Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Fronc

protokolant: prot. Joanna Sobelga

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków-P.: Alicji Sołtys – Liszki

przy udziale oskarżyciela publicznego Urzędu Skarbowego w K. – Aleksandry Solnicy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2015 r., 2 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r., 5 kwietnia 2016 r.

sprawy:

K. G. ,

syna Z. i U. zd. S.,

urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że:

I. Prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H. (...) z siedzibą w K. przy ul. (...), w okresie od 6.10.2014 r. do 26.11.2014 r. utrudniał uprawnionemu pracownikowi urzędu skarbowego K. przeprowadzenie czynności sprawdzających przez nieprzedłożenie faktur VAT dokumentujących najem samochodu C. (...) nr rej. (...), ewidencji zakupu i sprzedaży VAT oraz innych dokumentów źródłowych za okres od 1 stycznia do 31 sierpnia 2013 r. zgodnie z wezwaniami z dnia 2.10.2014 oraz 29.10.2014 r. dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej, czynem tym naruszając przepisy określone w art. 274a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. Poz 749 ze zm),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 83§ 1 k.k.s.

II. Prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H. (...) z siedzibą w K. przy ul. (...), wystawił w sposób nierzetelny fakturę VAT dla firmy o nazwie (...) .H.U. (...) z siedzibą w Z. przy ul. (...), o nr (...) z dnia 22.12.2009 r. dotyczącą zaliczki na zakup samochodu używanego marki A. (...) o wartości netto 50.000,00 zł. Podatek VAT wynikający z tej faktury wynosi 11.000,00 zł. Usługa określona w ww. fakturze VAT w rzeczywistości nie została wykonana, ponieważ nie nastąpiła żadna dostawa towaru na rzecz podmiotu, który wpłaty dokonał. W związku z wystawieniem faktury nieodzwierciedlającego stanu rzeczywistego naruszone zostały przepisy art. 99 ust. 12, art. 103 ust. 1, art.. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (jed. tekst Dz. U z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s.

I.  oskarżonego K. G. uznaje za winnego tego, że w okresie od 6.10.2014 do 26.11.2014 r. w K., prowadząc działalność gospodarczą pod firmą P.U.H. (...) K. G. z siedzibą w K. przy ul. (...), utrudniał uprawnionemu pracownikowi urzędu skarbowego K. przeprowadzenie czynności sprawdzających przez to, że pomimo wystosowanych do niego wezwań, nie przedłożył faktur VAT dokumentujących najem samochodu C. (...) nr rej. (...), ewidencji zakupu i sprzedaży VAT oraz innych dokumentów źródłowych za okres od 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r., czym naruszył przepis art. 274a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 83 § 1 k.k.s i za ten czyn na mocy powołanego wyżej przepisu wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych;

II.  oskarżonego K. G. uznaje za winnego tego, że w dniu 22.12.2009 r. w K., prowadząc działalność gospodarczą pod firmą P.U.H. (...) K. G. z siedzibą w K. przy ul. (...), wystawił w sposób nierzetelny fakturę VAT dla firmy o nazwie (...) .H.U. (...) z siedzibą w Z. przy ul. (...), o nr (...), dotyczącą zaliczki na zakup samochodu używanego marki A. (...) o wartości netto 50.000,00 zł, gdzie wynikający z tej faktury podatek VAT miał wynosić 11.000,00 zł, w sytuacji, kiedy usługa określona w ww. fakturze VAT w rzeczywistości nie została wykonana i nie nastąpiła żadna dostawa towaru na rzecz podmiotu, który wpłaty dokonał, czym naruszył przepisy art. 99 ust. 12, art. 103 ust. 1, art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. i za czyn ten na mocy powołanego wyżej przepisu wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych;

III.  na mocy art. 40 § 1 k.k.s. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k., biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa skarbowe, orzeka wobec oskarżonego karę łączną grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka jest równoważna kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych

IV.  na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz art. 3 ust. 1 zw. z art. 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem wymierzonej opłaty.

