę pozbawienia wolności do 8 (ośmiu) miesięcy,

II.  na mocy art. 93 a § 1 pkt 2 k.k. i art. 93 c pkt 3 k.k. i art. 93 f k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł. Ś. terapię (...) w celu poprawy jego funkcjonowania w społeczeństwie;

III.  na mocy art. 41 a § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. i art. 43 § 1 a k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł. Ś. środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną E. G. przez okres 10 (dziesięciu) lat, połączony z obowiązkiem zgłaszania się przez 12 (dwanaście) miesięcy jeden raz w tygodniu we właściwej jednostce Policji;

IV.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. A. i adw. W. S. – Kancelarie Adwokackie w E. – kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów obrony
z urzędu udzielonej odpowiednio oskarżonym: Ł. Ś.
i K. G. w postępowaniu odwoławczym;

VI.  zwalnia oskarżonych Ł. Ś. i K. G. od opłat za postępowanie odwoławcze, a jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Elblągu rozpoznawał sprawę:

Ł. Ś. oskarżonego o to, że:

I.  w okresie 2012r. w O., województwo (...) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, kilkakrotnie doprowadził małoletnią poniżej 15 lat E. G. (lat 9) do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na (...), jak też używając przemocy wobec pokrzywdzonej w postaci (...), przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 5 grudnia 2005r. w sprawie II K 146/05 za popełnienie między innymi przestępstw określonych w art.197 § 1 i 3 kk i art.200 § 1 kk na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, którą odbywał między innymi w okresie od 13 maja 2001r. do 30 października 2009r., tj. o przestępstwo określone w art.197 § 1, 2 i 3 pkt 2 kk w zb. z art.200 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk i w zw. z art.64 § 1 kk,

II.  w dniu 26 sierpnia 2013r. w O. oraz w O., województwo (...), chcąc aby K. G., A. M. oraz J. B. dokonali czynu zabronionego, nakłaniał ich do jego popełnienia, w ten sposób, iż zwrócił się do wymienionych o użycie przemocy i groźby bezprawnej wobec A. K. i M. B. w celu wywarcia na nich wpływu jako świadków w przypadku złożenia przez nich zeznań go obciążających, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 5 grudnia 2005r. w sprawie II K 146/05 za popełnienie między innymi przestępstw określonych w art.197 § 1 i 3 kk i art.200 § 1 kk na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, którą odbywał między innymi w okresie od 13 maja 2001r. do 30 października 2009r., tj. o przestępstwo określone w art.18 § 2 kk w zw. z art.245 kk w zw. z art.64 § 1 kk,

III.  w dniu 26 sierpnia 2013r. w O. województwo (...), na dysku twardym komputera przenośnego marki A. oraz na telefonie komórkowym marki N. (...) posiadał pornograficzne pliki w postaci zdjęć oraz filmów z udziałem osób małoletnich poniżej 15 roku życia, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 5 grudnia 2005r. w sprawie II K 146/05 za popełnienie między innymi przestępstw określonych w art.197 § 1 i 3 kk i art.200 § 1 na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, którą odbywał między innymi w okresie od 13 maja 200lr. do 30 października 2009r., tj. o przestępstwo określone w art.202 § 4a kk w zw. z art.64 §1 kk,

K. G. oskarżonego o to, że:

IV.  w dniu 26 sierpnia 2013r. w O., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. i J. B. w celu wywarcia wpływu na A. K. oraz M. B. jako świadków w przypadku złożenia przez nich zeznań obciążających Ł. S., używając przemocy oraz groźby bezprawnej dokonał pobicia wymienionych, w którym narażał A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art.156 § 1 kk lub art.157 § 1 kk, zaś M. B. na nastąpienie skutku określonego w art.156 § 1 kk lub art.157 § 1 kk w ten sposób, iż zadawał im uderzenia rękoma zaciśniętymi w pięści oraz kopnął obutą stopą w twarz A. K., powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka powieki dolnej i górnej oka bez zaburzeń widzenia, rany tłuczonej luku brwiowego lewego oraz rany powieki dolnej i górnej oka lewego, zaś u M. B., powodując obrażenia ciała w postaci stłuczenia pleców, twarzy i głowy, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie ich organizmów na okres poniżej siedmiu dni oraz groził popełnieniem w przyszłości na szkodę wymienionych przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, tj. o przestępstwo określone w art.245 § kk w zb. z art.158 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

