Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Hetnarowicz - Sikora

Protokolant: st. sekr. sąd. Dariusz Kuczyński

przy udziale Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 roku sprawy

P. F. (1) (F.)

syna M. i A. z d. S.

urodzonego dnia (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 14.11.2015r w miejscowości S., Gm. G., będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie II K 566/06 z dnia 13.12.2006r. za czyn z art. 178a&1 kk, art. 244 i art. 177 & 2 k.k. w zw. z art. 178a & 1 k.k. na karę 7 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 12.02.2009r. do 01.12.2013r.r., na drodze publicznej kierował samochodem osobowym m-ki F. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie II K 566/06 z dnia 13.12.2006r.,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.  uznaje oskarżonego P. F. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 244 k.k. skazuje oskarżonego na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  zasądza od oskarżonego P. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych – wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XIV K 710/15; 2 Ds. 1523/15

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Słupsku oskarżyła P. F. (1) syna M. i A. z d. S., urodzonego dnia (...) w S. o to, że:

w dniu 14.11.2015r w miejscowości S., Gm. G., będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie II K 566/06 z dnia 13.12.2006r. za czyn z art. 178a&1 kk, art. 244 i art. 177 & 2 k.k. w zw. z art. 178a & 1 k.k. na karę 7 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 12.02.2009r. do 01.12.2013r.r., na drodze publicznej kierował samochodem osobowym m-ki F. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie II K 566/06 z dnia 13.12.2006r.,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Słupsku uznał oskarżonego P. F. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 244 k.k. skazał oskarżonego na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto zasądził od oskarżonego P. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych – wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. F. (1) ma 39 lat, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Na co dzień zamieszkuje w G..

P. F. (1) w przeszłości był karany sądownie, w tym za przestępstwa z art. 244 k.k., art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 289 § 2 k.k. i art. 245 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 października 2002 roku w sprawie o sygn. akt X K 622/01 P. F. (1) skazany został za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. na karę 12 miesiecy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej prace na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wyrok uprawomocnił się dnia 26 października 2002 roku. Karę ograniczenia wolności P. F. (1) wykonał dnia 15 listopada 2005 roku.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 13 grudnia 2006 roku w sprawie o sygn. akt II K 566/06 P. F. (1) skazany został m.in. za popełnienie czynu z art. 244 k.k. i art. 178a § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. oraz czynu z art. 177 § 2 k.k i art. 178a § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. na karę łączną 7 lat pozbawienia wolności. P. F. (1) wymierzono też środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na zawsze. Wyrok uprawomocnił się dnia 05 kwietnia 2007 roku.

Karę pozbawienia wolności P. F. (1) odbył w części w okresie od 12.02.2009r. do 01.12.2013r. Na poczet tejże kary zaliczono P. F. (1) okres od 07 kwietnia 2006 roku do 19 czerwca 2008 roku.

W dniu 14.11.2015r w miejscowości S., Gm. G., w okolicach cmentarza, P. F. (1) kierował samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...). Wsiadającego do samochodu P. F. (1) zauważył przebywający na cmentarzu G. Ł.. Mężczyzna po sposobie poruszania się P. F. (1) ocenił, iż jest on nietrzeźwy. Chcąc uniemożliwić P. F. (2) odjazd samochodem, G. Ł. zabrał mu kluczyki od stacyjki, jednak P. F. (1) w krótkim czasie uruchomił pojazd w inny sposób i „na oczach” G. Ł. odjechał samochodem spod cmentarza w kierunku S..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów zgromadzonych w sprawie:

- wyjaśnień oskarżonego P. F. (1) (k. 15-16);

- zeznań świadka G. Ł. (k. 6), zeznań świadka Ł. G. (k. 8-9),

- innych dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci notatki k. 2, karty karnej k. 17-18, odpisów wyroków k. 19-23, wniosku o ukaranie k. 24, informacji o dochodach k. 32-33, kwestionariusza k. 36;

Oskarżony P. F. (1) (k. 15-16) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym.

Oskarżony złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zarówno okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, jak i wina sprawcy nie budzą wątpliwości.

Oskarżony P. F. (1) złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy.

Zgodnie z art. 335 § 1 KPK jeżeli oskarżony przyznaje się do winy, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i winy nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postepowania zostaną osiągnięte, można zaniechać przeprowadzenia dalszych czynności. Jeżeli zachodzi potrzeba oceny wiarygodności złożonych wyjaśnień, czynności dowodowych dokonuje się jedynie w niezbędnym zakresie. (…) Prokurator, zamiast z aktem oskarżenia, występuje wówczas do sądu z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniając także prawnie chronione interesy pokrzywdzonego.

Wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy złożył w postępowaniu przygotowawczym oskarżony P. F. (1), jednocześnie przyznając się do winy i składając odpowiadające stanowi faktycznemu wyjaśnienia, które nie budziły wątpliwości, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Pozostały materiał dowodowy, rozpatrywany we wzajemnym powiązaniu, jest wszakże rzeczowym źródłem wiedzy o rekonstruowanych wydarzeniach.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który w całości Sąd uznaje za wiarygodny z uwagi na jego wzajemną spójność, rzeczowość i obiektywizm, okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

W tej sytuacji Sąd uznał, iż pomimo nie przeprowadzenia rozprawy w całości, w niniejszej sprawie, cele postępowania zostaną osiągnięte.

Zostały zatem spełnione warunki zezwalające na złożenie takiego wniosku przez oskarżonego.

