Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. decyzją z dnia 23 lipca 2014 r. odmówił B. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, z dnia 8 lipca 2014 r., nie stwierdzające u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. (decyzja w aktach ZUS)

Od powyższej decyzji B. C. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika odwołała się w dniu 26 sierpnia 2014 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi i wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do spornego świadczenia. Skarżąca podniosła, że w dniu 12.10.2010 r. uległa wypadkowi przy pracy. Z uwagi na powyższe otrzymywała ona rentę z tytułu niezdolności do pracy. W ocenie ubezpieczonej stan jej zdrowia nie uległ żadnej poprawie. (odwołanie k. 2 - 4)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 6 – 6 verte)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

B. C. urodziła się w dniu (...), legitymuje się wykształceniem wyższym- licencjat z zarządzania, ponadto jest technikiem odzieży, od 1981 r. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci przedsiębiorstwa konfekcji damskiej. ( okoliczności bezsporne, a nadto wywiad zawodowy k. 2, k. 3 dokumentacji lekarskiej w aktach ZUS, zeznania wnioskodawczyni 00: )

Wnioskodawczyni w okresie od 04.08.2013 r. do 30.04.2014 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. (okoliczności bezsporne)

W dniu 31 lipca 2013 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym ponowny wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek k. 1 - 4 akt ZUS)

W toku postępowania wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanej zapalenie oskrzeli nieokreślone, przewlekły nieżyt błony śluzowej nosa i zatok szczękowych, nawracające ostre zaplenia oskrzeli w wywiadzie, wole guzkowe obojętne w wywiadzie, zespół bólowy korzeniowy lędźwiowo – kulszowy w wywiadzie, stan po urazach barku prawego, kolana lewego i złamaniu kości promieniowej prawej kilka lat temu i uznał wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w dokumentacji medycznej k. 9 – 9 verte oraz w aktach ZUS)

Od powyższego orzeczenia w dniu 25 czerwca 2014 r. wnioskodawczyni złożyła sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. (sprzeciw k. 12 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Rozpatrując wniesiony sprzeciw Komisja Lekarska w dniu 8 lipca 2014 r. zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej zespół bólowy kończyny górnej prawej, kolana lewego i kręgosłupa w wywiadzie bez istotnego upośledzenia sprawności i bez objawów rozciągowych, przebytą artroskopię kolana lewego z powodu uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej i przebytą artroskopię barku prawego z powodu uszkodzenia stożka rotatorów, przebyte złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej w 2010 r., przebyte złamanie łopatki prawej w 1996 r., przewlekłe zapalenie oskrzeli bez upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc, przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa i uznała wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. (opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 19 - 21 dokumentacji medycznej w aktach ZUS oraz w aktach ZUS)

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 23 lipca 2014 r. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( decyzja w aktach ZUS)

W wyniku odwołania się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego, w dniu 27 stycznia 2015 r. B. C. została zbadana przez biegłego sądowego lekarza neurologa dr n. med. J. Z., która rozpoznał u badanej przebyte pourazowe uszkodzenie prawego nerwu pośrodkowego i łokciowego obecnie bez jawnych objawów ubytkowych i uznał, że jest ona zdolna do pracy zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. W obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u badanej objawów ubytkowych ze strony ww. nerwów prawej kończyny górnej, w szczególności zaników mięśniowych. Nie stwierdzono też zaników mięśni prawej obręczy barkowej. Wnioskodawczyni nie przedstawiła biegłemu żadnej dokumentacji leczenia neurologicznego. Z punktu widzenia neurologa brak jest więc podstaw do orzekania dalszej częściowej niezdolności badanej do pracy zgodnej z aktualnym poziomem kwalifikacji zawodowych. ( opinia biegłego neurologa k. 9 – 10 verte)

W dniu 17 czerwca 2014 r. wnioskodawczyni została także zbadana przez biegłego sądowego lekarza ortopedę – rehabilitanta dr n. med. E. B., która rozpoznała u badanej przebyte w dniu 12.10.2010 r. skręcenie barku prawego, stan po rekonstrukcji (29.02.2012 r.) stożka mięśni rotatorów barku prawego drogą artroskopii z przykurczem, przebyte (12.10.2010 r.) prawidłowo wygojone złamanie dalszej nasady kości promieniowej i wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej typu C.’a, stan po artroskopowej brzeżnej resekcji (26.08.2013 r.) części tylnej łąkotki przyśrodkowej stawu kolanowego lewego, chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych wczesną, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresową rwą kulszową lewostronną i uznała, że ubezpieczona z dniem 1.05.2014 r. jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Zakres ruchomości nadgarstka prawego, stawu kolanowego lewego oraz kręgosłupa są prawidłowo zachowane. Natomiast ograniczenie zakresu ruchomości barku prawego jest utrwalone. Wnioskodawczyni jest przystosowana do niesprawności. Brak jest danych potwierdzających konieczność kontynuacji pilnego leczenia ortopedycznego i rehabilitacyjnego. Stwierdzone schorzenia nie upośledzają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania o dalszej niezdolności do pracy u wnioskodawczyni z III poziomem kwalifikacji zawodowych ani na ostatni dzień świadczenia rentowego tj. 30.04.2014 r. ani na dzień wydania decyzji przez LO ZUS tj. 23.07.2014 r. ( opinia biegłej ortopedy – rehabilitanta k. 12 – 15)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej B. C., jej dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy: neurologa dr n. med. J. Z. oraz ortopedy i rehabilitanta dr n. med. E. B. a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu choroby i leczenia wnioskodawczyni, na podstawie powyższego oraz badania bezpośredniego, opisali oni stan jej zdrowia. Opinie tych biegłych są jasne i obiektywne, w sposób wystarczający opisują stan zdrowia B. C. oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Sąd Okręgowy uznał zatem w pełni wartość dowodową opinii przedmiotowych biegłych oraz podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści.

