Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 7 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasza Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G. A. M.

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach 9 lutego i 5 kwietnia 2016 roku sprawy

P. P. , syna S. i Ż. (z domu S.)

urodzonego w dniu (...) w G.

oskarżonego o to, że:
w dniu 15 kwietnia 2015 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami z samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech butli z zwartością gazu o łącznej wartości strat 681 zł, czym działał na szkodę firmy Centrum (...) Sp. z o.o. w G., przy czym tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary w okresie od 07.07.2009r. do 05.01.2015r. pięć lat
i sześć miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25.04.2014r. w sprawie IV K 34/14 za przestępstwo z art. 280 §2 kk,
tj. o przestępstwo z art. 278 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

I.  uznaje oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i za to na podstawie art. 278 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I wyroku zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 15 kwietnia 2015 roku (jeden dzień);

III.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., 626 §1 k.p.k. oraz art. 1, art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983r. Nr 49,
poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa.

Sygnatura akt II K1087/15

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony P. P., w dniu 15 kwietnia 2015 r., z telefonu swojej matki, zadzwonił do przedsiębiorstwa zajmującego się dostarczaniem butli z zawartością gazu. Postanowił wówczas, iż ukradnie jedną butlę. Sytuacja w jego rodzinnym domu była bardzo ciężka. Siostra oskarżonego miała mieć bierzmowanie; w domu nie było zaś gazu i nie byłoby możliwe przygotowanie jedzenia. P. P. zadzwonił około godziny 9.00. Otrzymał informację, iż dostawa będzie możliwa około godziny 12.00. Oskarżony zamówił jedną butlę gazu. Jako miejsce dostawy podał zmyślony przez siebie adres - ulica (...) w G..

P. P. obudził następnie swojego brata – A. D. i powiedział mu, że idą ukraść gaz. Wkrótce potem bracia udali się do swego znajomego, Ł. K., zamieszkującego w lokalu przy ul. (...) w G., któremu opowiedzieli o swoim planie i zaproponowali wspólną kradzież gazu. Ł. K. zgodził się na tą propozycję.

Około godziny 12.00 mężczyźni zauważyli pojazd z butlami gazowymi. Był to samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wiedzieli, że był to oczekiwany przez nich transport, gdyż na otwartej pace widoczne były butle z zawartością gazu. Mężczyźni zaczęli biec za tym samochodem na ulicy (...). T. B. zaparkował pojazd, po czym wziął jedną butlę z zawartością gazu i udał się pod przekazany mu adres dostawy, to jest ulica (...). Po wejściu na klatkę schodową, będąc już prawie na samej górze bloku, okazało się, że w budynku nie ma tak wysokiego numeru lokalu.

W międzyczasie Ł. K. zajrzał do klatki schodowej i upewnił się, że pracownik firmy wszedł do środka. Następnie mężczyźni podeszli do zaparkowanego pojazdu, z którego zabrali cztery butle z zawartością gazu. A. D. zabrał dwie sztuki, zaś Ł. K. i P. P. zabrali po jednej sztuce.

Dowód: zeznania świadka T. B. (k. 3-4 akt sprawy II K 724/15), protokół oględzin rzeczy (k. 6-7 akt sprawy II K 724/15), wyjaśnienia Ł. K. (k. 61 akt sprawy II K 724/15), wyjaśnienia oskarżonego P. P. (k. 68 akt sprawy II K 724/15).

A. D. oraz P. P. uciekli z zabranymi butlami pod śmietnik na ulicy (...). Ł. K. zaniósł zaś zabraną butlę do swojego mieszkania, po czym wrócił do dwójki mężczyzn, aby pomóc im w transporcie. Trzej mężczyźni, wspólnie schowali pozostałe trzy butle do piwnicy przy ulicy (...) w G.. Mężczyźni zamierzali wziąć te butle na własny użytek. Po upływie około godziny czasu, na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji, którzy dokonali zatrzymania wymienionych wyżej osób, a następnie przeszukali pomieszczenia mieszkalne oraz piwnicę i odnaleźli wszystkie skradzione przedmioty.

