Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Gryficach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Wioletta Rachubińska-Wilk

Protokolant: protokolant Anna Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 r. w Gryficach

sprawy z powództwa głównego (...) z siedzibą w G. przeciwko S. K. o zapłatę 158,62 zł

oraz z powództwa wzajemnego S. K. przeciwko (...) z siedzibą w G. o zapłatę 5.000 zł

I.  z powództwa głównego:

1.  zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 158,62 zł (stu pięćdziesięciu ośmiu złotych sześćdziesięciu dwóch groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi w stosunku rocznym od kwoty 158,62 zł od dnia 06.05.2013r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 77 zł (siedemdziesięciu siedmiu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  przyznaje adw. A. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gryficach kwotę 73,80 zł (siedemdziesięciu trzech złotych i osiemdziesięciu groszy) (z podatkiem VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu;

II.  z powództwa wzajemnego:

1.  oddala powództwo wzajemne;

2.  zasądza od powoda wzajemnego S. K. na rzecz pozwanego wzajemnego (...) z siedzibą w G. kwotę 600 zł (sześciuset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  przyznaje adw. A. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gryficach kwotę 738 zł (siedmiuset trzydziestu ośmiu złotych) (z podatkiem VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi wzajemnemu z urzędu.

SSR Wioletta Rachubińska-Wilk

Sygn. akt I C 1013/13

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. wniósł pozew w postępowaniu elektronicznym przeciwko S. K., domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 158,62 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 06.05.2013r. do dnia zapłaty. Dla uzasadnienia swojego stanowiska powód wskazywał, iż pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki odnawialnej, z której spłaty w pełni się nie wywiązał, bowiem nie regulował należnych powodowi rat w umówionych terminach. Powód wskazał, iż na kwotę żądania składa się kwota 157,47 zł tytułem kapitału pożyczki oraz kwota 1,15 zł tytułem odsetek.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie dnia 28.06.2013r. wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VI Nc-e (...)) uwzględniając żądanie powoda w całości.

Od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozwany S. K. wniósł sprzeciw, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty. Nadto w treści sprzeciwu wniósł pozew wzajemny żądając zasądzenia kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie zasad prawa w umowie pożyczki, jak również o uczestnictwo w sprawie o zadośćuczynienie ubezpieczyciela. Pozwany wyjaśnił, iż nigdy nie uchybił terminowi spłaty pożyczki

Postanowieniem z dnia 19.08.2013r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczność wniesienia sprzeciwu i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gryficach.

W dalszych pismach przygotowawczych S. K. sprecyzował swoje stanowisko, wskazując, iż w ramach pozwu wzajemnego wnosi o zasądzenie od powoda – pozwanego wzajemnego kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy oraz nękanie i zastraszanie powoda wzajemnego o spłatę pożyczki. Nadto pozwany – powód wzajemny wyjaśniła, iż wnosi o dopuszczenie jako strony procesowej w sprawie ubezpieczyciela, gdyż (...) złamał umowę dokonując jej rozwiązania i wypowiedzenia.

W piśmie z dnia 17.07.2014r. (...) wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. będą członkiem(...) z siedzibą w G. zawarła ze (...)-iem dnia 04.03.2010r. umowę o preferencyjną linię pożyczkową L. nr (...), w ramach której (...) udzielił pożyczkobiorcy prawa do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 500 zł. Umowa została zawarta na okres roku, z automatycznym przedłużaniem, lecz nie dłużej niż do dnia 04.03.2013r. Pożyczka była oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej. W przypadku zadłużenia przeterminowanego roczna stopa oprocentowania wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. Zgodnie z umową zadłużenie nie spłacone w terminie dnia następnego stawało się zadłużeniem przeterminowanym, a pożyczkobiorca był zobowiązany do comiesięcznej spłaty w wysokości nie mniejszej niż 2% wykorzystanego limitu. Spłata należności miała odbywać się w ten sposób, iż w pierwszej kolejności miały być regulowane koszty windykacji, prowizje i opłaty, następnie odsetki, kapitał przeterminowany, a w ostateczności kapitał. Zabezpieczeniem przyznanej pożyczki było m.in. przystąpienie do umowy ubezpieczenia grupowego na życie L.. Zgodnie z warunkami grupowego ubezpieczenia przedmiotem ubezpieczenia było życie ubezpieczonego.