Podkreślić należy, że zarówno wnioskodawczyni jak i jej profesjonalny pełnomocnik nie stawili się na terminie rozprawy w dniu 18 kwietnia 2016 r. (wcześniej odroczonej na wniosek strony odwołującej) pozbawiając się dodatkowych możliwości dowodzenia swoich racji przed Sądem. Zaznaczyć przy tym należy, że pełnomocnik wnioskodawczyni, któremu doręczono opinie biegłych, nie złożył wobec tych opinii żadnych merytorycznych zarzutów stanowiących podstawę do ich zakwestionowania oraz nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych, w tym wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni B. C. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

⚫

oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, przywołanej już ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu, Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396). Należy również zauważyć, że w orzecznictwie przyjęte zostało jednoznacznie, że częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej nie jest równoznaczna z niemożliwością wykonywania dotychczasowego zatrudnienia lecz oznacza coś więcej, to jest niemożność wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dopiero zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu stanowią podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wyrok SN z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNP 2000/1/36).

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przez fakty i okoliczności uzasadniające należy rozumieć nie tylko określone zdarzenia, ale również różne stany świata zewnętrznego i wewnętrznego, czyli np. stan zdrowia człowieka.

Ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy, choć nie jest osobą w pełni zdrową. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich, odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u B. C., potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Stosownie do opinii biegłych neurologa i ortopedy - rehabilitanta powołanych w tej sprawie, uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawczyni schorzeniami nie ogranicza jej zdolności do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem jej kwalifikacji.

W obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u wnioskodawczyni objawów ubytkowych ze strony ww. nerwów prawej kończyny górnej, w szczególności zaników mięśniowych. Nie stwierdzono też zaników mięśni prawej obręczy barkowej. Wnioskodawczyni nie przedstawiła biegłemu żadnej dokumentacji leczenia neurologicznego.

W badaniu ortopedycznym stwierdzono, że zakres ruchomości nadgarstka prawego, stawu kolanowego lewego oraz kręgosłupa są prawidłowo zachowane. Natomiast ograniczenie zakresu ruchomości barku prawego jest utrwalone. Wnioskodawczyni jest przystosowana do niesprawności. Brak jest danych potwierdzających konieczność kontynuacji pilnego leczenia ortopedycznego i rehabilitacyjnego.

Wobec wyżej wskazanych opinii biegłych Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Szczególnie ocena stanu zdrowia odniesiona posiadanego poziomu kwalifikacji zawodowych (technika odzieżowego, specjalisty ds. zarządzania zasobami ludzkimi), wskazuje, że wnioskodawczyni może nadal pracować na tych stanowiskach pracy lub zbliżonych. Bowiem zadaniem technika technologii odzieży jest opracowywanie modeli odzieży oraz czuwanie nad procesem jej produkcji zgodnym z modelami, ewentualnie posługiwanie się zasadami rachunku ekonomicznego w przypadku analizowanie opłacalności produkcji danego wyrobu odzieżowego. Tym bardziej schorzenia wnioskodawczyni nie będą przeszkoda w wykonywaniu obowiązków dotyczących zarządzania zasobami ludzkimi, które to czynności są umiejętnościami umysłowymi. Schorzenie, zwłaszcza ortopedyczne, w sytuacji przystosowania do niepełnosprawności barku prawego, nie stanowi przeszkody w normalnym wykonywaniu dotychczasowych obowiązków zawodowych, co wynika z jednoznacznych opinii biegłych sadowych. Zdarzenia wynikające z wypadku przy pracy z dnia 12.10.2010 roku (sprzed ponad 5 lat) nie ma obecnie wpływu na stan zdrowia wnioskodawczyni, który w wyniku leczenia i rehabilitacji uległ poprawie na tyle, ze obecnie wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie B. C. uznając je za niezasadne.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.