Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016r. w S.

odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 7 lipca 2014 r. Nr (...)

w sprawie T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu T. K. przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 czerwca 2014r. do dnia 31 maja 2016r.

Sygn. akt IV U 932/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 lipca 2014 r. Nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), odmówił ubezpieczonemu T. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r., bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 30.06.2014 r. nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony T. K., powołując się na zły stan zdrowia. Wnioskodawca nie zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, podnosząc, że bóle kręgosłupa z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej utrzymują się od czasu operacji w 2009 r., zaś od kilku miesięcy utrzymuje się drętwienie i niedowład prawej kończyny górnej (odwołanie, k. 1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, a nadto wskazując, że odwołanie nie zawiera żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uwzględniałyby odwołanie (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 2 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony T. K. dnia 9 maja 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 45 akt rentowych). Wcześniej ubezpieczony był uprawniony do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która została mu przyznana do dnia 31 maja 2014 r. na mocy decyzji organu rentowego z dnia 25 listopada 2013 r. (decyzja z 25.11.2013 r., k. 43 akt rentowych).

Rozpoznając wniosek ubezpieczonego organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 29 maja 2014 r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (k. 47 akt rentowych). Z uwagi na sprzeciw wniesiony przez ubezpieczonego od w/w orzeczenia sprawa została przekazana do Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 30 czerwca 2014 r. ustaliła, że T. K. nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw, k. 48 akt rentowych; orzeczenie z 30.06.2014r., k. 51 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 7 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres od dnia 1 czerwca 2014 r. (decyzja z 7.07.2014 r., k. 52 akt rentowych).

Zespół biegłych lekarzy o specjalnościach neurolog i ortopeda w opinii z dnia 2 października 2014 r. rozpoznał u ubezpieczonego następujące schorzenia: okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego na podłożu wielopoziomowych zmian dyskopatycznych i zmian zwyrodnieniowych, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L5/S1 ze stabilizacją w 2009 r., zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych z niewielkim ograniczeniem ruchomości stawów bez upośledzenia sprawności chodu. Biegli nie stwierdzili u wnioskodawcy długotrwałej niezdolności do pracy ostatnio wykonywanej z powodu schorzenia narządu ruchu, jednak zwrócili uwagę na przeciwwskazania do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej oraz dźwigania dużych ciężarów (opinia biegłych neurologa i ortopedy z dnia 2.10.2014 r., k. 8 akt sprawy; opinia uzupełniająca z dnia 7.04.2015 r., k. 23 akt sprawy). W opinii uzupełniającej z dnia 5 czerwca 2015 r. w/w biegli lekarze podtrzymali swoją opinię wydaną w dniu 2 października 2014 r., jednocześnie wskazując, że ocena stanowiska pracy i charakteru pracy wykracza poza zakres wiedzy i kompetencji biegłych, pozostawiając ją biegłemu z zakresu medycyny pracy (opinia uzupełniająca z dnia 5.06.2015 r., k. 39 akt sprawy).

Biegły lekarz z zakresu medycyny pracy w opinii z dnia 6 października 2015 r. sporządzonej na zlecenie Sądu ustalił, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r. do 31 maja 2016 r. W ocenie biegłego stwierdzone schorzenia oraz zgłaszane, utrzymujące się dolegliwości, potwierdzone badaniem oraz przedstawioną dokumentacją, są przeciwwskazaniem do pracy wymagającej dźwigania oraz ciężkiej pracy fizycznej. Wnioskodawca wymaga obecnie leczenia i rehabilitacji. Wydając swoją opinię biegła z zakresu medycyny pracy miała na uwadze kwalifikacje zawodowe ubezpieczonego (zawód wyuczony: tokarz) oraz pracę wykonywaną jako mechanik, kierowca ciągnika czy pracownik fizyczny (ponad 30-letni staż pracy), do której obecnie występują ograniczenia zdrowotne (opinia biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, k. 49-51 akt sprawy). W opinii uzupełaniającej z dnia 14 grudnia 2015 r. biegli lekarze ortopeda i neurolog wyjaśnili, że wydane przez nich opinie i opinia lekarza medycyny pracy nie różnią się co do rozpoznanych schorzeń, a jedynie oceną stanowiska pracy, która wykracza poza zakres wiedzy i kompetencji biegłych neurologa i ortopedy (opinia uzupełniająca z dnia 14.12.2015 r., k. 59 akt sprawy).