Dowody: - umowa o preferencyjną linię pożyczkową, k. 33-34v,

-regulaminu, k. 35-36,

- uchwała nr 12 z dnia 25.03.2009r., k. 37-37v,

- uchwała nr 4 z dnia 12.05.2009r., k. 38,

- statut (...), k. 39-45,

- deklaracja członkowska, k. 46,

- ogólne warunki grupowego ubezpieczenia na życie, k. 156-157.

Umowa pożyczki uległa rozwiązaniu w terminie określonym w umowie tj. z dniem 04.03.2013r. Na dzień zakończenia stosunku prawnego zadłużenie pozwanego wynosiło 500 zł, natomiast na dzień 21.03.2013r. 352,87 zł. Dnia 04.03.2013r. należność z pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności a od całego niespłaconego kapitału rozpoczęto naliczanie odsetek karnych. Na dzień 06.05.2013r. wysokość niespłaconego kapitału pożyczki wynosiła 157,47 zł, zaś wysokość odsetek karnych naliczonych od wpłaty z dnia 22.04.2013r. do dnia 06.05.2013r. od zaległego kapitału 157,47 zł z oprocentowaniem wynoszącym 19% wynosiła 1,15 zł.

Dowody: - rozliczenie wysokości zadłużenia, k. 47-48v,

- wezwanie – koniec umowy wraz z dowodem nadania, k. 49-50v

- operacje od 04/03/2010 do 27/11/2013, k. 51-61,

- uchwała nr 3 z dnia 09.02.2010r., k. 62-63v,

- raport spłaty na dzień 2013-05-06, k. 64,

- rozliczenie wysokości zadłużenia, k. 133-134v,

- uchwała nr 3 z dnia 30.01.2012r., k. 135-136,

- aktualny plan spłaty pożyczki nr 1, k. 137-138,

- szczegółowe rozliczenie linii pożyczkowej, k. 141-155,

- opinia z zakresu księgowości, k. 185-202, 246-248,

- regulamin indywidualnych kont spółdzielczych (...), k. 240-243v.

S. K. oraz (...) zawarli również umowę pożyczki nr (...). Pozwany w latach 2010-2013 dokonywał spłat pożyczki nr (...). Przedmiotowa umowa została przez (...) wypowiedziana z uwagi na zaistniałe zadłużenie.

Strony prowadziły obszerną korespondencję w kwestiach dotyczących zawartych umów pożyczek. S. K. w pismach kierowanych do (...) domagał się kompleksowego rozliczenia dokonywanych comiesięcznie wpłat, umorzenia odsetek, anulowania wypowiedzenia umowy, jak również zapłaty zadośćuczynienia.

Roszczenia wynikające z umowy pożyczki nr (...) zostały objęte pozwem wniesionym i zarejestrowanym w Sądzie Rejonowym w Gryficach pod sygn. akt I C 1062/13, w której powód (...) cofnął pozew.

Dowody: - wezwanie ostateczne do zapłaty, k. 73,

- pismo z dnia 16.07.2013r., 74,

- pismo z dnia 09.04.2013r., 75, 218,

- pismo z dnia 20.11.2012r., 76,

- pismo z dnia 12.01.2013r., 77,

- pismo z dnia 11.06.2013r., 78,

- pismo z dnia 26.04.2013r., 79,

- podanie z dnia 24.09.2022r., 80,

- pismo z dnia 11.06.2013r., 81,

- pismo z dnia 11.02.2013r., 82,

- pismo z dnia 19.03.2013r., 83,

- wypowiedzenie umowy nr (...), k. 84, 108, 216,

- dowody wpłat, k. 85-88, 109-112v, k. 128-131 z akt Sądu Rejonowego w Gryficach I C 1062/13,

