Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2014 r. w Warszawie

sprawy z powództwa T. C.

przeciwko Ośrodkowi Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 27 września 2013 roku sygn. akt VII P 1916/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. w W. na rzecz T. C. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 lipca 2011 r. (data prezentaty) skierowanym przeciwko Ośrodkowi Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. w W. powódka T. C. wniosła o przywrócenie do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy oraz zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy w kwocie po 7886,66 zł za każdy miesiąc pozostawania bez pracy. W ocenie powódki pracodawca, rozwiązując
z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia, zignorował fakt, iż w chwili rozwiązania umowy o pracę pozostawała ona pod szczególną ochroną z tytułu pełnienia funkcji związkowej, jak również fakt znajdowania się w okresie ochronnym z tytułu wieku przedemerytalnego. Ponadto w opinii powódki rozwiązanie umowy o pracę naruszyło art. 52 § 2 k.p., ponieważ nastąpiło po upływie miesiąca od daty dowiedzenia się pracodawcy o rzekomym naruszeniu obowiązków pracowniczych. Nadto powódka wskazała, iż nigdy nie dopuściła się niszczenia jakichkolwiek istotnych danych pracodawcy i nigdy nie działała w celu wyrządzenia szkody pracodawcy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 marca 2012 r. (data prezentaty) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zdaniem pozwanego powódka, używając specjalistycznego oprogramowania, celowo usunęła dane pracownicze z komputera służbowego, czym naraziła pracodawcę na szkodę w kwocie nie mniejszej niż 6000 zł. Nadto strona pozwana dodała, że powódka nie korzystała ze szczególnej ochrony jako członek zarządu związku zawodowego, ponieważ pełniła funkcję kierowniczą w zakładzie pracy. Strona pozwana wskazała ponadto, iż ochrona przedemerytalna pracownika ogranicza się do zakazu wypowiedzenia umowy o pracę, nie chroni zaś przed zwolnieniem w trybie dyscyplinarnym.

Podczas rozprawy w dniu 17 kwietnia 2012 r. pełnomocnik strony pozwanej –
w przypadku uwzględnienia powództwa – wniósł o nieprzywracanie powódki do pracy, lecz zasądzenie wyłącznie odszkodowania ze względu na konflikt.

Podczas rozprawy w dniu 25 maja 2012 r. strona powodowa wniosła
o zasądzenie na rzecz powódki wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, przyjmując jako podstawę wynagrodzenie miesięczne w wysokości 7120 zł, natomiast strona pozwana wniosła o ograniczenie odszkodowania do trzymiesięcznego wynagrodzenia zgodnie z pierwotnym zaświadczeniem o wynagrodzeniu powódki, czyli 6640 zł miesięcznie.

Podczas rozprawy w dniu 17 września 2013 r. pełnomocnik powódki wniósł
o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 27 września 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1.  przywrócił powódkę T. C. do pracy w pozwanym Ośrodku (...)
i (...) (...). W. w D. W. w W. na poprzednie warunki pracy i płacy;

2.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki T. C. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie po 7120,00 zł brutto miesięcznie pod warunkiem zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2060,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 60,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego;

4.  nakazał pobrać od pozwanego kwotę 2272,00 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, której powódka w całości nie miała obowiązku uiszczać oraz nakazał pozwanemu wpłacić powyższą kwotę na rachunek Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie.

Sąd Rejonowy wydał powyższe rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

T. C. była zatrudniona od dnia 14 lutego 2000 r. w Ośrodku (...)
i (...) D. W. Gminy (...) w W., ostatnio Ośrodku Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. w W. ostatnio na stanowisku Kierownika Działu Organizacji, (...) i Spraw Pracowniczych na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 3 Statutu (...) funkcji przewodniczącego (...), wiceprzewodniczącego (...) oraz przewodniczącego komisji Rewizyjnej nie można pełnić równocześnie z funkcją kierowniczą w organie administracji państwowej lub samorządowej.

Zgodnie ze statutem Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec pracowników Ośrodka dokonuje dyrektor.

T. C. została upoważniona przez B. K. – dyrektora OSiR do podpisywania zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pracownika.

W dniu 14 maja 2011 r. Zarząd organizacji nr 07-057 (...) podjął uchwałę nr 3/2001 w sprawie wskazania członków upoważnionych do reprezentowania organizacji wobec pracodawcy albo osoby dokonującej za pracodawcę czynności z zakresu prawa pracy, w wyniku której do reprezentowania organizacji zostali upoważnieni członkowie zarządu: M. Ł., T. C., W. K. i R. R.. Okres ochrony powyższych pracowników rozpoczął się 14 maja 2011 r. i miał trwać do dnia podjęcia nowej uchwały w tym zakresie.

W dniu 16 maja 2011 r. dyrektor OSiR zaproponował T. C. zmianę warunków pracy polegającą na objęciu stanowiska kierownika pływalni (...)
w W. przy ul. (...), jednakże T. C. odmówiła objęcia tego stanowiska.

Następnie z uwagi na szczególne potrzeby pracodawcy dyrektor OSiR tego samego dnia powierzył T. C. okresowe wykonywanie pracy na stanowisku Kierownika Pływalni na pływalni (...) od dnia 16 maja 2011 r. do dnia 15 sierpnia 2011 r., pozostawiając pozostałe warunki umowy o pracę bez zmian.