J. B. oskarżonego o to, że:

V.  w dniu 26 sierpnia 2013r. w O., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. i K. G. w celu wywarcia wpływu na A. K. oraz M. B. jako świadków w przypadku złożenia przez nich zeznań obciążających Ł. Ś., używając przemocy oraz groźby bezprawnej dokonał pobicia wymienionych, w którym narażał A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, zaś M. B. na nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, w ten sposób, iż zadawał im uderzenia rękoma zaciśniętymi w pięści oraz kopnął obutą stopą w twarz A. K., powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka powieki górnej i dolnej oka bez zaburzeń widzenia, rany tłuczonej łuku brwiowego lewego oraz rany powieki dolnej i górnej oka lewego, zaś u M. B., powodując obrażenia ciała w postaci stłuczenia pleców, twarzy i głowy, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie ich organizmów na okres poniżej siedmiu dni oraz groził popełnieniem w przyszłości na szkodę wymienionych przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, przy czym przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 524/10 za popełnienie przestępstwa określonego w art. 158 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 20 września 2012r. do 04 lipca 2013r. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 696/12 za popełnienie między innymi przestępstw określonych w art. 245 lek i art. 157 § 2 kk i innych na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 04 lipca 2013r. do 24 lipca 2013 roku, tj. o czyn z art. 245 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w z art. 64 § 1 kk,

Wyrokiem z dnia 12 marca 2015r. w sprawie sygn. akt II K 43/13:

oskarżonego Ł. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu określonego w pkt. I aktu oskarżenia z tym odmiennym ustaleniem, że czyn ten został popełniony w pierwszej połowie 2011r., czyn ten zakwalifikował z art.197 § 1, § 2 i § 3 pkt 2 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art.197 § 3 pkt 2 kk skazał oskarżonego na karę 7 lat pozbawienia wolności,

na podstawie art.95a § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Ł. Ś. skierowanie go po odbyciu orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na leczenie (...),

oskarżonego Ł. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu określonego w pkt. II aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art.18 § 2 kk w zw. z art.245 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art 19 § 1 kk w zw. z art 245 kk skazał oskarżonego na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

oskarżonego Ł. Ś. uznał za winnego popełnienia czynu określonego w pkt. III aktu oskarżenia kwalifikowanego z art.202 § 4a kk w zw. z art.64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art.202 § 4a kk skazał oskarżonego na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art.95a § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Ł. Ś. skierowanie go po odbyciu orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na leczenie (...),

na podstawie art.85 kk w zw. z art.86 § 1 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego Ł. Ś. w pkt I, III i IV wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 8 lat pozbawienia wolności,

na podstawie art.62 kk orzekł terapeutyczny system wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego Ł. Ś.,

na podstawie art.4la § 2 kk w zw. z art.43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Ł. Ś. środek kamy w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną E. G. przez okres 10 lat, połączony z obowiązkiem zgłaszania się przez 10 lat jeden raz w tygodniu we właściwej jednostce policji,

na podstawie art.46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego Ł. Ś. środek kamy w postaci nawiązki w wysokości po 1.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B.,

oskarżonego K. G. uznał za winnego popełnienia czynu określonego w pkt. IV aktu oskarżenia z tym dodatkowym ustaleniem, że działał on wspólnie i w porozumieniu z J. B. i inną osobą oraz, że przestępstwa tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 1175/06 z dnia 23.10.2006r. za popełnienie między innymi przestępstw określonych w art.190 § 1 kk i innych na karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał między innymi w okresie od dnia 16.11.2010r. do dnia 4.06.2011r., czyn ten zakwalifikował z art.245 kk w zb. z art.158 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zw. z art.11§ 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art.245 kk w zw. z art.11 § 3 kk skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności,

na podstawie art.46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego K. G. środek kamy w postaci nawiązki w wysokości po 1.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B.,

oskarżonego J. B. uznał za winnego popełnienia czynu określonego w pkt. VI aktu oskarżenia z tym dodatkowym ustaleniem, że działał on wspólnie i w porozumieniu z K. G. i inną osobą, czyn ten zakwalifikował z art.245 kk w zb. z art.158 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art.245 kk w zw. z art.11 § 3 kk skazał oskarżonego na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art.46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego J. B. środek kamy w postaci nawiązki w wysokości po 1.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B.,