Dowód: protokół oględzin miejsca (k. 15-16v akt sprawy II K 724/15), protokół oględzin rzeczy (k. 17-18v akt sprawy II K 724/15), protokół zatrzymania Ł. K. (k. 20-21 akt sprawy II K 724/15), protokół przeszukania mieszkania (k. 26-28v akt sprawy II K 724/15), zeznania świadka A. G. (k. 30v), protokół zatrzymania P. P. (k. 32-32v akt sprawy II K 724/15), protokół zatrzymania A. D. (k. 38-39v akt sprawy II K 724/15), wyjaśnienia Ł. K. (k. 61 akt sprawy II K 724/15), wyjaśnienia oskarżonego P. P. (k. 68 akt sprawy II K 724/15).

Łączna wartość czterech butli z zwartością gazu, skradzionych przez A. D., P. P. i Ł. K., wynosiła 681 złotych. Pokrzywdzonym podmiotem była Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. W dniu 15 kwietnia 2015 r. wszystkie cztery butle z zawartością gazu zostały zwrócone osobie uprawnionej – T. B..

Dowód: zeznania świadka T. B. (k. 3-4 akt sprawy II K 724/15); pokwitowanie (k. 19 akt sprawy II K 724/15); pismo Centrum (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. z dnia 16 kwietnia 2015 r. (k. 50 akt sprawy II K 724/15).

P. P. wychował się w licznej rodzinie, z problemami. Matka oskarżonego nie pracowała, była na utrzymaniu męża; z dwóch związków posiadała 11 dzieci. W lokalu kwaterunkowym przy ulicy (...) mieszkało 10 osób, które zajmowało jeden pokój z kuchnią i WC (bez łazienki). Mieszkanie było wyposażone standardowo; było zadbane. Opłaty z czynsz i media były dokonywane na bieżąco. Rodzina oczekiwała na lokal socjalny. Rodzina korzystała z pomocy (...). Oskarżony posiadał ukończone gimnazjum. Klas nie powtarzał. Miał niską motywację do nauki. Był nadpobudliwy, sprawiał kłopoty wychowawcze. Karany jako nieletni – przebywał w placówkach opiekuńczo-wychowawczych (ok.4-5 lat). Oskarżony, po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 5 stycznia 2015 r. podjął pracę w firmie budowlanej – przy ociepleniach budynków, w charakterze pomocnika. Od kwietnia 2015 roku pracował przy sprzedaży balonów oraz waty cukrowej na terenie ulicy (...). Podczas pobytu w zakładzie karnym ukończył kurs aktywizacji zawodowej, jak i uzyskał uprawnienia zawodowe jako malarz-szpachlarz. W zakładzie karnym ukończył kurs rozładowywania agresji w sposób kontrolowany. Podał, iż nie leczy się specjalistycznie. Stan zdrowia określił jako dobry. Brak sygnałów by nadużywał alkoholu, bądź narkotyków. P. P. czas wolny spędzał zazwyczaj ze swoją partnerką. Wskazał, że stara się ograniczyć kontakty z rówieśnikami z dzielnicy. Mieszka w specyficznej części miasta – kumulacja osób uzależnionych, jak i wchodzących w konflikt z prawem i normami społecznymi.

Dowód: kwestionariusz wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez zawodowego kuratora sądowego z dnia 28 sierpnia 2015 r. (k. 163-164 akt sprawy II K 724/15).