Ubezpieczony T. K. posiada zawód wyuczony tokarz, zaś dotychczas pracował jako pracownik fizyczny i wózkowy w mroźni (okoliczności bezsporne).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego T. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres wymagało ustalenia, czy ubezpieczony po 31 maja 2014 roku w dalszym ciągu pozostaje osobą niezdolną do pracy. Pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione przez wnioskodawcę, czego organ rentowy nie kwestionował.

Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy od 1 czerwca 2014 r. do 31 maja 2016 r., bowiem obecny stopień zaawansowania rozpoznanych schorzeń stanowi przeciwwskazanie do pracy wymagającej dźwigania oraz ciężkiej pracy fizycznej, czyli wykonywanej przez ubezpieczonego zatrudnionego wcześniej w charakterze pracownika fizycznego. Ostatecznie także zespół biegłych lekarzy o specjalnościach ortopeda i neurolog wskazał, iż ich opinie są zgodne z opinią lekarza medycyny pracy co do rozpoznanych schorzeń, różnią się zaś oceną stanowiska pracy, która wraz z oceną przeciwwskazania do pracy na rozpatrywanym stanowisku wykracza poza zakres wiedzy biegłych neurologa i ortopedy, a pozostaje w granicach kompetencji biegłego lekarza medycyny pracy.

Analizując sporządzone opinie, w szczególności opinię biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny dowód w sprawie. Wszyscy powołani biegli lekarze jednoznacznie wskazywali, iż u ubezpieczonego występują przeciwwskazania do ciężkiej pracy fizycznej oraz dźwigania dużych ciężarów. Biegli lekarze neurolog i ortopeda, ustosunkowując się do opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, wskazali, iż decydująca w zakresie wiedzy co do zdolności ubezpieczonego do pracy zgodnie z jego kwalifikacjami jest opinia biegłego lekarza medycyny pracy i to jemu pozostawiają ocenę tej zdolności. Co za tym idzie, zdaniem Sądu, sporządzone opinie nie są ze sobą sprzeczne, przy czym decydująca jest opinia lekarza z zakresu medycyny pracy, w której uznano ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy do 31 maja 2016 r. ze względu na dysfunkcje układu ruchu. Okoliczności podnoszone przez organ rentowy w zastrzeżeniach do opinii co do możliwości wykonywania przez wnioskodawcę lekkiej pracy fizycznej nie podważyły w/w opinii. Nie budzi bowiem wątpliwości, że praca na stanowisku pracownika fizycznego co do zasady wymaga dźwigania i wysiłku fizycznego w różnym stopniu. Brak było zatem podstaw do uwzględnienia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu medycyny pracy. Sąd ocenił opinię biegłego lekarza medycyny pracy jako spójną, logiczną i wiarygodną, gdyż została sporządzona po wnikliwym zapoznaniu się przez biegłego z dokumentacją medyczną ubezpieczonego oraz po przeprowadzaniu badania przedmiotowego, jak również po dokonaniu oceny charakteru pracy świadczonej przez T. K. w odniesieniu do przeciwwskazań i ograniczeń wynikających z rozpoznanych schorzeń układu ruchu.

Wobec uznania ubezpieczonego przez biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy za częściowo niezdolnego do pracy na dalszy okres do dnia 31 maja 2016 r., zostały spełnione wszystkie przesłanki uzyskania prawa do wnioskowanego świadczenia określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Co za tym idzie, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, iż ubezpieczonemu przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r. do dnia 31 maja 2016 r.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.