na podstawie art.63 § 1 kk na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego Ł. Ś. zaliczył okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 27 sierpnia 2013r. do dnia 18 września 2013r. oraz od dnia 23 września 2013r. do dnia 12 marca 2015r.,

na podstawie art.63 § 1 kk na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego K. G. zaliczył okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 28 sierpnia 2013r. do dnia 21 października 2013r.,

na podstawie art.44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...), zarejestrowanych w repertorium DRz Prokuratury Okręgowej w E.pod numerem (...),

na podstawie art.230 § 2 kpk orzekł zwrot oskarżonemu K. G. dowodu rzeczowego zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...), zarejestrowanego w repertorium DRz Prokuratury Okręgowej w E.pod numerem (...),

na podstawie art.29 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 2 ust.1 i 2, § 3 ust.1 w zw. z § 14 ust.l pkt 2 i ust.2 pkt 5 z zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. W. S. kwotę 1.560,-zł. + podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. G. z urzędu,

- adw. M. G. kwotę 1.860,-zł. + podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. B. z urzędu,

- adw. S. A. kwotę 1.440,-zł. + podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. Ś.,

na podstawie art.626 § 1 kpk w zw. z art.624 § 1 kpk w zw. z art.17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił wszystkich trzech oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym od opłaty.

Apelacje od wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych: Ł. Ś. i K. G..

Obrońca oskarżonego Ł. Ś. zaskarżył wyrok w części dotyczącej uznania tego oskarżonego za winnego popełnienia czynów z art.197 § 1, 2, 3 pkt 2 kk w zb. z art.200 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk w zw. z art.31 § 2 kk, art. 245 kk w zw. z art. 64§ 1 kk i art 202§ 4a w zw. z art. 64§ 1 kk zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na daniu wiary zeznaniom pokrzywdzonej E. G. i świadków A. S., A. K. M. B. i M. S. oraz wyjaśnieniom współoskarżonego K. G. i świadka A. M., zaś jej odmówieniu wyjaśnieniom oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do uznania tego jego za winnego popełnienia przypisanych mu wyrokiem czynów,

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 8 lat pozbawienia wolności w stosunku do przypisanego mu stopnia zawinienia. 

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie Ł. Ś. od popełnienia przypisanych mu czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji celem ponownego jej rozpoznania, a w przypadku nie uznania zarzutów podniesionych w pkt.2 apelacji, wymierzenia kary w dolnych granicach zagrożenia.

Obrońca oskarżonego K. G. zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego co do wymiaru orzeczonej kary, zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o karze, polegający na wysnuciu z okoliczności sprawy mylnego wniosku, iż orzeczona wobec K. G. kara roku pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci nawiązki w wysokości po 1.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B. będzie adekwatna za zarzucany mu czyn, w sytuacji, gdy postawa oskarżonego w toku całego postępowania karnego, zarówno przygotowawczego, jak i sądowego, w szczególności przyznanie się do zarzucanego czynu, złożenie obszernych wyjaśnień, przeproszenie pokrzywdzonych, a także chęć dobrowolnego poddania się karze w trybie art.335 kpk, a następnie art.387 kpk uzasadniały orzeczenie kary i środków karnych w wymiarze proponowanym przez oskarżonego we wniosku o dobrowolne poddanie się karze.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec K. G. kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 oraz środka karnego w postaci nawiązki w wysokości po 4.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B.,

ewentualnie z ostrożności procesowej kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci nawiązki w wysokości po 3.000,-zł. na rzecz pokrzywdzonych A. K. i M. B..

Jednocześnie wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na w celu ustalenia stanu zdrowia psychicznego oskarżonego K. G., w tym stwierdzenia:

a) czy w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu mógł on rozpoznać jego znaczenie lub pokierować swoim postępowaniem,

b) czy zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem była u oskarżonego zniesiona bądź ograniczona w stopniu znacznym, a jeżeli tak to z jakich przyczyn.

Wyrok w odniesieniu do oskarżonego J. B. uprawomocnił się.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego Ł. Ś. jest niezasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Zmiana wyroku w odniesieniu do tego oskarżonego jest skutkiem zmiany przepisów prawa karnego.