Sygn. akt II K 334/15/P

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Podgórza w Krakowie

z dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, K. G. zawarł umowę najmu pojazdu C. (...) (o numerze rejestracyjnym (...)) ze spółką (...) Sp. z o.o. w dniu 20 stycznia 2013 r. na okres 6 miesięcy.

Dowód: umowa najmu, k. 53.

Na tej postawie dokonał on odliczenia podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2013 r. do września 2013 r. W toku postępowania kontrolnego przeprowadzonego u K. G. za wrzesień 2013 r. organ podatkowy powziął wątpliwości co do prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług związanego z najmem samochodu C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wątpliwości te dotyczyły typu samochodu, a postępowanie zmierzało do ustalenia, czy jest to samochód ciężarowy czy osobowy, od tego bowiem zależało, czy K. G. przysługuje prawo do odliczenia podatku.

Dowód: zawiadomienie o wykroczeniu skarbowym, k. 1, zeznania świadka J. B., k. 117v-118.

Wątpliwości te nie zostały wyjaśnione, ponieważ pełnomocnik oskarżonego, Z. G., przedstawił organowi w toku kontroli jedynie umowę najmu. Nie okazał jednak dowodu rejestracyjnego, zaświadczenia z dodatkowego badania technicznego pojazdu i innych dokumentów potwierdzających prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury VAT za najem samochodu ciężarowego o określonej ciężarze.

Dowód: Wezwanie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 2 października 2014 r., k. 2,

Wezwanie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 października 2014 r., k. 4, Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 3 marca 2014 r. , k. 103, częściowo wyjaśnienia oskarżonego, k. 26.

Pismem z dnia 2 października 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego K. wezwał K. G. do przedłożenia do czynności sprawdzających, w terminie siedmiu dni od dnia odebrania wezwania, faktur VAT dokumentujących najem samochodu C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 sierpnia 2013 r., a także innych wskazanych w wezwaniu dokumentów, m. in. posiadanych umów, zamówień i dowodów wykonania usług dotyczących zawartych transakcji, badania technicznego prowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów dotyczące wyżej wskazanego samochodu oraz dowodu rejestracyjnego tegoż pojazdu. Nadto wezwano oskarżonego po podania informacji, do jakich celów używany był samochód. Kolejne wezwanie zostało skierowane do K. G. dnia 29 października 2014 r.

Dowód: Wezwanie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 2 października 2014 r., k. 2, zeznania świadka J. B., k. 117, Wezwanie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 października 2014 r., k. 4, Zawiadomienie o wykroczeniu skarbowym, k. 1.

Wezwania te zostały odebrane przez oskarżonego kolejno: 6 października 2014r. oraz 19 listopada 2014 r., jednak pomimo ich odebrania, K. G. nie odpowiedział na wezwanie organu podatkowego.

Dowód: Potwierdzenie odbioru, k. 3, potwierdzenie odbioru, k. 5, zeznania świadka Z. G., k. 118v

30 września 2013 r. K. G. wystawił fakturę korygującą do faktury z dnia 22 grudnia 2009 r. Wcześniejsza faktura została wystawiona w związku z otrzymaniem przez oskarżonego zaliczki w wysokości 50.000 zł.

Dowód: faktura z dnia 22 grudnia 2009 r., k.50, faktura korygująca z dnia 30 września 2013 r., k. 52.

W okresie od 19 listopada 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. na podstawie upoważnienia (...) odbywała się kontrola podatkowa w P.U.H. (...), obejmująca okres od 1 do 30 września 2013 r., natomiast w okresie od 7 kwietnia 2014 r. do 29 maja 2014 r. kontrola obejmująca okres od 1 lutego do 31 grudnia 2009 r.

Dowód: Upoważnienie imienne do kontroli, k. 93, 95, protokół kontroli podatkowej,
k. 96.