- dowód wypłaty z kasy oraz dowody wpłat, k. 215,

- dowód wpłaty, k. 217,

- pismo powoda, k. 226,

- pismo S. K. z dnia 10.03.2015r., k. 227,

- pismo sądowe, k. 228.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo główne okazało się zasadne w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ustawa z dnia 05.11.2009r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych określa podstawowe zasady udzielania pożyczek i kredytów członkom takich kas, które dodatkowo precyzują statuty kas i regulaminy udzielania pożyczek i kredytów. Do umów kredytowych zawieranych przez kasy stosuje się odpowiednio przepisy art. 69, 70, 74-78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, a do umów o kredyt konsumencki zawieranych przez kasy stosuje się przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Faktem bezspornym było to, iż S. K., członek kasy, zawarła ze (...)-iem umowę o preferencyjną linię pożyczkową L. nr (...), w ramach której (...) udzielił pożyczkobiorcy prawa do wielokrotnego zadłużania się w ciężar rachunku do kwoty 500 zł. Powód podnosił, iż pozwany nie wywiązał się w pełni z realizacji zobowiązania, zaś pozwany temu twierdzeniu zaprzeczał, wskazując, iż realizował spłatę pożyczki w umówionych terminach.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a to w postaci dowodu z szeregu dokumentów, w tym w szczególności: umowy o linię pożyczkową, statutu, regulaminu, zestawienia zawierającego szczegółowe rozliczenie, jak również w oparciu o opinię biegłego z zakresu rachunkowości, Sąd ustalił, iż umowa pożyczki uległa rozwiązaniu w terminie określonym w umowie tj. z dniem 04.03.2013r., przy czym na dzień zakończenia stosunku prawnego zadłużenie pozwanego wynosiło 500 zł, natomiast na dzień 21.03.2013r. - 352,87 zł, dnia 04.03.2013r. należność z pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności, a od całego niespłaconego kapitału rozpoczęto naliczanie odsetek karnych, zaś w konsekwencji na dzień 06.05.2013r. wysokość niespłaconego kapitału pożyczki wynosiła 157,47 zł, zaś wysokość odsetek karnych naliczonych od wpłaty z dnia 22.04.2013r. do dnia 06.05.2013r. od zaległego kapitału 157,47 zł z oprocentowaniem wynoszącym 19% wynosiła 1,15 zł. Dokonując powyższych ustaleń Sąd kierował się przede wszystkim opinią biegłego, z której w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż zadłużenie pozwanego wynosi 157,47 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz 1,15 zł tytułem odsetek. W ocenie Sądu opinia była jasna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, została sporządzona zgodnie z tezą dowodową, a pozwany nie naprowadził żadnych dowodów podważających rzetelność opinii biegłego. Opinia biegłego potwierdziła prawidłowość wyliczeń zadłużenia pozwanego dokonanych przez powoda i zawartych w dokumentach obejmujących szczegółowe rozliczenie pozwanego, a kwestionowanych przez tego ostatniego.

Żądanie zasądzenia odsetek znajdowało uzasadnienie w art. 481 § 1 i § 2 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Podstawą żądania zasądzenie odsetek stanowią również postanowienia umowy pożyczki oraz regulaminu. Zgodnie z umową pożyczka była oprocentowana wg zmiennej stopy procentowej. W przypadku zadłużenia przeterminowanego roczna stopa oprocentowania wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, natomiast zadłużenie nie spłacone w terminie dnia następnego stawało się zadłużeniem przeterminowanym. Stosunek prawny wynikający z umowy zawartej dnia 04.03.2010r. zakończył się zgodnie z terminem wskazanym w umowie, tj. dnia 04.03.2013r. Ostatniej wpłaty pozwany dokonał dnia 22.04.2013r. W tej sytuacji naliczenie odsetek na kwotę 1,15 zł w okresie od ostatniej wpłaty do dnia wniesienia pozwu w wysokości odpowiadającej wysokości odsetek dla należności przeterminowanych oraz żądanie zasądzenia dalszych odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu, jest uzasadnione.