Oskarżony P. P., przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 16 kwietnia 2015 r., złożył wyjaśnienia o następującej treści. Podał, że w dniu 15 kwietnia 2015 r. z telefonu matki, zadzwonił do firmy zajmującej się dostarczaniem butli gazowych. Stwierdził, że chciał ukraść jedną butlę, ponieważ w domu jest bardzo ciężka sytuacja, a jego siostra S. miała bierzmowanie; w domu nie mieli gazu i nie byłoby na czym ugotować jedzenia. Wskazał, że dzwonił parę minut po 9.00 i wtedy powiedziano mu, że możliwość dostawy jest około godz. 12.00. Podał, że A. wtedy spał, obudził go i powiedział mu, że idziemy ukraść gaz. Wyjaśnił, że następnie poszli pod czwórkę (ul. (...)), gdzie mieszkał Ł. K.. Było to około godziny 11.00. Czekali chwilę na Ł. K.. Około godziny 12.00 zobaczyli, jak jedzie samochód z butlami gazowymi. Podał, że wiedzieli, że to ten samochód, ponieważ było widać na pace butle gazowe. Zaczęli biec za tym samochodem na ul. (...). Wskazał, że Ł. K. zajrzał do klatki schodowej budynku na ul. (...) -zobaczyć, czy pracownik firmy wszedł na klatkę. Wskazał, że kiedy upewnili się, że tak się stało, on (P. P.) złapał jedną butlę, A. złapał dwie, a Ł. K. jedną. Wyjaśnił, że Ł. K. swoją butlą pobiegł zanieść do domu, a on i A. swoje zanieśli do śmietnika na ulicy (...). Nadmienił, że od początku planował wziąć jedną butlę gazową, a to że wzięli cztery wyszło niejako przypadkiem. Wskazał, że po chwili wrócił do nich Ł. K., aby pomóc im wziąć butle – tak aby każdy miał po jednej. Stwierdził, że wtedy z tymi butlami poszli na ulicę (...) i schowali butle do piwnicy. Niedługo później na miejscu pojawiła się Policja. Podał, że zamierzali wziąć te butle na własny użytek. Stwierdził, że żałuje tego co się stało.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. P. (k. 68 akt II K 724/15).

Oskarżony P. P. był uprzednio karany. Zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary w okresie od 07.07.2009 r. do 05.01.2015 r. pięć lat i sześć miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25.04.2014 r. w sprawie IV K 34/14 za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k.

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział II Karny z dnia 06 września 2011 r., sygnatura akt II K 1354/10 (k. 90 akt sprawy II K 724/15), odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział IV Karny z dnia 27 lipca 2010 r., sygnatura akt IV K 240/09 (k. 95-99 akt sprawy II K 724/15), odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 marca 2011 r., sygnatura akt II AKa 27/11 (k. 100-101 akt sprawy II K 724/15), informacja o wyroku z systemu (...) (k. 103-103v akt sprawy II K 724/15), odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział IV Karny z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygnatura akt IV K 34/14 – wraz z uzasadnieniem (k. 104-111 akt sprawy II K 724/15), odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 sierpnia 2014 r., sygnatura akt II AKa 246/14 (k. 112-113 akt sprawy II K 724/15), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 20-22).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego. Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy w postaci zgromadzonych dokumentów, zeznań świadków, wyjaśnień świadka Ł. K. oraz wyjaśnień samego oskarżonego.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – protokoły czynności (akta sprawy II K 724/15: k.15-16v, k.17-18v, k. 20-21, k. 26-28v, k.32-32v, k.38-39v), odpisy orzeczeń (akta sprawy II K 724/15: k. 90, k. 95-99, k. 100-101, k. 104-111, k. 112-113) oraz informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 20-22) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

W całości na uwzględnienie zasługiwały dokumenty w postaci pokwitowania (k. 19 akt sprawy II K 724/15) oraz pisma Centrum (...) sp. z o.o. z dnia 16 kwietnia 2015 r. (k. 50 akt sprawy II K 724/15). Pierwszy z wymienionych dokumentów stanowił potwierdzenie zwrotu czterech butli z gazem, które zostały skradzione w dniu 15 kwietnia 2015 r. Drugi z dokumentów stanowił natomiast informację o wartości butli z zawartością gazu. Treść tego pisma wskazywała, iż łączna wartość czterech skradzionych butli (wraz z gazem) wynosiła 681 złotych. Powyższe korespondowało z treścią zeznań świadka T. B., który również podał taką wartość tych rzeczy.