W toku kontroli pełnomocnik K. G., Z. G. wystawienie obu powyższych faktur uzasadniał tym, że K. G. w ramach P.H.U. (...) miał na zlecenie (...) .H.U. (...) nabyć samochód A. (...), a następnie sprzedać go zleceniodawcy, otrzymując 3% wartości samochodu z tytułu pośrednictwa, a umowa ta nie została zrealizowana z powodu zmiany przepisów prawnych.

Dowód: zeznania świadka A. G., k. 116, protokół z dnia 3 grudnia 2013 r.,
k. 87, protokół z dnia 9 grudnia 2013 r., k. 90

Powyższa kontrola wykazała, że samochód A. (...) nie istnieje oraz że wystawieniu faktury z dnia 22 grudnia 2009 r. nie towarzyszyło zawarcie żadnej umowy ani podjęcie żadnych działań przez K. G.. W toku kontroli oskarżony nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających fakt istnienia takiej umowy.

Dowód: zeznania świadka A. G., k. 116, decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 23 września 2014 r., k. 12, zeznania świadka B. G., k. 116v

Decyzją z dnia 23 września 2014 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego K. określił wobec K. G. kwotę podatku do zapłaty w wysokości 11.000 zł za miesiąc grudzień 2009 r. z tytułu wystawienia faktury VAT niedokumentującej faktycznych zdarzeń gospodarczych. W uzasadnieniu decyzji wskazano między innymi, że zaliczki w wysokości 50.000 zł nie można było powiązać z żadną konkretną dostawą towarów lub wykonaniem usług.

Dowód: Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 23 września 2014 r., k. 7, 11

Oskarżony K. G. urodził się (...) , jest kawalerem, nie ma dzieci. Nie ma zawodu, prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w K., jest również udziałowcem w spółce (...) Sp. z o. o.. Osiąga dochód w wysokości ok. 1000 zł miesięcznie. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie posiada majątku. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód: Dane osobopoznawcze, k. 25, 83.

K. G. nie był karany.

Dowód: Dane o karalności, k. 34.

Oskarżony K. G., składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odnośnie do pierwszego z zarzucanych mu czynów wyjaśnił, że jego pełnomocnik przedłożył organowi podatkowemu umowę najmu, nie przedłożył jedynie dowodu rejestracyjnego. Wskazał, że z pisma z (...) wynika, że pojazd C. (...) jest samochodem ciężarowym. Wyjaśnił, że jego zdaniem miał prawo odliczać cały VAT z faktury najmu, zaś umowa najmu po upływie 6 miesięcy, na jakie została zawarta, została przedłużona na czas nieoznaczony. Odnośnie do drugiego czynu, K. G. wyjaśnił, że po otrzymaniu zaliczki w wysokości 61.000 zł, zobowiązany był do wystawienia faktury, a po zwrocie zaliczki wystawił fakturę korygującą. Wskazał również, że ustalenia organu podatkowego (także w przedmiocie rodzaju pojazdu) są błędne (k. 26-27). W toku postępowania sądowego K. G. odmówił składania wyjaśnień, jednocześnie podtrzymując całość wyjaśnień złożonych na poprzednim etapie postępowania (k. 83v).

Sąd uznał wyjaśnienia za wiarygodne w zakresie dotyczącym rodzaju dokumentów przedłożonych organowi podatkowemu oraz faktu wystawienia faktury na kwotę 61.000 zł oraz faktury korygującej. W pozostałym zakresie wyjaśnienie oskarżonego stanowiły przedstawienie jego poglądu na sprawę, nie podlegają zatem ocenie wedle kryterium wiarygodności.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków: A. G., B. G. oraz J. B.. Zeznania te są ze sobą spójne, nie wykazują żadnych rozbieżności, a ponadto znajdują pełne odzwierciedlenie w dokumentach dotyczących kontroli podatkowej . Powyższe dokumenty Sąd ocenił jako wiarygodne, ponieważ ich autentyczność i moc dowodowa nie zostały zakwestionowane ani w toku postępowania karnego, ani na etapie czynności kontrolnych i sprawdzających.