Ponadto w dniu 16 maja 2011 r. dyrektor OSiR zawiadomił działające w zakładzie pracy organizacje związkowe odnośnie zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę T. C. w części dotyczącej stanowiska i miejsca pracy. Po upływie okresu wypowiedzenia T. C. miała pełnić funkcję kierownika pływalni D.. Jako przyczynę wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę wskazano likwidację stanowiska pracy związaną ze zmianą struktury organizacyjnej.

W dniu 16 maja 2011 r. wpłynęła do OSiR lista osób imiennie wskazanych uchwałą Zarządu Zakładowej Organizacji Związkowej (...) podlegających szczególnej ochronie, na której znajdowało się nazwisko T. C. jako wiceprzewodniczącej zarządu ZOZ OPZZ Konfederacja Pracy.

W dniu 16 maja 2011 r. z komputera użytkowanego przez T. C. zostały usunięte dokumenty w postaci regulaminu świadczeń socjalnych, wykazu urlopów, wykazu uprawnień (...) dla konserwatorów, sprawozdań do GUS i szablony różnych pism.

Zarządzeniem nr 22/2011 dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. z dnia 17 maja 2011 r. w związku z przeniesieniem T. C.
w dniu 16 maja 2011 r. do pracy na stanowisku Kierownika pływalni i udzieleniem
w dniu 17 maja 2011 r. urlopu na żądanie zobowiązano ją do przekazania do dnia
19 maja 2011 r. w formie pisemnej wszelkiej dokumentacji firmowej - papierowej jak
i elektronicznej zarządzanego działu wraz z hasłami dostępu.

Zarządzeniem nr 23/2011 dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. z dnia 17 maja 2011 r. w związku z koniecznością protokolarnego przejęcia dokumentów Działu Organizacji, (...) i Spraw Pracowniczych wobec nieobecności Kierownika Działu T. C. oraz pracownicy R. R. powołano w celu przejęcia wszystkich dokumentów opracowanych
w Dziale zarówno w formie pisemnej jak i elektronicznej komisję w składzie (...), H. B., J. S. oraz jako osobę przybraną do pracy w komisji – A. G. jako specjalistę ds. działania sieci komputerowej. Komisja został zobowiązana do przedstawienia w terminie trzech dni protokołu przejęcia dokumentów i ich kompletności i stanu na dzień przejęcia.

W dniu 17 maja 2011 r. A. G. wydał opinię techniczną, w której stwierdził usunięcie w dniu 16 maja 2011 r. pomiędzy godziną 15:00 a 16:10 plików dokumentów będących wynikiem pracy Działu Organizacji, (...) i Spraw Pracowniczych znajdujących się na komputerach nr (...) użytkowanym przez T. C. i komputerze nr (...) użytkowanym przez R. R.. Kasowanie plików miało nastąpić przy wykorzystaniu specjalistycznego oprogramowania, które uniemożliwia późniejsze odzyskanie danych. Opinia ta wpłynęła do E. W., przewodniczącej komisji w dniu 19 maja 2011 r.

W dniu 19 maja 2011 r. E. W. poprosiła T. C., aby przekazała wszystkie posiadane dokumenty w wersji elektronicznej.

W dniu 19 maja 2011 r. T. C. w obecności H. B. i M. K. stwierdziła, że wykasowała z komputera wszelkie dokumenty
o charakterze prywatnym, jak również te związane z działalnością związkową. Przyznała również, że niechcący mogła wykasować pewne dokumenty kadrowe.

W dniu 19 maja 2011 r. T. C. w wykonaniu zarządzenia nr (...) Dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. sporządziła
i przekazała zestawienie dotyczące segregatorów, w których znajdowała się dokumentacja (m.in. akta osobowe pracowników, dokumenty dotyczące rozliczania czasu pracy, wynagrodzeń, zwolnień lekarskich, listy obecności, dane dla GUS, sprawy bieżące, dokumentację osób skazanych wykonujących karę na rzecz OSiR i inne dokumenty OSiR) wraz z komputerem z oprogramowaniem.

Komisja powołana przez pracodawcę stwierdziła brak wyszczególnienia dokumentów stanowiących zawartość opisanych segregatorów, w związku z czym niemożliwym było stwierdzenie kompletności przekazywanej dokumentacji papierowej. Poza tym stwierdzono wraz za opinią techniczną dokonaną przez A. G. usunięcie dokumentacji elektronicznej zarówno z komputera T. C., jak i R. R..

W dniu 23 maja 2011 r. Zarząd organizacji związkowej (...) nie wyraził zgody na wypowiedzenie T. C. umowy o pracę w części dotyczącej stanowiska i miejsca pracy.

B. K. – dyrektor Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W., w związku ze swoją nieobecnością w pracy w dniu 20 maja 2011 r., otrzymał dokumenty pochodzące od powołanej przez siebie komisji dopiero w dniu 23 maja 2011 r. W tym samym dniu B. K. podjął decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę
z T. C..

Również w dniu 23 maja 2011 r. zarząd organizacji zakładowej (...) OSiR W. został zawiadomiony, iż pracodawca zamierza rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z T. C.. Jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez umyślne wykasowanie w dniu 16 maja 2011 r. danych informatycznych w służbowym komputerze oraz w komputerze podległej pracownicy R. R. czym narażono na szkodę OSiR, a zatem zaszło uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa z art. 287 § 1 k.k.

W dniu 26 maja 2011 r. (...) OSiR W. (...). W. nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy o pracę z T. C..