Wyjaśnienia wymaga, iż dowody wpłat przedłożone przez S. K. dotyczą wpłat dokonanych w ramach spłaty drugiej z pożyczek o nr (...), której wykonanie było objęte pozwem wniesionym i zarejestrowanym w Sądzie Rejonowym w Gryficach pod sygn. akt I C 1062/13, w której powód (...) cofnął pozew. Pozwany nie wykazał, aby spłata pożyczek nr (...) i nr (...) została połączona i aby dowody wpłat, którymi dysponuje obejmowały również raty z tytułu wykonania umowy pożyczki nr (...).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił żądanie główne w całości.

Zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, Sąd kierował się zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 kpc, zgodnie, z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), zaś do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wprawdzie pozwany został zwolniony od kosztów sądowych, lecz zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (por. art. 108 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Na zasądzoną kwotę składają się: kwota 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wobec tego, iż pozwany, dla którego został ustanowiony pełnomocnik z urzędu przegrał proces, Sąd przyznał na rzecz pełnomocnika pozwanego kwotę 73,80 zł (60 zł + 23% podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu, co znajduje podstawę w § 2 ust. 3 i § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 4, art. 100 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

S. K. wniósł pozew wzajemny, żądając zasądzenia od (...) kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie zasad prawa w umowie pożyczki oraz nękanie i zastraszanie powoda wzajemnego o spłatę pożyczki, co skutkowało naruszeniem jego zdrowia psychicznego.

W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, iż Sąd uznał, iż roszczenie główne oraz roszczenie wzajemne mogą być przedmiotem rozpoznania w ramach jednego procesu, bowiem pozostają ze sobą w związku, gdyż kwota zadośćuczynienia jakiej zapłaty domagał się S. K. pozostawała w związku z wykonaniem przez (...) umowy pożyczki, z której to swoje roszczenia wywodził także powód główny.

Zgodnie z art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a w myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś art. 232 kpc wskazuje, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód wzajemny nie naprowadził żadnych dowodów wskazujących na to, aby (...) dokonał naruszenia postanowień umowy pożyczki i dokonał jej wypowiedzenia z naruszeniem prawa oraz aby nękał i zastraszał S. K. w związku z próbą wyłudzenia od niego kwoty dochodzonej pozwem, co miałoby skutkować pogorszeniem się stanu zdrowia powoda wzajemnego.

Podkreślenia wymaga, iż wbrew twierdzeniom S. K., umowa o linię pożyczkową nr (...) nie została bezprawnie wypowiedziana przez (...), bowiem stosunek prawny powstały w oparciu o przedmiotową umowę wygasł w dniu wskazanym w umowie pożyczki. Nadto powód wzajemny nie naprowadził żadnych wniosków dowodowych, w oparciu o które Sąd mógłby poczynić jakiekolwiek ustalenia w kwestii nękania i zastraszania powoda oraz wynikłego na tym tle pogorszenia się stanu zdrowia S. K..

Sąd analizował żądanie zapłaty kwoty 5.000 zł w odniesieniu do przepisów regulujących nienależyte wykonanie umowy, bowiem powód wzajemny wskazywał na niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy przez (...). Niemniej jednak – jak była o tym mowa powyżej – zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, aby doszło do wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...). Natomiast możliwym jest ustalenie, iż umowa uległa rozwiązaniu z dniem określonym w umowie. Powyższe dowodzi, iż pozwanemu wzajemnemu nie można przypisać nienależytego wykonania umowy, z którym to stanem rzeczy powód wzajemny wiązał żądanie zadośćuczynienia.

Treść uzasadnienia żądania objętego pozwem wzajemnym wskazywała również na to, iż zapłata zadośćuczynienia miałaby nastąpić także w związku z bezprawnym działaniem pozwanego wzajemnego polegającym nie tylko na bezprawnym wypowiedzeniu umowy pożyczki, ale następnie na nękaniu i zastraszaniu powoda wzajemnego, co skutkować miało pogorszeniem się jego stanu zdrowia psychicznego. Konsekwencją tak wyartykułowanego żądania jest przyjęcie, iż S. K. żąda zapłaty zadośćuczynienia także z powodu doznanej krzywdy, zatem w oparciu o art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc. W przypadku zaś żądania zasądzenia stosownej kwoty tytułem zadośćuczynienia na wstępie należy ustalić, czy doszło do zawinionego zachowania pozostającego w związku przyczynowym z powstałą szkodą, w tym przypadku z naruszeniem dobra osobistego powoda wzajemnego w postaci zdrowia.