Natomiast za częściowo niewiarygodne Sąd uznał zeznania Z. G.. Jako niewiarygodne Sąd ocenił zeznania dotyczące powodów, z jakich nie został zakupiony samochód, którego dotyczyła zaliczka w kwocie 61.000 zł. Z. G. zeznał, że K. G. zrezygnował z zakupu samochodu, ponieważ miał go nabyć na rzecz J. G., lecz ta kupiła już inny samochód. Okoliczność podana przez świadka pozostaje w sprzeczności ze sposobem, w jakim wyjaśniał on okoliczności otrzymania zaliczki w toku kontroli skarbowej. Wskazał on wówczas, że po zmianie przepisów prawnych, kupno samochodu przestało być uzasadnione ekonomicznie. Ponadto Sąd nie podzielił stanowiska świadka, że w toku przeprowadzonej kontroli wskazał, że przedmiotem transakcji miał być samochód marki A. (...), a nie Q8, ponieważ z protokołów kontroli z dnia 3 grudnia 2013 r. oraz 9 grudnia 2013 r. podpisanych przez świadka, wynika, że sam Z. G. parokrotnie mówił wówczas o samochodzie a. (...). Za wiarygodną natomiast Sąd uznał podawaną przez wyżej wskazanego świadka okoliczność, że jego syn K. G., jak również on sam, dostał wezwanie od Urzędu Skarbowego do przedstawienia określonych dokumentów. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w dokumentach potwierdzenia odbioru powyższych wezwań.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zebranego materiału dowodowego daję podstawę do stwierdzenia, że oskarżony K. G. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 83 § 1 k.k.s.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.k., odpowiedzialności karnej podlega ten, kto osobie uprawnionej do przeprowadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli skarbowej lub czynności kontrolnych w zakresie szczególnego nadzoru podatkowego udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej, w szczególności kto wbrew żądaniu tej osoby nie okazuje księgi lub innego dokumentu dotyczącego prowadzonej działalności gospodarczej lub księgę lub inny dokument niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa.

W stosunku do K. G. prowadzone były czynności sprawdzające, o których mowa w art. 83 § 1 k.k. W toku tych czynności organ podatkowy dwukrotnie wzywał oskarżonego do przedłożenia wyszczególnionych w wezwaniach dokumentów dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, oskarżony wezwania te otrzymał, a mimo to – wbrew żądaniu – nie okazał dokumentów wskazanych przez organ podatkowy.

Podkreślić należy, że dokumenty te były niezbędne do stwierdzenia, czy K. G. był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego związanego z najmem samochodu C. (...). Jak bowiem wynika z art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, prawo to przysługuje w przypadku samochodów ciężarowych. Natomiast w przypadku samochodów poniżej 3,5 t – podatnik jest uprawniony do odliczenia 60% podatku. Organ podatkowy zażądał zatem dokumentów umożliwiających ustalenie charakteru samochodu i jego masy, jak również faktur za okres najmu w celu ustalenia, czy wysokość odliczonego podatku nie przekracza dopuszczalnych 60%.

Znamiona strony przedmiotowej przestępstwa z art. 83 § 1 k.k. K. G. zrealizował z zamiarem umyślnym bezpośrednim. Jak już wskazano wyżej, oskarżony niewątpliwie odebrał oba wezwania do przedłożenia dokumentów i rozumiał ich treść Mimo to, nie uczynił zadość żądaniu organu podatkowego. Nie podjął też żadnej próby skontaktowania się z urzędem skarbowym celem ustalenia innego terminu doręczenia dokumentów bądź też, gdyby ich przedstawienie nie było możliwe, wskazanie przyczyn takiej niemożności. Całkowity brak reakcji na prawidłowo doręczone i jasno sformułowane wezwanie organu podatkowego, wskazuje na lekceważenie wezwania i umyślne utrudnianie toczących się czynności sprawdzających. Na zamiar utrudniania postępowania wskazuje też okoliczność, że także w toku postępowania, poprzedzającego podjęcie czynności sprawdzających, K. G. nie przedłożył na żądanie organu zaświadczenia z dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest wyższy niż znikomy. K. G. odmówił przedstawienia organowi podatkowemu dokumentów kluczowych dla oceny prawidłowości dokonanego przez niego odliczenia, zatem utrudnił czynności sprawdzające w sposób poważny i realny. Nie kierował się przy tym motywacją, która mogłaby stanowić okoliczność decydującą o obniżeniu stopnia społecznej szkodliwości.