Oskarżony P. F. (1), składając wniosek, zaproponował za czyn zarzucany mu w akcie oskarżenia karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Prokurator w tym przypadku zgadzając się z karą, której wymierzenie zaproponował oskarżony, przychylił się do jego propozycji i zamieścił w akcie oskarżenia wniosek o skazanie oskarżonego bez przeprowadzenia rozprawy.

Zauważyć trzeba, że oskarżonemu został zarzucony występek z art. 244 kk zagrożony karą pozbawienia wolności do 3 lat.

Do znamion przestępstwa określonego w art. 244 k.k. należy niestosowanie się do orzeczonego przez Sąd prawomocnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Przestępstwo to może być popełnione tylko umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim. Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że P. F. (1) w dniu 14 listopada 2015 roku na terenie miejscowości S. kierował samochodem osobowym, pomimo tego, że orzeczono wobec niego dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oskarżony miał przy tym świadomość, że ciąży na nim zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych wynikający z prawomocnego orzeczenia sądowego, a zatem umyślność działania oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Zaznaczyć też trzeba, że – jak wynika z dowodów z dokumentów w postaci karty karnej i odpisu wyroku z informacją o odbyciu kary pozbawienia wolności – P. F. (1) w chwili popełnienia czynu był osobą, która była prawomocnie skazana m.in. za czyn z art. 244 k.k. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat, a karę tę odbył w okresie od 12.02.2009r. do 01.12.2013r. Na poczet tejże kary zaliczono P. F. (1) okres od 07 kwietnia 2006 roku do 19 czerwca 2008 roku.

Z powyższego wynika, że P. F. (1) w dniu 14 listopada 2015 roku działał w ramach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.

P. F. (1) – osoba sprawna intelektualnie i funkcjonująca samodzielnie w życiu codziennym – miał możność rozpoznania bezprawności swojego czynu. Jednak w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego działania nie dał posłuchu obowiązującym normom prawnym, pomimo tego, że w ustalonych przez sąd konkretnych okolicznościach popełnienia obu czynów zachodziła pełna wymagalność zgodnego z prawem zachowania.

Sąd nie dopatrzył się również żadnych okoliczności umniejszających, czy wyłączających stopień zawinienia sprawcy.

Sąd ustalił, iż stopień zawinienia sprawcy czynu jest znaczny, gdyż działał on z zamiarem bezpośrednim.

Przypisany oskarżonemu czyn nacechowany jest nadto znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a to z uwagi na fakt, iż oskarżony dopuścił się swego czynu działając umyślnie oraz bez szczególnie uzasadnionego motywu. Łamiąc zakaz prowadzenia pojazdów i po raz kolejny łamiąc normy regulujące bezpieczeństwo i porządek na drogach, P. F. (1) okazał nie tylko lekceważenie dla insytucji państwowych odpowiedzialnych za stosowanie i przestrzeganie stosowania prawa, ale nadto wystawił na niebezpieczeństwo innych uczestników ruchu (kierowanie pojazdem bez uprawnień).

Przystępując do wymiaru kary, Sąd miał na względzie dyrektywy jej wymiaru opisane w art. 53 i 58 § 1 k.k., w tym przede wszystkim wychowawcze działanie kary oraz cele zapobiegawcze wyrażające się w dążeniu do wyeliminowania u oskarżonego zachowań godzących w przyjęty porządek prawny, a mających swe źródło przyczynowe w lekceważącym podejściu do norm i zakazów obowiązujących w społeczeństwie.

Wymierzając karę, Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności, z czego okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się w postępowaniu oskarżonego.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył natomiast uprzednią karalność P. F. (1) i lekceważącą postawę wobec obowiązujących norm prawnych wyrażającą się w powtarzalności pewnych zachowań.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu kwalifikowanego na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, orzeczona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w niniejszej sprawie oraz do stopnia zawinienia sprawcy.

Orzeczona kara osiągnie przy tym pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego i wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego na przyszłość, stanowiąc czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich złamanie. Zaznaczyć jednocześnie trzeba, że czyny polegające na naruszeniu zakazów orzeczonych wyrokiem sądowym zawsze niosą ze sobą znaczny ładunek bezprawności, a z tego względu winne być szczególnie represjonowane.

Sąd nie znalazł podstaw, by zastosować wobec oskarżonego P. F. (1) dobrodziejstwo w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, wobec oskarżonego brak było przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Jego dotychczasowe postępowanie, zwłaszcza w kontekście uprzedniej karalności i to za przestępstwa podobne, nie daje jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że P. F. (1) będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego pomimo warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary. Tego rodzaju rozstrzygnięcie rodziłoby, zdaniem Sądu, skutek zupełnie przeciwny, a mianowicie utwierdzałoby oskarżonego w przekonaniu o bezkarności jego bezprawnych występków i motywowało do kontynuowania przestępczego procederu. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie w stanie osiągnąć wobec oskarżonego oczekiwane skutki w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego. Tylko oddziaływanie na oskarżonego w warunkach izolacji więziennej skłoni go do głębszej refleksji nad swoim dotychczasowym postępowaniem i pozwoli mu wyciągnąć w tym zakresie słuszne wnioski, co do tego, że popełnianie kolejnych przestępstw, pomimo wymierzanych wcześniej prawomocnymi wyrokami kar, wiąże się zawsze z negatywnymi skutkami dla ich sprawców, a warunkowe zawieszenie wykonania kary jest dobrodziejstwem wymiaru sprawiedliwości, a nie automatycznie stosowanym środkiem.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych – wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

S., dnia 09 maja 2016 r.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

Joanna Hetnarowicz - Sikora