Powód wzajemny nie zaproponował jakichkolwiek wniosków dowodowych, w oparciu o które Sąd mógłby ustalić, iż zaistniało zawinione zachowanie pozwanego wzajemnego, rodzące odpowiedzialność deliktową pozwanego wzajemnego, tj. aby doszło do nękania i zastraszania S. K..

Wprawdzie powód wzajemny zgłosił wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, z ograniczeniem do jego przesłuchania oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii właściwego biegłego, jednakże dowód z przesłuchania stron zgodnie z art. 299 kpc może zostać dopuszczony, o ile po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Brak inicjatywy dowodowej S. K. w zakresie dowodów wskazujących na działanie pozwanego wzajemnego o charakterze deliktu, czy też polegające na nienależytym wykonaniu umowy przez (...), skutkował uznaniem za zbędne dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron oraz dowodu z opinii biegłego, które to wnioski Sąd oddalił. Zwrócić należy również uwagę, iż S. K. był dwukrotnie wzywany na rozprawy, lecz nie stawiał się. Nadto wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego był nieprecyzyjny, nie wskazywał jakiej specjalności biegłego powołania żąda pozwany, co również uniemożliwiał dopuszczenie tegoż dowodu.

Tak argumentując, Sąd oddalił powództwo wzajemne.

Sąd oddalił wniosek S. K. o wezwanie do udziału w sprawie ubezpieczyciela pożyczki, bowiem nie dostrzegł żadnych argumentów przemawiających za wezwaniem ubezpieczyciela w sprawie z powództwa S. K. przeciwko (...) o zapłatę zadośćuczynienia, gdyż rozstrzygnięcie w sprawie w żaden sposób nie spowoduje wpływu na stosunek prawny łączący powoda wzajemnego oraz ubezpieczyciela. Przypomnienia wymaga, iż przedmiotem umowy ubezpieczenia było życie ubezpieczonego, nie zaś należyte wykonanie umowy pożyczki. Powód wzajemny reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w żaden sposób nie wyjaśnił w jakim konkretnie charakterze ubezpieczyciel miałby wstąpić do sprawy.

Rozstrzygając o kosztach powództwa wzajemnego Sąd oparł się również o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wynikającą z art. 98 § 1 kpc. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wzajemnego obejmują jedynie koszty zastępstw procesowego ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu

Wobec tego, iż powód wzajemny, dla którego został ustanowiony pełnomocnik z urzędu przegrał proces, Sąd przyznał na rzecz pełnomocnika pozwanego kwotę 738 zł (600 zł + 23% podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu, co znajduje podstawę w § 2 ust. 3 i § 6 pkt 3 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sąd doszedł do przekonania, iż w sprawie w odniesieniu do powództwa głównego oraz wzajemnego nie znajduje zastosowania art. 102 kpc, który stanowi, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wprawdzie miesięczny dochód pozwanego nie jest wygórowany, niemniej jednak niekorzystna sytuacja majątkowa – o ile uzasadnia zwolnienie strony od kosztów sądowych umożliwiając jej w ten sposób dostęp do sądu – nie jest wystarczającym argumentem, który przemawiałby za odstąpieniem od obciążania kosztami procesu. Pozwany nie wskazał na szczególnie uzasadnione wypadki występujące w jego życiu, które uzasadniałyby nie obciążanie go kosztami procesu, natomiast przedmiotem zarówno powództwa głównego, jak i powództwa wzajemnego są roszczenia pieniężne związane z zawartą między stronami umową pożyczki. W okolicznościach niniejszej sprawy odstąpienie od obciążenia strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne i niesprawiedliwe.

SSR W. R. - (...)