Postępowanie w sprawie wskazuje, że wina oskarżonego P. G. nie budzi wątpliwości. Zasadnie bowiem postawić można oskarżonemu zarzut, że w warunkach, w których mógł on postępować zgodnie z normami prawnymi, nie uczynił tego. Z uwagi na wiek, doświadczenie życiowe, oskarżony mógł rozpoznać bezprawność swojego zachowania i w konsekwencji powstrzymać się od naruszania porządku prawnego. W przedmiotowej sprawie nie zostały też ustalone okoliczności wyłączające winę oskarżonego.

Odnośnie do drugiego zarzucanego K. G. czynu, materiał zgromadzony w niniejszej sprawie w ocenie Sądu wskazuje na to, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił również znamiona przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s.

Zgodnie powołanym wyżej przepisem, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto fakturę lub rachunek za wykonanie świadczenia wystawia w sposób nierzetelny albo takimi dokumentami się posługuje. Na gruncie tego przepisu penalizacji podlega więc między innymi wystawienie faktury w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym. Jak to zostało ustalone, w toku kontroli podatkowej pełnomocnik oskarżonego twierdził, że zaliczka w wysokości 50.000 zł, na którą została wystawiona faktura z dnia 22 grudnia 2009 r. dotyczyła kupna samochodu marki A. (...), który następnie miał zostać sprzedany J. G.. Jednakże oskarżony nie przedstawił żadnych dowodów na tę okoliczność. Nie zostało dowiedzione, że porozumienie takie istotnie miało miejsce, ani że oskarżony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej rzeczywiście podejmował działania mające na celu pozyskanie wskazanego wyżej samochodu. Na nieistnienie żadnej umowy uzasadniającej wpłatę zaliczki w wysokości 50.000 zł wskazuje też podawanie przez pełnomocnika oskarżonego, Z. G., odmiennych przyczyn odstąpienia od realizacji rzekomej umowy. W toku kontroli podatkowej Z. G. podał, że zakup ten na skutek zmiany stanu prawnego stał się nieekonomiczny, natomiast zeznając w postępowaniu sądowym, wskazał, że J. G. kupiła już inny samochód. Nadto, jak wynika z materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie, przedmiotem ewentualnej umowy nie mógł być samochód A. (...). Powyższe wskazuje, że faktura na kwotę 50.000 zł została wystawiona bez powiązania z jakimkolwiek zdarzeniem gospodarczym. Nie odzwierciedlała ona faktycznych zdarzeń gospodarczych, a zatem była niezgodna z rzeczywistym stanem, co wypełnia znamię nierzetelnego wystawienia faktury, o którym mowa w art. 62 § 2 k.k.s.

Wystawiając nierzetelną fakturę, K. G. działał z zamiarem umyślnym, bezpośrednim. Jako podatnik podatku VAT i podmiot profesjonalny, prowadzący własną działalność gospodarczą, zdawał on sobie sprawę z tego, że nie może wystawiać faktur niedokumentujących żadnych zdarzeń gospodarczych, a mimo to fakturę taką wystawił.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest wyższy niż znikomy. Na jego wyższą karygodność wpływa okoliczność, że czyn ten doprowadził do uszczuplenia należności publicznoprawnej, a nie jedynie naraził należność publicznoprawną na uszczuplenie. Ponadto, wartość tego uszczuplenia jest stosunkowo wysoka i wynosi 11.000 zł. Uszczuplenie należności publicznoprawnej nastąpiło, ponieważ zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest zobowiązany zapłacić podatek wynikający z wystawionej faktury nawet wówczas, gdy faktura ta została wystawiona nierzetelnie. Tymczasem podatek w wysokości 11.000 zł nie został przez K. G. zapłacony. Ponadto oskarżony naruszył ważny obowiązek finansowy.