W dniu 1 czerwca 2011 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę z T. C. bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez umyślne wykasowanie w dniu 16 maja 2011 r. danych informatycznych istotnych z punktu widzenia działalności pracodawcy w służbowym komputerze oraz w komputerze podległej pracownicy R. R. czym narażono na szkodę OSiR w kwocie nie mniejszej niż 6000 zł, a zatem zaszło uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa z art. 287 §1 k.k.

W dniu 1 czerwca 2011 r. Dyrektor OSiR wystąpił do (...) Komisji Rewizyjnej (...) z wnioskiem o uchylenie uchwały nr 3/2001 Zarządu Organizacji nr 07-057 (...) z dnia 14 maja 2011 r., wskazując, iż T. C. nie może pełnić funkcji członka zarządu ZOZ (...) w związku z art. 23 ust.1 pkt 3 statutu (...) stanowiącego, że funkcji przewodniczącego (...), wiceprzewodniczącego (...) oraz przewodniczącego Komisji Rewizyjnej nie można pełnić równocześnie z funkcją kierowniczą w organie administracji państwowej lub samorządowej.

Wobec odmowy (...) Komisji Rewizyjnej (...) uchylenia uchwały nr 3/2001, dyrektor OSiR zwrócił się o jej uchylenie do Komisji Rewizyjnej (...) Związku Zawodowego (...). Krajowa Komisja Rewizyjna odmówiła uchylenia kwestionowanej przez OSiR uchwały zarządu zakładowej organizacji związkowej.

Pismo zawierające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało pierwotnie wysłane T. C. poprzez kuriera, a następnie wobec niepodjęcia przesyłki – drogą pocztową za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. T. C. odebrała przesyłkę w dniu 21 czerwca 2011 r.

W dniu 31 sierpnia 2011 r. prokurator Prokuratury Rejonowej W.-W. zatwierdził postanowienie o umorzeniu dochodzenia na podstawie art. 17 § 1 pkt
1 k.p.k. w sprawie zawiadomienia B. K. – dyrektora Ośrodka (...)
i (...) w W. dotyczące usunięcia danych informatycznych z komputera służbowego w/w ośrodka, do którego doszło w dniu 16 maja 2011 r. przez T. C. tj. o czyn z art. 287 § 1 k.k. wobec faktu, iż czynu nie popełniono. Wobec nieuzupełnienia w terminie braków formalnych zażalenia na powyższe postanowienie, Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia, które następnie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli III Wydział Karny.

Ośrodek Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. zlecił (...) sp. z o.o. w K. wykonanie ekspertyzy w celu podjęcia próby odzyskania danych informatycznych i ustalenia czynności wykonywanych na nośniku w dniu 16 maja 2011 r. Za sporządzoną ekspertyzę (...) sp. z o.o. wystawił w dniu 28 września 2012 r. fakturę na kwotę 4797 zł.

Wynagrodzenie za pracę T. C. liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop z okresu 12 miesięcy poprzedzających rozwiązanie umowy
o pracę wynosiło 7120 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów oraz zeznań świadków: J. S., E. W., R. R., H. B. i zeznań pozwanego B. K. oraz powódki T. C..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że w świetle art. 32 ust.1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może: 1) wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy; 2) zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, o którym mowa w pkt 1 -
z wyjątkiem gdy dopuszczają to odrębne przepisy. Z kolei ustęp drugi tegoż artykułu stanowi, że ochrona, o której mowa w ust. 1, przysługuje przez okres określony uchwałą zarządu, a po jego upływie - dodatkowo przez czas odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po jego upływie. Sąd podkreślił, że powyższa regulacja prawna spełnia istotną funkcję gwarancyjną wobec trwałości stosunku pracy działaczy związkowych. Stanowi ona w płaszczyźnie ustawodawstwa krajowego realizację dyrektywy sformułowanej w art. 1 konwencji MOP nr 135, zgodnie z którą działacze związkowi powinni korzystać ze skutecznej ochrony przeciwko wszelkim aktom krzywdzącym, włącznie ze zwolnieniem podjętym ze względu na ich przynależność związkową lub uczestnictwo w działalności związkowej, pod warunkiem że działają zgodnie z prawem, układami zbiorowymi bądź innymi porozumieniami.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że pracodawca, opierając się na opinii prawnej, konsekwentnie utrzymywał, iż powódka nie podlegała ochronie przewidzianej we wskazanym powyżej przepisie, gdyż uchwała z dnia 14 maja 2011 r. w przedmiocie objęcia jej ochroną z tytułu pełnienia funkcji związkowej została podjęta z naruszeniem prawa, a zatem nie wywołała żadnych skutków prawnych. Sąd wskazał, że strona pozwana uzasadniała swoje stanowisko treścią art. 23 ust. 1 pkt 3 statutu (...) stanowiącego, iż funkcji przewodniczącego (...), wiceprzewodniczącego (...) oraz przewodniczącego komisji Rewizyjnej nie można pełnić równocześnie z funkcją kierowniczą w organie administracji państwowej lub samorządowej. Co znamienne, strona pozwana dokonała wykładni pojęcia „funkcji kierowniczej” wyrażonej w statucie związku zawodowego poprzez analogiczne zastosowanie definicji wyrażonej w art.
32 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych, zgodnie z którą osobami stanowiącymi kadrę kierowniczą w zakładzie pracy, o których mowa w ust. 3, są kierujący jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępcy albo wchodzący w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy, a także inne osoby wyznaczone do dokonywania za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego strona pozwana zdaje się nie zauważać, że już z samej przytoczonej definicji jasno wynika, iż ma ona zastosowanie jedynie do art. 32 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych, toteż nieuprawnionym jest pogląd rozszerzający zastosowanie tejże definicji, zwłaszcza na akty organizacyjne związków zawodowych. Nie można stosować definicji legalnych pochodzących z aktu rangi ustawowej do wykładni statutów osób prawnych. Poza tym strona pozwana w żaden sposób nie uzasadniła swojego stanowiska, wskazując jedynie, iż przez osoby stanowiące kadrę kierowniczą
w zakładzie pracy należy rozumieć per analogiam do art. 32 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych osoby kierujące jednoosobowo zakładem pracy, ich zastępców albo osoby wchodzące w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy a także inne osoby wyznaczone do dokonywania za pracodawcę czynności w zakresie prawa pracy. W opinii Sądu stosowanie wszelkich analogii prawnych powinno cechować się dużą dozą ostrożności i rozważności, przedstawiając wpierw w sposób wyczerpujący motywy sięgnięcia po tą specyficzną metodę wnioskowania prawniczego.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że abstrahując od prawidłowości zastosowania
w niniejszej sprawie analogii, należy zwrócić uwagę, że stanowisko zajmowane przez T. C. nie może zostać określone mianem osoby kierującej jednoosobowo zakładem pracy, ich zastępcy albo osoby wchodzącej w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy a także innej osoby wyznaczonej do dokonywania za pracodawcę czynności w zakresie prawa pracy. Powódka nie kierowała zakładem pracy, nie była zastępcą dyrektora OSiR, ani tym bardziej nie wchodziła w skład organu kolegialnego zarządzającego zakładem pracy. W ocenie Sądu Rejonowego powódka nie była też osobą wyznaczoną do dokonywania za pracodawcę czynności w zakresie prawa pracy. Sąd wskazał, iż z zeznań dyrektora OSiR wynika, że powódka „miała wszelkie uprawnienia z wyłączeniem zatrudniania, zwalniania, zmian stanowisk pracy, zmian finansowych; miała wgląd w dokumenty kadrowe”. Natomiast z akt osobowych powódki wynika, że została ona upoważniona jedynie do podpisywania zaświadczeń
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pracownika. Zdaniem Sądu tak nikły zakres wypływający z upoważnienia w połączeniu zaledwie z dostępem do dokumentów kadrowych pracodawcy nie uzasadnia w żaden sposób wniosku, iż powódka została wyznaczona do dokonywania za pracodawcę czynności w zakresie prawa pracy, a zatem nie sposób jest uznać powódki za osobę stanowiącą kadrę kierowniczą w OSiR, skoro mogła ona wykonywać jedynie czynności materialno-techniczne, pozbawiona zaś była realnego wpływu na czynności z zakresu prawa pracy. W ocenie Sądu pierwszej instancji powódka w chwili rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia była imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem chronionym na podstawie art. 32 ust.
1 ustawy o związkach zawodowych.

Odnosząc się do kwestii zasadności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powódką Sąd Rejonowy podniósł, że zgodnie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika
w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd podkreślił, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. jest nadzwyczajnym środkiem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Sąd zważył nadto, że w użytym w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji pracodawca w przedmiotowej sprawie zbyt pochopnie sięgnął do tego wyjątkowego sposobu rozwiązania umowy o pracę, gdyż
z całokształtu okoliczności danej sprawy nie wynika, iż powódka w sposób ciężki naruszyła swoje podstawowe obowiązki pracownicze. Pracodawca zarzucił powódce, że umyślnie wykasowała w dniu 16 maja dane informatyczne istotne z punktu widzenia działalności pracodawcy w komputerze służbowym oraz w komputerze podległej pracownicy, czym naraziła pracodawcę na szkodę nie mniejszą niż 6000 zł.
Sąd Rejonowy podkreślił, że z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i twierdzeń samej powódki jednoznacznie wynika, iż rzeczywiście skasowała ona pliki zawierające pewne dane kadrowe. Jednakże w ocenie Sądu zachowanie powódki w tym konkretnym przypadku nie wypełnia znamion ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd zauważył, że powódka,
w związku z czasowym oddelegowaniem jej na inne stanowisko i poleceniem przekazania dokumentów służbowych oraz komputera, wykasowała z niego swoje prywatne dokumenty, dokumenty związane z jej działalnością związkową, a także liczne projekty pism, szablony, wzory itp., które wytworzyła w toku swojej pracy w Dziale Organizacji, Zarządzania i Spraw Pracowniczych. Przekazując dokumenty powołanej specjalnie w tym celu komisji, powódka zastrzegła, że przez pomyłkę mogła wykasować także dokumenty kadrowe, co zdaniem pracodawcy uzasadnia rozwiązanie umowy
o prace w trybie dyscyplinarnym. Sąd wskazał, że o ciężarze naruszenia obowiązków pracowniczych zdaniem pracodawcy świadczyć ma umyślność działania i kluczowy charakter skasowanych danych. Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę na fakt, że pracodawca twierdzi, iż wykasowane dokumenty miały istotny wpływ na jego działalność, jednakże sam nie potrafi dokładnie wskazać, jakie dokładnie dokumenty uległy skasowaniu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji trudno jest się również zgodzić
z argumentem odnośnie doniosłości wykasowanych dokumentów, skoro pracodawca zdecydował się na ich odzyskanie dopiero ponad rok po ich utracie, i to po doręczeniu mu odpisu pozwu w sprawie; gdyby rzeczywiście dokumenty te miały ważkie znaczenia, pracodawca nie mógłby pozwolić sobie na tak długą zwłokę. Sąd wskazał nadto, że
z zeznań świadków wynika, iż większość wykasowanych dokumentów miała oprócz wersji elektronicznej, także wersję papierową, ponieważ wersja elektroniczna była tylko projektem pisma, które finalnie zawsze było drukowane i podpisywane przez osoby uprawnione. Poza tym jedynym dokumentem który nastręczył poważniejszych trudności w odtworzeniu (ze względu na czasochłonność), było zestawienie danych dla GUS. Sąd podkreślił również, że wśród wskazywanych przez pracodawcę istotnych dla jego działalności dokumentów znajdowały się takie pozycje jak regulamin świadczeń socjalnych czy wykaz uprawnień SEP dla konserwatorów, które w ocenie Sądu trudno jest uznać za kluczowe dla funkcjonowania Ośrodka Sportu i Rekreacji. Z powyższych przyczyn Sąd Rejonowy nie zgodził się z opinią pracodawcy jakoby zachowanie powódki mogło uzasadnić dyscyplinarny tryb rozwiązania stosunku pracy, ponieważ zachowanie powódki – mimo że mogące rodzić negatywne konsekwencje dla pracodawcy, nie naruszało jednakże w ciężki sposób jej obowiązków, a jedynie takie naruszenie uzasadniałoby sięgnięcie po instrument przewidziany w art. 52 §1 pkt 1 k.p.

Sąd Rejonowy zważył, że według art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów
o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Z kolei § 2 tego artykułu nakazuje odpowiednio stosować przepisy art. 45 § 2 i 3 k.p. Zgodnie z art. 45 § 2 k.p. sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Jednakże § 3 tego przepisu stanowi, że przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41 ¹ ; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Sąd pierwszej instancji w punkcie pierwszym wyroku przywrócił powódkę do pracy u pozwanego na poprzednie warunki pracy i płacy, ze względu na fakt podlegania przez powódkę szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę na mocy przepisów szczególnych (czyli ustawy o związkach zawodowych), jak również zważywszy na niezaistnienie upadłości pracodawcy bądź też jego likwidacji, mając na uwadze, że powódka konsekwentnie od chwili wniesienia pozwu wnosiła o przywrócenie jej do pracy,.

Sąd podniósł nadto, że na podstawie art. 57 §1 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Jednocześnie § 2 tego przepisu wskazuje, że jeżeli umowę o pracę rozwiązano
z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Sąd zauważył również, że w orzeczeniu przywracającym do pracy pracownika podlegającego szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy, sąd pierwszej instancji zasądza za czas pozostawania bez pracy wynagrodzenie należne do daty orzekania, pod warunkiem zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Sąd Rejonowy za trafny uznał również pogląd Sądu Najwyższego, iż pracodawca podejmujący spór o przywrócenie do pracy z pracownikiem szczególnie chronionym powinien się liczyć z tym, że
w przypadku przywrócenia do pracy będzie musiał zapłacić wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. Sąd podkreślił jednocześnie, że orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach ma charakter mieszany, konstytutywno-deklaratoryjny. Konstytutywny charakter tego orzeczenia wyraża się w tym, że doprowadza ono do odrodzenia stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy o pracę, deklaratywny zaś w tym, że zobowiązuje pracodawcę do zatrudnienia pracownika. Co prawda stosunek pracy zostaje reaktywowany z mocy orzeczenia o przywróceniu do pracy, ale jego materialna skuteczność w świetle art.
48 § 1 k.p. (w związku z art. 57 § 4 k.p.) powstaje dopiero od daty zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, przy czym początek siedmiodniowego terminu dla zgłoszenia gotowości do pracy liczy się od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy. Z powyższych względów w punkcie drugim wyroku Sąd pierwszej instancji zasądził od pozwanego na rzecz powódki wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie po 7120 zł brutto miesięcznie pod warunkiem zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy w terminie
7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., ustalając stawkę wynagrodzenia pełnomocnika powoda na podstawie § 11 ust. 1 pkt
1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Ponadto odnosząc się do kosztów sądowych Sąd pierwszej instancji wskazał, że
w myśl art. 96 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych strona, która została zwolniona od kosztów sądowych przez sąd nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w zakresie przyznanego jej zwolnienia. W świetle ust. 3 tego artykułu za stronę zwolnioną od kosztów sądowych wydatki ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Natomiast zgodnie z art. 113 tejże ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd Rejonowy ustalił koszty sądowe na podstawie art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając go w całości
i wnosząc o jego uchylenie w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił: 1) naruszenie art. 32 ustawy
o związkach zawodowych, poprzez przyjęcie, że powódce przysługiwała ochrona
w związku z pełnioną funkcją związkową pomimo wcześniejszego zawieszenia tej ochrony w związku zajmowanym stanowiskiem kierownika Działu Organizacji Zarządzania i Spraw Pracowniczych w zakładzie pracy; 2) naruszenie art. 52 § 1 ust.
1 k.p. poprzez przyjęcie, że umyślne wykasowanie przez powódkę danych informatycznych istotnych z punktu widzenia działalności pracodawcy w służbowym komputerze oraz komputerze innej pracownicy swojego działu nie wypełnia dyspozycji tego przepisu; 3) naruszenie art. 58 k.p. poprzez przyznanie wynagrodzenia obliczonego na podstawie średniej z 12 miesięcy a nie w sposób określony w przedmiotowym artykule Kodeksu pracy; 4) niewłaściwą ocenę zebranego materiału w sprawie poprzez przyjęcie, iż: - umyślne wykasowanie przez powódkę danych informatycznych istotnych z punktu widzenia działalności pracodawcy w służbowym komputerze oraz komputerze podległej pracownicy nie jest ciężkim naruszeniem obowiązków pracowniczych oraz przyjęcie, że wykasowane przez powódkę dane nie były istotne dla pracodawcy; - powódka nie pełniła funkcji kierowniczej i nie posiadała uprawnień do dokonywania za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy; - możliwe jest przywrócenie powódki do pracy, nie zaś ewentualne wypłacenie odszkodowania z uwagi na popełniony czyn, uwzględniając treść art. 8 k.p., zajmowane przez powódkę stanowisko, jej konfliktowość, nabycie uprawnień emerytalnych, a także zmiany organizacyjne
u pracodawcy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sąd Okręgowy, XXI Wydział Pracy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna, nie zawiera bowiem zarzutów mogących skutkować zmianą bądź uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji należy uznać za stanowiące wynik prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego oraz trafnej wykładni
i właściwego zastosowania przepisów prawa materialnego. Sąd Rejonowy ocenił zebrany materiał dowodowy nie naruszając reguł określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela stan faktyczny przedstawiony w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji, jak również jego ocenę prawną, z tym jednak zastrzeżeniem, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił treść przepisów statutu (...) Związku Zawodowego (...), jednakże ostatecznie nie wywarło to wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności należy rozważyć zasadność zarzutów dotyczących oceny dowodów i ustalenia faktów, albowiem kontrola instancyjna rozstrzygnięcia w zakresie wykładni i zastosowania prawa materialnego, możliwa jest dopiero po uprzednim stwierdzeniu, że stan faktyczny sprawy ustalony został prawidłowo, bez naruszenia przepisów postępowania.

Skarżący w apelacji formułując zarzuty dotyczące oceny zebranego materiału dowodowego nie wskazał jednocześnie przepisu, który miał zostać naruszony przez Sąd Rejonowy przy ocenie tego materiału. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że zasady oceny materiału dowodowego ujęte zostały przez ustawodawcę w treści art. 233 § 1 k.p.c.
W myśl zasady swobodnej oceny dowodów określonej w powyższym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów stosownie do własnego przekonania, w oparciu
o wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału, a więc biorąc pod uwagę wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu oraz wszelkie - mające znaczenie dla ich mocy i wiarygodności - okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, niepubl. LEX nr 80266). Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia,
w świetle których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych,
a wiążąc ich moc i wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r.,
II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, Nr 17, poz. 655).

Wykazanie przez stronę, że sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c., oraz że fakt ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000/10/189, Biul. SN 2000/6/13, Wokanda 2000/7/10). Postawienie zarzutu naruszenia wyżej wymienionego przepisu nie może również polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył ustanowione
w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139, Biul. SN 2000/5/11 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W apelacji nie wykazano tego rodzaju uchybień. Skarżący ograniczył się do polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego i przedstawienia własnych, korzystnych dla siebie ustaleń faktycznych. Jednocześnie skarżący nie wskazuje żadnych dowodów, które miały zostać niewłaściwie ocenione. Tak sformułowanych zarzutów odnoszących się do oceny zebranego materiału nie sposób uznać za prawidłowe i skuteczne. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do innej, aniżeli dokonana przez Sąd pierwszej instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Należy również zwrócić uwagę, że pierwszy z zarzutów w przeważającej części stanowi powtórzenie treści podniesionego wcześniej zarzutu naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. i dotyczy w istocie materialnoprawnego aspektu rozstrzygnięcia. Podobnie należy ocenić zarzut niewłaściwej oceny zebranego materiału poprzez uznanie, że przywrócenie powódki do pracy jest możliwe, nie zaś ewentualnie wypłacenie odszkodowania. Kwestie możliwości i celowości przywrócenia do pracy należą do sfery prawa materialnego, a zatem ocenę Sądu w tym zakresie należy kwestionować przez postawienie stosownego zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Nieuzasadniony był zarzut naruszenia art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych (t.j. Dz. U. 2014, poz. 167) poprzez przyjęcie, że powódce przysługiwała ochrona w związku pełnioną funkcją związkową. Zgodnie z art. 32 ust.
1 powołanej ustawy pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może: 1) wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności
w sprawach z zakresu prawa pracy, 2) zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, o którym mowa w pkt 1 - z wyjątkiem, gdy dopuszczają to odrębne przepisy. W myśl natomiast ust. 2 tego artykułu ochrona, o której mowa w ust. 1, przysługuje przez okres określony uchwałą zarządu, a po jego upływie - dodatkowo przez czas odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po jego upływie.

Przepis art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych nie zawiera żadnych wyłączeń spod przewidzianej w nim ochrony, gdyż nie można wykluczyć, że wypowiedzenie lub rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę może stać się jedynie pretekstem do pozbycia się pracownika prowadzącego działalność związkową. Z tego też względu w każdym przypadku zamiaru wypowiedzenia (rozwiązania) umowy
o pracę pracownikowi określonemu w art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych pracodawca związany jest stanowiskiem zarządu zakładowej organizacji związkowej w tym zakresie. Oznacza to, że po pierwsze - decyzja co do dalszego pozostawania w zatrudnieniu działacza związkowego leży w gestii zarządu organizacji związkowej, po drugie - niewyrażenie zgody, o której stanowi powołany przepis, nie pozwala pracodawcy na wypowiedzenie lub rozwiązanie stosunku pracy z działaczem związkowym, niezależnie od przyczyny leżącej u podstaw zamiaru pracodawcy, wreszcie po trzecie - skutkiem działania pracodawcy niezgodnego z art. 32 ust. 1 pkt
1 jest co do zasady uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy (art.
45 § 3 oraz art. 56 § 2 k.p.), a w konsekwencji - roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy (art. 47 in fine oraz art. 57 § 2 in fine k.p.) (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2013 r., II PK 208/12, OSNP 2013, nr 21-22, poz. 252).

W przedmiotowej sprawie pozostawało poza sporem, że powódka została wskazana w uchwale nr 3/2001 Zarządu Organizacji nr 07-057 (...) z dnia 14 maja 2011 roku (k. 33) jako członek organizacji związkowej upoważniony do reprezentowania organizacji wobec pracodawcy, podlegający szczególnej ochronie na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Pozwany
w toku postępowania kwestionował zgodność z prawem powyższej uchwały,
a w konsekwencji fakt przysługiwania powódce ochrony określonej w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, z uwagi na zajmowane stanowisko Kierownika Działu Organizacji (...). Swoje stanowisko pozwany opierał na brzmieniu art. 23 ust. 1 pkt 3 Statutu (...). Zarządzeniem z dnia 16 września 2014 roku zobowiązano więc pełnomocnika pozwanego do złożenia statutu (...) w brzmieniu obowiązującym na dzień 14 maja 2011 roku. Przedłożony statut (...) Związku Zawodowego (...) nie zawiera art. 23 ust. 1 pkt 3 o wskazanym przez pozwanego brzmieniu, lecz analogiczny zapis w § 18a. Mianowicie zgodnie z ostatnim ze wskazanych przepisów członkiem władz wszystkich szczebli nie może być osoba jednoosobowo zarządzająca przedsiębiorstwem lub dokonująca w imieniu pracodawcy czynności z zakresu prawa pracy, pracownik wchodzący w skład kolegialnego organu dokonującego tych czynności oraz ich zastępcy lub inny wyznaczony do tego pracownik, główny księgowy przedsiębiorstwa i radca prawny przedsiębiorstwa (k. 285). Sporną kwestię stanowiła zatem okoliczność, czy powódka zatrudniona na stanowisku Kierownika Działu Organizacji, (...) i Spraw Pracowniczych mogła jednocześnie pełnić funkcję wiceprzewodniczącej zarządu ZOZ (...). Z prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powódka w pozwanym zakładzie pracy była upoważniona przez dyrektora pozwanego Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. wyłącznie do podpisywania zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pracowników. W ocenie Sądu Okręgowego tak wąski zakres kompetencji nie pozwala zakwalifikować powódki jako osoby jednoosobowo zarządzającej zakładem pracy lub dokonującej w imieniu pracodawcy czynności z zakresu prawa pracy, pracownika wchodzącego w skład organu kolegialnego zarządzającego zakładem pracy, czy też jako pracownika upoważnionego do dokonywania tych czynności. Zgodnie z § 7 statutu Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) W. w D. W. – ośrodkiem kieruje dyrektor przy pomocy zastępców i głównego księgowego (k. 29). Dyrektor jest też organem statutowo upoważnionym do dokonywania względem pracowników czynności z zakresu prawa pracy (§ 8 ust. 2 statutu). W konsekwencji należy przyjąć, że uchwała Zarządu Organizacji z dnia 14 maja 2011 roku podjęta została zgodnie z przepisami prawa, zaś powódce przysługiwała ochrona na postawie art. 32 ust. 1 ustawy
o związkach zawodowych. Sąd Rejonowy dokonał słusznej oceny, że pozwany pracodawca rozwiązując z powódką umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. bez zgody zarządu organizacji związkowej – naruszył art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych i już tylko z tej przyczyny roszczenie powódki o przywrócenie do pracy zasługiwało na uwzględnienie.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że bezzasadny był także zarzut naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Przepis powyższy określa uprawnienie pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika, w przypadku ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Warunkiem rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. jest więc zarówno bezprawność działania lub zaniechania pracownika, rozumiana jako naruszenie jego obowiązków objętych treścią stosunku pracy, jak i stosunek psychiczny sprawcy tego naruszenia do skutków swojego postępowania określony wolą i możliwością przewidywania (świadomością), czyli wina. Podstawowe obowiązki pracownicze
o charakterze powszechnym (występujące w każdym stosunku pracy) wymienione zostały w art. 100 k.p.

Zgodnie z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy w trybie art. 52 par. 1 pkt 1 k.p. nie musi być jedynie zawinione uchybienie podstawowym obowiązkom pracowniczym, wywołujące istotną szkodę majątkową w mieniu zatrudniającego. Taką przyczyną może być również zawinione i bezprawne zachowanie podwładnego powodujące samo zagrożenie interesów pracodawcy (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt I PK 27512, Lex nr 1380854 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 października 2012 r., sygn. akt I PK 133/12, G.Prawna 2013/142/7).

