Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2016 r. w Legnicy

sprawy z wniosku T. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania T. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 17 listopada 2015 r.

znak (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt: VU 1317/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 listopada 2015 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., po rozpoznaniu wniosku T. Ż. z dnia 16 października 2015 r. przeliczył mu emeryturę, ustalając ją w oparciu o art. 183 ustawy emerytalnej w wysokości 1.260,96 zł netto.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył wnioskodawca, T. Ż., domagając się jej zmiany i ponownego przeliczenia wysokości emerytury, wskazując, iż po ukończeniu wieku 65 lat jego świadczenie jest wyższe jedynie o 6 zł.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wskazując, że decyzją z dnia 17 października 2015 r. o symbolu (...) przyznano wnioskodawcy prawo do emerytury powszechnej z dniem 7 listopada 2015 r., czyli z dniem osiągniecia wymaganego wieku emerytalnego. Emerytura ta wyliczona w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej okazała się niższa niż przysługująca wnioskodawcy emerytura obliczona w zaskarżonej decyzji na podstawie art. 183 ustawy emerytalnej.

Sąd ustalił , co następuje :

Wnioskodawca, T. Ż., ur. dnia (...) z dniem (...)osiągnął wiek 65 lat i 9 miesięcy.

Od dnia 7 lutego 2010 r. wnioskodawcy przysługuje emerytura z tytułu pracy w warunkach szczególnych, której wysokość organ rentowy ustalił w decyzji z dnia 20 lipca 2010 r. na kwotę 1.077,45 zł netto. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych, poprzedzających zgłoszenia wniosku o emeryturę, tj. z lat 1990-1999, dla których wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 64,26 %. Do ustalenia wysokości świadczenia ZUS uwzględnił 28 lat, 1 miesiąc i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych i określił ją na kwotę 1.231,46 zł oparciu o art. 53 ustawy emerytalnej. Emerytura obliczona na podstawie art. 26 wyniosła 1.196,63 zł, przy kwocie 19574,86 zł składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji i kwocie 276352,12 zł zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz 247,30 miesięcy średniego dalszego trwania życia. Organ rentowy obliczył wysokość emerytury w najkorzystniejszym wariancie na podstawie art. 183 ustawy emerytalnej na kwotę 1.077,42 zł netto po waloryzacji.

W dniu 16 października 2015 r. wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę. Nie załączył do niego żadnych nowych dokumentów, nie powołał też żadnych nowych okoliczności związanych z przebiegiem jego okresów składkowych i nieskładkowych.

W wyniku jego rozpoznania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 17 listopada 2015 r. przyznał wnioskodawcy emeryturę znak (...) od dnia 7 listopada 2015 r., (...). Wysokość emerytury obliczono na podstawie art. 26 na kwotę 1.208,99 zł, przy kwocie 25516,23 zł składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji, kwocie 325755,54 zł zwaloryzowanego kapitału początkowego, 95692,15 zł sumy kwot pobranych emerytur i 211,40 miesięcy średniego dalszego trwania życia. Jednocześnie organ rentowy ustalił, że w dalszym ciągu będzie wypłacane wnioskodawcy świadczenie dotychczasowe, jako korzystniejsze.

Decyzją z dnia 17 listopada 2015 r. organ rentowy przeliczył wnioskodawcy wysokość dotychczas pobieranego świadczenia emerytalnego, znak (...), ustalając jego wysokość na kwotę 1.260,96 zł netto w oparci o art. 183 ustawy emerytalnej. Do obliczenia przyjęto dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia i niezmieniony wymiar stażu ubezpieczeniowego. Emerytura obliczona na podstawie art. 26 wyniosła 1.201,62 zł, przy kwocie 19574,86 zł składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji i kwocie 277586,38 zł zwaloryzowanego kapitału początkowego i 247,30 miesięcy średniego dalszego trwania życia.

D o w ó d: akta emerytalne wnioskodawcy – tom VII (odpis wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dn. 18.05.2010 r. – k. 129; decyzja z dn. 20.07.2010 r. – k. 149; decyzja z dn. 17.11.2015 r. – k. 157) tom VIII (wniosek z dn. 16.10.2015 r. – k. 1-4, decyzja z dn. 17.11.2015 r. – k. 9) .

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była prawidłowość decyzji organu rentowego z dnia 17 listopada 2015 r., znak (...), którą dokonano przeliczenia wysokości należnej wnioskodawcy emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, czyli tzw. emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Konieczność ponownego ustalenia jej wysokości wynikała z tego, iż wnioskodawcy na jego wniosek wydano tego samego dnia decyzję przyznającą mu emeryturę powszechną, według tak zwanych „nowych zasad”, należną po osiągnieciu przez wnioskodawcę wymaganego wieku emerytalnego, który w jego przypadku wynosił 65 lat i 9 miesięcy (art. 24 ust. 1b pkt 5 ustawy emerytalnej). Zgodnie zaś z art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej, w razie zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez zainteresowanego. Wnioskodawca wyboru takiego nie dokonał, stąd należało ustalić mu wysokość świadczenia dotąd pobieranego na dzień złożenia wniosku o emeryturę powszechną w celu porównania wysokości obu świadczeń.

Wysokość spornego świadczenia została ustalona zgodnie z art. 53 i 183 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 53 emerytura w obniżonym wieku emerytalnym wynosi:

1) 24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

W myśl art. 15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Stosownie do ust. 2a, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei ust 3 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Następnie w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury.

Wspomniany wyżej art. 183 ma charakter przejściowy i dotyczy ustalenia wysokości emerytur przyznanych osobom, które powszechny wiek emerytalny ustalony w art. 24 ustawy emerytalnej osiągnęli w latach 2009-2014. Przepis ten stanowi w ust. 1 i 4, iż emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 r., z wyjątkiem ubezpieczonych, którzy pobrali emeryturę na podstawie przepisów art. 46 lub 50 (wnioskodawca do takich osób nie należy), o ile osoba ta nie była członkiem otwartego funduszu emerytalnego albo złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2010 wynosi:

1) 70 % emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz

2) 30 % emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Według przepisu art. 26, stosowanego do wyliczenia emerytur powszechnych na tzw. nowych zasadach, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W myśl art. 25 ust. 1 podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy emerytalnej, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż wysokość emerytury w obniżonym wieku emerytalnym została ustalona w zaskarżonej decyzji w sposób prawidłowy, bez naruszenia w/w przepisów, a odwołanie nie zawiera żadnych zastrzeżeń do danych przyjętych przy jej obliczaniu. Przyznanie wnioskodawcy emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku nie ma wpływu na sposobów wyliczenia wnioskodawcy emerytury dotychczas pobieranej. Wysokość obu świadczeń określa się na podstawie odrębnych regulacji, wskazanych wyżej.

Jednocześnie wnioskodawca do wniosku z dnia 16 października 2015 r. nie przedłożył żadnych nowych dokumentów, ani nie powołał nowych okoliczności, jakie mogłyby skutkować zmianą przyjmowanych do wyliczenia emerytury danych, jak staż pracy, wysokość dotychczas uwzględnianych zarobków, wysokość kapitału początkowego, czy wysokość zgromadzonych składek. Nie zostały zatem w sprawie spełnione przesłanki określone przepisem art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej i przez to nie było możliwe ponowne ustalenie wysokości emerytury.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.