Co to stopnia winy, to oskarżonemu K. G. zasadnie można postawić zarzut, iż mógł postąpić zgodnie z przepisami, a z własnej woli tego nie uczynił. Powtórzyć należy, że oskarżony to osoba profesjonalnie zajmująca się prowadzeniem działalności gospodarczej, świadoma wiążących się z tym obowiązków podatkowych. K. G. zdawał sobie sprawę z wagi i przestępczości czynu, którego się dopuścił, a wiedza ta wynikała i z doświadczenia życiowego osoby prowadzącej działalność gospodarczą, jak i wiedzy powszechnej. Jego decyzji w zakresie dokonania przedmiotowego czynu nie usprawiedliwia żadna szczególna czy anormalna sytuacja motywacyjna, czy inna okoliczność. Nie zachodziła żadna okoliczność, która wyłączała czy ograniczała jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Z tych wszystkich powodów stopień zawinienia Sąd uznał za znaczny.

Co do kary:

W zakresie pierwszego z czynów przypisanego oskarżonemu, Sąd za ten czyn wymierzył karę w granicach zagrożenia ustawowego, przewidzianego w art. 83 § 1 k.k.s. Sąd wziął przy tym pod uwagę dyrektywy zawarte w art. 12 § 1 i 2 k.k.s. oraz art. 13 k.k.s. W szczególności, wymierzając karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych, Sąd kierował się stopniem winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, omówionymi wyżej. Sąd wymierzając karę w dolnej granicy zagrożenia ustawowego miał na względzie jako okoliczność łagodzącą fakt, że oskarżony nie był uprzednio karany, w tym za przestępstwo
z art. 83 § 1 k.k.s. Jednocześnie Sąd uznał, że wysokość wymierzonej kary skutecznie zapobiegnie popełnianiu przez oskarżonego podobnych przestępstw w przyszłości.

Również za drugi czyn przypisany K. G., Sąd wymierzył karę 60 stawek dziennych grzywny, mieszczącą się w granicy zagrożenia ustawowego, przewidzianego za czyn z art. 62 § 2 k.k.s. W ocenie Sądu dolegliwość tej kary nie przekracza ani stopnia winy, ani też stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wymierzając karę zbliżoną do dolnej granicy zagrożenia ustawowego, Sąd miał na względzie, że oskarżony nie był uprzednio karany, jak również, że wystawił nierzetelnie tylko jedną fakturę. Nie była to jednak „praktyka” w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast na wysokość wymierzonej kary wpłynęła z drugiej strony wysokość szkody, jaką w wyniku popełnienia powyższego przestępstwa poniósł Skarb Państwa.

Ustalając wysokość stawki dziennej na 60 zł, Sąd – stosownie do art. 23 § 3 k.k.s. – wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe
i możliwości zarobkowe. Przede wszystkim Sąd miał na względzie, że oskarżony prowadzi rentowną działalność gospodarczą, osiągając z niej dochód, jak również to, że nie ma nikogo na utrzymaniu.

Na mocy art. 40 k.k.s. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu K. G. karę łączną w wysokości 90 stawek dziennych grzywny. Sąd zastosował zasadę asperacji, mając na względzie, że przestępstwa popełnione przez oskarżonego nie wykazują się bliską więzią przedmiotową , jednakże łączy je więź czasowa.

Na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., Sąd zasądził od oskarżonego K. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 610 złotych. Na powyższą kwotę składa się kwota 540 złotych tytułem opłaty (art. art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych) oraz kwota 70 zł tytułem wydatków. W ocenie Sądu nie zachodzą przesłanki do zwolnienia oskarżonego do ponoszenia kosztów sądowych, zwłaszcza, że oskarżony w toku postępowania o to nie wnosił.