Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Jacek Chaciński

Protokolant p.o. prot. Ludomir Bień

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy z wniosku B. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek odwołania B. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 18 listopada 2014 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego ustala na 36,22%, a wysokość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 50.851,79 zł (pięćdziesiąt tysięcy osiemset pięćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy);

II.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 2561/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił B. F. kapitał początkowy.

Do ustalenia jego wysokości organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1982 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 32,83%.

Za lata 1973 -1979 organ rentowy przyjął wynagrodzenie minimalne. Nie ustalił on wynagrodzenia na podstawie kopii angaży z podaną stawką godzinową z okresu zatrudnienia wnioskodawczyni w (...) Zakładach (...) z uwagi na to, że nie zawierają one informacji, ile godzin tygodniowo wnioskodawczyni pracowała.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła B. F. wnosząc o jej zmianę i uwzględnienie dochodów uzyskanych w (...) Zakładach (...) na podstawie przedłożonych przez nią angaży za lata 1973 – 1979 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

B. K. w okresie od 13 listopada 1979 r. do 15 sierpnia 1985 r. była zatrudniona w (...) Zakładach (...) w S. na stanowiskach tapicera, kontrolera technicznego wyrobów i referenta ds. rozliczeń. ( świadectwo pracy k.15 a. e.. akta osobowe k.20). Za lata 1973 – 1979 nie zachowały się listy wynagrodzeń (pismo L. Urzędu Wojewódzkiego w L. z dnia 29 września 2014 r. k 16 a.e.).

W piśmie z dnia 13 listopada 1973 r. ustalono, że wnioskodawczyni będzie otrzymywać uposażenie zgodnie z taryfikatorem IV grupą zaszeregowania oraz premie regulaminową.

Z dniem 1 marca 1974 r. ponownie ustalono wynagrodzenie w IV grupie zaszeregowania.

W piśmie z dnia 1 listopada 1974 r. ustalono, że stawka płacy zasadniczej wnioskodawczyni wynosi 11,50 zł. za godzinę w V kategorii zaszeregowania oraz że ma ona prawo do premii do 9% płac zasadniczych.

Z dniem 1 stycznia 1976 r. przyznano wnioskodawczyni VI grupę zaszeregowania.

Pismem z dnia 15 lutego 1978 r. ponownie ustalono wynagrodzenie wnioskodawczyni w VI grupie zaszeregowania powierzając stanowisko robotnika rozdzielni robót.

Od dnia 1 maja 1979 r. wnioskodawczyni została przeniesiona na stanowisko kontrolera technicznego wyrobów z wynagrodzeniem w VII grupie zaszeregowania plus premia regulaminowa plus 5% wysługi lat (pismo dnia 30 kwietnia 1979 r.). Od 1 lipca 1980 r. ustalono wynagrodzenie wnioskodawczyni w wysokości 19,30 zł za godzinę (angaż z dnia 1 lipca 1980 r). Wszystkie wyżej wymienione pisma znajdują się w aktach osobowych wnioskodawczyni k.20 a.s.

Wnioskodawczyni pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy( zeznania wnioskodawczyni k.16 v, 32 v i 45v).

W okresie od 1 listopada 1974 r. do 31 grudnia 1975 r. wysokość stawki za godzinę nie uległa zmianie ( akta osobowe, zeznania wnioskodawczyni k.32 v).

Przyjęcie do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego wynagrodzenia w kwocie 11,50 zł za godzinę powoduje wzrost wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego do 36,22%.

Powyższy stan faktyczny został przez Sąd ustalony na podstawie w/w dokumentów, dowodu z przesłuchania wnioskodawczyni oraz zeznań świadków H. C. - k. 16v -17, i A. K. - k.17.

Stosownie do treści par.21 rozporządzenia Ministra Pracy i polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o oświadczenia emerytalno - rentowe środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników – zaświadczenie pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia.

Podkreślenia jednak wymaga że Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie z treścią art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. H UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12).

Oceniając zgromadzone dowody, Sąd dał wiarę wnioskodawczyni co do tego, że w spornym okresie będąc zatrudniona (...) Zakładach (...) uzyskała w okresie od 1 listopada 1974 r. do 31 grudnia 1975 r. wynagrodzenie w kwocie 11,50 zł za godzinę pracy. Jej zeznania są zbieżne z dowodami z dokumentów tj. angażami znajdującymi się w jej aktach osobowych. Angaże te dotyczą całego okresu zatrudnienia. W związku z tym bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów można przyjąć, że skoro w aktach osobowych brak dokumentów wskazujących na zmianę wynagrodzenia to znaczy, że wnioskodawczyni miał w powyższym okresie jedną stawkę 11.50 zł za godzinę.

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków w zakresie okoliczności zatrudnienia wnioskodawczyni w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadkowie nie mili natomiast wiedzy dotyczącej wysokości wynagrodzenia wnioskodawczyni.

Odwołanie B. F. jest częściowo zasadne.

Zgodnie z art.15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Przy czym na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru świadczenia może stanowić również przeciętna podstawa wymiaru składki w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu polegania ubezpieczeniu.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art.15,16, 17 ust.1-3 oraz art.18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.(art.174 ust.3 ustawy).

Jak wyżej wskazano Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni uzyskała wynagrodzenie w stawce 11,50 zł za godzinę w okresie od 1 listopada 1974 r. do 31 grudnia 1975 r.

Zgodnie ze stanowiskiem organu rentowego zawartym w piśmie z dnia 28 stycznia2016 r. przy przyjęciu tych wynagrodzeń wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału wynosi 36,22%.

Zasadna zatem była zmiana zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 36,22%.

W pozostałym zakresie odwołanie nie jest zasadne. Wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni angaże w odniesieniu do spornego okresu (poza okresem od 1 listopada 1974 r. do 31 grudnia 1975 r.) me wskazują wysokości wynagrodzenia, a jedynie kategorię zaszeregowania. Przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli wiedzy na temat wysokości tego wynagrodzenia. Wnioskodawczyni nie przedstawiła także innych dowodów mogących być podstawą jego ustalenia. W konsekwencji zatem brak było możliwości ustalenia jego wysokości i decyzję organu rentowego w zakresie przyjęcia wynagrodzeń minimalnych należy uznać za uzasadnioną.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art.477(14) § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.