Sąd uwzględnił również dokument w postaci informacji o wyroku z systemu (...) (k. 103-103v akt sprawy II K 724/15). Treść tego wydruku pozwoliła na ustalenie okresu, w którym P. P. odbywał karę łączną pozbawienia wolności, orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 kwietnia 2014 r., w sprawie o sygnaturze akt IV K 34/14.

Sąd w całości uznał za wiarygodny dokument w postaci kwestionariusza wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego. Wymieniony dokument stanowi o charakterystyce oskarżonego. Został sporządzony przez uprawniony do tego podmiot. Zawiera własne spostrzeżenia i konkluzje kuratora. Treści zawarte w rzeczonych kwestionariuszach nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nie budziły one również wątpliwości Sądu.

Brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadka T. B. (k. 3v-4). Wymieniona osoba była kierowcą/sprzedawcą butli gazowych. Świadek nie był pokrzywdzonym w sprawie, więc nie był zainteresowany wynikiem przedmiotowego postępowania. Stąd nie miał on żadnych powodów, by zeznawać fałszywie na niekorzyść oskarżonego, na przykład wyolbrzymiając pewne fakty. Świadek zrelacjonował przebieg swojej pracy w dniu 15 kwietnia 2015 r. Podał, iż w tym dniu poruszał się pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zwrócił uwagę, iż otrzymał z centrali zlecenie dostarczenia jednej butli z gazem na adres ul. (...). Wskazał, iż wszedł do budynku; będąc prawie na samej górze zorientował się, że nie ma takiego wysokiego numeru. Podał, iż jak zszedł na dół, zobaczył na pace samochodu cztery puste miejsca po butlach. Wskazał, iż doszło do kradzieży czterech butli gazowych (wraz z gazem). W omawianym zakresie zeznania świadka pozostawały w zgodzie z relacją P. P. oraz Ł. K., jak i treścią protokołu oględzin rzeczy. Świadek podał również, że łączna wysokość szkody, jaką poniosła Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., wyniosła 681 złotych. Powyższe korespondowało z treścią pisma pokrzywdzonej spółki z dnia 16 kwietnia 2015 r. (k. 50 akt sprawy II K 724/15).

Brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadka A. G. (k. 30v). Świadek mieszkała wspólnie z Ł. K. oraz sześcioma innymi osobami. Podała, iż wymieniona osoba wynajmowała u niej pokój wspólnie ze swoją dziewczyną. Świadek wskazała, iż nie widziała momenty, kiedy przyniósł on do domu butlę z gazem; nie było jej wtedy w domu. O tej butli dowiedziała się dopiero od funkcjonariuszy Policji. Okoliczność, iż przedmiotowa butla została ujawniona w mieszkaniu zajmowanym między innymi przez Ł. K. wynika wprost z treści protokołu przeszukania (k. 26-28v akt II K 724/15), jak i wyjaśnień Ł. K., który wskazał, że po dokonanej kradzieży zabrał jedną butlę do swojego mieszkania.

