Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 czerwca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 kwietnia 2014 roku, odmówił W. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 maja 2014 roku, która nie uznała ubezpieczonej za niezdolną do pracy. (decyzja – k 117/118 akt ZUS)

W dniu 4 lipca 2014 roku W. S. odwołała się od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie- k. 2-3)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 23 lipca 2014 roku pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. ( odpowiedź na odwołanie - k.4)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. S., urodzona (...), posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest fotografem. (bezsporne)

Ubezpieczona w 2000 roku przebyła operację usunięcia gruczołu tarczowego z powodu wola guzowatego obojętnego. Od tego czasu jest leczona z powodu niedoczynności tarczycy. Z punktu widzenia endokrynologicznego jest zdolna do pracy zarobkowej . (opinia biegłego sądowego T. P. – k. 14)

U W. S. stwierdza się także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z wielopoziomowymi dyskopatiami z okresowym zespołem bólowym, bez objawów powikłań korzeniowych, bez objawów ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego. Występują także miernie wyrażone objawy zespołu cieśni nadgarstka prawego bez objawów ubytkowych, przebyte leczenie dyskopatii C5/C6 i zespołu cieśni lewego nadgarstka. Z punktu widzenia neurologicznego wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej, przeciwskazana jest tylko ciężka praca fizyczna. (opinia biegłego sądowego J. Z. k. 19-19 odw.).

W związku z istniejącą u ubezpieczonej astmą oskrzelową łagodną, z dobrą reakcją na stosowane leczenie, bez cech upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniach spirometrycznych, bez istotnych zaostrzeń wymagających intensyfikacji leczenia i występującym nikotynizmem - nie stwierdza się jej niezdolności do pracy zarobkowej. (opinia biegłego sądowego A. M. k 23)

W. S. cierpi także na nadciśnienie tętnicze bez objawów zajęcia serca. Występują u niej zaburzenia gospodarki lipidowej, niedomykalność mitralna z prawidłową frakcją wyrzutową lewej komory. Z kardiologicznego punktu widzenia jest zdolna do pracy zarobkowej. (opinia biegłego sądowego B. Lao – G. k 25-25 odw.)

Z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawów, bez istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu z punktu widzenia ortopedycznego wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy. (opinia biegłego sądowego M. S. – k. 29-30)

Schorzenia te nie powodują także niezdolności do pracy wnioskodawczyni z reumatologicznego punktu widzenia. (opinia biegłego sądowego M. W. k 51 odw. – 52)

W. S. cierpi nadto na depresyjne zaburzenia nastroju. Zaburzenia te nie stanowią psychiatrycznego przeciwskazania do pracy zarobkowej. (opinia biegłego sądowego S. W. k 67)

W dniu 16 kwietnia 2014 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek – k.105/106 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 16.04.2014)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z art.57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Zgodnie zaś z art.14 ust. 1 oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia /ust. 2a/. Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 1. Rozstrzygnięcia komisja lekarska dokonuje w formie orzeczenia /ust. 2e, ust. 2f/. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (ust. 3).

Dokonując oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Tak więc ocena niezdolności do pracy przebiega w dwu płaszczyznach: medycznej (biologicznej), gdzie brany jest pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność psychofizyczną organizmu i stopień przystosowania organizmu do ubytków anatomicznych, kalectwa, skutków choroby, a także socjalnej (ekonomicznej), na której uwzględnia się posiadane kwalifikacje, wiek, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej, a także możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitację lub przekwalifikowanie zawodowe.

Warunki określone w art.12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r., II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396).

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę naruszenie sprawności organizmu wnioskodawczyni nie jest tego rodzaju, by uniemożliwiało jej wykonywanie pracy.

Powyższego ustalenia Sąd dokonał w oparciu o opinie biegłych z zakresu endokrynologii, neurologii, pulmonologii, kardiologii, ortopedii, reumatologii i psychiatrii.

Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową tych opinii. Opinie te, logiczne, spójne, nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Zostały wydane po przeprowadzeniu przez biegłych stosownych badań i analizie dostępnej, złożonej przez wnioskodawczynię dokumentacji lekarskiej, w tym przedstawionych wyników i wywiadu lekarskiego.

Biegli szczegółowo określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do poziomu kwalifikacji zawodowych ubezpieczonej.

Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione, zaś ubezpieczona nie przedstawiła żadnych zasadnych argumentów w celu skutecznego podważenia wydanych w sprawie ekspertyz. Dlatego też Sąd nie odmówił tym opiniom wiarygodności i mocy dowodowej.

Biegli wszystkich specjalności pozostali zgodni co do stanu zdrowia wnioskodawczyni wskazując, że schorzenia występujące u W. S. nie powodują jej niezdolności do pracy.

Opinie biegłych, zdaniem Sądu są w swojej treści wyczerpujące, dostatecznie uzasadnione i w konsekwencji nie budzą żadnych wątpliwości.

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest zaś jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84).

Wobec jednoznacznego stwierdzenia przez biegłych zdolności do pracy wnioskodawczyni, uznać należy, że nie spełnia ona warunków do przyznania prawa do spornego świadczenia.

Dlatego też Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.