Zarzut naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. skarżący oparł na błędnym twierdzeniu, że Sąd Rejonowy uznał umyślne wykasowanie przez powódkę danych informatycznych istotnych z punktu widzenia działalności pracodawcy w służbowym komputerze oraz
w komputerze innej pracownicy swojego działu za niewypełniające dyspozycji tego przepisu. Tymczasem z ustaleń Sądu wynika, że pliki skasowane przez powódkę nie zawierały danych istotnych dla pracodawcy, skoro pozwany zdecydował się na ich odzyskanie dopiero ponad rok po ich utracie. Powyższej ocenie nie sposób odmówić słuszności. Na uwagę zasługuje również fakt, że skasowane pliki zawierały jedynie wytworzone przez powódkę wzory dokumentów, które w większości posiadały swoje odpowiedniki w wersji papierowej. Jak słusznie podniósł Sąd pierwszej instancji działania powódki, choć mogły wywołać niekorzystne skutki dla pozwanego pracodawcy, to nie sposób uznać, by stanowiły ciężkie naruszenie jej podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie wykazał, że działania powódki charakteryzowały się znacznymi stopniem winy, tj. w postaci winy umyślnej bądź rażącego niedbalstwa, który wymagany jest, by nadać naruszeniu obowiązków charakter ciężkiego. Z prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powódka zamierzała wykasować swoje prywatne pliki oraz pliki związane z jej działalnością związkową, zaś dane kadrowe mogła skasować przez pomyłkę. Wbrew temu co podnosi apelacja Sąd pierwszej instancji nie przyjął zatem, że powódka skasowała te dane umyślnie, oraz że były one istotne z punktu widzenia działalności pozwanego pracodawcy.

Całkowicie chybiony był również zarzut naruszenia art. 58 k.p. W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że w rozpoznawanej sprawie przepis ten nie znajduje zastosowania, gdyż dotyczy odszkodowania, o którym mowa art. 56 k.p. Natomiast Sąd Rejonowy przywrócił powódkę do pracy i zasądził wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem zgłoszenia gotowości do pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia, orzekając w tym przedmiocie na podstawie art. 47 k.p.

Stosownie do treści ostatniego ze wskazanych przepisów pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano
z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Sposób obliczenia wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy określony został w § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. 1996 r., nr 62, poz. 289 z późn. zm.). Zgodnie z powyższym przepisem wynagrodzenie to oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy. Art. 172 k.p. stanowi natomiast, że za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu; w przypadkach znacznego wahania wysokości wynagrodzenia okres ten może być przedłużony do 12 miesięcy.

Sąd Rejonowy przyjął prawidłową wysokość wynagrodzenia powódki, przy czym nie – jak wskazano w apelacji – kwotę 7886,66 złotych, lecz kwotę 7120 złotych wynikającą z przedłożonego przez pozwanego i niekwestionowanego przez powódkę zaświadczenia o wynagrodzeniu powódki liczonym jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop z okresu 12 miesięcy poprzedzających rozwiązanie umowy, co wobec znacznych wahań wysokości wynagrodzenia powódki, było dopuszczalne w świetle przepisów Kodeksu pracy.

Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut sformułowany przez pozwanego jako przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że możliwe jest przywrócenie powódki do pracy, nie zaś ewentualne zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania. Należy podkreślić, że kwestie możliwości i celowości przywrócenia pracownika do pracy uregulowane zostały w art. 56 § 2 k.p. w zw. z art. 45 § 2 k.p. Powyższe przepisy pozwalają sądowi pracy na nieuwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy, w razie ustalenia, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe i orzeczenie
o odszkodowaniu. Przy czym podkreślić należy, że zgodnie z art. 56 § 2 w zw. z art. 45 § 3 k.p. powyższego przepisu nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39
i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41 ¹ k.p. Zatem w przypadku powódki, jako pracownika objętego szczególną ochroną przed wypowiedzeniem, przepis art. 56 § 2 k.p. w zw. z art. 45 § 2 k.p. nie znajdzie zastosowania. Jednakże, gdy zgłoszone żądanie jest ocenione jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, wówczas na podstawie art. 477 ¹ k.p.c. sąd może uwzględnić roszczenie alternatywne, mimo że pracownik nie zgłosił takiego żądania i mimo że art. 45 § 2 k.p. nie ma zastosowania wobec pracowników objętych szczególną ochroną trwałości stosunku pracy - art. 45 § 3 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2007 r. I PK 104/06; Monitor Prawa Pracy, 2007, nr 8, s. 425). Oddalenie - na podstawie art. 8 k.p. - roszczenia o przywrócenie do pracy pracownika, podlegającego szczególnej ochronie przed rozwiązaniem z nim stosunku pracy, gdy rozwiązanie to w sposób oczywisty naruszało prawo, może mieć miejsce wyjątkowo, w okolicznościach szczególnie rażącego naruszenia przez pracownika obowiązków pracowniczych lub obowiązujących przepisów prawa. Pozbawienie funkcyjnych działaczy związkowych wzmożonej ochrony trwałości stosunku pracy, w wyniku zastosowania art. 8 k.p. i art. 477 ¹ k.p.c., wymaga precyzyjnego i przekonującego uzasadnienia nadużycia prawa do tej ochrony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2011 r., I PK 112/10, Monitor Prawa Pracy 2011, nr 7, s. 372-376).

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że powódka nie naruszyła w sposób ciężki swoich podstawowych obowiązków pracowniczych, dlatego też nie było podstaw do uznania jej roszczenia o przywrócenie do pracy za sprzeczne
z zasadami współżycia społecznego (art. 8 k.p.).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów, zaś zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., ustalając stawkę wynagrodzenia pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt
1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity
Dz. U. z 2013 r. poz.490).