Mając na uwadze powyższe, w całości na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia P. P. , albowiem korespondowały one przede wszystkim z wyjaśnieniami świadka Ł. K. (wzajemnie się przy tym uzupełniając), jak i zeznaniami świadka T. B.. Sytuacja panująca w rodzinie oskarżonego została opisana w kwestionariuszu wywiadu środowiskowego. Uwzględniono zatem twierdzenia oskarżonego, iż motywem jego działań była chęć zaspokojenia podstawowych potrzeb rodziny. Nie budziło zatem wątpliwości Sądu, iż skradzione butle z gazem miały być przeznaczone na użytek własny. Miejsca, w których ujawniono poszczególne butle z zawartością gazu, zostały stwierdzone w treści protokołów czynności przeszukania.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe potwierdziło, iż P. P. popełnił czyn przypisany mu w punkcie I. wyroku.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.k., podlega karze, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Działanie sprawcy kradzieży określa znamię czasownikowe „zabiera”. Przez zabór należy rozumieć wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby nią władającej (właściciela, posiadacza, dzierżyciela) i przeniesienie go w sferę władztwa sprawcy zaboru. Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest rzecz ruchoma, mająca wartość ekonomiczną, która musi być cudza, tzn. powinna stanowić czyjąś własność i znajdować się w czyimś posiadaniu. Kradzież jest przestępstwem umyślnym, którego można się dopuścić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Jest to bowiem przestępstwo kierunkowe, jako że celem zaboru jest przywłaszczenie. Oznacza to, że sprawca dokonuje zaboru po to, aby włączyć cudzą rzecz do swojego majątku i postępować z nią jak właściciel (tzn. zużywając, darowując, sprzedając itp.). Cel przywłaszczenia nie musi obejmować dążenia sprawcy do osiągnięcia korzyści majątkowej. Kradzież jest przestępstwem materialnym. Jego dokonanie następuje w momencie, gdy sprawca obejmuje rzecz swoim władztwem (zob. Marian Filar [red.], Kodeks karny. Komentarz., LexisNexis 2014).

Jednocześnie, w tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 18 § 1 k.k., odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. Współsprawstwo zachodzi, gdy dwie lub więcej osób, działając w porozumieniu wspólnie dokonują czynu zabronionego. Warunkiem sine qua non współsprawstwa jest istnienie porozumienia, które musi nastąpić przed lub w trakcie realizacji czynu zabronionego, przy czym jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. (zob. Andrzej Marek, Kodeks karny. Komentarz. LEX, 2010). Z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość uzgodnionego przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane zachowaniem innego lub innych współsprawców (zob. postanowienie SN z dnia 1 marca 2005 r., III KK 249/04, OSNKW 2005, nr 7-8, poz. 63). O przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne "własnoręczne" realizowanie znamion czynu zabronionego (np. "bicie", "zabieranie"), gdyż decyduje wspólne popełnienie przestępstwa według uzgodnionego podziału ról (por. wyrok SN z dnia 19 czerwca 1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10/110).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie budziło wątpliwości Sądu, iż oskarżony, swoim zachowaniem wyczerpał znamiona omawianego przestępstwa. Należy w tym miejscu podkreślić, iż dla oceny odpowiedzialności karnej P. P. nie miały znaczenia jego twierdzenia, iż w momencie dokonywania zamówienia, zamierzał ukraść tylko jedną butlę z g. (...) kradzież czterech sztuk nastąpiła niejako przypadkiem. Okoliczności sprawy wskazywały wprost na współsprawstwo oskarżonego i dwóch innych mężczyzn – w ramach którego doszło do zaboru w celu przywłaszczenia czterech butli z zawartością gazu o łącznej wartości 681 złotych. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz wyjaśnień Ł. P. P. oraz Ł. K. zabrali z przedmiotowego pojazdu po jednej sztuce butli z zawartością gazu, zaś A. D. zabrał dwie sztuki. Podkreślenia wymaga, iż to P. P. był organizatorem tego zdarzenia. Zaplanował jego przebieg w ten sposób, iż zamówił dostawę butli z zawartością gazu na fikcyjny adres – zdając sobie sprawę, iż w ten sposób kierowca pojazdu będzie musiał opuścić swój pojazd. Co więcej, to oskarżony zwerbował pozostałych dwóch mężczyzn. Z jednej strony, obudził swojego brata o poinformował go o zamiarze kradzieży; następnie zaś udał się do mieszkania Ł. K. i zaproponował mu udział w tym przestępczym procederze. Współsprawcy wykorzystali moment, gdy T. B. udał się pod wskazany mu adres; dokonali zaboru wymienionych przedmiotów, a następnie uciekli z miejsca zdarzenia. Znamienne jest, iż również na tym etapie pozostawali we współpracy, albowiem Ł. K., po odstawieniu butli z gazem do zajmowanego przez siebie mieszkania, wrócił do swoich kompanów, aby pomóc im w transporcie pozostałych trzech sztuk. Mężczyźni wspólnie ukryli te butle w piwnicy zlokalizowanej przy ulicy (...). Przedmiotowe butle miały być spożytkowane na własny użytek. Oskarżony działał zatem w celu przywłaszczenia.

Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę P. P.. Oskarżony jest i już w trakcie popełniania czynów był osobą dorosłą. Naruszył on przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym kształcie – kradzież to przestępstwo pospolite, którego karalność jest w społeczeństwie powszechnie znana. Oskarżony był uprzednio karany, w tym za przestępstwo podobne. P. P. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie, którego się dopuścił. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Stopień zawinienia należało zatem ocenić jako niemały (większy niż nieznaczny).

Omawianego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej w typie podstawowym (art. 64 § 1 k.k.). Wspomniany przepis stanowi, iż jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego P. P., Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 278 § 1 k.k., jakkolwiek nie jest zagrożony surową, w kontekście innych, sankcją, jednak znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego P. P. była niemała (większa niż nieznaczna). Na taką ocenę wpływ miało to, iż oskarżony przestępstwa kradzieży dopuścił się w sposób zaplanowany, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Oskarżony dokładnie zaplanował popełnienie przestępstw i przygotował się do jego popełnienia, tym samym dział z premedytacją. Negatywnie należało ocenić postać zamiaru, albowiem oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Uwzględnić jednak należało, iż łączna wartość skradzionych przedmiotów była mała i wynosiła jedynie 681 złotych. Co więcej, zostały one zwrócone uprawnionemu podmiotowi tego samego dnia, to jest 15 kwietnia 2015 r. Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony kierował się chęcią zaspokojenia podstawowych potrzeb swojej rodziny.

Sąd uznał, iż czyn przypisany oskarżonemu nie może być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi – art. 278 § 3 k.k. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2010r., II AKa 270/10, LEX 621279). Podkreślić w tym miejscu należy, iż kryterium rozmiaru szkody wyrządzonej przestępstwem jest jednym z wielu, który wpływa na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu. Nie jest w żadnym razie kryterium decydującym dla czynienia tych ustaleń. W orzecznictwie wskazano, że sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie ma decydującego znaczenia przy ocenie wypadku mniejszej wagi, a wypadek mniejszej wagi nie może być utożsamiany z małą wartością mienia, przeciwko któremu skierowany jest czyn sprawcy. Podstawowym kryterium oceny jest stopień społecznej szkodliwości czynu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1971 r., V KRN 147/71, niepubl.). Sąd miał na uwadze, iż łączna wartość skradzionych butli z zawartością gazu była małą, albowiem wynosiła 681 zł. Podkreślić w tym miejscu należy, iż nie ma podstaw do uznania czynu za wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 278 § 3 k.k., jeśli szkoda ostatecznie nie powstała – w przypadku, gdy rola oskarżonego w dokonaniu danego czynu nie była niewielka, zaś jego zachowanie nosiło cechy dużej zuchwałości i znacznego nasilenia złej woli (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r., II AKa 299/12, LEX nr 1280499). Z ustalonego stanu faktycznego wynikało natomiast, iż oskarżony działał w warunkach współsprawstwa, z zastosowaniem podstępu, w sposób przemyślany, zuchwały. Nie można także abstrahować od faktu, że przedmiotowego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. W związku z tym, w okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd nie znalazł żadnego uzasadnienia dla przyjęcia wypadku mniejszej wagi.