Natomiast apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego K. G. okazała się zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do tego oskarżonego. Wskazać jedynie należy, że postulat skarżącego o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonego K. G. na rzecz pokrzywdzonych: A. K. i M. B. nawiązek w wysokości po 3.000,-zł. w miejsce orzeczonego tego środka karnego w wysokości po 1.000,-zł. byłoby działaniem na niekorzyść oskarżonego. Taki kierunek apelacji zaś nie jest dopuszczalny w odniesieniu do środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonego.

Z uwagi na fakt, że ani oskarżony K. G. ani jego obrońca nie złożyli wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji, niniejsze uzasadnienie odnosi się jedynie do apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego Ł. Ś.. Zarówno bowiem oskarżony ten jak i jego obrońca złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia sądu odwoławczego w oparciu o przepis art.457 § 2 kpk w zw. z art.422 § 1 kpk.

Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. Ś. wskazać godzi się, że oskarżonemu nie przypisano działania w warunkach ograniczonej poczytalności (art.31 § 2 kk), jak błędnie podał skarżący w pkt. 1 apelacji. Nadto wskazać należy na błędne sformułowanie zarzutu określonego w pkt. 2. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem polegać na błędnej – zdaniem skarżącego – ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Formułując zatem zarzut dotyczący błędnej oceny materiału dowodowego apelujący winien wskazać na mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, w szczególności art.7 kpk. Zarzut ten jednak został rozpoznany przez sąd odwoławczy z uwagi na fakt, że sąd ten bada treść podniesionych zarzutów mimo ich błędnego nazwania czy określenia.

Konsekwencja oskarżonego w składanych wyjaśnieniach nie implikuje uznania, że wyjaśnienia te winny zostać uznane za wiarygodne. Wyjaśnienia te bowiem, jak każdy dowód podlega swobodnej ocenie Sądu I instancji, również w odniesieniu do pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. Podobnie jak postawa procesowa wyrażająca się w skorzystaniu z prawa do odpowiedzi na pytania uczestników lub organów postępowania. Skarżący w wywiedzionym środku odwoławczym wskazał na wyjaśnienia oskarżonego nie odnosząc ich do całokształtu pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. O ile w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i III zaskarżonego orzeczenia apelacja zawiera pewną argumentację, o tyle w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt IV wyroku nie podniósł jakichkolwiek argumentów wskazując jedynie na wyjaśnienia Ł. Ś.. Sąd Okręgowy tymczasem dokonał wnikliwej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie.

Chybionym jest zarzut oparcia się przez Sąd I instancji o opinię biegłego psychologa przy ocenie wiarygodności zeznań pokrzywdzonej. Nie jest bowiem tak jak twierdzi skarżący, że Sąd Okręgowy uchylił się od oceny wiarygodności tego dowodu opierając się tylko na opinii biegłego psychologa. Dokonał swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonej E. G. (str.24-26 uzasadnienia wyroku). Okoliczność, że pokrzywdzona początkowo nie mówiła nikomu o zachowaniu oskarżonego a następnie stopniowo przekazywała bliskim informacje na ten temat nie oznacza, że jej zeznania są niewiarygodne. Nie ma zatem racji skarżący twierdząc, że depozycje świadka są niekonsekwentne.

Nie zachodzi również sprzeczność w relacji pokrzywdzonej i relacji świadka A. S.. Świadek ta wiedzę o inkryminowanych zdarzeniach powzięła od pokrzywdzonej kiedy ta relacjonowała ich przebieg oraz następnego dnia przy rozmowie w cztery oczy z pokrzywdzoną (k.369 akt sprawy). Wynikająca z zeznań świadka A. S. konsekwencja relacji pokrzywdzonej powoduje, że słusznie Sąd Okręgowy uznał zeznania E. G. za wiarygodne. Z tego względu podnoszona przez skarżącego okoliczność tego kiedy świadek A. S. dowiedziała się o zachowaniach oskarżonego Ł. Ś. wobec E. G. nie może podważyć wiarygodności jej zeznań.

Skutku oczekiwanego przez apelującego, tj. uznania, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia czynu o jakim mowa w pkt. I zaskarżonego orzeczenia nie może przynieść brak dostrzeżenia przez opiekunów E. G. jakichkolwiek niepokojących zachowań. Wskazać tu należy na trafnie ocenioną jako skrajnie niewłaściwą postawę tych opiekunów, w szczególności matki pokrzywdzonej, która nawet po uzyskaniu informacji (...) nie uczyniła nic aby chronić dziecko i pociągnąć sprawcę do odpowiedzialności karnej. Okoliczność zatem, że przed ujawnieniem przestępstwa nie zauważyła niepokojących zachowań u córki nie implikuje uznania, że oskarżony nie dopuścił się przestępstwa przypisanego mu w pkt. I zaskarżonego orzeczenia. Argument zatem, że świadkowie A. K. i M. B. „w sposób kategoryczny zaprzeczyli, by E. pozostawała sama z oskarżonym w takich okolicznościach jak opisane przez nią zdarzenie”(str.3 apelacji) nie może zostać uznany za trafny.

Swobodnej, zgodnej z treścią art.7 kpk ocenie zostały poddane również zeznania K. Ś. (str.30-32 uzasadnienia wyroku). Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że zeznania te zostały przez Sąd Okręgowy zdyskwalifikowane (część z nich bowiem została uznana za wiarygodne), w szczególności z uwagi na fakt, że świadek jest córką oskarżonego. Fakt zatem, że świadek K. Ś. nie potwierdziła relacji pokrzywdzonej co do zachowania oskarżonego wobec niej w czasie wizyty w domu oskarżonego nie mogą skutkować uznaniem, że zeznania pokrzywdzonej są niewiarygodne. Podobnie jak skarżący, również i Sąd Okręgowy wskazał na fakt emocjonalnego zaangażowania świadka w tę sprawę z uwagi na to, że oskarżony jest jej ojcem ale – wbrew twierdzeniom apelującego – nie odmówił waloru wiarygodności wszystkim jej zeznaniom (str.31 apelacji). Skarżący nie precyzuje, którą części relacji K. Ś. potwierdziła jej siostra A.. Podkreślenia wymaga, że w pokoju, w(...) poza tymi osobami przebywała jedynie K. Ś. a nadto doszło do tego (...) w okolicznościach, które umożliwiały ukrycie faktu takich zachowań oskarżonego przed osobami trzecimi. Z tego względu odmienność relacji pokrzywdzonej i córki oskarżonego nie może sama w sobie świadczyć o niewiarygodności relacji pokrzywdzonej. Wszystkie te dowody zostały bowiem ocenione przez Sąd Okręgowy w sposób swobodny a wnioski wyciągnięte z tej oceny zyskały aprobatę Sądu Apelacyjnego.

W świetle omówionych wyżej dowodów nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że oskarżony tylko głaskał małoletnią pokrzywdzoną po plecach, co było jedynym powodem, dla którego odczuwała dyskomfort w kontakcie z nim.

Za całkowicie dowolne uznać należy twierdzenie skarżącego, że w swych zeznaniach E. G. sugerowała się relacją W. K. lub jej konkubenta o przestępczych zachowaniach oskarżonego wobec W. K.. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do uznania, że wskazani wyżej świadkowie przekazywali E. G. tego rodzaju informacje.

Słusznie Sąd I instancji zwrócił uwagę na fakt, że pokrzywdzona nie miałaby żadnego interesu w bezpodstawnym oskarżaniu Ł. Ś.; zwłaszcza, że był on dobrym znajomym jej matki, częstym gościem w ich domu. Na jakikolwiek powód takiego zachowania nie wskazuje również skarżący.

Kwestionując prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wskazanych w apelacji dowodów skarżący całkowicie pomija znaczną część przeprowadzonych w sprawie dowodów, również ocenionych w sposób swobodny przez Sąd I instancji, które przemawiają za uznaniem dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny za prawidłową, zgodną z treścią art.7 kpk. Należy tu wskazać na zeznania świadków: M. S., D. W., S. W., M. W., W. K., K. C., K. K., które potwierdzają stanowisko Sądu Okręgowego o wiarygodności zeznań E. G..

Sąd Apelacyjny nie uznał za zasadne również zarzutów dotyczących przypisanego oskarżonemu Ł. Ś. czynu z art.245 kk. Sąd ten podziela pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie IV KK 225/08, że: „Świadkiem w rozumieniu art. 245 k.k. jest zarówno osoba, która złożyła zeznania, została powołana albo wezwana do ich złożenia, jak również osoba, która była świadkiem czynu i posiada wiadomości potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy:” (OSNKW 2009/6/44). Wobec powyższego bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. Ś. pozostaje czy A. K. lub M. B. mieli zamiar złożyć zawiadomienie o przestępstwie czy też nie. Ważne, że w razie toczącego się postępowania posiadali wiadomości potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy a pełną tego świadomość miał oskarżony Ł. Ś.. Nie kwestionuje tego sam skarżący przytaczając w uzasadnieniu apelacji tę część wyjaśnień oskarżonego, w których podaje powody swojego zachowania w omawianym zakresie (aby A. K. nie opowiadała o rzekomym wykorzystaniu jej córki – str.4 apelacji). Wskazać w tym miejscu należy, że przestępstwo z art.245 kk jest przestępstwem formalnym a zatem do jego znamion nie należy skutek w postaci rzeczywistego wywarcia wpływu na czynności świadka. Kwestia świadomości oskarżonego Ł. Ś. co do obrażeń jakie współoskarżeni spowodowali u A. K. i M. B. pozostaje bez wpływu na jego odpowiedzialność karną. W jego bowiem przypadku nie doszło do zastosowania kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu, jak to miało miejsce w odniesieniu do oskarżonych: K. G. i J. B..

Brak jest również podstaw do uznania za trafny zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu Ł. Ś.. Podkreślenia wymaga, że skarżący w żaden sposób nie uzasadnił tego zarzutu, nie wskazał w czym upatruje rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec tego oskarżonego. Wskazać zatem należy, że Sąd Okręgowy uwzględnił i należycie ocenił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające mające wpływ na wymiar kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego Ł. Ś.. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że obecne w zaskarżonym wyroku doszło do kolejnego już skazania tego oskarżonego za czyn przeciwko wolności seksualnej popełnionym na szkodę małoletniego. Wszelkie dyrektywy dotyczące zasad orzekania kar łącznych zostały również prawidłowo zastosowane przy wymierzaniu temu oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności. Biorąc powyższe pod uwagę nie sposób uznać aby zarówno kary jednostkowe jak i kara łączna wymierzone wobec oskarżonego Ł. Ś. raziły swoją surowością.

Z uwagi na zmianę z dniem 1 lipca 2015r. zastosowanych przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku przepisów prawa karnego materialnego Sąd Apelacyjny uchylił pkt II i V wyroku i orzekł jak w pkt. II swego orzeczenia. Zbędnym było – w ocenie Sądu Apelacyjnego - dwukrotne orzekanie wobec oskarżonego Ł. Ś. środka karnego określonego w art.95a § 1 kk (obecnie art.93a§ 1 pkt 2 kk).

Z uwagi na zmianę z dniem 1 lipca 2015r. treści przepisu art.43 § 1 kk poprzez dodanie § 1a, Sąd Apelacyjny uchylił pkt. VIII wyroku oraz orzekł wobec oskarżonego Ł. Ś. obowiązek stawiania się do właściwej jednostki Policji raz w tygodniu przez okres 12 miesięcy w miejsce orzeczonego pod rządami ustawy poprzednio obowiązującej okresu 10 lat (pkt III wyroku sądu odwoławczego). Jednocześnie Sąd II instancji – tak jak Sąd Okręgowy - orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania z pokrzywdzoną E. G. przez okres 10 lat. Sąd Apelacyjny podziela bowiem pogląd Sądu Okręgowego, że zasadnym było orzeczenie tych środków karnych w wymiarze maksymalnie ustawowo dopuszczalnym.

W pozostałym zakresie, nie stwierdzając zaistnienia przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na mocy § 14 ust.1 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd Apelacyjny orzekł o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu Ł. Ś. w postępowaniu odwoławczym.

Na mocy art.624 § 1 kpk, art.626 § 1 kpk i art.634 kpk Sąd II instancji zwolnił oskarżonego Ł. Ś. od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym a jego wydatkami obciążył Skarb Państwa uznając iż obciążenie nimi oskarżonego stanowiłoby – w jego aktualnej sytuacji finansowej i wobec skazania na długoletnią karę pozbawienia wolności – nadmierną dla niego dolegliwość.