Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 listopada 2014 roku, przyznał A. I. zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 1 października 2011 roku, tj. od daty określonej w wyroku sądu. Emeryturę tę obliczono w oparciu o przepisy art. 53 i 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Do obliczenia wysokości emerytury na podstawie art.53 tej ustawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych poprzedzającego bezpośrednio rok, w którym wnioskodawczyni przystąpiła po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą – od 1985 do 1994 roku i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 4,00 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową – 2.822,66 zł, wyniosła 112,91 zł. Do ustalenia wysokości emerytury ZUS przyjął okresy składkowe w wymiarze 6 lat, 8 miesięcy i 22 dni (80 miesięcy), okresy składkowe zagraniczne w wymiarze 16 lat, 9 miesięcy (201 miesięcy), okresy nieskładkowe ograniczone do 1/3 okresów składkowych w wymiarze 2 lat, 2 miesięcy i 28 dni (26 miesięcy), co łącznie dało 25 lat, 8 miesięcy i 20 dni (308 miesięcy). Wysokość tak obliczonej emerytury pełnej wyniosła 677,44 zł, zaś proporcjonalna (za 106 miesięcy pracy w Polsce do 307 miesięcy łącznej pracy – 233,91 zł. Podstawę obliczenia emerytury w oparciu o art.26 ustawy stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Organ wskazał, że emerytura wnioskodawczyni stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury (168.061,66 zł) przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę (247,80 miesięcy). Emerytura wyniosła zatem 678,21 zł. Wobec osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury w 2011 roku emerytura wnioskodawczyni stanowi 55% emerytury obliczonej zgodnie z art.53 (128,65 zł ) i 45% w oparciu o art.26 (305,19 zł), łącznie 433,84 zł. (decyzja k 73-76 pliku I akt ZUS)

W dniu 16 lutego 2015 roku A. I. odwołała się od powyższej decyzji wskazując, że w mimo, że przepracowała łącznie 25 lat, 8 miesięcy i 20 dni przyznana jej emerytura jest niższa od najniższej emerytury wynoszącej od dnia 1 marca 2014 roku kwotę 844,45 zł. (odwołanie k 2)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 13 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że zwiększenie świadczenia do kwoty najniższej emerytury dotyczy jedynie osób zamieszkałych w Polsce. (odpowiedź na odwołanie k 3-4)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. I. urodziła się w dniu (...). (niesporne)

Obecnie na stałe zamieszkuje w Kanadzie. (niesporne)

Decyzją z dnia 6.12.2011 r. ZUS przyznał wnioskodawczyni emeryturę mieszaną od 1.11.2011 r. tj. od miesiąca złożenia wniosku. ZUS nie uwzględnił okresu ubezpieczenia wnioskodawczyni od 16.08.1978 r. do 16.05.1989 r. Zakład podkreślił, że okres ten zostanie rozpatrzony po zakończeniu postępowania wyjaśniającego. ( decyzja – k. 38 akt ZUS)

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. do ponownego ustalenia wysokości emerytury oraz kapitału początkowego przy przyjęciu jako okresy składkowe:

- okresu od dnia 16 sierpnia 1979 roku do dnia 8 grudnia 1979 roku – pracy jako aplikant adwokacki w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 3.300 złotych ( trzy tysiące trzysta) miesięcznie;

- okresu od dnia 9 grudnia 1979 roku do dnia 28 lutego 1980 roku przebywania na urlopie macierzyńskim i pobierania zasiłku macierzyńskiego w kwocie 3.300 złotych ( trzy tysiące trzysta) miesięcznie;

- okresu od dnia 1 kwietnia 1983 roku do dnia 12 września 1984 roku pracy jako aplikant adwokacki w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 7.500 złotych ( siedem tysięcy pięćset) miesięcznie;

- okresu od dnia 1 marca 1985 roku do dnia 31 maja 1985 roku pracy jako aplikant adwokacki w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w miesiącu marcu 7.500 złotych ( siedem tysięcy pięćset), w miesiącach kwietniu i maju 1985 roku 8.000 złotych ( osiem tysięcy) miesięcznie;

- okresu od dnia 1 października 1987 roku do dnia 31 sierpnia 1988 roku pracy jako aplikant adwokacki w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w roku 1987- 10.000 złotych ( dziesięć tysięcy) miesięcznie, w 1989 roku w miesiącach od stycznia do marca kwoty 16.000 złotych ( szesnaście tysięcy) oraz w miesiącach kwiecień- sierpień 18.000 złotych ( osiemnaście tysięcy) miesięcznie, poczynając od dnia 1 października 2011 roku. (wyrok k 1-4 akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z powołanych dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art.183 ust.1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440, ze zm.) emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 r., z wyjątkiem ubezpieczonych, którzy pobrali emeryturę na podstawie przepisów art. 46 lub 50, o ile osoba ta nie była członkiem otwartego funduszu emerytalnego albo złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym kalendarzowym 2011, wynosi:

1)55% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz

2)45% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

W ust.6 art.183 przewidziano, że do ponownego ustalenia wysokości emerytury, o której mowa w ust. 1-5, z tytułu podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym po dniu przyznania emerytury stosuje się art. 108.

W myśl zaś art.25 ust.1 cytowanej ustawy podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Według brzmienia art.26 ust.1 ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

W ust.2 art.26 postanowiono, że wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Zgodnie zaś z ust. 3 art. 26 średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

W sprawie niniejszej wnioskodawczyni nie kwestionowała powyższych reguł ustalania wysokości emerytury wskazując jedynie, że przyznana jej kwota świadczenia – 678,21 złotych jest niższa od najniższej emerytury wynoszącej od dnia 1 marca 2014 roku kwotę 844,45 złotych.

Przepis art. 85 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji stanowił, że kwota najniższej emerytury, z zastrzeżeniem art. 24a ust. 6, art. 54, art. 54a ust. 2 i art. 87, oraz renty rodzinnej wynosi 799,18 zł miesięcznie. Dopiero od dnia 1 marca 2015 roku – na skutek zmiany dokonanej ustawą z dnia 23 października 2014 roku (Dz.U. z 2014 roku, poz.1682) kwota ta wzrosła do wskazanej przez A. I. kwoty 844,45 złotych.

Niezależnie jednak od powyższych uwag emerytura proporcjonalna wnioskodawczyni przy uwzględnieniu jej pracy w Polsce została określona na kwotę niższą od wskazanych (678,21 złotych).

W myśl art.85 ust.4 ustawy świadczenia ustalone w kwotach niższych niż określone w ust. 1-3, w tym także świadczenia ustalone wraz ze zwiększeniami, o których mowa w art. 56 ust. 3 i 4 oraz w art. 73 ust. 3 i 4, podwyższa się do tych kwot z urzędu, a jeżeli ich wypłata była wstrzymana - po wznowieniu wypłaty.

Zgodnie jednak z brzmieniem ust.5 omawianego przepisu podwyższenie, o jakim mowa w ust.4 stosuje się do świadczeń przyznanych zgodnie z postanowieniami umów międzynarodowych ubezpieczonym zamieszkałym w Polsce, w taki sposób, aby suma świadczenia przyznanego na podstawie ustawy i świadczenia zagranicznego nie była niższa od kwoty świadczeń określonych w ust. 1-3.

Z powyższego wynika więc, że w przypadku proporcjonalnej emerytury wnioskodawczyni, zamieszkałej obecnie poza Polską, której ogólny staż pracy stanowią także okresy składkowe zagraniczne (16 lat i 9 miesięcy) nie ma zastosowania podwyższenie, o jakim mowa w przepisie art.85 ust.4.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.