Wymierzając oskarżonemu karę, przy uwzględnieniu treści art. 64 § 1 k.k., Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., zgodnie z którym, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę Sąd był zobligowany wziąć pod uwagę, w myśl art. 53 § 2 k.k., przede wszystkim motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony był uprzednio karany, w tym za przestępstwo podobne, przy czym przypisanego dopuścił się czynu w warunkach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.). Podkreślić należy, iż w sprawie IV K 240/09 P. P. został skazany za czyn z art. 280 §2 k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Świadczy to o daleko posuniętej demoralizacji oskarżonego. Na jego niekorzyść należało także zaliczyć działanie w zamiarze bezpośrednim, działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami; działanie w sposób przemyślany, zaplanowany. Oskarżony był odpowiedzialny za zorganizowanie omawianego zdarzenia.

Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż wszystkie skradzione przedmioty zostały zwrócone uprawnionemu podmiotowi. Powyższe musiało wpłynąć na ocenę rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż oskarżony złożył szczere wyjaśnienia, stanowiące w istocie przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd miał na uwadze, że oskarżony kierował się chęcią zaspokojenia podstawowych potrzeb swojej rodziny, która była w trudnej sytuacji. Uwzględniono również wyrażoną skruchę. Niemniej jednak oskarżony jest osobą młodą, zdrową, a tym samym środki na utrzymanie może uzyskać z uczciwej pracy.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności uzasadnionych szczególnymi względami, które wynikałyby z postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa.

Jedyne na marginesie należy, wskazać, iż w tym zakresie należało ocenić sytuację oskarżonego przez pryzmat stanu prawnego obowiązującego przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 396), która w odniesieniu do przepisów regulujących omawianą instytucję weszła w życie z dniem 01 lipca 2015 r. Wskazania wymaga jedynie, iż w oparciu o nowe przepisy – zważywszy na uprzednią karalność oskarżonego, wykluczona byłoby względem niego możliwość zastosowania omawianego środka probacyjnego.

Przechodząc do oceny przesłanek instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, Sąd miał na względzie pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż sam fakt uprzedniej karalności nie wyklucza w każdym przypadku pozytywnej prognozy kryminologicznej, a tym samym stosowania środków probacyjnych czy kar wolnościowych. Świadczy o tym regulacja zawarta w art. 69 § 3 k.k. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej z dniem 01 lipca 2015 r.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III KK 198/11, Biul. PK 2012, nr 1, s. 22-23). Niemniej, zważywszy na postawę P. P., który mimo młodego wieku wyraża stałą skłonność do naruszania pewnych wartości czy dóbr, uznać należało, iż popełnione przestępstwo nie miało charakteru epizodycznego, lecz było wynikiem braku poszanowania dla podstawowych reguł porządku prawnego. Mając na uwadze z jaką łatwością przyszło oskarżonemu popełnienie przypisanego mu przestępstwa, nie jest możliwe w stosunku do oskarżonego wywiedzenie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności byłoby wysoce niewychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i całego społeczeństwa. Wszystkie te okoliczności są zatem wystarczające dla postawienia tezy o braku w przypadku osoby oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej - polegającej na tym, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i zasad współżycia społecznego oraz nie popełni ponownie żadnego przestępstwa. Ewentualne wymierzenie oskarżonemu jedynie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowiłoby nadmierną pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości dla oskarżonego, jak również taka kara w odczuciu społeczeństwa nie mogłaby uchodzić za karę sprawiedliwą i mogłaby wywołać u potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw poczucie bezkarności. W ocenie Sądu cele kary wobec oskarżonego nie zostałyby osiągnięte w wypadku wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W punkcie II. wyroku, na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I. wyroku zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 15 kwietnia 2015 roku (jeden dzień).

W punkcie III. wyroku – mając na uwadze sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego, na podstawie art. 624 §1 k.p.k., 626 §1 k.p.k. oraz art. 1, art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwolniono P. P. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa.